Θυμάμαι κάποτε ο πατέρας μου, μού είχε δώσει μια συμβουλή.
«Στη ζωή σου –μού είχε πει– θα φροντίσεις να είσαι πρώτα καλός άνθρωπος. Μετά καλός μαθητής. Και μετά, καλός αθλητής».
Αυτά τα λόγια, τα έχω ως οδηγό στη ζωή μου!
Έμαθα να μη φοβάμαι.
Να αλλάζω ό,τι βλέπω πως δεν μου ταιριάζει.
Να κάνω το καλύτερο για τον εαυτό μου.
Να δουλεύω σκληρά. Όσο περισσότερο δουλεύεις, τόσο περισσότερα πράγματα θα κερδίσεις.
Δεν θα πω ότι δεν έχουν έρθει στιγμές που έφτασα ή ξεπέρασα τα όριά μου.
Όμως, είχα έναν στόχο. Και δεν σκόπευα να τα παρατήσω!
Ο Θάνασης Στράντζαλης πρωταθλητής στην Α2 με τη Νίκη Αιγινίου το 2012 μαζί με τα παιδιά του, Όλγα και Δημήτρη / Photo by: Thanasis Strantzalis (FB).
Γεννήθηκα στην Σκύδρα. Μεγάλωσα στα γήπεδα…
Παιδί ακόμη, ακολουθούσα τον πατέρα μου σχεδόν σε κάθε του παιχνίδι. Κι όταν κατάλαβα τι έκανε, τότε, αποφάσισα να μπω στον κόσμο του αθλητισμού.
Ξεκίνησα με το βόλεϊ, αλλά, η καρδιά μου «χτυπούσε» και για τον στίβο. Για κάποιο διάστημα έκανα και τα δυο ταυτόχρονα, μέχρι την στιγμή που ο μπαμπάς μού έβαλε…φρένο.
«Μικρή, ήρθε η ώρα να διαλέξεις: το βόλεϊ, ή τον στίβο».
«Στίβο», τού απάντησα δειλά.
«Ωραία! Βόλεϊ», μού είπε!
Εντάξει. Δεν στεναχωρήθηκα τόσο…
Αν και για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα πολύ να είχα δοκιμάσει τις δυνάμεις μου στον στίβο και στο άλμα εις μήκος. Έλεγαν πως ήμουν καλή.
Η τελική απόφαση, όμως, είχε παρθεί. Από κοινού.
Στα 16, διαπίστωσα ότι είχα ταλέντο κι αν δούλευα σκληρά, θα μπορούσα να πετύχω πολλά πράγματα.
Πριν τελειώσω το Λύκειο, λοιπόν, αποφάσισα να ασχοληθώ με το βόλεϊ επαγγελματικά.
Η Όλγα Στράντζαλη βγάζει άμυνα σε αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τον Ηρακλή για το πρωτάθλημα, τον Δεκέμβριο του 2012 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ήταν το 2012. Τότε που η Ελλάδα βρισκόταν στη «δίνη» της οικονομικής κρίσης. Η κατάσταση στη χώρα δεν ήταν καλή και το επίπεδο του πρωταθλήματος βόλεϊ γυναικών δεν είχε καμία σχέση μ’ εκείνο του παρελθόντος.
Ήταν σχεδόν σίγουρο πως αν έμενα στη χώρα, μελλοντικά δεν θα είχα τις οικονομικές απολαβές που θα επέτρεπαν να βιοπορίζομαι από το άθλημα.
Επομένως, έπρεπε να βρω μια άλλη λύση.
Στο μυαλό μου, υπήρχαν δύο επιλογές.
Η πρώτη, ήταν να αναζητήσω μετά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο ομάδα στο εξωτερικό. Η δεύτερη, να φύγω για την Αμερική, να συνεχίσω τις σπουδές μου, και μαζί μ’ αυτές να ασχοληθώ και με το άθλημα.
Επέλεξα τη δεύτερη.
Καλός ο αθλητισμός, αλλά, η ιδιότητα του αθλητή δεν κρατάει για πάντα. Όφειλα να φροντίσω για τη ζωή μου, μετά το βόλεϊ.
Τώρα, που έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος των σπουδών μου στην Αμερική, μπορώ να πω ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Έφυγα στην ηλικία που έπρεπε, σπούδασα την ώρα που έπρεπε και με τον τρόπο που έπρεπε.
Photo by: Olga Strantzali (FB).
Στην αρχή, όμως, δυσκολεύτηκα πολύ. Πάρα πολύ! Τότε ήταν που έφτασα στα όριά μου!
