Κάνοντας το αδύνατο δυνατό

Όταν ήμουν μικρός, έβλεπα παιδικά στην τηλεόραση.

Ποτέ όμως δεν εμπνεύστηκα από τους παιδικούς ήρωες, τον Σπάιντερμαν, τον Σούπερμαν, γι’ αυτό που κάνω τώρα.

Απλώς ξύπναγα στις έξι το πρωί και έβλεπα παιδικά, μέχρι να ετοιμαστώ για το σχολείο.

Ήμουν στην πρωινή ζώνη, έμενα στο ολοήμερο εκεί.

Μετά τα 12 μου λοιπόν, με το που ξεκίνησα παρκούρ, παράτησα όλα τα υπόλοιπα.

Ποδόσφαιρο, το οποίο έπαιζα πάρα πολύ, το παράτησα την ίδια μέρα.

Δεν ξέρω γιατί το παρκούρ μού είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση. Αλλά άρχισα να βελτιώνομαι άμεσα, είχα μια καλή εξέλιξη και με πόρωσε όλο αυτό πάρα πολύ, οπότε τα παράτησα όλα τ’ άλλα. Και μετά, κάθε μέρα, σκεφτόμουν τι καινούργιο κόλπο θα κάνω, πώς θα είναι…

Και επειδή ξεκίνησα μέσα στο καλοκαίρι και δεν είχαμε σχολείο, ήμουν όλη την ημέρα έξω.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε το σχολείο και μετά, βγαίναμε στην αυλή μαζί με έναν φίλο μου, με τον οποίον κάναμε μαζί.

Προσέχαμε να μην μας δει ο φύλακας, οπότε το μάτι μας ήταν συνέχεια εκεί και, όποτε δεν κοιτούσε, τότε κάναμε, ώστε να μην μας… κάνει παρατηρήσεις. Με το που τελείωνε το σχολείο, πηγαίναμε κάθε μέρα στο πάρκο και ξεκινούσαμε την προπόνηση.

Τα πρώτα μου κόλπα… δεν ήταν τούμπες. Από την αρχή είχα το μυαλό στο κεφάλι μου ως παιδί καλώς ή κακώς, δόξα τω Θεώ, και δεν βιαζόμουν να φτάσω από το Α στο Ω, όπως γίνεται σήμερα.

Ο κύριός μου στόχος ήταν να βελτιώνομαι κάθε μέρα, να μαθαίνω πώς να προσγειώνομαι, πώς να σώζω τις προσγειώσεις στην περίπτωση που πάω να πέσω, τα βασικά πράγματα δηλαδή που μαθαίνουμε στο παρκούρ.

Δεν έκανα λοιπόν τούμπες, όταν ξεκίνησα. Ήμουν “κλασικός”.

Να μάθω να περνάω τα εμπόδια, να ρολάρω στο πάτωμα, περνούσα πάνω από παγκάκια και το πιο “ακραίο” ήταν να πηγαίνω πάνω από τα σταματημένα αμάξια, όχι αυτά… που είναι στο φανάρι αλλά τα παρκαρισμένα.

Και ήμουν αυτοδίδακτος, όπως όλοι μας.

Η μαμά μου μπορεί να είχε καρδιοχτύπι τότε, αλλά εγώ δεν το αντιλήφθηκα αυτό. Κατάλαβα ότι σκέφτηκε όσο πιο σωστά γίνεται.

Συνήθως οι γονείς είναι στο «μη αυτό, μη εκείνο, μη το άλλο» και αυτό που παρατηρείται συνήθως (όχι μόνο στο παρκούρ αλλά σε οτιδήποτε) είναι ότι, όταν λες το «μη», τότε είναι που αρχίζει να αναρωτιέται το παιδί γιατί αυτό «μη».

Και από αντίδραση μπορεί να πας να το κάνεις περισσότερο.

Οπότε εμένα η μαμά μου ήταν υποστηρικτική, οι γονείς μου μου είπαν «πρόσεχε και δώσε τον αριθμό τηλεφώνου μας στους φίλους σου, σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι». Με εμπιστεύονταν κιόλας, αλλά κι εγώ δεν έδωσα κάποιο δικαίωμα. Θα μου πει κάποιος «παρκούρ έκανες»…

Πλέον αυτό που με ρωτούν, όταν ξεκινάει κάποιος μικρός, είναι «πώς να κάνω ανάποδη τούμπα» και του λέω «αγόρι μου, τι ανάποδη τούμπα»!

