Το καλοκαίρι της ζωής μας

Στο Euro 2004 ο κάθε παίκτης έμενε μόνος του στο δωμάτιο. Αυτό σε μένα λειτούργησε θετικά.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του συνήθειες. Για παράδειγμα, εγώ μπορεί να θέλω να κοιμηθώ νωρίς, ο άλλος μπορεί να θέλει να κοιμηθεί στις 23:00. Ούτε εγώ μπορώ να τον αναγκάσω να κλείσει τα φώτα και να μην κάνει φασαρία ούτε εκείνος να με κρατήσει ξύπνιο.

Θεωρώ λοιπόν ότι λειτούργησε θετικά αυτό, το ότι ο καθένας μας είχε τον χώρο του.

Πριν από το πρώτο παιχνίδι στο Dragão με την διοργανώτρια Πορτογαλία, ο Ρεχάγκελ μάς τόνισε ότι συνήθως στις πρεμιέρες γίνονται εκπλήξεις. Ότι η ιστορία και η στατιστική λένε πως οι γηπεδούχοι δεν κερδίζουν σε τέτοια ματς. «Αυτοί έχουν το άγχος, κοιτάξτε να το εκμεταλλευτούμε», μας είπε.

Εγώ μαρκάρω τον Παουλέτα. Όπως στα περισσότερα παιχνίδια της καριέρας μου στην Εθνική ομάδα, εγώ έπαιρνα πάντα τον επιθετικό και ο Δέλλας έπαιζε σαν λίμπερο, δίνοντας βάθος και βοήθειες στην άμυνα.

Είχαμε βρει τους ρόλους μας με τον Τραϊανό, ο Ρεχάγκελ είχε βρει τον τρόπο να λειτουργούμε άψογα και αρμονικά όλοι στην άμυνα.

Πράγματι, κερδίζουμε τους Πορτογάλους. Όλοι ενθουσιάζονται. Μετά τις κακές εμφανίσεις των φιλικών, έρχεται η νίκη σε επίσημο παιχνίδι. Και σε τι ματς! Στην πρεμιέρα της διοργάνωσης, ουσιαστικά δηλαδή νίκη εκτός έδρας.

Αρχίζει η θριαμβολογία από τον κόσμο και τους δημοσιογράφους, κάτι που… φτάνει στην ομάδα. Εννοείται ότι κι εμείς χαρήκαμε, αλλά δεν ήμασταν χαρακτήρες που θα πετούσαμε στα σύννεφα, επειδή νικήσαμε. Άλλωστε, και ο Γερμανός μάς κρατούσε πάντα προσγειωμένους.

Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν έχουμε πετύχει και κάτι ακόμη, πέρα από ένα θετικό αποτέλεσμα στην πρεμιέρα. Εύκολα μπορείς στα άλλα δύο ματς να φας από τρία γκολ και να πας σπίτι σου.

Σίγουρα βέβαια, είναι ένα παιχνίδι καθοριστικό για τη συνέχεια. Με τους Ισπανούς το παιχνίδι είναι πάλι στην ίδια πόλη, στο Πόρτο, αλλά στο γήπεδο της Μποαβίστα. Η ισοπαλία που παίρνουμε είναι ένα καλό αποτέλεσμα λόγω του ονόματος και της ποιότητάς των αντιπάλων μας.

Στο παιχνίδι αυτό, μαρκάρω τον Μοριέντες. Ομολογουμένως, συνολικά έχω κάνει ένα πολύ καλό Euro, χωρίς κάποιο κραυγαλέο λάθος, αλλά στο ματς αυτό έχω μερίδιο ευθύνης στο γκολ που δεχόμαστε. Δεν ντρέπομαι να το πω.

Ξέρω ότι θα μπορούσα να κάνω καλύτερη επιλογή σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Δεν σιγουρεύω την μπάλα, χάνουμε την κατοχή και στη συνέχεια της φάσης δεχόμαστε γκολ από τους Ισπανούς. Στεναχωρήθηκα πολύ εκείνη τη στιγμή.

