Νίκησε το μίσος!

Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι εκεί που είμαι. Ωστόσο, δεν ξεχνώ γιατί άρχισα να παίζω μπάσκετ. Ήταν ο τρόπος να γίνω αποδεκτός.

Δούλεψα σκληρά ώστε να είμαι ένα σημαντικό κομμάτι μίας ομάδας.

Δούλεψα σκληρά ώστε να είμαι ένα σημαντικό κομμάτι της κοινότητάς μου, στην Κινσάσα, όπου μεγάλωσα, αφού γεννήθηκα στη Λουμπουμπάσι, μία νοτιοανατολική πόλη στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, στην Αφρική.

Το μπάσκετ ήταν γραμμένο να γίνει η διέξοδός μου. Ένα ευλογημένο μονοπάτι το οποίο συνεχίζω να ακολουθώ, μέσα σε ευτυχισμένες και παράλληλα δύσκολες στιγμές.

Όπως ήταν και οι παιδικές αναμνήσεις μου… Θυμάμαι κυρίως ότι στο σπίτι μας, συνηθίζαμε κάθε βράδυ να συζητάμε με την οικογένειά μου πριν κοιμηθούμε. Ήμουν πάντα ο πιο αστείος από όλους!

Αυτός ήταν ο μηχανισμός αυτοάμυνάς μου για να μένω ήρεμος και συγκεντρωμένος, διότι μεγάλωσα σε μία διαλυμένη φαμίλια, με την μητέρα μου και τα τέσσερα αδέρφια μου.

Ήμουν τριών ετών όταν οι γονείς μου χώρισαν.

Ο πατέρας μου συνήθως επέστρεφε μεθυσμένος και χτυπούσε τη μαμά. Εκείνη, όμως, στάθηκε στα πόδια της και πήρε την κηδεμονία μας. Έκανε τα πάντα για να επιβιώσει δίχως τη βοήθεια κανενός, μετά το διαζύγιο. Περάσαμε πολλά μέχρι τη στιγμή που βρέθηκα στον δρόμο, άστεγος…

Αλλά η μόρφωση που φρόντισε η μητέρα μου να λάβω με βοήθησε να φτάσω εδώ που είμαι τώρα.

Μεγαλώνοντας χωρίς πατρική φιγούρα στο σπίτι και φτάνοντας στο σημείο να μείνω άστεγος, ήταν καταστάσεις που με άλλαξαν σαν άνθρωπο.

Η μητέρα μου χρεοκόπησε, έπειτα από μία ληστεία στο σπίτι μας, στην οποία έχασε όλα όσα είχε…

Δεν μπορούσαμε πια να πληρώσουμε το ενοίκιο και δέχθηκε να μετακομίσει σε μία φίλη της, όμως δεν της επιτράπηκε να πάρει μαζί της τον γιο της σε εκείνο το σπίτι.

Αναγκάστηκα να της πω ψέματα ότι θα μείνω στο σπίτι κάποιων φίλων, για να μην την δω να υποφέρει για την κατάστασή μου.

Ήταν πολύ δύσκολο να βρω φαγητό. Το να είσαι άστεγος στην Αφρική είναι σαν κατάρα… Κανένας δεν σε υπολογίζει ή σου δίνει αξία.

Σε κοιτούν με λύπηση, αλλά αυτή η κατάσταση με άλλαξε. Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα ότι δεν θα κάνω δική μου οικογένεια, γιατί δεν ήθελα να δω τα παιδιά μου να ζουν όσα ζούσα εγώ.

Αποφάσισα, επίσης, να εργαστώ σκληρά προκειμένου να αγοράσω ένα σπίτι στην μητέρα μου.

Πριν έρθω να παίξω στις Φιλιππίνες, μάζευα ρούχα και τρόφιμα για να τα προσφέρω στους άστεγους.

Προσπαθώ να μην λησμονήσω ποτέ τι πέρασα και να βεβαιωθώ πως εκτός από τον εαυτό μου, θα κάνω πάντα το καλύτερο για να βοηθώ την κοινότητά μου και όποιον έχει ανάγκη.

