Με λένε Τατιάνα Γκούσιν

Αυτό το διάστημα εργάζομαι σε γηροκομείο.

Η μαμά μου δουλεύει εκεί νοσηλεύτρια και, επειδή εντελώς τυχαία η ιδιοκτήτρια έψαχνε κάποιον να της κάνει την ιστοσελίδα και τα social media, προς το παρόν αυτή είναι η ασχολία μου.

Με πρότεινε, την γνώρισα, ξεκινήσαμε και ερχόμουν μια φορά την εβδομάδα.

Μέσα στην κουβέντα, της είπα ποια είναι τα θέματά μου, ότι δεν πληρωνόμαστε στον αθλητισμό, ότι δεν “βγαίνω”.

«Ωραία, έλα να δουλέψεις εδώ, οι ώρες θα είναι free και γύρω από την προπόνησή σου. Όποτε έχεις αγώνες ή ταξίδια, θα είσαι ελεύθερη να φύγεις», μου απάντησε.

Προσπαθούμε, μάλιστα, κάποιες φορές να συμπίπτουμε στο ίδιο ωράριο με τη μαμά μου, ώστε να την βλέπω κιόλας, γιατί μένουμε ξεχωριστά. Αλλά εγώ είμαι “σταθερή”, 12-8, η μαμά είναι “κυμαινόμενη”, ως νοσηλεύτρια.

Ευτυχώς κέρδισα την υποτροφία «Λεβέντη», όταν είχα επιστρέψει από την Αμερική, και πήρα αμαξάκι, οπότε πηγαίνω έτσι στη δουλειά. Αντίθετα, το σπίτι της μητέρας μου είναι κοντά στο γηροκομείο, στο Μενίδι.

Εκεί, οι άνθρωποι μου φτιάχνουν τη μέρα.

Με το που μπαίνω ξεκινούν «καλώς το κορίτσι, την κούκλα, την ομορφιά, καλέ ποιο παλληκάρι θα σε πάρει εσένα, ποιος θα είναι ο τυχερός!». Οι μισές με παιδιά παντρεμένα που έχουν άνοια μου λένε «να σε δώσουμε στα παιδιά μας, σε θέλουμε νύφη!».

Και είναι απίστευτο πόσο μια μικρή κίνηση μπορεί να τους αλλάξει την διάθεση.

Στην αρχή, όταν είχα περισσότερο χρόνο, γιατί τώρα με “έχωσαν” σε περισσότερες δουλειές, ανέβαινα συνέχεια και έπαιζα μαζί τους τάβλι, χαρτιά. Ακόμη το κάνω αλλά λίγο πιο αραιά.

Στο παρελθόν, έχω υπάρξει γραμματέας, personal trainer, φωτογράφος, μέχρι και νύχια έκανα.

Το τελευταίο ξεκίνησε ως χόμπι^. δεν έβγαινα οικονομικά, ήθελα να κάνω τα νύχια μου, παρήγγειλα ένα σετ και άρχισα να τα κάνω. Επειδή λοιπόν τα έκανα καλά, ήρθαν και γνωστοί μου σε εμένα. Οπότε μετά το έκανα για επιβίωση, γιατί δεν έβγαινα αλλιώς, είναι γνωστά τα… καλά του αθλητισμού στην Ελλάδα.

Τον Σεπτέμβριο του 2021 με έπιασε μια κρίση και είπα «ώπα, είμαι 28 χρόνων, δεν έχω ένα ένσημο στο όνομά μου, τι κάνω;». Πρέπει να σκεφτώ και κάποια στιγμή την επαγγελματική αποκατάστασή μου, γιατί δεν πρόκειται να το κάνει κανείς άλλος. Έστω και με τα λίγα τα πράγματα που μπορώ να κάνω τώρα.

Παραφορτώθηκα, η αλήθεια είναι, αλλά μου αρέσει. Έχω ένα ρεπό και εκτός από την προπόνηση δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω μάθει να τρέχω, να είμαι εκτός σπιτιού, να δουλεύω. Μου δίνουν ρεπό πριν από αγώνες και δεν ξέρω πώς να γεμίσω την ώρα μου.

Από μικρή προσπαθούσα να μην επιβαρύνω το σπίτι μου και από τα 17, όταν και είχα μπει στον σχεδιασμό με την Ομοσπονδία, σταμάτησα να επιβαρύνω τη μαμά οικονομικά και έγινα λίγο πιο ανεξάρτητη.

