Καινούργια Εγώ

Ωχ, πώς δεν θυμάμαι τη ζωή μου, πώς ξυπνούσα ως Πρωταθλήτρια;

Καταρχάς, ξυπνούσα με πόνο στην μέση, στα πόδια και θυμάμαι ότι πάντα κράταγα τέσσερα μαξιλάρια όλο το βράδυ, ώστε να μπορώ να βολευτώ ανάλογα με το ποια μεριά με πόναγε.

Δηλαδή το πρωί μπορεί να έβρισκα και κάνα πόδι στον τοίχο, ένα αλλού και άλλο αλλού.

Δεν κοιμόμουν ποτέ ήρεμα, γιατί είχα καταπονημένο κορμί πολύ.

Με τον ώμο είχα συνεχόμενα προβλήματα στους τένοντες, γιατί κάθε χρόνο δεν κάναμε τις εγχειρήσεις και όλα αυτά που χρειάζονταν και καταλήξαμε να χειρουργήσουμε εννιά κομμένους τένοντες το 2005-2006. Και μου βρήκαν μετά και μια κήλη που έπιανε και την μέση.

Και σκέφτομαι πώς τα έχω κάνει όλα στον πρωταθλητισμό με όλα αυτά τα προβλήματα που πέρναγα;

Και ο γιατρός ο ίδιος το είπε…

Ε, εμείς νέα παιδιά τότε… και αν έχεις και καλό και δυνατό dna, δεν μασάς με τους πόνους.

Καλά, τώρα έχω μια κήλη στον πέμπτο-έκτο σπόνδυλο στον αυχένα και αυτό με παίδεψε πολύ τα τελευταία χρόνια.

Είναι άτιμος πόνος αυτός, αλλά γενικά, μετά από τέτοια καταπόνηση του σώματος, φτηνά την γλιτώσαμε.

Προτιμώ να ξαναγύρναγα στα γήπεδα, στον Άγιο Κοσμά, στο Ολυμπιακό Στάδιο, με τους φίλους μου, τότε που ήμασταν όλοι εντελώς αυθόρμητοι…

Έχουμε βγει τώρα στον κόσμο και ευτυχώς που κρατήσαμε πέντε παρέες από τον αθλητισμό, γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνεις ειλικρινή φιλία έξω, εκεί όπου όλοι θέλουν “να σου την φέρουν”, όλοι θέλουν να σε…

Εμείς όλα αυτά δεν τα ξέραμε. Εμείς ξέραμε προπόνηση, τρώγαμε μαζί, κοιμόμασταν μαζί, βγαίναμε και πάλι όλοι μαζί. Γιατί έτσι ήμασταν σαν team και δεν χρειαζόμασταν και πολλά άτομα από έξω.

Και, όταν φύγαμε από τον πρωταθλητισμό, άλλον κόσμο είδαμε… Οπότε έχω τις καλύτερες αναμνήσεις.

Μακάρι να ξαναγύρναγα πίσω τον χρόνο, αρκεί όμως να είχα και την κόρη μου, την Μαρία μου. Έχω κάνει και τατουάζ το όνομά της πάνω μου…

Κατά τα άλλα, σε πάει σε μια ρουτίνα ο πρωταθλητισμός, έχεις ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Τα «θέλω» της ψυχής τα αρχικά είναι αυτά που θέλεις και μετά από 50 χρόνια.

Εγώ θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου παντρεμένη ή σε σχέση με έναν άνθρωπο δίπλα. Δεν ήμουν πολύ καιρό μόνη μου.

Με ρωτούσαν αν ήμουν θύμα κάποιας παρενόχλησης σεξουαλικής και εγώ έλεγα «εγώ, παιδιά, πάντα υπήρξα σε σχέση ή σε γάμο, οπότε δεν τολμούσε κανείς εύκολα να με πλησιάσει με τέτοιον τρόπο».

Αλλά ήταν επιλογή μου, όταν τελειώσω τον πρωταθλητισμό, να είμαι λίγο πιο χαλαρή στην προσωπική μου ζωή και εκεί…. δεν τα βρήκα και εύκολα.

Δυστυχώς, ο πρωταθλητισμός δίνει καλά σε ένα ποσοστό 90%, αλλά στο υπόλοιπο 10% δεν μας δίνει τη γνώση, το τι θα βρούμε “έξω”, αν δεν μας τα εξηγεί κάποιος, έτσι όπως πρέπει.

Η παλιά ζωή δεν με πείραζε, ότι δηλαδή ήμουν εκεί μέσα στο γήπεδο και την προπόνηση. Δεν με πείραζε καθόλου.