Εγώ, για παράδειγμα, ξεκίνησα τις τούμπες μετά τους πέντε-έξι μήνες (και παραπάνω) και φυσικά όχι τις “ανάποδες”.

Ήμουν πιο χαλαρά, στη θάλασσα, να κάνω μπροστινή τούμπα, την οποία την κάνει πλέον και ο οποιοσδήποτε .

Εγώ δεν βιαζόμουν να φτάσω κατευθείαν στα ουράνια.

Προσπαθώ και τώρα να αποφεύγω ριψοκίνδυνα πράγματα, άλματα από ταράτσα σε ταράτσα, για παράδειγμα. Έχει τύχει να κάνω ένα-δύο τέτοια στην καριέρα μου σε επαγγελματικά βίντεο κλιπ, αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν το συνιστούσα.

Εξάλλου, εδώ στην Ελλάδα δεν βοηθούν τα μέρη, οπότε προσπαθούμε κι εμείς να μένουμε… στο πάτωμα.

🗣️«Δεν βιαζόμουν να φτάσω κατευθείαν στα ουράνια».
Δημήτρης "DK" Κυρσανίδης on🔥🔥@stories_athlete @redbull pic.twitter.com/8CkvaebrqN

— AthleteStories (@stories_athlete) December 3, 2021

Φόβος και καρδιοχτύπι υπάρχει πριν από κάθε κόλπο, πριν από κάθε αγώνα, εννοείται.

Ίσως επειδή εμείς μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό, μαθαίνουμε να το αντιμετωπίζουμε αυτό από την αρχή, γίνεται κάπως συνήθεια.

Δηλαδή στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ δεν βάζουμε την λογική «α, υπάρχει περίπτωση να χτυπήσω». Όμως οι περισσότεροι χτυπάνε εκεί. Τραυματίζονται, είτε είναι σε μια απλή ακαδημία είτε σε μεγάλους αγώνες, και ο κάθε αθλητής έχει τραυματιστεί, έχει πάθει ρήξη χιαστού, κάτι έχει πάθει στα γόνατά του, το οποίο μπορεί να του στοιχίσει και στο μέλλον. Όμως στα μπάσκετ και το ποδόσφαιρο δεν πας με την λογική ότι θα χτυπήσεις.

Εμείς, επειδή το έχουμε όλη την ώρα στο κεφάλι μας, ότι «ξέρεις κάτι, πρόσεχε αυτό», ζούμε με αυτό και μαθαίνουμε πώς να το αντιμετωπίζουμε.

Αν πετάξεις μια γάτα ανάποδα, αυτή θα ξαναγυρίσει και θα πέσει στα πόδια της.

Εγώ δεν λέω ότι θα πέσουμε πάντα και αποκλειστικά “στα πόδια μας”, δεν μπορεί να είμαι απόλυτος, αλλά για αυτό προπονούμαι, ώστε στις περισσότερες περιπτώσεις το σώμα να μαθαίνει και να αντιδρά αυτόματα.

Μου είχε τύχει κάτι τέτοιο όπου ήταν πιο μεγάλη η απόσταση, ήταν ένας τοίχος απέναντι και δεν το είχα υπολογίσει σωστά.

Κατέληξαν τα πόδια μου να κολλήσουν στον τοίχο και να πάω να φύγω με τα μούτρα στο πάτωμα.

Το σώμα μου εκείνη την στιγμή αυτόματα αντέδρασε, ρόλαρα, δεν έπαθα τίποτα και απλώς κατάλαβα ότι κάπου είχε ακουμπήσει το κεφάλι μου.

Δεν είχα τίποτα τελικά, ούτε γρατζουνιά, και μου λένε οι φίλοι μου «πάλι καλά που έκανες ρολ, που ρόλαρες και το έσωσες» και λέω «δείξε μου λίγο το βίντεο, τι εννοείς, εγώ δεν ρόλαρα».