Έτσι, όταν ο Τσιάρτας βρήκε με εκείνη τη φοβερή μπαλιά τον Χαριστέα για την ισοφάριση, πρώτα έτρεξα πάνω στον Βασίλη, τον αγκάλιασα και του είπα «σε ευχαριστώ» και μετά πήγα στον σκόρερ, τον Άγγελο!

Μετά το τέλος του αγώνα, όταν ο Τσιάρτας με ρώτησε γιατί τον ευχαρίστησα, του εξήγησα ότι μέσα μου έφερα βαρέως ότι χάναμε 1-0 από “δικό μου λάθος”.

Είναι μια φάση που μπορεί να μη θυμάται εύκολα κάποιος, όμως εγώ ξέρω ότι, αν είχα πάρει μια πιο ξεκάθαρη απόφαση για το τι θα κάνω, αν είχα λειτουργήσει καλύτερα εκεί, δεν θα είχαμε δεχθεί γκολ.

Για το ματς με τη Ρωσία ταξιδεύουμε στον Φάρο, στα νότια της Πορτογαλίας. Το αποτέλεσμα είναι μεν αναπάντεχο για πολλούς, αλλά μιλάμε για μια πάρα πολύ καλή ομάδα. Δεν ήμασταν τραγικοί όπως γράφτηκε, ούτε υπερόπτες, ούτε επαναπαυτήκαμε. Οι Ρώσοι μάς δυσκόλεψαν πάρα πολύ και δεν ήμασταν καλοί.

Ας είναι καλά ο Ζήσης Βρύζας, με το γκολ που πέτυχε και χάρη σ’ αυτό πήραμε τη διαφορά τερμάτων και την πρόκριση. Το γκολ αυτό μας έσωσε!

Στο τέλος αυτού του παιχνιδιού μού έχει μείνει πολύ χαρακτηριστικά μια φάση. Γίνεται μια σέντρα από τα δεξιά, η μπάλα περνάει από όλους, τελευταία στιγμή βρίσκει σε ένα πόδι και αλλάζει την πορεία της τόσο λίγο όσο να μην την προλάβουν δύο Ρώσοι παίκτες στο δεύτερο δοκάρι που έκαναν προβολή! Αν ένας την έβρισκε, έστω και λίγο, θα έμπαινε με τη μπάλα μαζί στα δίχτυα! Έχουμε μείνει όλοι κάγκελο!

Με την πρόκριση πλέον δική μας, πάμε στη Λισαβόνα για τον προημιτελικό. Είναι η τρίτη μετακίνηση μέσα σε λίγες μέρες. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλάζεις παραστάσεις, βλέπεις καινούργια μέρη, και αυτή η προσπάθεια για προσαρμογή στο νέο περιβάλλον σού παίρνει λίγο από το άγχος.

Σε εμένα τουλάχιστον αυτό λειτούργησε ευεργετικά, γιατί πάντα πριν από τα παιχνίδια είμαι αγχωμένος και κάποιες φορές δεν μου κάνει καλό να είμαι κλεισμένος μόνος μου σε ένα δωμάτιο.

Επίσης είναι καλό για την ομάδα που ο κύριος Ρεχάγκελ πάντα μετά τους αγώνες ακολουθεί την ίδια ρουτίνα: μια πρωινή προπόνηση νωρίς, περισσότερο ως χαλάρωμα, και στη συνέχεια έχουμε τη μέρα ελεύθερη να την περάσουμε με τις οικογένειές μας και τα φιλικά μας πρόσωπα.

Εγώ δυστυχώς δεν είχα μαζί μου εκείνες τις μέρες τη σύζυγό μου, για καλό λόγο βέβαια, γιατί μόλις είχε γεννήσει τον Άνθιμο! Εγώ έλειπα συνεχώς με την ομάδα, το παιδί το είδα, όταν πια ήταν 40 ημερών!

Στην Πορτογαλία είχα τους γονείς μου και κάναμε κάποιες βόλτες. Συζητούσαμε βέβαια πράγματα εκτός ποδοσφαίρου για να χαλαρώσουμε και να μην είναι συνέχεια το μυαλό μας στα ματς. Στον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο, ήμουν στα τηλέφωνα με την Ελένη, γιατί και η κόρη μας, η Χρυσούλα, ήταν ακόμη μωρό, μόλις 2 ετών.