Ήμασταν όντως καλά παιδιά τότε. Εγώ δεν έβλεπα κανέναν να θέλει να κάνει κακό σε άλλον.

Αυτά, δηλαδή ότι δεν βρίσκεις εύκολα ειλικρινή άνθρωπο, τα αντιμετώπισα, όταν τέλειωσα τον πρωταθλητισμό.

Εγώ δεν έχω καταλάβει ποτέ ότι είμαι κάποια διάσημη στη ζωή μου και ότι με βλέπει έτσι ο κόσμος.

Το αναγνωρίζω, μόνο όταν κάθομαι με κάποια παρέα και μου λένε «α, τότε εγώ ήμουν fan σου».

Εγώ το θεωρούσα δουλειά μου, την οποία την έκανα σωστά.

Βέβαια, η αμοιβή ήταν πολύ μεγάλη και το ευχαριστιόμουν, αλλά ως δουλειά το έβλεπα πάντα.

Δεν με πείραξε η δόξα και ούτε όταν σταμάτησα με πείραξε, γιατί δεν ήμουν ποτέ το ψώνιο της δόξας.

Ευχαριστιόμουν μόνο από αυτά που λάμβανα, επειδή ήμουν αυτό που ήμουν.

Από δόξα, μετάλλια και κατακτήσεις χόρτασα και με το παραπάνω.

Μετάλλια Ολυμπιακά είναι δύο, ένα Ασημένιο και ένα Χάλκινο.

Παγκόσμια έχω τρία, Ευρωπαϊκά έχω και Νεανίδων και Γυναικών, έχω Παγκόσμιο ρεκόρ…

Δηλαδή τι παραπάνω!

Ήθελα βέβαια να κάνω και άλλα, αν δεν σταματούσα με την υγεία του μπαμπά, τότε με το έμφραγμα που αναγκάστηκα να διακόψω για να τρέξω σε νοσοκομεία και να τον φροντίσω.

Είδα πράγματα εκεί, ήμουν 28 χρονών, και έλεγα «αυτή είναι η ζωή; Δηλαδή τι θα πάρω παραπάνω»; Και έτσι σταμάτησα.

Στερήθηκα πολύ, όπως στερούνται και όλοι οι αθλητές σε εποχή προπονήσεων γενικά.

Με πείραζαν λίγο οι περιορισμοί του πρωταθλητισμού, γιατί δεν μπορούσα να λειτουργήσω όπως άλλοι συνομήλικοί μου.

Είχα δύο φίλες και βγαίναμε και αυτές μπορούσαν να ξενυχτήσουν, να πάνε κατευθείαν στο γραφείο μετά και δεν είχαν θέμα.

Εγώ δεν είχα θέμα μόνο με το ότι δεν θα αντέξω με τον λίγο ύπνο το πρωί, αλλά δεν θα άντεχε και το σώμα μου να βγάλει την προπόνηση.

Ήταν διπλό το… χτύπημα μετά από ένα ξενύχτι.

Διακοπές ποτέ.

Θάλασσα… ντρεπόμουν να βγω με μαγιό, με το σώμα που είχα αποκτήσει με τους μυς. Εγώ το έβλεπα έτσι, άλλοι όχι, αλλά εγώ έβλεπα ότι είχα ένα ογκώδες σώμα που δεν μου άρεσε να το δω με μαγιό και το καλοκαίρι προσπαθούσα να “την βγάλω» με ένα ελαφρύ μακρυμάνικο.

Και, όταν βγαίναμε βράδυ πολλές φορές και μπορούσα να φορέσω ένα ωραίο φόρεμα, δεν το έβαζα γιατί το χέρι, ο δικέφαλος ήταν φουσκωμένος, πρησμένος. Στα δικά μου τα μάτια δεν ήταν ωραίο και κομψό για μια γυναίκα.

Βέβαια, υπάρχουν άλλες που πάνε και χτυπιούνται σε γυμναστήριο για να το κάνουν αυτό.

Εγώ δεν θέλω να ξαναδώ έτσι τα μπράτσα μου ποτέ πια.

Τώρα πλέον έχω πολύ καλή σχέση με το σώμα μου, δεν κάνω γυμναστική, δεν κάνω τίποτα.

Το μόνο που βοήθησε είναι ότι έφυγε ο μυϊκός όγκος και μαζεύτηκε το… κόκκαλό μου.

Αυτό το πράγμα που έπρεπε να πάρεις έξι με οχτώ κιλά κάθε χρόνο μόνο απ’ τους μυς και βάλε και βγάλε και άλλα ρούχα σε περίοδο αγώνων άλλα σε “κανονική” εποχή.

