Ο Ντέιβιντ Μάρτιν πιστεύει στα παραμύθια

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ πίστευε ότι «όταν ένας πατέρας δίνει στον γιο του, αμφότεροι γελούν. Όταν ο γιος προσφέρει στον πατέρα, και οι δύο κλαίνε…».

Μία διαπίστωση που λίγοι θα περίμεναν πως, μετά τα σαιξπηρικά βιβλία, μπορεί να βρει εφαρμογή σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.

Ο Άλβιν Μάρτιν έδωσε στον κανακάρη του ένα «βαρύ» επώνυμο.

Ένα όνομα, όμως, που δεν αποτέλεσε βάρος για τον Ντέιβιντ. Περισσότερο με έμπνευση έμοιαζε και όχι με υψηλές προσδοκίες.

Ο Άλβιν Μάρτιν θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών στην ιστορία της Γουέστ Χαμ, της οποίας τη φανέλα φόρεσε για 21 χρόνια.

Ενώ αγωνίστηκε και 17 φορές με την Εθνική Αγγλίας.

Ο γιος του μεγάλωσε ως οπαδός των «σφυριών» του Λονδίνου.

Αποφάσισε να ξεκινήσει τη δική του ποδοσφαιρική καριέρα, η οποία όμως δεν συγκρίνεται με το υψηλό επίπεδο στο οποίο αγωνίστηκε ο πατέρας του.

Ο πιτσιρικάς Ντέιβιντ έβλεπε τον μπαμπά να παίζει στο «Άπτον Παρκ» και ονειρευόταν τη μέρα που και εκείνος θα αγωνιστεί για τη Γουέστ Χαμ.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Πέρασε ο καιρός, αλλά όχι και το όνειρο.

Μία φιλοδοξία που για τον Ντέιβιντ πραγματοποιήθηκε σε ηλικία 33 ετών!

Σε ένα ντεμπούτο στην Πρέμιερ Λιγκ το οποίο ολοκληρώθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2019 στην αγκαλιά του πατέρα του, με δάκρυα στα μάτια τους.

Το ματς στο «Στάμφορντ Μπριτζ» του Λονδίνου είχε μόνο ένα γκολ.

Το σουτ του Κρέσγουελ έκρινε την απρόσμενη νίκη της Γουέστ Χαμ στην έδρα της πανίσχυρης συμπολίτισσας Τσέλσι.

Μονάχα που στο stand των οπαδών των φιλοξενούμενων οι πανηγυρισμοί ήταν περισσότεροι.

Οι σκέψεις αμφιβολίας και τα βλέμματα γεμάτα απορία για τον άνθρωπο που κάθισε για πρώτη φορά κάτω από τα δοκάρια της ομάδας τους μετατράπηκαν σε ανακούφιση.

Κάθε επέμβαση του Ντέιβιντ Μάρτιν λογιζόταν ως… γκολ!

Το κοινό της Γουέστ Χαμ άρχισε να παραληρεί στο 43^ο λεπτό…

Ο Μάρτιν σώζει σουτ του Ματέο Κόβατσιτς, μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου μετά το «ριμπάουντ» του Ολιβιέ Ζιρού και αρπάζει τη μπάλα πριν την φτάσει ο Πέδρο.

Κάθε δική του φοβία πριν από την αναμέτρηση έχει χαθεί. Κάθε άγχος, τρακ και ανασφάλεια δεν υπάρχει πια μέσα στο κεφάλι του.

Το σώμα και το μυαλό έχουν γεμίσει με αυτοπεποίθηση.

Έχουν γαλουχηθεί τόσα χρόνια με άλλα τόσα όνειρα να ξεφύγει από τις μικρές κατηγορίες, που όπως άρπαξε τη μπάλα πριν τον Πέδρο, θα άρπαζε και αυτή την ευκαιρία του.

Κράτησε το μηδέν και τη νίκη της ομάδας του, ακούγοντας το φινάλε την εξέδρα να τραγουδά το περίφημο αγγλικό σύνθημα «There is only one…» (=«υπάρχει μόνο ένας»), με κατάληξη το όνομά του.

Σε ηλικία 33 ετών και 312 ημερών, ο Ντέιβιντ Μάρτιν έγινε ο δεύτερος γηραιότερος γκολκίπερ που στο ντεμπούτο του στην Πρέμιερ Λιγκ διατηρεί ανέπαφη την εστία του!

Ο μοναδικός μεγαλύτερος από εκείνον ήταν το 1998 ο Γάλλος Μπερνάρντ Λαμά, σε ηλικία 34 ετών και 329 ημερών, πάλι για τη Γουέστ Χαμ.