Όσο εύκολο είναι να λες στα λόγια «πάω στην Αμερική», άλλο τόσο δύσκολο είναι να εφαρμοστεί στην πράξη. Δεν παίρνεις απλά μία βαλίτσα και φεύγεις.
Πρέπει να τρέξεις. Να ψάξεις. Να μάθεις όλες τις διαδικασίες.
Τα έκανα όλα απ’ την αρχή.
Αναζήτησα το καλύτερο πανεπιστήμιο, ετοίμασα τα βίντεο με την παρουσίασή μου, έμαθα καλύτερα την γλώσσα, μίλησα με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους μέχρι να αποφασίσω σε ποιο πανεπιστήμιο θα πήγαινα, και στο τέλος, έφτιαξα μία λίστα με τα επικρατέστερα.
Το μόνο θετικό στην υπόθεση ήταν πως, ως αθλήτρια της Εθνικής ομάδας, μπορούσα να πάω σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο επέλεγα.
Επέλεξα το UCLA. Κι απ’ τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκα στο Λος Άντζελες.
Άγνωστη, μεταξύ αγνώστων!
Δε θα σας κρύψω ότι, η πρώτη χρονιά στην Αμερική ήταν η χειρότερη στη ζωή μου. Όχι γιατί έφυγα από το σπίτι μου για να ζήσω σε μια άλλη χώρα, αλλά γιατί σ’ αυτήν δεν γνώριζα κανέναν!
Η Όλγα Στράντζαλη με τη φανέλα του UCLA και (δεξιά) η ανακοίνωση της ένταξης της στην ομάδα του Πανεπιστημίου.
Οι άνθρωποι στο πανεπιστήμιο και στις Bruins μού παρείχαν ό,τι χρειαζόμουν, αλλά, όταν άρχισα να ζω στη χώρα, το σοκ ήταν μεγάλο.
Δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστώ. Με δυσκόλευαν όλα! Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σύνθετα. Ακόμα και η γλώσσα με δυσκόλεψε. Η βασικότερη δυσκολία, όμως, ήταν με τα μαθήματά μου.
Την στιγμή που οι συμφοιτητές μου χρειάζονταν μία ώρα για να ολοκληρώσουν μια εργασία, εγώ, λόγω της γλώσσας, χρειαζόμουν δύο. Κάποιες φορές και τρεις!
Αυτό μού δημιουργούσε πίεση. Τεράστια πίεση!
Κι ήταν τόσο έντονη, που κάποια στιγμή σκέφτηκα πως ή θα τα παρατούσα και θα γυρνούσα στην Ελλάδα, ή θα αναζητούσα ένα άλλο πανεπιστήμιο στις Η.Π.Α, που θα ήταν πιο κοντά στα «θέλω μου».
Ευτυχώς, επικράτησε η λογική. Αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου ακόμη μία ευκαιρία.
Δεν ήθελα και δεν σκόπευα να το βάλω κάτω.
Άρχισα να στέλνω αιτήσεις σε άλλα πανεπιστήμια και επισκέφθηκα τρία από αυτά, να διαπιστώσω από κοντά αν μου ταίριαζαν.
Το πανεπιστήμιο στο Μαϊάμι, ήταν η καλύτερη λύση. Κι απ’ την Καλιφόρνια, το 2015 βρέθηκα στη Φλόριντα.
Photo by: University of Miami Club Volleyball (FB).
Σε αντίθεση με το Λος Άντζελες, εκεί, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα.
Αγωνίστηκα στις Ηurricanes και το 2017, κέρδισα τον τίτλο της καλύτερης αθλήτριας του κολεγιακού πρωταθλήματος.
Αυτό μπορεί να φαντάζει ως κάτι πολύ μεγάλο, όμως, για μένα ήταν απλά μία επιτυχία μέσα στις πολλές που θα ήθελα να σημειώσω, ακόμα κι αν αγωνιζόμουν στην Ελλάδα.
Δεν πήγα στην Αμερική με στόχο να πάρω έναν ατομικό τίτλο. Πήγα να γίνω καλύτερη. Να βελτιωθώ. Να προσπαθώ περισσότερο στην προπόνηση.
Κι έμαθα. Όχι μόνο πως θα γίνω καλύτερη αθλήτρια, αλλά πώς θα επιβιώνω. Αυτό ήταν το σημαντικότερο μάθημα απ’ όλα.
Έμαθα να είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Να τρέχω εγώ για μένα και όχι οι άλλοι. Να μαγειρεύω εγώ και όχι να περιμένω τη μαμά μου. Να πληρώνω μόνη μου τους λογαριασμούς μου. Να βασίζομαι στα χέρια και τα πόδια μου. Να στηρίζομαι σε μένα!
