Γεννημένος την 7η Μαΐου

Δεν είναι μόνο η χρονιά του 1989 χαραγμένη στην μνήμη μου, υπήρχαν πολλές στιγμές που έζησα, αλλά εκείνη είναι η καλύτερη και η σημαντικότερη.

Και για για εμένα ως ποδοσφαιριστή και για την ΑΕΚ, η οποία μετά από μια πέτρινη δεκαετία πήρε το Πρωτάθλημα και από τότε ξεκίνησε να οδηγείται σε περισσότερους θριάμβους αλλά και να κάνει τους φιλάθλους της υπερήφανους.

Τότε λοιπόν, μια εβδομάδα πριν τον αγώνα με τον Ολυμπιακό, είχαμε ανέβει Πάρνηθα για προετοιμασία.

Ήταν η καλύτερη επιλογή για να μπορέσουμε να ηρεμήσουμε, βλέπαμε τον Ολυμπιακό να κόβει τούρτες, να πηγαίνουν σε events και γιορτές στην Αίγινα, εμείς όμως ήμασταν συγκεντρωμένοι, κάναμε προπόνηση, είχαμε το φαγητό μας, ήμασταν όλοι μαζί πρωί, μεσημέρι, βράδυ, και όλο αυτό αποδείχτηκε πολύ σημαντικό μες στο γήπεδο.

Μπορεί να πει κανείς ότι ήμασταν τυχεροί, αλλά στο ποδόσφαιρο πρέπει να είσαι και τυχερός για να πάρεις τους βαθμούς και τη νίκη.

Είχαμε πάει τότε και στο καζίνο, ο Οκόνσκι είχε βγάλει πολλά λεφτά, ήταν ο μόνος που έπαιζε, γιατί είχε χρήματα κι ο ίδιος, ήταν και ο μόνος που είχε γραβάτα μαζί του, η οποία ήταν απαραίτητη για να μπεις μέσα^. μάλιστα, μας έλεγε «μη στενοχωριέστε, θα μπαίνω εγώ, θα βγαίνω, θα σας δίνω γραβάτα και θα μπαίνετε κι εσείς» και του απαντούσαμε «δεν χρειάζεται, Μίροσλαβ, εμείς δεν πρόκειται να παίξουμε, κάτσε παίξε όσο θες». Αυτά το πρώτο βράδυ.

Το δεύτερο μάς έβαλαν και εμάς χωρίς γραβάτες, αλλά καθόμασταν απλώς σε μια γωνία και βλέπαμε, ενώ μετά μας κερνούσε ο Οκόνσκι.

Τη μέρα του αγώνα και πάλι ήμασταν όλοι μαζί, φάγαμε όλοι μαζί, μας είπε ο κόουτς τη θεωρία, πώς θα παίξουμε και πήγαμε στο Ολυμπιακό στάδιο.

Εκεί οι περισσότεροι φίλαθλοι ήταν Ολυμπιακοί, μόνο 2.000 εισιτήρια είχαν πάρει οι ΑΕΚτσήδες, εμείς πηγαίναμε για δύο αποτελέσματα, νίκη και ισοπαλία, δηλαδή να μη χάσουμε, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλύτερος, είχε ευκαιρίες, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει αυτός που κάνει ευκαιρίες αλλά εκείνος που βάζει τα γκολ.

Αντίστοιχα, εμείς ήμασταν καλύτεροι του Ολυμπιακού σε επίπεδο φυσικής κατάστασης και συγκέντρωσης, πράγμα που κι αυτό έπαιξε τον ρόλο του.

Είχαμε κάνει φοβερό Πρωτάθλημα τότε, με τον Σπύρο Οικονομόπουλο που απέκρουε και τα πέναλτι, επρόκειτο για μια ομάδα που δεν είχε απόδοση φανταστική, αλλά έπαιρνε τα αποτελέσματα που ήθελε.

Και φτάσαμε σε εκείνο το κρίσιμο παιχνίδι, στο οποίο ο Ντούσαν μάς έδωσε στα αποδυτήρια τις ίδιες οδηγίες, ό,τι μας έλεγε πάντα, δεν ήθελε να αλλάξει κάτι, να κάνει κάτι διαφορετικό.

Κάποια στιγμή γίνονται δύο αποβολές στόπερ, του Μανωλά και του Πεππέ, ένας πανικός με τον Καραμάνη, τον διαιτητή, και τους Ολυμπιακούς που έμπαιναν μέσα στο γήπεδο.

Ο Πέτρος Ραβούσης λοιπόν λέει στον Μπάγεβιτς «πρέπει να κάνουμε αλλαγή και να μπει ένας αμυντικός» κι αυτός ήμουν εγώ!

Όταν μου είπαν ότι θα μπω αλλαγή να παίξω, δεν ένιωσα ούτε φόβο ούτε κάτι άλλο, είχα παίξει βασικός στο προηγούμενο παιχνίδι με τον Απόλλωνα, στο οποίο είχαμε χάσει 2-1 και είχε γίνει χαμός.

Ερχόμουν κι από τραυματισμό, δεν ήμουν ακόμη έτοιμος, αλλά πίστευα ότι, αν μπω, θα μπορώ να κάνω ό,τι μου πει ο προπονητής και… κάτι παραπάνω.

Βγαίνει ο Χριστοδούλου, μπαίνω εγώ και μετά… έγιναν τα γνωστά^. έβαλα το γκολ με το αριστερό, το οποίο το είχα μόνο για το… αμπραγιάζ του αυτοκινήτου! Όταν είσαι καλός παίκτης, όλα γίνονται κι εγώ ήμουν καλός.

Στο γκολ μπερδεύτηκα κι άρχισα να πηγαίνω προς τους Ολυμπιακούς και λέω «πού πάω, αυτοί είναι κόκκινοι, δεν γίνεται»!

Γύρισα προς τους περίπου 2.000 δικούς μας, οι οποίοι βρίσκονταν πάνω από την εστία που έβαλα το γκολ, και γινόταν χαμός^. μετά, βλέποντας βίντεο και στιγμιότυπα, είδα ότι όλος ο πάγκος είχε φτάσει μέσα, πώς βρεθήκαμε όλοι μαζί δεν ξέρω, γινόταν ένας πανικός.

Κάποια στιγμή έμεινα με κόκκινο φανελάκι!

Είχαν πάρει όλα τα φανελάκια οι άλλοι παίκτες και λέω στον αείμνηστο φροντιστή μας, τον Μιχάλη Κεραμιδόπουλο, «κύριε Μιχάλη, εγώ δεν πρόκειται να παίξω, οπότε δεν μου δίνεις σε παρακαλώ ένα μάλλινο από κάτω, γιατί έχει υγρασία μες στο Ολυμπιακό στάδιο;», μου λέει «Τάκη μου, μόνο αυτό έμεινε, το κόκκινο, θες να το πάρεις;» και του απαντάω «δεν πειράζει, δώσ’ το μου, ας είναι κόκκινο, κάτω απ’ τη φόρμα δεν φαίνεται τίποτα».

Και κάπως έχασα τη φανέλα της εμφάνισης και έμεινα μόνο με το κόκκινο, δεν υπάρχουν αυτά, μόνο σε μένα!

Στα αποδυτήρια πανζουρλισμός, δεν ξέραμε ποιοι είναι με ποιους, πανηγυρισμοί!

Και ύστερα, φεύγοντας από το Ολυμπιακό στάδιο και πηγαίνοντας προς Νέα Φιλαδέλφεια, σταματήσαμε περίπου δύο χιλιόμετρα μακριά, γιατί υπήρχαν φίλαθλοί μας παντού και το λεωφορείο δεν μπορούσε να προχωρήσει. Κατεβήκαμε και πήγαμε σηκωτοί στο γήπεδο!

Χαμός έγινε και μετά την τελευταία αγωνιστική κόντρα στον ΠΑΟΚ, αλλά και γενικότερα εκείνες τις ημέρες πηγαίναμε συνέχεια μπουζούκια (θυμάμαι είχαμε πάει και Πανταζή) και πανηγυρίζαμε, κόλαση!

Δεν έχω κρατήσει τίποτα από τότε, μετά το παιχνίδι τα πήραν όλα, δεν υπήρχε τίποτα να κρατήσω.

Μόνο τα παπούτσια ίσως, δεν θυμάμαι, και αυτό το κόκκινο φανελάκι, για το οποίο το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποιος το έχει και θα μου το φέρει… Μάλλον θα το πάω στο μουσείο της ΑΕΚ, αλλά δεν έχω αποφασίσει.

Στα παιδιά μου εννοείται πως έχω δείξει εκείνην την στιγμή, εκείνο το γκολ, το δείχνω και στον εγγονό μου, αλλά είναι μικρούλης ακόμη και δεν καταλαβαίνει.

Όταν όμως είμαστε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τον παίρνω μαζί για βόλτα, με χαιρετάει ο κόσμος, μου λέει «βρε παππού, όλους τους ξέρεις, πού τους ξέρεις;» κι εγώ του εξηγώ «έπαιζα μπάλα εδώ».

Επίσης, του δείχνω βίντεο και φανέλες που έχω, τον έχω κάνει ΑΕΚτσή, οπότε, εντάξει, κάτι κερδίσαμε!

Αν γύριζα πίσω στην ΑΕΚ και ζούσα ξανά εκείνα τα 12 χρόνια, δεν θα άλλαζα τίποτα^. αν άλλαζε όμως όλη η ιστορία της ΑΕΚ, μακάρι εκείνα τα πέτρινα χρόνια να ήταν διαφορετικά^. όλα όμως γίνονται για κάποιον σκοπό, για κάποιον λόγο.

Όταν έφυγα το 1993, στενοχωρήθηκα, αλλά μετά το σκέφτηκα διαφορετικά και είπα ότι έτσι είναι το (επαγγελματικό) ποδόσφαιρο, έρχεσαι εσύ και φεύγει κάποιος άλλος ή φεύγεις εσύ κι έρχεται άλλος.

Στη συνέχεια, πέρασα κι έναν χρόνο στον Απόλλωνα και έκλεισα την ποδοσφαιρική μου καριέρα.

Η ΑΕΚ τελικά είναι όλη μου η ζωή, συγκινούμαι και μόνο που το λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια!

Ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος είναι πρώην ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τάκης Καραγκιοζόπουλος: Βρε παππού, όλους τους ξέρεις;

Παντελής Νικολάου: «Θα έρχεσαι για μένα στο γήπεδο» / Οι Χήρες των Σ.Κ. / Μια άγνωστη ιστορία

Αντώνης Μήνου: Φύλακας Εστίας / Ηλίας Ατματσίδης: Τεμέτερον

Βαγγέλης Βλάχος: Ζωή Παραμυθένια

---