Έτσι περνούν οι μέρες μέχρι το παιχνίδι με τη Γαλλία. Μια ομάδα που έχει κατακτήσει το Μουντιάλ του 1998 και το Euro του 2000. Και μπορεί να μην έχει πάει καλά στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο, όμως είναι η ομάδα του Ζιντάν, με παίκτες όπως ο Μπαρτέζ, ο Ανρί, ο Πιρές και πολλοί πολλοί ακόμα. Εγώ αναλαμβάνω το μαρκάρισμα του Τρεζεγκέ.

Είμαστε όλοι περήφανοι και χαρούμενοι γι’ αυτό που έχουμε καταφέρει μέχρι εκεί. Ξέρετε, η τελευταία εμφάνιση της Ελλάδας σε μεγάλη διοργάνωση ήταν στο Μουντιάλ του 1994.

Έτσι, οι περισσότεροι στις μεταξύ μας συζητήσεις, πριν παίξουμε στο Euro, λέγαμε ότι το βασικό είναι να δώσουμε με αξιοπρέπεια τρία παιχνίδια και ό,τι καλύτερο πετύχουμε είναι καλοδεχούμενο. Ο Καραγκούνης βέβαια, με το γνωστό του πάθος, έλεγε «θα το πάρουμε!». Και είμαι σίγουρος ότι το πίστευε. Εγώ ομολογώ δεν το πίστευα.

Σίγουρα είχαμε δώσει χαρά στον κόσμο μέχρι τότε. Αλλά η γενικότερη εντύπωση ήταν πως μέχρι εκεί ήμασταν, μέχρι τη Γαλλία. Αυτή ήταν το φαβορί.

Αυτό που θα πω, και χωρίς να ακουστεί προσβλητικό για μια υπερδύναμη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, είναι ότι το παιχνίδι με τη Γαλλία εξελίχθηκε με τέτοιον τρόπο που τελικά ήταν το πιο εύκολο από όσα δώσαμε στη διοργάνωση. Ήταν οι συγκυρίες; Το άγχος των Γάλλων; Από τα έξι παιχνίδια πάντως ήταν το πιο εύκολο παιχνίδι.

Το ακριβώς αντίθετο από τον ημιτελικό με την Τσεχία. Πάλι οι αντίπαλοί μας ήταν το φαβορί, όχι μόνο στο μεταξύ μας ματς αλλά και για την κατάκτηση του τροπαίου. Σίγουρα μέτρησε υπέρ μας ο τραυματισμός του Νέντβεντ.

Παλέψαμε, προσπαθήσαμε, ήμασταν πειθαρχημένοι, ακολουθήσαμε πιστά το πλάνο του Ρεχάγκελ.

Στο παιχνίδι μαρκάρω τον Κόλερ. Με το μέγεθός του, καθώς έχει ύψος 2μ., σχεδόν 20 πόντους παραπάνω από μένα, είναι πολύ δύσκολο να τον περιορίσεις. Δεν είναι το καλύτερό μου παιχνίδι από πλευράς απόδοσης. Όμως κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια, μια προσπάθεια η οποία αποτυπώθηκε σε κάθε μονομαχία μας. Και γι’ αυτόν τον λόγο αυτό το μαρκάρισμα έγραψε ιστορία.

Ακόμη μου λένε πολλοί ότι έκανα τρομερό παιχνίδι εκείνη τη μέρα. «Πώς τον μάρκαρες έτσι; Τι παιχνιδάρα έχεις κάνει;». Αλλά εγώ λέω απλώς ότι πήγα καλά.

Με τη λήξη του κανονικού αγώνα και την έναρξη της παράτασης, σαν κάτι να άλλαξε.

Μου έχει μείνει αυτή η στιγμή χαραγμένη έντονα στη μνήμη μου. Ο κόσμος, ο οποίος πάντα ήταν στο πλευρό μας, στο τελευταίο 20λεπτο με την Τσεχία είχε σιγήσει. Λες και όλοι περιμέναμε το μοιραίο, να δεχθούμε ένα γκολ και να αποκλειστούμε.

Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Με μαγικό τρόπο. Ο κόσμος αρχίζει και πάλι να φωνάζει, να μας δίνει ρυθμό, να μας δίνει ώθηση. Κάθε φορά που το θυμάμαι, ανατριχιάζω. Οι μπαταρίες μας ξαναγεμίζουν. Ξυπνάμε.

Και έρχεται το γκολ του Δέλλα, όπως έρχεται, στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου της παράτασης και προκρινόμαστε στον Τελικό! Υπήρχε τότε ο κανονισμός του «χρυσού γκολ» στην παράταση, αν δηλαδή η μπάλα έμπαινε στα δίχτυα, το ματς τελείωνε.

Έχουμε λοιπόν πάει στην Πορτογαλία αρχικά για να παίξουμε τρία ματς. Μετά έρχεται ο προημιτελικός, ύστερα ο ημιτελικός και τώρα πια είναι η ώρα για το τελευταίο παιχνίδι.

Η ώρα του Τελικού

Πριν από το ματς με την Τσεχία, μέσα μας έχουμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε «λες να…; Μπορούμε;». Η σκέψη της συμμετοχής στον Τελικό έχει αρχίσει να στριφογυρίζει στο μυαλό μας.

Έχει εξελιχθεί πολύ θετικά για μας ότι σε όλα τα παιχνίδια είμαστε το αουτσάιντερ. Ίσως μόνο σε ένα ματς να ήμασταν θεωρητικά το φαβορί, σε αυτό με τους Ρώσους, και το χάσαμε! Σε όλα τα άλλα όμως δεν μας περίμεναν και αυτό μας έβγαινε σε καλό.

Μετά τους Τσέχους αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το τι γίνεται στην Ελλάδα με την Εθνική. Ήδη πολύς κόσμος έχει έρθει με κάθε μέσο στην Πορτογαλία και αναμένονται κι άλλοι μέχρι τον Tελικό.

Μας παίρνουν τηλέφωνα από την Ελλάδα φίλοι, γνωστοί, η οικογένειά μας. Θυμάμαι ότι μιλούσα με τη γυναίκα μου και μου έλεγε «Μιχάλη, ξέρετε τι γίνεται στην Ελλάδα; Καταλαβαίνετε;».

Μας έλεγαν οι δημοσιογράφοι ότι καίγεται η Ομόνοια, ότι έχουν βγει στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν ήταν φυσικά τότε και το ίντερνετ όπως είναι τώρα.

Με πήρε η αδερφή μου τηλέφωνο και μου είπε ότι μετά το παιχνίδι με την Τσεχία ήρθε κόσμος έξω από το σπίτι μας, πανηγύριζε και μας χτυπούσε το κουδούνι!

Φτάνοντας πλέον στον Τελικό, ναι, υπάρχει και άγχος πια. Με την έννοια ότι, αφού έχεις φτάσει στην πηγή, θες και να πιεις νερό. Αρχίζουμε όλοι να λέμε μεταξύ μας «παιδιά, εδώ που φτάσαμε….».

Πλέον η προσέλευση του κόσμου είναι τεράστια. Έρχονται άνθρωποι στη Λισαβόνα για τον Τελικό με κάθε τρόπο, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και απ’ όλον τον κόσμο.

Χτυπάνε τα τηλέφωνα, γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και συγγενείς, να τους βρούμε ένα εισιτήριο, μια πρόσκληση, να μεσολαβήσουμε ώστε να μπουν σε κάποια από τις πτήσεις για Πορτογαλία των χορηγών της Εθνικής.

Κι έτσι, μεταφέρεται σε εμάς το κλίμα που υπάρχει στην Ελλάδα, αυτό το «ερχόμαστε να το πάρουμε» του κόσμου, και μπαίνει πια στην εξίσωση το «πρέπει».

Εννοείται ότι κι εμείς στην ομάδα το θέλουμε πιο πολύ απ’ όλους, αλλά η αλλαγή αυτή στο κλίμα και την ψυχολογία είναι φανερή.