Μεγάλωσα κι ωρίμασα. Λίγο απότομα, αλλά, ωρίμασα!
Πήγα στην Αμερική κοριτσάκι και γύρισα γυναίκα!
Αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο τον χειμώνα του 2017. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, είχα μείνει στην Αμερική με σκοπό να παρακολουθήσω τα μαθήματα του τελευταίου έτους της φοίτησης.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα ολοκλήρωνα νωρίτερα τον κύκλο των σπουδών μου και τον χειμώνα θα ήμουν ελεύθερη να «κυνηγήσω» το μεγάλο μου όνειρο: να παίξω βόλεϊ σ’ ένα ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Η τύχη τα έφερε έτσι που τον Ιανουάριο του 2018, αμέσως μετά την αποφοίτησή μου, βρήκα συμβόλαιο στη Γαλλική Μπεζιέ.
Η ομάδα αναζητούσε την αντικαταστάτρια μιας παίκτριας που είχε τραυματιστεί και για πρώτη φορά είχα την μεγάλη ευκαιρία να κάνω αυτό που εξ αρχής ήθελα.
Όπως στην Αμερική, έτσι και στη Γαλλία, όταν πήγα η κατάσταση δεν ήταν εύκολη.
Το πρωτάθλημα στη χώρα είχε ξεκινήσει και η ομάδα ήταν ήδη πέντε μήνες μαζί. Έπρεπε να «τρέξω» για να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις που υπήρχαν.
Από την στιγμή που είχα «επιβιώσει» στην Αμερική, γνώριζα τί έπρεπε να κάνω.
Η Όλγα Στράντζαλη πρωταθλήτρια Γαλλίας με την Μπεζιέ, το 2018 / Photos by: Olga Strantzali (FB).
Η αγωνιστική σεζόν ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, κι εγώ, άρχισα να αναζητώ τη νέα επαγγελματική μου στέγη. Παράλληλα, αποφάσισα να κάνω το Μεταπτυχιακό μου.
Ένας από τους μελλοντικούς στόχους μου, είναι να συνδυάσω τις σπουδές που έκανα στην Αμερική στον τομέα των Δημοσίων Σχέσεων και του Μάρκετινγκ, με τον αθλητισμό.
Με ενδιαφέρουν πολύ οι δημόσιες σχέσεις στο χώρο του αθλητισμού, κι από την στιγμή που το ποδόσφαιρο είναι παγκόσμια το νούμερο ένα άθλημα, πιστεύω πως αν ειδικευτώ σε αυτό, μελλοντικά θα έχω μεγαλύτερο επαγγελματικό όφελος.
Το διάστημα που μεσολάβησε, από το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεών μου με την Μπεζιέ μέχρι την υπογραφή του συμβολαίου το φθινόπωρο του 2018 με την Πολωνική Πίλα, ήταν το καταλληλότερο για να αναζητήσω το πανεπιστήμιο που θα έκανα τις σπουδές μου.
Πολύ σύντομα, έμαθα για το ειδικό πανεπιστήμιο του συλλόγου της Μπαρτσελόνα, στο οποίο οι φοιτητές του έχουν τη δυνατότητα να κάνουν μαθήματα εξ αποστάσεως. Αυτό ήταν βασική προϋπόθεση για μένα.
Έκανα την αίτηση κι έγινα αμέσως δεκτή, παίρνοντας, μάλιστα, υποτροφία.
Η αποφοίτηση της Όλγας Στράντζαλη, το 2017 / Photo by: University of Miami (Twitter).
Στη διάρκεια της φοίτησής μου, που θα ολοκληρωθεί το 2021, είχα την ευκαιρία να μάθω πολλές λεπτομέρειες που αφορούν στις δημόσιες σχέσεις στον αθλητισμό, αλλά και να γνωρίσω σημαντικές προσωπικότητες του ποδοσφαίρου, με μεγάλη εμπειρία στο συγκεκριμένο αντικείμενο.
Μεταξύ αυτών ήταν Ματέο Τρεβιζάνι, δημιουργός του προγράμματος της Μπαρτσελόνα, και οι επικεφαλής των τμημάτων Δημοσίων Σχέσεων της Γουέστ Χαμ και της Μάντσεστερ Σίτι.
Οι όροι Επικοινωνία, Δημόσιες Σχέσεις και Μάρκετινγκ στο χώρο του αθλητισμού, ακούγονται πολύ απλοί, όμως, δεν είναι!
Οι δημόσιες σχέσεις είναι ένα δύσκολο επάγγελμα με τις δικές του ιδιαιτερότητες.