Σίγουρα, την αυτονομία την πήρα από τη μαμά μου, ήταν πάντα δυναμικός χαρακτήρας, αλλά η Αμερική, όπου πήγα για σπουδές, μου προσέφερε πιο πολύ τη διαπίστωση ότι ο αθλητισμός δεν κρατάει για πάντα… what’s next?

Εκεί έβλεπα παιδιά που, αν ήταν στην Ελλάδα, θα είχαν Πανελλήνιο ρεκόρ και διακρίσεις στην Ευρώπη και, παρόλ’ αυτά, έλεγαν «ο αθλητισμός δεν μου προσφέρει λεφτά, οπότε σταματάω και πάω να δουλέψω».

Και γύρισα με αυτό το σκεπτικό στην Ελλάδα, όπου έχουμε κάποιες άλλες υποδομές, στις αρχές δηλαδή έμενα στους ξενώνες.

Συνήθως τα παιδιά που μεγαλώνουν με δυσκολίες και χωρίς παροχές γίνονται πιο ευσυνείδητα και υπεύθυνα, αντιμετωπίζουν διαφορετικά τη ζωή, πάντοτε σε εξάρτηση φυσικά με τον χαρακτήρα και την οικογένεια του καθενός και παρά το γεγονός ότι σίγουρα καμιά φορά κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτά τα προβλήματα ως δικαιολογία, να δικαιολογήσουν, για παράδειγμα, ότι είναι κακοί χαρακτήρες.

Στην Ελλάδα ήρθα οχτώ χρόνων κοριτσάκι.

Θυμάμαι την Μολδαβία, την χώρα καταγωγής μου, με τα καλά και τα άσχημά της.

Μου άρεσε το σχολείο εκεί. Ήταν πολύ αυστηρά, αλλά μας μάθαιναν πράγματα

Στην Α’ Δημοτικού μάς είχαν μάθει, για παράδειγμα, να ράβουμε, να κεντάμε, μας πήγαιναν στο δάσος και μας δίδασκαν ποια μανιτάρια μπορείς να φας και ποια όχι, μας έδειχναν κάποια πράγματα ζωής.

Δεν έμπαινες ποτέ με λασπωμένα παπούτσια μέσα στο σχολείο. Έδειχνες ασέβεια προς την καθαρίστρια, γιατί της έβαζες περισσότερη δουλειά. Είχαμε πανάκια και λεκανίτσες και πλέναμε τα παπουτσάκια μας έξω από το σχολείο.

Επίσης, δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμιλήσεις. Πειθαρχία απίστευτη και σεβασμός! Στην Ελλάδα ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα… Όταν ήρθα, έπαθα σοκ με το πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά. Και αναρωτιόμουν «αυτή είναι… ελευθερία; Τι γίνεται εδώ;».

Στην Μολδαβία ήμουν ελεύθερη, έτρεχα παντού, πήγαινα παντού, στα ζωάκια, στα φρούτα, στα λαχανικά. Αντίθετα, μου έχει μείνει απωθημένο ότι, με το που ήρθαμε στην Ελλάδα, μπήκαμε σε μια πολυκατοικία και από το «όλη μέρα έξω, πάω όπου θέλω» έφτασα στο «δεν μπορείς να βγεις απ’ την πόρτα».

Όταν ξεκίνησα εδώ το σχολείο, δυσκολεύτηκα πολύ με την γλώσσα.

Βρήκα ένα τετράδιό μου κάποια στιγμή και γέλασα πάρα πολύ. Η μαμά μου είχε προσπαθήσει να με μάθει τα γράμματα, τα οποία είναι τελείως διαφορετικά από τα Μολδαβικά. Οπότε μου έμαθε τα γράμματα και τους ήχους. Αλλά δεν ήξερα τι σημαίνει το καθετί. Βρήκα λοιπόν ένα τετραδιάκι ορθογραφίας της Β’ Δημοτικού και εκεί όπου έλεγε η δασκάλα, για παράδειγμα, «η Μαρία πήγε στο σούπερ μάρκετ.» εγώ δεν είχα βάλει το σημείο στίξης (την τελεία), αλλά είχα γράψει «τελεία». Και σκεφτόμουν «για δες το Τατιανάκι, ήξερε να το γράφει!», ανορθόγραφα προφανώς και μην γνωρίζοντας τι σημαίνει.