Εγώ καθόμουν και τρεις-τέσσερεις μήνες off μετά τους αγώνες, ήμουν απ’ τους τυχερούς αθλητές. Ξεκινάγαμε με τον συγχωρεμένο τον Κοκόλη, σταματάγαμε Σεπτέμβριο με τους αγώνες και ξεκινάγαμε Δεκέμβριο πάλι.

Στο Δυρράχιο έχω να πάω πολλά χρόνια, έχω να πάω από το 2000, γιατί τα περισσότερα ξαδέρφια μου είναι εξωτερικό, Αυστρία, Ιταλία, Αμερική, και έρχονται εκείνοι και με βλέπουν.

Η μόνη επαφή που είχα τα τελευταία χρόνια ήταν οι συγχωρεμένοι η γιαγιά και ο παππούς μου.

Θα πήγαινα, αν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος.

Τώρα λέμε όλα τα ξαδέρφια, οι περισσότεροι έχουν γεννηθεί και εκείνοι εξωτερικό, να μαζευτούμε όλοι μαζί Αλβανία σε ένα σπίτι. Για να δούνε και αυτοί από πού είναι οι γονείς τους. Εγώ ξέρω, ας πούμε, αλλά η Μαρία δεν ξέρει.

Αλβανικά μιλάω καλά, μιλάω γιατί καταρχάς η μικρή τα μαθαίνει με τον παππού. Ο μπαμπάς μου, εντάξει, δεν ήταν σε κατάσταση να μπορέσει να μάθει πολύ καλά τα ελληνικά, η μαμά μου τα μιλάει, οπότε ο παππούς της μαθαίνει αλβανικά.

Εγώ έφυγα από Αλβανία 18 ετών, μεγάλη.

Οι γονείς μου κατέβηκαν κι αυτοί Ελλάδα το 1996, μετά κατέβηκε και ο αδερφός μου, πήγε και αυτός φαντάρος κανονικά.

Βλέπω την Ελίνα Τζένγκο, η οποία έχει κι αυτή καταγωγή από την Αλβανία, και είναι πολύ καλή ακοντίστρια.

Εγώ θα το θεωρούσα και σύμπτωση, γιατί αυτή μπορεί να έχει ένα παράδειγμα, ας πούμε.

Εγώ, όταν ήρθα Ελλάδα, είχα για παράδειγμα τη Βερούλη.

Και μου είχε πει ο πατέρας μου «αν πας ποτέ Ελλάδα, θα πας με τον προπονητή της Βερούλη».

Οπότε μπορεί να ήμουν ο “πειρασμός” της Τζένγκο που μπήκε στη διαδικασία να ασχοληθεί με το άθλημα αυτό, ίσως γιατί είμαστε και από την ίδια χώρα.

Και με τιμά ότι μιλά με θαυμασμό και εγκωμιαστικά για εμένα, γιατί είναι καλό να νιώθεις ότι είσαι καλό παράδειγμα και να λένε κάποιοι καλά λόγια για εσένα. Στην εποχή που ζούμε είναι τιμή να τα ακούσεις.

Εγώ την έχω δει την Τζένγκο ότι είναι μεγάλο ταλέντο και δυνατή αθλήτρια.

Απλώς ο αθλητισμός, ο πρωταθλητισμός θέλει πολύ προσοχή, γιατί τα νέα παιδιά δεν πρέπει να βιάζονται να πιάσουν επιδόσεις.

Πρέπει να τους βγει η βολή, χωρίς να πιέζουν, να καταπιέζουν από τώρα το σώμα τους με τα βάρη κλπ.

Γιατί χάνουν την ελαστικότητα και την εκρηκτικότητα.

Οπότε, αν προσέχει λίγο σε αυτά τα δύο, θα πάει πάρα πολύ καλά, γιατί όχι και στα δικά μου επίπεδα.

Γενικά παρακολουθώ αθλητισμό, αλλά από Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο δεν είδα πολλά πράγματα.

Είδα και πόλο που είμαι φανατική.

Έχουμε κάποιους γείτονες εδώ που ήταν Τόκιο.

Αλλά γενικά δεν είχα και την καλύτερη διάθεση να δω, δεν ξέρω γιατί.

Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να υπηρετήσω από άλλο πόστο τον ελληνικό αθλητισμό. Αυτό θέλει να δώσεις πολύ χρόνο, αν θέλεις να είσαι σωστός. Εγώ τώρα να βρίσκομαι στον ΣΕΓΑΣ μόνο για να πιάσω μια θέση, δεν το θέλω αυτό. Γιατί ξέρω ότι έχει τρέξιμο. Οι παλιοί που ήταν τότε στον ΣΕΓΑΣ τρέχανε. Θυμάμαι τότε όλους τους μεγάλους, Παπατώλη κλπ. Δεν ξέρω λοιπόν αν θέλω να αφοσιωθώ και πάλι στον αθλητισμό, αν και καμιά φορά η ζωή τα φέρνει κάπως και κάνεις πράγματα που μπορείς εκείνη την ώρα.