Δεν είχα καταλάβει τίποτα εκείνη τη στιγμή. Το σώμα μου αντέδρασε αυτόματα. Μετά από 14 χρόνια το σώμα μου γύρισε αυτόματα, ρόλαρα και δεν το είχα καταλάβει!

Στα βίντεο, τα οποία ανεβάζω στο κανάλι μου στο Youtube, το τονίζω συνεχώς: «προσέχετε, μην το κάνετε, μην το δοκιμάσετε, εμείς κάνουμε πάρα πολλά χρόνια προπόνηση, έχουμε γυμναστήριο δικό μας, αυτήν την απόσταση που βλέπετε την έχουμε κάνει πάρα πολλές φορές στο ίσιο έδαφος».

Προσπαθώ να αποφύγω πάρα πολύ αυτήν την φράση που είναι η “εξήγηση” του παρκούρ, δηλαδή «η τέχνη της φυγής». Εμείς του παρκούρ το χαρακτηρίζουμε περισσότερο ως την «τέχνη της κίνησης», καθώς δεν τρέχουμε για να ξεφύγουμε από κάτι ή κάποιον.

Και σκέφτομαι ότι είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου, καθώς οι πρώτοι άνθρωποι, οι οποίοι έπρεπε να κυνηγήσουν για να αποκτήσουν την τροφή τους, αναγκαστικά χρησιμοποιούσαν ασκήσεις που κάνουμε σήμερα στο παρκούρ. Και αναγκαστικά χρησιμοποιούσαν και τη νοοτροπία που έχουμε σήμερα στο παρκούρ.

Οπότε θα το χαρακτηρίσω ως και το πρώτο άθλημα που γεννήθηκε ποτέ!

Βέβαια, τότε δεν υπήρχαν και οι συγκεκριμένες τεχνικές όπως τις έχουμε σήμερα, τις οποίες κατονομάζουμε κιόλας.

Αλλά ήταν από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο άνθρωπος. Το να τρέχεις να ξεφύγεις ή να τρέχεις να κυνηγήσεις.

Τότε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «τέχνη της φυγής». Τρέχεις να κυνηγήσεις για την τροφή σου.

Και τότε δεν το έκαναν απλώς και μόνο με τρέξιμο, έπρεπε να σκαρφαλώσουν στα δέντρα για να ξεφύγουν από άγρια ζώα, έπρεπε να σκαρφαλώσουν για να ξεφύγουν από κάποιον εχθρό.

Δεν είναι λοιπόν ένα “αφύσικο” άθλημα, είναι από τα πιο “φυσιολογικά”.

Και το κάθε παιδάκι, χωρίς να ξέρει τι είναι παρκούρ, όπως κι εγώ πριν καν μάθω τι είναι, αυθόρμητα πηγαίνει να πηδήξει πάνω από κανένα κάγκελο.

Έχω πίστη. Δεν κάνω τον Σταυρό μου απλώς πριν από κάθε αγώνα ή επίδειξη. Τον κάνω με το που ξυπνάω, πριν φάω το φαγητό μου, είναι η ζωή μου αυτό. Πιστεύω στον Θεό και πιστεύω ότι με φυλάει και εμένα και όλους όσοι Τον πιστεύουν και Τον ακολουθούν.

Ο κόσμος με υποστηρίζει και με αναγνωρίζει, με αρχή το χωριό μου, τον Σοχό.

Από τη στιγμή που ξεκίνησα με το Youtube και το Tiktok άρχισα να φαίνομαι σε πολύ μεγαλύτερο κοινό.

Στον Σοχό με ήξεραν από τα Παγκόσμια που έχω κερδίσει. Είναι πολύ υπερήφανοι άνθρωποι, οπότε ακουγόταν η επιτυχία μου πάρα πολύ, πόσο μάλλον όταν ξεκίνησα όλη αυτή τη διαδικασία στο διαδίκτυο.

Και όχι μόνο στον Σοχό αλλά παντού πλέον μας αναγνωρίζουν πολύ περισσότερο.

Γιατί ο κόσμος δεν βλέπει τηλεόραση τόσο, τουλάχιστον τα παιδιά στην  ηλικία μου.

Οπότε είμαστε όλοι στο ίντερνετ κι έτσι ανέβηκε και η αναγνωρισιμότητά μου.

Υπάρχουν από παντού αγώνες και επιδείξεις μου.

Η Σαντορίνη είναι ένα στάνταρ μέρος και γι’ αυτό και η Red Bull το επέλεγε ως τοποθεσία αγώνων.

Είναι μαγευτική, οτιδήποτε και να κάνεις, η πιο απλή τούμπα στον αέρα με αυτό το φόντο φαίνεται 100 φορές πιο καλή.

Η Σπιναλόγκα είναι ένα πολύ επικίνδυνο σημείο για να κάνεις παρκούρ.

Χάρηκα πολύ που πήραμε την άδεια και μπορέσαμε να κάνουμε βίντεο, αλλά ήταν “πόνος” παρόλ’ αυτά.

Τα τείχη έστεκαν αρκετά, αλλά το πάτωμα σε πολλά σημεία ήταν ετοιμόρροπο .

Είχε τύχει να βρεθώ σε μια άκρη όπου ήταν ο γκρεμός και, χωρίς να κάνω τίποτα, με τραβάει ένας φίλος μου τελευταία στιγμή… Είχε πέσει το πάτωμα!

Πολύ επικίνδυνη η Σπιναλόγκα για να κάνεις τέτοια πράγματα.

Το ωραιότερο μέρος του κόσμου για παρκούρ είναι η Μιανμάρ στη Βιρμανία.

Είναι το ωραιότερο μέρος όπου έχω πάει ποτέ και θα ξαναπήγαινα εκεί 10 φορές.

Οι φίλοι μου, οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα, δεν είναι ίδιοι μ΄εμένα.

Ειδικά η αρραβωνιαστικιά μου δεν έχει καμία σχέση με το συγκεκριμένο κομμάτι. Δεν έχει το ίδιο πάθος με το παρκούρ ή με κάποιο άθλημα.

Κυρίως με τα άτομα που συνεργαζόμαστε για να βγάλουμε τα βίντεο στο Youtube μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Γιατί είναι μέσα στη δουλειά αυτό και πρέπει να έχουμε τον ίδιο στόχο.

Κάποτε, όταν είχα ξεκινήσει να πηγαίνω σε αγώνες, έλεγα στους φίλους μου «πάμε να κάνουμε προπόνηση, πάμε να κάνουμε το ένα το άλλο», αλλά δεν ασχολούνταν τόσο και τους έλεγα ότι πρέπει κανείς να βάλει έναν στόχο για να πετύχει.  Να κάνει κάτι παραπάνω. Δεν μπορεί να μην βάζεις στόχους, να μην το τρέχεις.

Αλλά δεν το καταλάβαιναν. Και προφανώς αυτοί δεν προχώρησαν, αλλά προχώρησα εγώ, γιατί είχα αυτόν τον στόχο.

Όνειρό μου είναι να μπω στο Walk of Fame στο Hollywood, εκεί όπου έχει μπει ο Τσάκι Τσαν και άλλα μεγάλα ονόματα…

Είναι βέβαια ένα πολύ ακραίο όνειρο που δεν ξέρεις αν μπορεί να πραγματοποιηθεί και δεν ξέρεις κιόλας πώς μπορεί να γίνει.

Ως τώρα πάντως δεν έχει μπει κανείς που κάνει παρκούρ. Λες «αποκλείεται να είμαι εγώ», αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Απ’ το παρκούρ ζω, αυτό είναι το επάγγελμά μου.

Πλούσιος δεν πιστεύω ότι μπορείς να γίνεις από το παρκούρ, όταν αυτό είναι από μόνο του, γιατί καλώς ή κακώς είναι ένα άθλημα αρκετά καινούργιο στο μυαλό μας και στον κόσμο.

Είναι πώς θα το διαχειριστείς εσύ. Εγώ δεν κάνω μόνο παρκούρ, έχω γυμναστήριο, έχω τα social media, έχω την προπόνησή μου, έχω τους αγώνες.

Αλλά, από την άλλη, δεν πηγαίνεις με την λογική και τον σκοπό να γίνεις πλούσιος σε οτιδήποτε, γιατί πιστεύω ότι στο τέλος δεν θα γίνεις κιόλας. Δεν γίνεται, όταν είναι αυτοσκοπός.