Γ΄και Δ’ Δημοτικού ξεκίνησα να παρακολουθώ το σχολείο κανονικά.

Τα παιδιά δεν με αποκαλούσαν «Μολδαβή», αλλά υπήρξε ένας μικρός ρατσισμός^. δεν μιλούσα με κανέναν, δεν με έκαναν παρέα και κάποια στιγμή μάλιστα με είχαν βάλει σε μια γωνία και με κλωτσούσαν.

Αργότερα όμως δεν συνεχίστηκαν τέτοιες συμπεριφορές, γιατί έμαθα την γλώσσα. Με είχαν κάνει λίγο πέρα, αλλά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Και μετά, στο Γυμνάσιο, και λόγω των χρωμάτων μου, φέρνω πολύ σε Ελληνίδα, αν δεν άκουγες το όνομά μου, δεν καταλάβαινες ότι είμαι ξένη.

Την “ιδιαιτερότητα” την ένιωσα ξανά, όταν ήρθε η ώρα να αγωνιστώ με την Εθνική ομάδα στίβου.

Εκεί έλαβα κάποια περίεργα μηνύματα, όπως για παράδειγμα «δεν θα έπρεπε να φοράς το εθνόσημο στο στήθος σου, δεν σου αξίζει» ή «ζήτω η Ελλάς, ζήτω ο ελληνικός στρατός», και λέω «Παναγιά μου, ποιος μου στέλνει τέτοια μηνύματα;».

Ευτυχώς όμως το περιβάλλον μου δεν είχε καμιά σχέση με αυτά.

Θυμάμαι, μια φορά είχα πάει κλαίγοντας στην προπόνηση μετά από ένα τέτοιο μήνυμα και η προπονήτριά μου απλώς μου είπε «Τατιανάκι μου, ζεις σε αυτήν την χώρα, μην σκέφτεσαι χαζά πράγματα».

Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί να αγωνιστώ με τη Μολδαβία (ή κάποια άλλη χώρα), γιατί έλεγα ότι δεν αξίζει να δέχομαι τέτοιον πόλεμο!

Ευτυχώς οι γύρω μου δεν το έβλεπαν έτσι και μου έβαλαν μυαλό.

Με ενδιαφέρει πολύ η μόρφωση, η γνώση. Είναι το πρώτο βήμα για να είναι κάποιος σωστός άνθρωπος.

Το να ανοίγεις τους ορίζοντές σου και να μορφώνεσαι δείχνει ότι εκτιμάς τη χώρα σου πάνω απ’ όλα, την πατρίδα σου, τους ανθρώπους γύρω σου, τον πολιτισμό.

Αυτό συνέβη για εμένα, κατά πολύ, στην Αμερική, όταν βγήκα από την χώρα και εκτίμησα την Ελλάδα.

Και σκέφτηκα «κοίτα πόσο βλάκες είμαστε, ώστε, ενώ έχουμε μια τέτοια όμορφη χώρα, πανέμορφη, της οποίας τις ομορφιές δεν τις βρίσκεις πουθενά, δεν την φροντίζουμε». Στην Ελλάδα έχουμε τα αρχαία στο κέντρο, έχουμε θάλασσες και, αντί να τα προσέχουμε, πετάμε παντού σκουπίδια.

Και βγαίνεις έξω, στην Αμερική, στην Τζόρτζια, όπου σπούδαζα^. δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα, ούτε βουνό ούτε θάλασσα. Είναι απλώς μια ερημιά, αλλά είναι καθαρά και όμορφα, σου αρέσει να περπατάς, να βγαίνεις έξω.

Για μένα, μόρφωση είναι η αρχή κάθε ανθρώπου, δηλαδή το πώς θα συμπεριφερθεί σε ζώο, πώς θα συμπεριφερθεί στον πλανήτη, πώς θα συμπεριφερθεί στο σέρβις, όταν βγαίνει έξω, πώς θα συμπεριφερθεί στον συνάνθρωπό του. Εκεί μου δείχνει ένας άνθρωπος την μόρφωσή του.

Σπούδασα Επικοινωνία και Δημοσιογραφία στην Αμερική.