Στην Ελλάδα, δεν είναι διαδεδομένο στο χώρο του αθλητισμού. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι με εξαίρεση το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν θέσεις εργασίας στους συλλόγους των υπόλοιπων αθλημάτων.
Ειδικά του βόλεϊ, στο οποίο ακόμα και ο χειρισμός των social media, που χρησιμοποιείται πλέον ως μέσο προβολής και επικοινωνίας, τις περισσότερες φορές γίνεται από διοικητικούς παράγοντες και όχι από εξειδικευμένο προσωπικό.
Αντίθετα, στο εξωτερικό, η Επικοινωνία, οι Δημόσιες Σχέσεις και το Μάρκετινγκ, θεωρούνται βασικά τμήματα ενός συλλόγου.
Στελεχώνονται από εξειδικευμένα άτομα και λαμβάνουν σημαντικό μέρος από τα χρήματα του συνολικού μπάτζετ.
Το ιδανικότερο για μένα θα ήταν να εξασκήσω το συγκεκριμένο επάγγελμα στο χώρο του βόλεϊ.
Από την στιγμή, όμως, που το ποδόσφαιρο είναι νούμερο ένα στον παγκόσμιο αθλητισμό, το πιο πιθανό είναι να ξεκινήσω από αυτό.
Όταν φυσικά έρθει η κατάλληλη στιγμή…
Όλγα Στράντζαλη και Μαρία-Ελένη Αρτακιανού / Photo by: Eurokinissi.
Προς το παρόν, εκείνο που προέχει η επαγγελματική μου πορεία ως αθλήτρια.
Μετά την παρουσία μου για δύο χρόνια στο πολωνικό πρωτάθλημα, αρχικά με την Πίλα και στη συνέχεια με τη Λεγκιονόβα Λεγκιονόβο, το φθινόπωρο του 2020, ο «δρόμος» μου, με «έβγαλε» στο Κούνεο. Στην Ιταλία.
Στη χώρα που «χτυπήθηκε» περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη από τον κορονοϊό και που μέχρι σήμερα, δυστυχώς, εξακολουθεί να έχει μεγάλο αριθμό νεκρών.
Η πρόταση από το Κούνεο ήρθε την άνοιξη του 2020, λίγο μετά την αναγκαστική διακοπή του πρωταθλήματος στην Πολωνία, λόγω της πανδημίας. Εκείνη την στιγμή δεν σκέφτηκα καν τον κορονοϊό.
Ήλπιζα μόνο, να έχει υποχωρήσει μέχρι το τέλος τους έτους.
Σε αντίθεση με μένα, οι γονείς μου, ειδικά η μητέρα μου, ήταν αρκετά ανήσυχοι.
Ωστόσο, μπροστά μου είχα άλλη μία τεράστια ευκαιρία. Δεν μπορούσα να την αγνοήσω.
Έφυγα για την Ιταλία χωρίς να κάνω δεύτερες σκέψεις και μέχρι τις αρχές του Οκτωβρίου, όλα κυλούσαν ομαλά.
Το πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει κανονικά από τα μέσα του Σεπτεμβρίου, με τις ομάδες να τηρούν αυστηρά, όπως όλοι στη χώρα, το υγειονομικό πρωτόκολλο.
Στα μέσα του Οκτωβρίου εμφανίστηκε στην ομάδα το πρώτο κρούσμα κορονοϊού.
Η Όλγα Στράντζαλη με τις συμπαίκτριές της στην Κούνεο / Photo by: cuneograndavolley.it.
Το μάθαμε στο πούλμαν, καθ’ οδόν για τη Νοβάρα που πηγαίναμε για το παιχνίδι του πρωταθλήματος.
Επιστρέψαμε αμέσως στο Κούνεο. Υποβληθήκαμε όλοι σε νέο τεστ και λίγες ώρες αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι ήταν θετικά άλλα έξι μέλη.
Μέσα στις επόμενες ημέρες, νόσησαν ακόμα 15-20 άνθρωποι του συλλόγου. Αθλήτριες και μέλη.
Μεταξύ αυτών, κι εγώ. Μπήκαμε σε καραντίνα για είκοσι μία ημέρες.
Τα περισσότερα άτομα, ευτυχώς, είχαμε ελαφρά συμπτώματα.
Προσωπικά δεν είχα ούτε πυρετό. Το μόνο που ένιωθα ήταν ελαφρά αδυναμία και δεν είχα την αίσθηση της γεύσης.
Αυτό διήρκησε περίπου 10 μέρες.
Περιττό φυσικά να αναφέρω πως σ’ αυτό το διάστημα, οι δικοί μου είχαν «τρελαθεί». Ηρέμησαν μόνο όταν το τελευταίο τεστ βγήκε αρνητικό.
Η «περιπέτειά» μας, έληξε στα μέσα του Νοεμβρίου και επιστρέψαμε ξανά στην αγωνιστική δράση. Μετά από είκοσι μία ημέρες απραξίας, δεν ήταν καθόλου εύκολο να μπούμε ξανά σε φουλ αγωνιστικούς ρυθμούς.
Ο πρώτος αγώνας διεξήχθη μόλις πέντε μέρες μετά τη λήξη της καραντίνας μας, και το χειρότερο απ’ όλα, ήταν πως παίζαμε ανά τρεις ημέρες έως ότου διεξαχθούν όλα τα παιχνίδια που είχαν αναβληθεί.
Βασικό μέλημα όλων μας, βέβαια, ήταν να μην υπάρξουν σοβαροί τραυματισμοί μετά την επάνοδό μας στους αγώνες.
Όταν ένας αθλητής βρίσκεται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε απραξία και ξαφνικά επιστρέψει αγύμναστος και απροετοίμαστος σε δυνατούς ρυθμούς, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προκύψει ένας σοβαρός τραυματισμός.
Μια συναθλήτριά μου, δυστυχώς δεν το απέφυγε. Έπαθε χιαστούς.
Με αφορμή το lockdown στην Ελλάδα, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον όσα συμβαίνουν στη χώρα στο χώρο του αθλητισμού.
Η προσωρινή διακοπή των πρωταθλημάτων (και) του βόλεϊ έχει δημιουργήσει αναταραχή και τεράστια πίεση στις τάξεις των αθλητριών. Και δεν ανησυχούν μόνο για την ασφάλεια της υγείας τους.
Κάποιες βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας. Δεν ξέρουν τι να κάνουν!
Πρέπει απ’ όλους να γίνει κατανοητό ότι, υπάρχουν άνθρωποι που βιοπορίζονται από τον αθλητισμό.
Επίσης, κάποια στιγμή το πρωτάθλημα του βόλεϊ γυναικών πρέπει να γίνει επαγγελματικό. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται ερασιτεχνικό. Την στιγμή, μάλιστα, που διεξάγεται με τις ίδιες προδιαγραφές των ανδρών.
Προς τι αυτός ο διαχωρισμός;
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει στις μέρες μας η συγκεκριμένη αντίληψη, την στιγμή που στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης τα αντίστοιχα πρωταθλήματα γυναικών είναι επαγγελματικά;
Photo by: Eurokinissi.
Ο διαχωρισμός αυτός ανέκαθεν υπήρχε, όμως, με αφορμή την πανδημία και την καραντίνα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το βόλεϊ γυναικών, βγήκαν ξανά στην επιφάνεια.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή την στιγμή τα πιο δημοφιλή αθλήματα στην Ελλάδα είναι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ίσως κάποιοι εκτιμούν ότι από αυτά, θα έχουν μεγαλύτερο κέρδος.
Ο αθλητισμός, όμως, δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ! Είναι και τα υπόλοιπα αθλήματα. Το βόλεϊ, το πόλο, ο στίβος και πολλά ακόμη…
Όπως οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και καλαθοσφαιριστές, έτσι και οι αθλητές των υπολοίπων αθλημάτων, περνάμε ατελείωτες ώρες μέσα στο γήπεδο.
Χειμώνες, καλοκαίρια, γιορτές, Πάσχα, Χριστούγεννα.
Με τους συλλόγους μας. Τις εθνικές ομάδες…
Δεν έχω την απαίτηση να έχουμε την ίδια αντιμετώπιση με τους ποδοσφαιριστές ή τους μπασκετμπολίστες.
Περιμένω, όμως, να υπάρξει βοήθεια. Και η βοήθεια πρέπει να έρθει πρώτα από την Πολιτεία…
Η Όλγα Στράντζαλη είναι διεθνής βολεϊμπολίστρια και αγωνίζεται στη θέση της ακραίας.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Στέλιος Προσαλίκας: Ελευθερία, Αξιοπρέπεια, Υπερηφάνεια! / Μετά την επόμενη μέρα
Αθηνά Παπαφωτίου: Ένα Μεγάλο Φωτείνο Καλοκαίρι
Κώστας Παπαδόπουλος: Μένουμε Σπίτι!
Παναγιώτης Πελεκούδας: Θα σας πω ένα μυστικό
Αχιλλέας Παπαδημητρίου: Να ΄χεις στο νου την Ιθάκη / Βασίλης Μηνούδης: Αληθινός Αγώνας
Γιώργος Παυλίδης: «Δύο καριέρες, μία ζωή»