Αν έχεις πραγματικό πάθος για κάτι, τότε θα πετύχεις, γιατί αυτό θα φαίνεται και στην πορεία σου…

Δεν θα σε αναγκάζει κάποιος να πας για προπόνηση. Εγώ και μικρότερος έκανα 10 ώρες προπόνηση την ημέρα και ήμουν σε φάση «τελείωσε κιόλας»;

Πλέον βλέπω πάρα πολύ κόσμο που θέλει να  πετύχει κάτι και λέει «πω-πω, πάμε προπόνηση»! Δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι έτσι, κάτι πάει λάθος.

Εγώ από χόμπι το ξεκίνησα όλο αυτό, μετά έγινε πάθος, το αγάπησα πραγματικά.

Πρέπει να βάλεις στόχο, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό.

Από μια σχέση, όπως εγώ που αρραβωνιάστηκα, έως τη δουλειά που κάνεις.

Αν έχεις στόχο και το αγαπάς, φαίνεται από χιλιόμετρα, σε βλέπει ο άλλος και προχωράς.

Το γεγονός ότι το παρκούρ είναι πλέον ενταγμένο ως άθλημα στην Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία, ότι είναι κάτω από την “ομπρέλα” της, με ανακουφίζει πάρα πολύ. Και το γεγονός ότι διεθνώς το άθλημα είναι μέρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Γυμναστικής. Με ανακουφίζει, γιατί εμείς “φάγαμε πολύ πόνο” τα τελευταία χρόνια.

Η προπόνηση που κάναμε ήταν έξω. Δεν είχε σημασία τι καιρό είχε, αν είχε βροχή, χιόνι, πόσο κρύο είχε ή υγρασία, όπως στη Θεσσαλονίκη όπου προπονούμασταν καθημερινά. Εμείς κάναμε προπόνηση έξω αναγκαστικά.

Οπότε είναι λυτρωτικό το ότι έρχεται η Ομοσπονδία και μας αναλαμβάνει.

Και πόσο μάλλον να είμαι και εγώ μέλος της (και λόγω εμπειρίας), ώστε να βοηθάω στην όλη κατάσταση, να μπορέσει το άθλημα να προχωρήσει και να μην περάσουν οι αθλητές αυτά που πέρασα εγώ τόσα χρόνια.

Είναι μεγάλο πράγμα. Και εμένα με ανακουφίζει, γιατί, από τη στιγμή που ξεκίνησε η όλη διαδικασία με την Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία, μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση σε γυμναστήρια, στα οποία μπορούμε να κάνουμε πραγματική προπόνηση και όχι να ζούμε τις καταστάσεις που ζούσαμε με βροχή και ακραία καιρικά φαινόμενα.

Όταν, πρώτα ο Θεός, αποκτήσω παιδί, είτε αγόρι είτε κορίτσι, το πρώτο που θέλω να κάνω είναι να το γυμνάσω, να το κάνω πιο ευλύγιστο, να κάνω όλα αυτά που δεν ήξεραν οι γονείς μου ότι μπορούσαν να κάνουν.

Και αυτό όχι απαραίτητα για να κάνει παρκούρ αλλά…

Αν, για παράδειγμα, όταν έβλεπα τηλεόραση παιδάκι δυο-τριών χρονών ή όταν καθόμουν στο κρεβάτι ή όταν έπαιζα, έκανα ταυτόχρονα σπαγγάτο, το οποίο είναι πανεύκολο σε τέτοια ηλικία, αυτήν την στιγμή δεν θα είχα τράβηγμα.

Θα ήταν ευλύγιστα εξαρχής τα πόδια από την ηλικία των τεσσάρων ετών, όπου τότε είναι το σώμα στα καλύτερά του, και μετά δεν θα υπήρχαν “πιασίματα” σε έντονο βαθμό.

Θα έκανα λοιπόν στο παιδί μου πρώτα αυτό, μετά θα του μάθαινα οπωσδήποτε πράγματα για το παρκούρ που μπορεί να χρησιμοποιήσει στην καθημερινότητά του, να μπορεί να σκαρφαλώσει, να μπορεί να μάθει πώς να πέσει, αν χρειαστεί.