Στο δεύτερο έτος, πήρα ένα βιβλίο που σχετιζόταν με το human trafficking, δηλαδή κυρίως με τις γυναίκες που ταξιδεύουν στο εξωτερικό και τις φυλακίζουν, τις εμπορεύονται, τις εκμεταλλεύονται σεξουαλικά. Είχα πάθει σοκ, γιατί δεν γνώριζα ότι αυτό γίνεται στον κόσμο, νόμιζα ότι μόνο στις ταινίες υπάρχει κάτι τέτοιο.

Ο άνθρωπος που είχε γράψει το βιβλίο ήταν δημοσιογράφος και πήγαινε σε διάφορα μέρη, έκανε report και έσωζε τις γυναίκες. Μέσω αυτού του βιβλίου έβλεπα τη διαφορά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσω της επικοινωνίας και ήθελα να κάνω κι εγώ αυτή τη διαφορά.

Στο τέταρτο έτος, είχαμε μια τάξη που αφορούσε στις «Ηθικές της Δημοσιογραφίας». Μέσα σε αυτό το μάθημα υπήρχε και ένα κεφάλαιο για τα ρίσκα που παίρνεις, όταν κάνεις τη δουλειά αυτού του δημοσιογράφου. Ξέρεις λοιπόν ότι, αν ψάχνεις εκεί όπου “δεν πρέπει”, μπορεί και να βρεθείς νεκρός.

Εκεί μου κόπηκαν λίγο τα φτερά για την Ερευνητική Δημοσιογραφία και έκανα μια παύση, αλλά ο κύριος λόγος που με ώθησε στην ενασχόλησή μου με το αντικείμενο αυτό παραμένει η επιθυμία μου να κάνω τη διαφορά στον κόσμο, όπως ο συγγραφέας του βιβλίου.

Στη ζωή μου έχω πολλές ασχολίες, καταπιάνομαι με πολλά πράγματα.

Μου αρέσει πολύ να φωτογραφίζω πορτρέτα, μ’ αρέσει η έκφραση που θα βγάλει κάποιος, μια σπίθα στο μάτι, πώς θα φανεί ένα βλέμμα. Θεωρώ τους ανθρώπους απίστευτα ενδιαφέροντες. Πέρασα και τη “φάση” της φύσης, αλλά η φύση είναι κάτι που μπορεί να το απαθανατίσει ο καθένας. Το πώς θα βγάλεις έναν άνθρωπο και πώς θα φανεί στη φωτογραφία το θεωρώ ιδιαίτερο.

Ασχολήθηκα και με τη ζωγραφική, όταν έμεινα στην Ιταλία και σπούδασα Art Studies. Έπρεπε να πάρω το μάθημα αναγκαστικά και μετά το λάτρεψα. Αλλά δεν ασχολούμαι πλέον, γιατί δεν έχω χρόνο. Έχω τα χρώματα, τα πινέλα, τα πάντα στην ντουλάπα μου και… κάθονται.

Μ’ αρέσουν και οι ξένες γλώσσες, μιλάω πέντε, και τα ταξίδια, οι ξένοι πολιτισμοί, θέλω να τους γνωρίσω όλους. Πήγα Τουρκία και τη λάτρεψα, όπως και την Ιταλία παλαιότερα.

Δοκιμάζω ξένα φαγητά, είναι απίστευτο ότι όλοι μας είχαμε τις ίδιες βάσεις, αλλά δημιουργήσαμε άλλα φαγητά, άλλη κουλτούρα.

Σαν την Ελλάδα πουθενά, βέβαια. Η βάση μου είναι η Ελλάδα και η Αθήνα, ιδανικά κάπου κοντά στη θάλασσα!

Το ότι έχω πολλά ενδιαφέροντα και διεξόδους προσφέρει στον πρωταθλητισμό.

Μπορεί κάποιος να έχει όλη μέρα τον στίβο και να τον βολεύει. Για εμένα ποτέ δεν ήταν έτσι, ίσως γιατί μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου έπρεπε πάντα κάτι να κάνω, ίσως γιατί το μυαλό μου ξεφεύγει πολύ εύκολα, ίσως γιατί ούτως ή άλλως θέλω συνέχεια με κάτι να ασχολούμαι και θεωρώ ότι είναι καλό να έχεις δεξιότητες.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μεγάλη πληγή για εμένα.

Το 2016 τραυματίστηκα, ενώ ήμουν σε τέλεια κατάσταση.

Σχετικά με τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, βγήκε το ranking και συνέβησαν διάφορα λάθος πράγματα.