Η γενέτειρά μου είναι γνωστή για την πολιτική αστάθειά της, την οικονομική κρίση και την έλλειψη ανάπτυξης στο μπάσκετ, λόγω απουσίας κατάλληλου εξοπλισμού.

Δεν ξεχνώ ότι παίζαμε μπάσκετ με παπούτσια του τένις. Παπούτσια τα οποία ήταν γεμάτα τρύπες… Τίποτα δεν ήταν ποτέ εύκολο για ένα παιδί από την πατρίδα μου.

Ο αθλητισμός ήταν απαγορευμένος από την μαμά μου, γι’ αυτό ό,τι έκανα το έκανα κρυφά!

Όταν ήμουν μικρότερος από 15 ετών έπαιζα ποδόσφαιρο.. Για την μητέρα μου, όμως, τα σπορ ήταν πάντα ένα μεγάλο «όχι», επειδή πίστευε πως δεν μου επέτρεπαν να συγκεντρωθώ στο σχολείο.

Ήταν κάτι δύσκολο για εκείνη, διότι ήθελε να γίνω γιατρός.

Έβγαινα έξω να παίξω μόνο όταν έλειπε και προσπαθούσα να γυρίσω στο σπίτι όσο πιο καθαρός μπορούσα.

Μετά τα 15 μου, δεν ήταν πια τόσο αρνητική και τότε έλαβα την άδειά της να παίξω σε ομάδα, οργανωμένα. Ήταν κάτι σαν όνειρο!

Όταν έχεις μάθει να κάνεις τη διαφορά, προσπαθώντας να μεγαλώνεις και να επιβιώσεις σε δύσκολες συνθήκες, καταφέρνεις να προχωράς μπροστά ό,τι κι αν συμβαίνει.

Σε αυτή την ηλικία κατάλαβα ότι θέλω να ακολουθήσω επαγγελματικά το μπάσκετ και κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για την μαμά μου να στηρίξει τις σπουδές μου. Τότε συνειδητοποίησα πως μόνο το μπάσκετ μπορεί να σώσει, διότι ήταν το μοναδικό πράγματα που έκανα με πάθος.

Όταν κέρδισα τη στήριξη της μητέρας μου, εκείνη μου πρόσφερε τα πρώτα μπασκετικά παπούτσια μου και κάθε μέρα γνωρίζω πως προσεύχεται για μένα.

Η μαμά μου αξίζει όλα τα εύσημα για τις σπουδές μου, στις Φιλιππίνες.

Είχα, βεβαίως, και την υποστήριξη του κόουτς Μέλκι Βιλανουέβα και μία υποτροφία ως φοιτητής-αθλητής.

Όμως η μητέρα μου άνοιξε τον δρόμο για να γίνω άνδρας του εαυτού μου και να ξεπεράσω την αμφισβήτηση των ανθρώπων, να αφήσω πίσω μου τον εμπαιγμό και την αδικία. Ξέρω επίσης ότι χωρίς τη βοήθεια του θεού, με όλα όσα πέρασα, δεν θα έφτανα ποτέ εδώ που βρίσκομαι.

Θυμάμαι που έλεγα πως θα παίξω στο ΝΒΑ ή σε μία μεγάλη ευρωπαϊκή λίγκα. Αλλά για τους ανθρώπους στα μέρη μου, αυτό μάλλον είναι ένα τρελό όνειρο, κάτι απίθανο και άπιαστο.

Πολλοί προσπάθησαν να μειώσουν τις φιλοδοξίες μου, συμβουλέυοντάς με να κυνηγήσω άλλα όνειρα.

Με κορόιδεψαν πολλές φορές, λέγοντάς μου πως υπάρχουν πολλοί πιο ταλαντούχοι παίκτες από εμένα, οι οποίοι δεν ονειρεύονταν σαν εμένα.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που νόμιζαν ότι δεν είμαι στα καλά μου. Όμως ο καθένας πρέπει να πιστεύει στον εαυτό του.