Σε μία απόφαση βγαλμένη από τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική απελπισία του κόουτς Μανουέλ Πελεγκρίνι και το καλύτερο «παραμύθι» του Μάρτιν, ο Άγγλος τερματοφύλακας έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.

Με τον βασικό πορτιέρο, Λούκας Φαμπιάνσκι, εκτός λόγω τραυματισμού και τον αντικαταστάτη του, Ρομπέρτο, να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, ο Πελεγκρίνι έκρινε ότι πρέπει να πάρει το ρίσκο.

Με τον άλλοτε γκολκίπερ και του Ολυμπιακού, Ρομπέρτο, κάτω από τα δοκάρια, η Γουέστ Χαμ βρέθηκε στην 17^η θέση, αν και στο ξεκίνημα έφτασε και ως την 4^η.

Με τον Ισπανό στο τέρμα για επτά ματς, οι Λονδρέζοι είχαν κερδίσει μόλις δύο βαθμούς και η αλλαγή έμοιαζε επιτακτική.

Ο Τύπος ανέφερε πως ο Ρομπέρτο «είναι ο χειρότερος τερματοφύλακας στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ».

Λίγες ώρες αργότερα, ο «Guardian» έγραφε ότι  «το παραμύθι του Μάρτιν έσωσε τη δουλειά του Πελεγκρίνι. Για την ώρα…».

Αν για τον 66χρονο Χιλιανό προπονητή, άλλοτε κόουτς των Ρίβερ Πλέιτ, Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Σίτι, ο δρόμος δείχνει ακόμη ανηφορικός, μπορεί να ρωτήσει για δυσκολίες και τον νέο τερματοφύλακά του…

Ο δρόμος ήταν πιο μακρύς για τον Ντέιβιντ Μάρτιν.

Αγωνίστηκε στις ακαδημίες των Τότεναμ, Γουέστ Χαμ και Ουίμπλεντον, πριν το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του στην τελευταία, το 2003, στα 17 του.

Ήταν διεθνής με όλες τις «μικρές» Εθνικές της Αγγλίας και το 2006 τον απέκτησε η Λίβερπουλ.

Ωστόσο, στην επόμενη τετραετία στο «Άνφιλντ» δεν αγωνίστηκε σε επίσημο παιχνίδι και ήταν μόνο στον πάγκο σε έναν αγώνα Λιγκ Καπ εναντίον της Ρέντινγκ, στις 25/10/06.

Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια παραχωρήθηκε δανεικός σε Άκρινγκτον Στάνλεϊ, Λέστερ, Τρανμίρ Ρόβερς, Λιντς, Ντάρμπι Κάουντι.

Το 2010 υπέγραψε στη Μίλτον Κέινς Ντονς (πρώην Ουίμπλεντον), στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2017, όταν και μετακόμισε στη Μίλγουολ.

Το καλοκαίρι του 2019 άφησε τη μισητή αντίπαλο των «σφυριών» για να υπογράψει στην ομάδα του πατέρα του.

Ο Άλβιν Μάρτιν είναι περήφανος και για τους δύο γιους του, καθώς και ο 31χρονος Τζο, πρώην μέλος των ακαδημιών Γουέστ Χαμ και Τότεναμ, αγωνίζεται στην Νόρθαμπτον, ομάδα 4^ης κατηγορίας.

Η σημειολογία του Ντέιβιντ στη Γουέστ Χαμ, όμως, είναι λογικό να είναι πιο συγκινητική για τον παλαίμαχο αμυντικό των «σφυριών».

Ο Ντέιβιντ Μάρτιν ενδεχομένως να μην πίστευε στα παραμύθια.

Ίσως, πλέον, να το κάνει.

Αλλά, από την άλλη, δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται.

Δεν σταμάτησε ποτέ να έχει στο μυαλό του να παίξει για την αγαπημένη ομάδα του.

Το πέτυχε και μόλις ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης στο «Στάμφορντ Μπριτζ» χάθηκε για λίγο στις αγκαλιές των συμπαικτών του.

Λίγο πριν «χαθεί» ο ίδιος και φτάσει ως τις θέσεις των δημοσιογράφων, όπου καθόταν ο πατέρας του. Αγκαλιάστηκαν, δάκρυσαν.

Αν για κοινό και Τύπο αυτό ήταν… σαιξπηρικό, για τον ίδιο ήταν ελαφρώς αμήχανο.

«Ομολογώ πως αισθάνθηκα λίγο άβολα με όλα αυτά τα δάκρυα. Ήθελα απλώς να μιλήσω στον πατέρα μου και, ξαφνικά, βουρκώσαμε και οι δύο», παραδέχθηκε.