Στον αθλητισμό λένε συχνά ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Ναι, ισχύει αυτό. Αν δεν είχαμε πάρει τότε το Κύπελλο και είχαμε μείνει στην ιστορία απλώς ως φιναλίστ, ίσως δεν θα ήμασταν τίποτα τώρα, σήμερα που μιλάμε ίσως αυτή η επιτυχία και να είχε ξεχαστεί.

Εγώ λοιπόν είχα τρομερό άγχος. Σκέφτομαι ότι «εντάξει, στην πρεμιέρα τούς κερδίσαμε, μπορούμε να το κάνουμε ξανά; Τους έχουμε κερδίσει και πριν από το Euro σε ένα φιλικό. Μα πώς θα τους νικήσουμε και τρίτη φορά;».

Κι εγώ, αν ήμουν Πορτογάλος και ήμουν στη θέση τους, θα είχα βάλει τον εγωισμό μου μπροστά απ’ όλα και θα έλεγα μέσα μου «μας κερδίσατε μια φορά, δύο φορές, τρίτη δεν θα υπάρξει!». Γι’ αυτό και το φοβόμουν πολύ το παιχνίδι.

Σκεφτόμουν επίσης ότι ο Παουλέτα είχε κάνει μια πολύ καλή χρονιά στην Παρί Σεν Ζερμέν και θα ήταν δύσκολο δεύτερη συνεχόμενη φορά να τον περιορίσω. Δεν θα έχει κι αυτός εγωισμό να αποδείξει ότι έτυχε και τον σταμάτησα στην πρεμιέρα;

Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Για τον Ότο Ρεχάγκελ όμως δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η ρουτίνα της ομάδας πριν από τον Τελικό ήταν ακριβώς η ίδια, όπως σε κάθε παιχνίδι. Ούτε άλλαξαν η ώρα που πηγαίναμε για ύπνο ή η ώρα του φαγητού ούτε κόψαμε τη μικρή βόλτα γύρω από το ξενοδοχείο που κάναμε πάντα και το περπάτημά μας. Τίποτα.

Στην ομιλία του ο Ρεχάγκελ μάς τόνισε ότι το παιχνίδι θα είναι πιο δύσκολο από της πρεμιέρας, γιατί είναι πληγωμένοι, αλλά δεν επέμεινε περισσότερο σ’ αυτό.

Η ώρα του Τελικού έχει φτάσει. Το γκολ του Χαριστέα από το κόρνερ του Μπασινά είναι η μόνη φάση του παιχνιδιού που θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά.

Σε προσωπικό επίπεδο, πήγα και σ’ αυτό το παιχνίδι καλά πάνω στον Παουλέτα. Συνολικά, όλη η άμυνά μας πήγε καλά στη διοργάνωση. Η δουλειά μας ήταν να κρατάμε το μηδέν πίσω και, εφόσον το πετυχαίναμε στα νοκ άουτ παιχνίδια, περνούσαμε αυτομάτως στη συνείδηση του κόσμου στους διακριθέντες.

Η τετράδα αυτή, με εμένα, τον Δέλλα, τον Σεϊταρίδη και τον Φύσσα, σε συνδυασμό με τη σιγουριά και την καθοδήγηση του Νικοπολίδη, λειτούργησε καλά. Βρήκαμε τη χημεία μας, λειτουργήσαμε σωστά. Ανταποκριθήκαμε στις δυσκολίες και ο προπονητής δεν ρίσκαρε να κάνει αλλαγές.

Καλώς ή κακώς, το αποτέλεσμα μετράει. Προσωπικά, έχω κάνει πολύ καλά παιχνίδια στην καριέρα μου, στα οποία όμως έχει τύχει να δεχθούμε δύο-τρία γκολ. Ό,τι καλό έχεις κάνει πάει στα σκουπίδια.

Με τον Τραϊανό Δέλλα δέσαμε ως δίδυμο, είχαμε μια καλή σχέση και στο γήπεδο αλλά και εκτός αυτού. Θέλω να τον ευχαριστήσω δημόσια, γιατί εκείνος αξιοποίησε τα δικά μου θετικά στοιχεία κι εγώ στηρίχθηκα στα δικά του καλά.

Ο Δέλλας ήταν πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια, μπορούσε να ανεβάσει την ομάδα και να τη βγάλει μπροστά, ενώ φυσικά ήταν πολύ δυνατός στο ψηλό παιχνίδι.