Οι ευκαιρίες δεν είναι πολλές στην Αφρική. Παράλληλα, είχα να αντιμετωπίσω και τις αδικίες σε μία ομάδα. Είναι σχεδόν αδύνατο να πάρεις χρόνο συμμετοχής αν δεν είσαι από καλή οικογένεια ή αν δεν δωροδοκήσεις τον προπονητή σου…

Ένας φίλος μου, ο οποίος είχε επιλεχθεί στην Εθνική Κ16 μού έλεγε πως πρέπει να δίνεις το 40% του μισθού σου στον κόουτς, ώστε να μπορείς να είσαι μέλος της ομάδας!

Το να αποκτήσω την ευκαιρία να παίξω στο εξωτερικό ήταν στην αρχή μία ευλογημένη ευκαιρία.

Παρότι ποτέ δεν είναι εύκολο να είσαι μαθητής-αθλητής, ακόμη και στις Η.Π.Α. και το NCAA, όπου το σύστημα είναι διαφορετικό και έχεις περισσότερες προοπτικές από άλλες χώρες.

Μετακόμισα στις Φιλιππίνες, όπου με περίμεναν δύσκολες προκλήσεις.

Η στιγμή που είναι ακόμη καρφωμένη στο μυαλό μου είναι το πρώτο παιχνίδι μου εδώ.

Μετά τον αγώνα, ο κόουτς και όλοι οι συμπαίκτες μου ήταν με τις οικογένειές τους. Εγώ ήμουν μόνος μου… Ένιωσα πιο μόνος από ποτέ.

Αλλά είπα στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να το αφήσω να με «νικήσει».

Αποφάσισα να παρακολουθώ τους αγώνες μου στο YouTube αμέσως μετά από κάθε συνάντηση και ομιλία στα αποδυτήρια. Άρχισα να παίζω βιντεοπαιχνίδια, να απασχολώ το μυαλό μου.

Ήταν παράξενο για μένα να πρέπει να παίξω ματς στις 11 το βράδυ.

Έδωσα τα πάντα και είμαι περήφανος με την πρόοδό μου, στην πρώτη σεζόν. Ήμουν ρούκι και ήταν δύσκολο να ταιριάξω εύκολα σε όλη αυτή την κατάσταση.

Κατόρθωσα να γίνω η ψυχή τη ομάδας μου και τη σεζόν 2019-2020 ήμουν ο δεύτερος καλύτερος μπλοκέρ και ο δεύτερος καλύτερος ριμπάουντερ στο πρωτάθλημα. Ήμουν ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας μου και ο παίκτης με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα.

Μονάχα που εξακολουθούσε να είναι κάτι δύσκολο να είμαι τόσο μακριά από την μητέρα μου και να κερδίσω και την αποδοχή στην ίδια την ομάδα μου…

Η πρώτη πρόκληση ήταν το μπάσκετ.

Αγωνίζομαι σε θέση φόργουορντ, όμως κάποιες φορές παίζω και σαν γκαρντ. Ο πρώτος κόουτς μου, όμως, με χρησιμοποιούσε σε θέση σέντερ, παίζοντας άμυνα σε παίκτες ύψους 2,13μ..

Μου ζητούσε να παίζω δυνατά, ακόμη και σε στιγμές που δεν χρειάζεται να παίξεις σκληρά, όμως είναι ο κόουτς και πρέπει να ακολουθήσεις το πλάνο του. Αισθανόμουν, ωστόσο, ότι χάνω τη γεύση του μπάσκετ με το σύστημά του.

Κάτι άλλο συνηθισμένο στις Φιλιππίνες είναι πως όταν νικήσεις, υπάρχει χαρά και ανάδειξη της ομαδικής δουλειάς. Αν ηττηθείς, η ευθύνη πέφτει πάντα πάνω στον «μαύρο τύπο»... Άκουγα διαρκώς ψιθύρους μέσα στην ομάδα, ανάμεσα στους παίκτες, οποίοι έλεγαν μεταξύ τους ότι δεν πρέπει να μου πασάρουν τη μπάλα.