Είναι μια μάχη που δίνω με τον εαυτό μου και σκέφτομαι να συνεχίσω τον αθλητισμό χωρίς να μου προσφέρει σχεδόν τίποτα ανταποδοτικά ή να δουλέψω σοβαρά και να ξεκινήσω μια επαγγελματική αποκατάσταση που μετέπειτα θα με βοηθήσει στη ζωή μου;

Γιατί, κακά τα ψέματα, οι αθλητές βγαίνουν στα 28 τους, στα 30 τους, άντε στα 35 από τον αθλητισμό με μηδέν ένσημα στη ζωή, με μηδέν εμπειρία δουλειάς και μετά αναρωτιόμαστε «τι γίνονται οι αθλητές και γιατί δεν βρίσκουν δουλειές;». Εντάξει, είναι ντροπή.

Δεν θέλω να είμαι έτσι, όταν τελειώσω τον πρωταθλητισμό, και δεν ξέρω αν θα αντέξω το επιπλέον οχτάωρο στο ύψος για ακόμα τρία χρόνια. Και αυτό αποτελεί μια μάχη με τον εαυτό μου.

Αλλά κάθε φορά που λέω «ας κάνω ένα βήμα πίσω», πάει καλά τελικά.

Το 2021 έλεγα «ας δούμε λίγο πώς θα πάει φέτος, μήπως και σταματήσω». Και πηδάω 1.90!

Όπως και όταν γύρισα από την Αμερική, μου έδινα έναν χρόνο για να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω και, αν δεν μπορούσα, θα ξεκινούσα δουλειά. Και πηδάω 1.94! Και σκέφτηκα «α, με πάει, οπότε θα το συνεχίσω».

Το ύψος είναι σίγουρα η αγάπη μου και σε καμία περίπτωση δεν θέλω, μεγαλώνοντας, να έχω απωθημένα, ότι δηλαδή δεν τα έδωσα όλα. Θέλω να προσπαθήσω να δώσω ό,τι έχω και δεν έχω και, αν δεν τα καταφέρω, τότε θα κλείσω το κεφάλαιο.

Μιλώντας για το άλμα εις ύψος, το δικό μου ύψος είναι 1.89!

Μ’ αρέσει που είμαι τόσο ψηλή, σε άλλα πάλι με δυσκολεύει^. δεν βρίσκεις παντελόνι, δεν βρίσκεις παπούτσια, δεν βρίσκεις… άντρες στην Ελλάδα.

Ξεχωρίζεις, αλλά, αν θέλεις να είσαι μια διακριτική παρουσία ή να βγεις έξω χωρίς να σε κοιτάξουν, εκεί δυσκολεύεσαι. Εγώ αυτό δεν το καταφέρνω ποτέ.

Όταν μάλιστα βγαίνουμε και με τη Μαρία Βούκοβιτς, επίσης αθλήτρια του ύψους, με καταγωγή απ’το Μαυροβούνιο και ύψος 1.93, εκεί είναι που δεν κρυβόμαστε!

Κάποια στιγμή μιλούσαμε και με τη Γεωργία Στεφανίδη, λέγαμε «τι θα γίνουμε, όταν μεγαλώσουμε» και γελούσαμε.

Έχω κάνει τόσα πολλά, οπότε θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με κάτι στο οποίο θα προσφέρω και θα κάνω τη διαφορά, είτε αυτό σχετίζεται με τη δημοσιογραφία, είτε με την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, είτε με την Ομοσπονδία μας. Θα ήθελα πραγματικά να αλλάξω κάποια πράγματα, να φτιαχτούν γήπεδα, να δοθούν λεφτά στους αθλητές.

Ελπίζω να μην με “φάει” το σύστημα και με “πετάξει”.

Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν εκεί έξω και έρχεται κάποιος “βυσματικός”, τους κόβει τα φτερά και τους χαλάει τα σχέδια.

Είναι πράγματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα και πρέπει να σταματήσουν.

Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτοί που πραγματικά υποφέρουν είναι οι ίδιοι οι αθλητές…

Η Τατιάνα Γκούσιν είναι Πρωταθλήτρια του στίβου στο άλμα εις ύψος.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης

Γιώργος Παναγιωτόπουλος: Δύο Κόσμοι / Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας

Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός

Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα

Μιρέλα Μανιάνι: Καινούργια Εγώ

Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά

Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη

Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!

Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα

Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Κωνσταντίνος Μπανιώτης: Στο τέλος του δρόμου

Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον