Μίμης Παπαϊωάννου: Γι’ αυτό ήταν αρχηγός

Τον Μίμη τον γνώρισα από τότε που έκανα ρεπορτάζ ΑΕΚ.

Ήταν κλειστός άνθρωπος, στην αρχή δεν μιλούσε στους δημοσιογράφους, μετά, όταν έγινε πια γνωστός με τις προκρίσεις στο το Κύπελλο UEFA κλπ, ξανοίχτηκε, αλλά εμείς οι δύο είχαμε από την αρχή πολύ καλή σχέση.

Η συνύπαρξη Παπαϊωάννου- Νεστορίδη ήταν αποφασιστική για να γραφτεί μια από τις καλύτερες σελίδες στην ιστορία της ΑΕΚ. Οι δυο τους έκαναν ένα δίδυμο απίστευτο που χαιρόταν να το βλέπει ο κόσμος.

Και δεν μιλάμε απλώς για τα γκολ, τα οποία υπήρξαν “άπειρα” και από τον έναν και από τον άλλον, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ήταν μια συνύπαρξη ιστορική, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον.

Όταν ήρθε το 1960 ο Παπαϊωάννου στην ΑΕΚ, ήταν 12 χρόνια μικρότερος από τον Νεστορίδη. Ο πρώτος λοιπόν παρακολουθούσε και ξεσήκωνε ό,τι έκανε ο δεύτερος.

Υπάρχουν πολλές και ωραίες ιστορίες μεταξύ τους.

Του είχα τηλεφωνήσει και μου είχε μιλήσει για τον Νεστορίδη.

Έχω ένα μεγάλο κομμάτι για τον Μίμη στο βιβλίου που έχω γράψει για τη ζωή του.

Και ήταν πάρα πολύ χαρακτηριστικές οι αφηγήσεις του.

Όταν λοιπόν είχε έρθει στην ΑΕΚ, ήταν πιτσιρικάς και αισθανόταν ένα δέος για τον Νεστορίδη, τον έβλεπε σαν Θεό.

«Καθόμουν», λέει, «και τον έβλεπα στις προπονήσεις και προσπαθούσα να κλέψω από αυτόν, να μάθω πράγματα να δω πώς τα κάνει. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω, ήταν ανεξήγητα αυτά που έκανε».

Και συμπλήρωνε «Τον έβλεπα, έπαιρνε την μπάλα και, καθώς κατέβαινε τη σέντρα, οι αντίπαλοι  φεύγανε, ο ένας πήγαινε δεξιά, ο άλλος αριστερά, πού πηγαίνανε, δεν μπορούσα να καταλάβω, είχα τρελαθεί!», γιατί ο Νεστορίδης τους άδειαζε όλους, τον έναν από δω, τον άλλον από κει.

Και μου έλεγε ακόμα ο Μίμης «Ήμασταν οι πρώτοι που εφαρμόσαμε το “ένα-δύο” στην ΑΕΚ, μας έβλεπε ο κόσμος και τρελαινόταν, μου δίνει σε ένα παιχνίδι την μπάλα με φαλτσάκι σε μια στιγμή, πάω κι εγώ να τη γυρίσω φάλτσα και πάει αλλού αντ’ αλλού η μπάλα. Και τσαντίστηκε ο Κώστας και μου λέει “παίξε καλά ρε μικρέ”».

Και, όταν παραπονέθηκε ο Μίμης «Να μην μάθω κι εγώ, κυρ Κώστα;», του απάντησε ο Νεστορίδης «Άσε τώρα, δεν είναι ώρα, είσαι μικρός ακόμη, παίξε τώρα κανονικά να κερδίσουμε».

Και κάτι άλλο που μου είχε διηγηθεί ο Μίμης ήταν όταν είχαν πάει στην Πελοπόννησο για ένα παιχνίδι και τον είχε βρει λίγο με το πόδι και ψιλοχτύπησε ο Νεστορίδης.

Εν τω μεταξύ, την προπόνηση την έβλεπε πολύς κόσμος και τον έκραξαν τον Παπαϊωάννου και έβαλε τα κλάματα και πήγε να φύγει.

Του λέει όμως ο Νεστορίδης «Πού πας, ρε; Κάτσε εδώ, Πόντιος είσαι και φοβάσαι; Δεν τρέχει τίποτα».

Ο Παπαϊωάννου είναι συνδεδεμένος με δύο από τις σημαντικότερες προκρίσεις της ΑΕΚ σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Το 1968 έβαλε το δεύτερο γκολ στην Κοπεγχάγη επί της Ακαντέμισκ και προκρίθηκε η ΑΕΚ με 2-0 στους «8» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Μάλιστα, είχε βάλει το γκολ με κεφαλιά, πηδώντας πάνω από τον τερματοφύλακα που ήταν 1.95!

Και βεβαίως ήταν αυτός που έβαλε το κρίσιμο γκολ στο 3-0 επί της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς στη ρεβάνς εδώ για το Κύπελλο UEFA το 1977. Το σκορ ήταν 3-0 και πήγε το παιχνίδι στα πέναλτι και έβαλε και το τελευταίο πέναλτι.

Ήταν δηλαδή ο άνθρωπος που σφράγισε τις δύο πιο σημαντικές προκρίσεις της ΑΕΚ στις διεθνείς διοργανώσεις.

Ο Μίμης ήταν από πολύ φτωχή οικογένεια, δεν ήταν μορφωμένος, δεν είχε τελειώσει ούτε την Δ’ Δημοτικού, αλλά ήταν πάρα πολύ έξυπνος, είχε πολύ ισχυρή προσωπικότητα και ήταν φοβερά εργατικός ως ποδοσφαιριστής^. γι’ αυτό βέβαια έφτασε κι εκεί που έφτασε.

Ήταν εξαιρετικός και ως οικογενειάρχης, είχε μια εξαιρετική και μορφωμένη γυναίκα, τη Μαρία, κι απέκτησε δύο κόρες, οι οποίες σπούδασαν αμφότερες σε Πανεπιστημιακό επίπεδο.

Δεν ανοιγόταν πολύ, αλλά ήταν βαθιά συναισθηματικός.

Και βεβαίως ήταν από τους πιο πιστούς και φανατικούς ΑΕΚτσήδες που πέρασαν ποτέ από την ομάδα αυτή.

Δεν είχε τύχει να βλέπουμε μαζί παιχνίδια από την κερκίδα, αλλά παλιότερα είχαμε συμπέσει σε πάρα πολλές αποστολές, σε πολλά ταξίδια, όταν αγωνιζόταν.

Φοβόταν πάρα πολύ το αεροπλάνο! Στις αποστολές λοιπόν ήταν εξαιρετικός στην παρέα, είχε ένα ιδιότυπο χιούμορ δικό του, αυτό το ποντιακό που μιλούσε άμεσα.

Η ΑΕΚ ήταν η ζωή του, το σπίτι του, τα πάντα.

Και γι’ αυτό ήταν αρχηγός, από τους πιο εμβληματικούς που πέρασαν ποτέ από την Ένωση.

Πρέπει να πω και κάτι που ίσως δεν το ξέρει κανένας. Είχε επιχειρήσει ο Ολυμπιακός να τον πάρει κάποτε, κάποια στιγμή επί Στάνκοβιτς, όταν ήταν πια 32-33 χρόνων.

Υπήρχε κάποια ψυχρότητα με τον προπονητή, γιατί ο Στάνκοβιτς τον πίεζε να προπονείται πολύ σκληρά και ο ίδιος δεν μπορούσε, οπότε είχε γίνει λοιπόν μια βολιδοσκόπηση να πάει στον Ολυμπιακό.

Ούτε που το σκέφτηκε ποτέ, μάλιστα το θεώρησε και προσβλητικό που τον πλησίασαν κιόλας!

Αυτό επί προπονητή Λάκη Πετρόπουλου και επί Προεδρίας Νίκου Γκούμα και μετά Λουκά Μπάρλου.

Είχε πολύ καλές σχέσεις επίσης με τον Λάκη Νικολάου, γιατί έπαιξαν μαζί και στην ομάδα που βγήκε στην Ευρώπη 1976-1977, τότε που έφτασε η ομάδα στους «4» του UEFA.

Και με την ομάδα των παλαιμάχων, συμμετείχε πολλές φορές στις εκδηλώσεις, με τον Γιώργο Καραφέσκο, τον Νίκο Σταθόπουλο, τον Νίκο Χρηστίδη, τον Στέλιο Σεραφίδη.

Και αναμφισβήτητα εξαιρετικές σχέσεις με τον Νεστορίδη, τον οποίον και θεωρούσε μέντορά του, ποδοσφαιρικό του πατέρα.

Είναι παιχνίδι της μοίρας τη μέρα που γιορτάζει τα γενέθλιά του ο Νεστορίδης και γίνεται 93 χρόνων να πεθαίνει ο Παπαϊωάννου στα 81 του!

Και όσον αφορά στο γήπεδο, νομίζω ότι πρόλαβε να καταλάβει, λίγα πράγματα, όχι πολλά, ότι χτιζόταν το νέο “σπίτι” της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Δεν πρόλαβε να δει την εικόνα του στον πυλώνα, αλλά, όταν ξεκίνησαν τα έργα, ακόμη είχε το μυαλό του, είχε αντίληψη και είχε συνειδητοποιήσει ότι γίνεται το γήπεδο.

Βεβαίως, δεν το είδε ποτέ να ολοκληρώνεται, ούτε στα εγκαίνια μπορούσε να βρίσκεται, ήταν άσχημη η κατάστασή του.

Έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της ομάδας, μεγάλη απώλεια για την ΑΕΚ, μεγάλη απώλεια και θλίψη και για εμένα προσωπικά…

Ο Νίκος Κατσαρός είναι δημοσιογράφος.

CHECK IT OUT: Μίμης Παπαϊάωννου: Δέκα κλικ μιας μυθικής διαδρομής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Νίκος Κατσαρός: Κώστας Νεστορίδης, ο μάγος της μπάλας

Παντελής Νικολάου: Ο Μίμης ήταν εκεί για μένα / Οι Χήρες των Σ.Κ. / Μιά Άγνωστη Ιστορία / «Θα έρχεσαι για μένα στο γήπεδο»

Μίμης Δομάζος: Στρατηγός

Κώστας Γιαννακίδης: Γιώργος Κούδας, ο πρώτος σούπερ ήρωας

Θ. Χειμωνάς – Zastro – Α. Καρπετόπουλος: Η σημασία του να είσαι ο Νίκος Αναστόπουλος

Θοδωρής Αθερίδης: Αυτό που νιώθω για τον Βάσια

Σάκης Τσιώλης: Εκείνη η Λάρισα

Βάσω Ε. Μώραλη: Οι «ηρωικές» εποχές των μεταδόσεων ποδοσφαίρου

Ζέτα Θεοδωρακοπούλου: Γιάννης Διακογιάννης, ένας φιλόσοφος της ζωής