Και μετά θα έβρισκε αυτό που πραγματικά θέλει.

Το παρκούρ δεν είναι μόνο να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι αλλά, αν πέσεις, να είσαι σίγουρος ότι πρέπει να ξανασηκωθείς.

Και αυτό είναι γενικό μότο, δεν είναι “παρκουρίστικο” μόνο. Δεν έχω κάποιον στόχο για κάποιο εμπόδιο, για κάποιο κόλπο που θέλω να ξεπεράσω, να πετύχω να υλοποιήσω.

Βέβαια, υπάρχουν άπειρα κόλπα που δεν έχω κάνει, που δεν έχουν επιτευχθεί, και το παρκούρ είναι ένα άθλημα όπου τα επί μέρους στοιχεία του δεν έχουν ποτέ τελειωμό.

Πλέον τα κόλπα που κάνουν αθλητές, κυρίως από Ιράν όπου είναι πολύ “τρελοί”, δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία να τα κάνω.

Βλέπω το αποτέλεσμα, γιατί πολλοί από αυτούς χτυπάνε άσχημα, αλλά είναι και κόλπα για τα οποία απορώ πώς μπαίνουν στην διαδικασία και τα δοκιμάζουν.

Είμαι όχι ακριβώς του “safe” τρόπου, γιατί στη ζωή λέμε ότι πρέπει να ρισκάρεις, αλλά πιο πολύ της λογικής.

Στο άθλημά μου είμαι από τους λογικούς ανθρώπους.

Κάποιος άλλος απ’ έξω μπορεί να βλέπει μια τούμπα που κάνω και να το θεωρήσει ότι δεν είναι καθόλου λογικό. Για εμένα βέβαια δεν είναι το τίποτα. Ε, στο άθλημά μου είμαι από τους λογικούς ανθρώπους.

Αυτό που θα ήθελα να πετύχω πιο πολύ είναι να μπορέσω να κάνω video projects σε σημεία όπου δεν θα μπορούσε να κάνει κανείς.

Είχε τύχει να νιώσω αυτήν την αίσθηση, όταν είχα πάει στη Μιανμάρ, όπου ξαφνικά κοιτάω γύρω μου και λέω «κοίτα, ρε φίλε, πού είμαι, τι γίνεται. Δεν θα μπορούσα να φτάσω εδώ πέρα με κάποιον άλλον τρόπο. Οι φίλοι μου που κάνουν παρκούρ δεν είναι εδώ αυτήν την στιγμή».

Θέλω να πάω σε τέτοια μέρη, θέλω να κάνω κάτι δικό μου, όπως μια ταξιδιωτική εκπομπή όπου θα αναδεικνύω πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις με αυτό το άθλημα.

Μπορείς να το κάνεις οπουδήποτε.

Αυτήν την στιγμή κάθομαι σε μια καρέκλα, μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτήν την καρέκλα και να κάνω παρκούρ.

Έχω ένα τραπέζι μπροστά μου, μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό το τραπέζι και να κάνω παρκούρ.

Βλέπω απέναντι έναν τοίχο. Το ίδιο.

Οτιδήποτε και να υπάρχει στον χώρο μου μπορώ να το χρησιμοποιήσω κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο και να κάνω κάτι καινούργιο, ένα διαφορετικό κόλπο, μια διαφορετική κίνηση.

Και είναι κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί με οποιοδήποτε άλλο άθλημα.

Αυτό θα ήθελα να δείξω στον κόσμο…

Ο Δημήτρης Κυρσανίδης είναι Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο παρκούρ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Δημήτρης Πέλκας: Ροντέο🇬🇷 /Dimitris Pelkas: Rodeo / Dimitris Pelkas: Rodeo

Βασίλης Ξανθόπουλος: Δώσε Πάσα 

Βαγγέλης Σακελλαρίου: Τόλμη, Ταλέντο, Δύναμη

Αθηνά Παπαφωτίου – Κάρλι Σνάιντερ: Ένα Μεγάλο Φωτεινό Καλοκαίρι

Παναγιώτης Πελεκούδας: Θα σας πω ένα μυστικό