Εγώ, από την άλλη, μπορούσα να μαρκάρω με επιτυχία στο “ένας εναντίον ενός” τον αντίπαλο επιθετικό και να τον βγάλω εκτός παιχνιδιού.

Έτσι, κάναμε ένα καλό δίδυμο, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον. Λειτουργήσαμε σαν ένα σώμα και ποτέ κανένας από τους δύο δεν προσπάθησε να πάρει τα εύσημα.

Και αυτό ήρθε φυσιολογικά, παρότι δεν ήμασταν ένα δοκιμασμένο δίδυμο. Αν και συμπαίκτες στην ΑΕΚ, δεν είχαμε πολλά παιχνίδια μαζί στην ομάδα μας και φυσικά δεν είχαμε ούτε και στην Εθνική, γιατί ο Δέλλας, μέχρι να κληθώ για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2003, είχε παίξει περισσότερο με τον Νταμπίζα, τον Κυργιάκο και τον Άντζα.

Με τη λήξη του Τελικού, γίναμε ένα κουβάρι και φύγαμε προς την κερκίδα! Παντού στο γήπεδο είχε Έλληνες, αλλά εμείς πήγαμε πίσω από το τέρμα, εκεί όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι αλλά και ο «Γαλανόλευκος Φάρος».

Κάποιος φίλαθλος μού έδωσε μια ελληνική σημαία, την πέρασα γύρω απ’ τον λαιμό μου και την έριξα στην πλάτη μου. Είναι μια σημαία που την κράτησα, την έφερα πίσω στην Ελλάδα και την έχω φυλάξει από τότε μαζί με τα αναμνηστικά μου από το Euro.

Τις φανέλες μου από τα έξι παιχνίδια τις έφερα πίσω όλες. Ήταν 12 συνολικά, γιατί στο ημίχρονο αλλάζαμε. Δεν είχα ποτέ στην καριέρα μου την… τρέλα να ζητήσω και να αλλάξω φανέλα με κάποιον αντίπαλο, το ίδιο έκανα και στο Euro. Κάποιες λοιπόν, όταν επέστρεψα, τις χάρισα ως αναμνηστικό στην οικογένειά μου, τους γονείς μου και τις αδελφές μου. Έχω ακόμη φυλαγμένες περίπου οκτώ φανέλες.

Έχω κρατήσει επίσης κάποια σορτσάκια και φυσικά τα παπούτσια του Τελικού και τις επικαλαμίδες μου. Αυτά δεν τα ξαναφόρεσα ποτέ από τότε! Παρότι είμαι τρελός με την καθαριότητα, αυτό το συγκεκριμένο ζευγάρι παπουτσιών είναι άθικτο. Έμεινε όπως ήταν εκείνη τη μέρα. Δεν τα έχω πειράξει καθόλου, δεν τα έχω καθαρίσει ποτέ, έχουν ακόμη από κάτω χώμα από τον αγωνιστικό χώρο!

Και φυσικά έχω κρατήσει κι όλα τα υπόλοιπα αναμνηστικά που μας έδιναν στα παιχνίδια, ό,τι μας έδωσαν στον Τελικό και την απονομή.

Μετά την απονομή και τους πανηγυρισμούς επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Επικρατούσε ένας χαμός φυσικά, αλλά εγώ ήμουν εξαντλημένος, ήμουν σε μια γωνιά κρυμμένος και περίμενα να τελειώσουμε, να πάω να κοιμηθώ! Όλοι μού έκαναν πλάκα φυσικά, αλλά δεν είμαι και πολύ των πανηγυρισμών, δεν είμαι τόσο εκδηλωτικός ως άνθρωπος.

Στο αεροπλάνο έγιναν τα ίδια: φωτογραφίες, αγκαλιές, ενώ και ο πιλότος έβγαλε έναν μικρό λόγο για την επιτυχία μας. Μας ενημέρωσαν επίσης ότι έχει πάρα πολύ κόσμο που μας περιμένει στο αεροδρόμιο. Είναι άλλο να στο λένε βέβαια κι άλλο να το βλέπεις. Δεν περιγράφεται με λόγια αυτό που αντικρίσαμε, όταν προσγειωθήκαμε.

Κάναμε πάνω από δυόμισι ώρες να διανύσουμε την απόσταση από το «Βενιζέλος» μέχρι το Καλλιμάρμαρο. Το πούλμαν σε όλη τη διαδρομή δεν μπορούσε να κινηθεί από τον κόσμο. Ο οδηγός πήγαινε πολύ αργά, προσέχοντας να μην χτυπήσει άθελά του κάποιον!

Μηχανάκια έρχονταν στο πλαϊνό μέρος του πούλμαν και κόρναραν, μικροί και μεγάλοι έτρεχαν δίπλα μας, μας χτυπούσαν το τζάμι, μας έβγαζαν φωτογραφίες!

Μπαίνοντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο, δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Από όλους τους επισήμους που μας υποδέχθηκαν εκείνο το βράδυ στο Καλλιμάρμαρο θέλω να κάνω μια ειδική αναφορά στον τότε Αρχιεπίσκοπο, Χριστόδουλο.

Χάρηκα πολύ και έχω να το λέω ακόμη ότι μας έδωσε το χέρι για να μας συγχαρεί και μαζί μας έκανε δώρο έναν σταυρό. Αυτή η χειραψία μού έχει μείνει. Είναι μια από τις προσωπικότητες που είχα πει στη ζωή μου ότι θέλω να συναντήσω και αυτό έγινε πραγματικότητα εκείνη τη μέρα.

Η επιτυχία του Euro 2004 είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Ο περισσότερος κόσμος στέκεται στους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές. Όμως μια ομάδα απαρτίζεται από πολλούς αφανείς ήρωες, γιατρούς, μασέρ, φυσικοθεραπευτές, φροντιστές, ανθρώπους πίσω από τα φώτα, οι οποίοι μας προσέχουν και έχουν τεράστιο μερίδιο κι αυτοί στην επιτυχία.

Και φυσικά, μια ομάδα, για να λειτουργήσει σωστά, θέλει καλό επικεφαλής. Η διοίκηση της ΕΠΟ στάθηκε άψογα απέναντί μας. Στην Πορτογαλία ό,τι ζητούσαμε το είχαμε. Από το πιο απλό και μικρό μέχρι να φροντίσουν τις οικογένειές μας.

Ο Βασίλης Γκαγκάτσης ήταν πάντα δίπλα μας, διακριτικά. Δεν είχε παρέμβει ποτέ στο έργο του Ρεχάγκελ, μπορεί να ήταν στο ξενοδοχείο μαζί μας, αλλά, όταν η ομάδα έκανε το μίτινγκ και είχε την ομιλία του ο προπονητής, παρόντες ήταν μόνο οι παίκτες.

Το καλοκαίρι εκείνο γίναμε όλοι διάσημοι. Μας αναγνώριζαν παντού, όπου και να πηγαίναμε. Ο κόσμος μάς έδινε χαρά και μας έκανε να νιώθουμε ότι έχουμε προσφέρει κάτι.

Καλές οι καριέρες, οι τίτλοι, τα χρήματα, η δόξα, αλλά η εκτίμηση του κόσμου στο πρόσωπό σου είναι κάτι ανεκτίμητο. Αυτό το «γειά σου, ρε παικταρά, σε ευχαριστούμε για τη χαρά που μας έδωσες!», είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

Ο Μιχάλης Καψής είναι παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, Πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική Ελλάδος.

Επιμέλεια κειμένου: Αλέξανδρος Σωτηρόπουλος

CHECK IT OUT: Μιχάλης Καψής: Ευγνώμων για όσα έζησα / Τέσσερα αξέχαστα χρόνια

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τραϊανός Δέλλας: Να το ξαναζήσουμε

Τάκης Φύσσας: Campeão

Στέλιος Γιαννακόπουλος: Ήμασταν λίγοι, ήμασταν εμείς

Μαίρη Τζανακάκη-Φύριου: Ο κύριος Ρεχάγκελ

Γιάννης Τοπαλίδης: Παιχνίδι με το παιχνίδι