Μία φορά, ολοκλήρωσα έναν αγώνα με δύο πόντους, μόνο από βολές. Δεν μου έδιναν τη μπάλα ακόμη και όταν ήμουν αμαρκάριστος. Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε μία τέτοια ομάδα.

Ειδικά όταν νιώθεις ότι δεν σε σέβονται και αντικρίζεις τον ρατσισμό στο βλέμμα και τα λόγια τους…

Μπορείτε να φανταστείτε έναν μεγαλόσωμο άνδρα να κλαίει;

Ήταν η εποχή που μόλις είχα αρχίσει να κυριαρχώ στο γήπεδο, όμως αυτό δεν ευχαριστούσε ούτε τους συμπαίκτες ούτε τους αντιπάλους μου.

Μπορείτε να φανταστείτε να αντιμετωπίζεις bullying και ρατσισμό μέσα στα ίδια τα αποδυτήριά σου, από τους ίδιους τους συμπαίκτες σου;

Ένας παίκτης από την ομάδα μου έσβησε μία φορά τα φώτα στο δωμάτιο όπου κοιμόμασταν και είπε: «Ο Αρς είναι μαύρος, δεν μπορούμε να τον βλέπουμε στο σκοτάδι…». Κάποιος άλλος πρόσθεσε: «Είναι εδώ, δίπλα μου. Το κατάλαβα γιατί είναι μαύρος και μυρίζει». Δεν αντέδρασα, όμως αργότερα το ίδιο βράδυ έβαλα τα κλάματα…

Παρόμοιες συμπεριφορές συνεχίζονταν για καιρό. Κάθε φορά που ο προπονητής μου ήταν έξαλλος, με αποκαλούσε «μαύρο» και όχι με το όνομα ή το παρατσούκλι μου.

Σε έναν αγώνα, δύο παίκτες μού έκαναν ένα σκληρό φάουλ. Μετά το σφύριγμα, βγήκαμε από το παρκέ για ένα τάιμ άουτ και άκουσα έναν αντίπαλο να φωνάζει «tangina unggoy», το οποίο στις Φιλιππίνες σημαίνει «βρώμικη μαϊμού».

Στη Μανίλα, επιπλέον, κάθε φορά που θα βρεθείς σε έναν δημόσιο χώρο ή θα χρησιμοποιήσεις το τρένο ή το λεωφορείο, θα δεις ανθρώπους να καλύπτουν τη μύτη τους, ώστε να «πουν» ότι μυρίζεις…

Όλα αυτά με πίκραναν, με πλήγωσαν. Όμως ήμουν προετοιμασμένος. Κάποτε ήμουν άστεγος. Διακρίσεις, ρατσισμός, χλεύη… Έχω συνηθίσει, πάντως, να βάζω στην ίδια τσάντα όλους όσους με μισούν.

Γνωρίζω ότι συνήθως οι αθλητές είναι είδωλα, όπως κι εγώ είχα ίνδαλμα τον Κόμπι Μπράιαντ και άλλους.

Αλλά δεν μου αρέσει να μιλώ για φυλές ή πολιτική, διότι είναι πεδία τα οποία δεν γνωρίζω καλά. Ωστόσο, οι άνθρωποι του αθλητισμού πρέπει να μιλούν ανοιχτά και να υψώνουν τη φωνή τους για κοινωνικά ζητήματα.

Υπενθυμίζω απλώς ότι τα σπορ ενώνουν τους ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες και οι παίκτες πρέπει να μιλούν δημοσίως για το πώς θα γίνονται και θα μένουν ως «ένα» με τους άλλους.

Βεβαίως, το να είσαι αθλητής δεν σημαίνει πως είσαι απαραίτητα και παράδειγμα.

Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι πως μπορείς να ακουστείς από εκατομμύρια ανθρώπους, μέσω του αθλητισμού.

Ζούμε σε μέρες μίσους και διαχωρισμών και αυτό συμβαίνει διότι δίνουμε περισσότερη σημασία  σε αυτά και ξεχνάμε πως η αγάπη συνεχίζει να κυριαρχεί του μίσους.

Αφοσιωθήκαμε σε πράξεις μίσους και γι’ αυτό ζούμε σε εποχές μίσους.

Μου αρέσει να αναρτώ μηνύματα με το hashtag «#RiseAboveHate». «Αναδείξου πάνω από το μίσος». Νίκησε το μίσος!

Είναι μία πρόσκληση, μία νοοτροπία, ένας τρόπος για μία ζωή οποία ενδιαφέρεται μόνο για την αγάπη.

Αυτοί που ξέρουν μόνο να μισούν θα είναι πάντα γύρω μας.

Δεν χρειάζεται να τους υπολογίζουμε, να τους δίνουμε αξία διότι κάποτε μου είπαν πως «το μίσος είναι δηλητήριο το οποίο αργά – αργά σκοτώνει και εκείνον που το “καλλιεργεί”».

Με συμβούλευσαν να μην υποκύψω, να κάνω ένα βήμα μπροστά και να μην νιώσω μίσος.

Ένα άλλο hashtag που λατρεύω είναι το «#ShegueyArs», το οποίο τυπώνω και σε πολλά ρούχα μου. «Sheguey» σημαίνει «άστεγο παιδί» στη Λινγκάλα, γλώσσα Μπαντού, ενώ το «Ars» είναι το παρωνύμιο μου.

Το hashtag μου θυμίζει από πού προέρχομαι, γιατί το να είμαι άστεγος ήταν το χειρότερο σημείο της ζωής μου.

Ονειρεύομαι πως όταν γίνω σπουδαίος, θα βοηθώ όλους εκείνους μου είναι αβοήθητοι, εκείνους τους οποίους εγκατέλειψαν.

Ονειρεύομαι ότι θα παίξω στο υψηλότερο επίπεδο του μπάσκετ και θα δω την μητέρα μου να είναι περήφανη για μένα.

Για να πετύχεις, πρέπει να δουλέψεις σκληρά, να είσαι πειθαρχημένος, να μένεις ταπεινός, να μην θεωρείς καμία ευκαιρία ως κάτι δεδομένο και πάντα να βάζεις τον θεό σε πρώτη θέση.

Το μόνο που ζητώ είναι ευκαιρίες να αρχίσω την επαγγελματική καριέρα μου, αλλά έχω ακόμη πολλά να βελτιώσω στο παιχνίδι μου.

Εξακολουθώ να κυνηγώ το όνειρό μου, καθώς έχω μάθει πως τίποτα δεν έρχεται εύκολα στη ζωή.

Δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάς, αλλά να βρίσκεις τρόπους να αποκτάς κίνητρα και να είσαι έτοιμος για νέες ευκαιρίες. Αυτό το έμαθα από την μητέρα μου, γιατί η μεγαλύτερη έμπνευσή μου είναι ακόμη η επιμονή της.

Ο Αρσέν Μουλουντά είναι παίκτης μπάσκετ από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

THE ENGLISH VERSION: Arsene Mulunda: “#ShegueyArs”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Η αβάσταχτη απλότητα του (περίπλοκου) εαυτού του Ντένις Ρόντμαν

Άστεγη, έφηβη μητέρα, όμως η Τζάσμιν Ουόκερ δεν έχασε ποτέ το κίνητρό της

Ο Σακίλ ΜακΚίσικ δεν «λύγισε» από τη φυλακή, «νικώντας» την ειρωνεία…

Τζος Τζέικομπς: Κάποτε άστεγος, αλλά ποτέ δίχως «σπίτι»

Τα πλούτη του Μπίσμακ Μπιγιόμπο είναι οι αναμνήσεις του