Επισημαίνοντας, ωστόσο, ότι «ήταν καταπληκτικό που κατάφερα να μοιραστώ αυτή τη στιγμή μαζί του».

Ο 33χρονος τερματοφύλακας τόνισε πως «το διασκέδασα περισσότερο από όσο φανταζόμουν.

»Σαν ένα παιδί που μεγαλώνει υποστηρίζοντας τη Γουέστ Χαμ, με τον μπαμπά μου να παίζει στο σύλλογο, ονειρεύεσαι μία μέρα σαν αυτή.

»Χαίρομαι που δεν απογοήτευσα κανέναν και κατάφερα να βοηθήσω τα παιδιά να νικήσουν».

Ο παλαίμαχος σταρ και νυν σχολιαστής, Γκάρι Λίνεκερ, αποθέωσε τον Ντέιβιντ Μάρτιν στην ανάλυσή του κι θυμήθηκε ότι «έχω παίξει αντίπαλος με τον πατέρα του…

»Καταπληκτικός παίκτης και υπέροχος άνθρωπος και χαίρομαι πολύ για τον ίδιο και τον γιο του!».

Ο Άλβιν Μάρτιν, ο οποίος το 1980 κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας με τη Γουέστ Χαμ και αποχώρησε το 1996, ευχαρίστησε μέσω twitter τους οπαδούς της ομάδας για τη στήριξη στον γιο του.

Ο Ντέιβιντ έμαθε το πρωί του αγώνα με την Τσέλσι ότι θα είναι βασικός.

Όμως η φημολογία του τελευταίου 48ωρου ότι ενδέχεται να παίξει έφτασε στ’ αυτιά του και τον άγχωσε.

«Έκανε δύο μέρες να αγγίξει το πιάτο του», αποκάλυψε ο σκόρερ του θριάμβου επί της Τσέλσι, Άαρον Κρέσγουελ.

«Οι συμπαίκτες μου γελούσαν μαζί μου για το φαγητό, όμως όλοι με στήριξαν», απάντησε ο Μάρτιν.

Εξηγώντας επίσης ότι «στην αρχή όσα έγιναν δεν έμοιαζαν αληθινά. Είμαι 33 ετών, είχα μία αξιοπρεπή καριέρα και έπαιξα σε πολλά ματς.

»Όλα αυτά, όμως, δεν σε προετοιμάζουν στην πραγματικότητα για να είσαι έτοιμος για κάτι μεγάλο, σαν την Πρέμιερ Λιγκ».

Ο Ντέιβιντ Μάρτιν κλήθηκε να διαχειριστεί πολλά, σε μόλις 90 λεπτά.

Υποχρεώθηκε να βρει καλή συνεργασία με τους αμυντικούς του, οι οποίοι, όπως ανέφερε ο λονδρέζικος Τύπος, είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στον Ρομπέρτο.

Χρειάστηκε να διαχειριστεί τα δικά του συναισθήματα, τη δική του πίεση.

Για να αποδείξει κυρίως στον εαυτό του ότι αξίζει να βρίσκεται σε εκείνη τη θέση.

Για να δείξει στο κοινό πως δεν παίζει με το επώνυμο του μπαμπά.

Για να χαρίσει μία ακόμη στιγμή ποδοσφαιρικής μαγείας στον πατέρα του.

Ο Φρίντριχ Νίτσε έλεγε ότι «αν κάποιος δεν έχει καλό πατέρα, θα πρέπει να δημιουργήσει έναν».

Ο Ντέιβιντ Μάρτιν δεν αντιμετώπισε ποτέ τέτοιο πρόβλημα.

Το (ποδοσφαιρικό) θέμα, για τον ίδιο, ήταν να βρει μόνος του τον καλό εαυτό του και να δημιουργήσει τη δική του ιστορία.

Με μία εξέλιξη που θυμίζει «παραμύθι».

Χαμήλωσε άμεσα το κεφάλι και συνεχίζει.

Τα βλέφαρά του, πλέον, δεν τρεμοπαίζουν.

Στα μάτια του δείχνει να υπάρχει ακόμη αυτή η εφηβική φλόγα για την αγαπημένη του Γουέστ Χαμ και το ποδόσφαιρο που λατρεύει.

Με ή χωρίς παραμύθια.

Ο Νίτσε πίστευε, επίσης, πως «χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος»…

Αλλά και χωρίς παραμύθια, στο μυαλό ή στην πράξη, τίποτε δεν θα ήταν σωστό.