Μακάρι αργότερα. Όσο μεγαλώνει και το παιδί μου, μπορεί να έχω και πιο ελεύθερο χρόνο να ασχοληθώ πιο σοβαρά.

Κι εγώ πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα είναι πολύ τυχερά. Πώς εγώ τότε πήγα και έπιασα τον Βασίλη Κοκόλη, έναν ήδη καλό προπονητή απ’την Βερούλη κι είχε κάποια στιγμή και τη Σακοράφα. Οπότε ήταν ήδη γνωστός.

Αλλά δεν ήταν καλός αθλητής. Οπότε δεν πάει να πει ότι, επειδή είσαι καλός αθλητής, μπορείς να γίνεις και καλός προπονητής.

Και αυτό μπορεί να ισχύει και για εμένα.

Εμείς οι Πρωταθλητές έχουμε και έναν εγωισμό μέσα μας, αν αναλάβουμε έναν αθλητή και του άλλου προπονητή είναι καλύτερος, επειδή είναι ταλέντο.

Δεν ξέρω πώς μπορεί αυτό να λειτουργήσει σε εμάς που ήμασταν top αθλητές.

Εμένα μου αρέσει που τώρα Πρόεδρος στον ΣΕΓΑΣ είναι μια γυναίκα, είναι η Σοφία Σακοράφα.

Πρέπει να σπάσει αυτός ο μύθος που υπάρχει, μόνο άντρες στα πόστα τα μεγάλα, γιατί υπάρχουν κάποιες γυναικείες προσωπικότητες που πρέπει να αναδεικνύονται στα παιδιά και να δίνουν την παρουσία τους και την γνώμη τους.

Οπότε εγώ χάρηκα, όταν ανέλαβε η κυρία Σακοράφα, γιατί είναι μια γυναίκα που έχει γνώση, έχει ασχοληθεί και με τα πολιτικά, θα ξέρει να διεκδικεί για τον ΣΕΓΑΣ και για τους αθλητές, γιατί ήταν και η ίδια αθλήτρια και έχει περάσει και αυτή τις δυσκολίες της.

Για τη Μιρέλα δεν ξέρω πώς θέλω να εξελιχθεί μέσα στον χρόνο.

Η ζωή είναι τύχη.

Δεν είναι ότι δεν έχω στόχους ή ότι δεν θέλω και να φτιάξω τη ζωή μου προσωπικά, απλώς σ’ αυτό το θέμα δεν έχει βρεθεί κάποιος κατάλληλος, γιατί, όσο μεγαλώνουμε, καταλαβαίνουμε τι είναι κακό και τι είναι καλό για εμάς και κάνουμε λιγότερους συμβιβασμούς.

Τώρα δεν χάνω πια τον χρόνο μου χωρίς νόημα, αλλά σ’ αυτήν την περίοδο, ας πούμε, δεν έχω έναν άνθρωπο να μοιράζομαι και θέλω έναν κατάλληλο σύντροφο, γιατί είμαι νέα γυναίκα.

Προτεραιότητά μου είναι το παιδί μου, δηλαδή, αν συνδυάζεται με κάποιον που να έχει πάνω απ’ όλα το παιδί μου κι εγώ να είμαι δεύτερη, δεν πειράζει, τότε είμαι μέσα.

Έχω και την καθημερινότητα, τις υποχρεώσεις μου. Έχω και το πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ που μας το έδωσαν τότε τιμής ένεκεν.

Στους περισσότερους τα δουλεύουν τα αδέρφια μας, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα και δεν είναι κάτι που μας προσφέρει πολλά οικονομικά. Έχουν πέσει αυτά που κερδίζουμε.

Ο στρατός, είμαι Αντιπλοίαρχος στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, είναι η βασική μου δουλειά, όπως όλων των μεγάλων αθλητών.

Μόνο σε αυτό δηλαδή ουσιαστικά βασιζόμαστε να ζούμε, να πάρουμε τη σύνταξή μας και να νιώθουμε την ασφάλεια.

Το καλύτερο που μπορούσε να κάνει για εμάς το κράτος ήταν αυτό.

Έχουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, πάμε στις βάρδιες μας, πάμε εκεί όπου μας χρειάζονται, εργαζόμαστε κανονικά.

Δεν καθόμαστε και παίρνουμε τα χρήματα, όπως νομίζουν κάποιοι.

Απλώς δεν πηγαίνουμε κάθε μέρα, γιατί η ζωή μας δημιουργήθηκε έτσι και πρέπει να κάνουμε κι εμείς τον κύκλο μας για να βγούμε στη σύνταξη.

Την Μαρία την ωθώ στον αθλητισμό.

Την περίοδο του κορωνοϊού δεν κάναμε τίποτα, γιατί έχω και τους γονείς μου που είναι μεγάλοι και φοβάμαι. Έχει καλή επαφή η Μαρία με τους γονείς μου.

Πιο πριν έκανε για δυόμισι χρόνια τένις.

Για ένα χρόνο την πήγα και στίβο.

Είναι πάρα πολύ δυνατή και πεισματάρα, δηλαδή θέλει με το ζόρι να βγει πρώτη, θα πιεστεί πολύ.

Αλλά είναι ψηλό παιδί και δυνατό και έχει κλίση σε ομαδικά αθλήματα.

Εμένα πάντα μου άρεσε το βόλεϊ και φέτος πήγα και την έγραψα σε σύλλογο στη Βούλα και βλέπω ότι πάει με αγάπη.

Δεν είναι αυτό το «α, μαμά, τώρα βαριέμαι να πάω στον στίβο».

Οπότε ξεκινήσαμε και την καμαρώνω, γιατί βάζει και την στολή, είναι και ψηλή… έχει μοιάσει στον μπαμπά της, θα φτάσει το 1.85, αυτό μας έχει πει η παιδίατρος.

Το παιδί μου δεν κάθεται να δει τα βίντεό μου με τίποτα, με τίποτα.

Είναι ένα παιδί που δεν ξέρει τι είμαι ακριβώς, δεν ξέρει την αξία μου.

Μπορεί να είναι και μικρή, αλλά, εντάξει, ξέρει την ιστορία μου γενικά, μέχρι εκεί.

Έχει δει τα πλάνα από τους αγώνες μου, αλλά, επειδή είναι παιδί αθλητών, το θεωρεί κάτι νορμάλ.

Δηλαδή δεν είναι όπως ένα παιδί σε ένα άλλο σπίτι που βλέπει αθλήματα στην τηλεόραση και λέει «πω, πω τι έκανε αυτή η κοπέλα»!

Η Μαρία λέει «α, μπράβο, μαμά, ήσουν… καλή τελικά». Γιατί μου κάνει και πλακίτσες. Και της λέω «πού να ξέρεις τώρα; Όταν μεγαλώσεις, θα καταλάβεις τι είναι αυτές οι βολές εκεί»!

Το μεγαλύτερό μειονέκτημά μου ως άνθρωπος, το οποίο προσπαθώ να το ελαττώσω, είναι ότι, εκεί που προσπαθώ να μην εμπιστεύομαι εύκολα, εμπιστεύομαι, δίνομαι, επενδύω στον κόσμο, στη φιλία. Και αυτό με στενοχωρεί.

Βέβαια, έχω γίνει λίγο πιο αυστηρή και πιο “κρύα”, δηλαδή δεν στενοχωριέμαι πολύ αν μια φίλη ή ένας φίλος με “πουλάει”.

Απλώς λέω «ε, τώρα δεν πειράζει, απλώς μια ακόμα φορά, τόσα χρόνια τα ξέρω».

Το μεγάλο μου πλεονέκτημα είναι ότι είμαι φιλότιμη, είμαι θετικός άνθρωπος, δηλαδή θέλω πάντα οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου να είναι καλά.

Αν δεν σε γουστάρω, δεν θα σου κάνω ποτέ κακό.

Αλλά, αν σε γουστάρω, θα προσπαθήσω με ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου να κάνω κάτι να σε ωφελήσει.

Και αυτό νομίζω ότι πάντα μου έχει βγει σε καλό στη ζωή μου.

Η Μιρέλα Μανιάνι είναι πρώην αθλήτρια, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και δις Ολυμπιονίκης στο άθλημα του ακοντισμού.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT:

Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος! / Φώτης Στρακόσια: Γράμμα στο γιο μου

Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά

Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός

Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας

Γιώργος Πομάσκι: Στην ζωή μου έμαθα τρία πράγματα / Γιώργος Παναγιωτόπουλος: Δύο Κόσμοι

Τατιάνα Γκούσιν: Με λένε Τατιάνα Γκούσιν / Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη

Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα / Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης

Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα

Κωνσταντίνος Μπανιώτης: Στο τέλος του δρόμου / Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον