Απέφευγε για μέρες να τον κοιτάξει. Να τον αντικρίσει, ωστόσο, πραγματικά. Να τον δει με όλη τη σημασία και της λέξης και της ματιάς. Είχε φτάσει σε ένα σημείο σχεδόν απέχθειας για τον ίδιο τον εαυτό της…
Η Λόρεν Τζάκσον πονούσε. Πονούσε πολύ. Πονούσε στο κορμί, πονούσε μέσα της. Κάθε «λύση» του προβλήματος, ουσιαστικά, έφερνε προσωρινό ή και αντίθετο αποτέλεσμα.
Ήταν αρχές του 2016. Είχε πάψει να είναι εκείνο το όμορφο και χαμογελαστό κορίτσι που μετατρεπόταν σε αδίστακτη ανταγωνίστρια μέσα στο παρκέ. Πλέον, δυσκολευόταν να σηκωθεί κάθε πρωί από το κρεβάτι της.
Για να γίνει αυτό δεν απαιτούνταν απλώς μία εσωτερική δύναμη. Χρειαζόταν μία χούφτα φάρμακα. Από τα παυσίπονα που λάμβανε σε όλη τη σπουδαία μπασκετική καριέρα της, ως τα αντικαταθλιπτικά, για το πρόωρο τέλος της πορείας της στα γήπεδα…
Μία μέρα, όμως, σε μία σκηνή που έμοιαζε βγαλμένη από ταινία, κοίταξε βαθιά στον καθρέφτη της. Άνοιξε το ντουλάπι που αποθήκευε τα χάπια και αντί να τα δει με την επερχόμενη ανακούφιση που της έφερναν, τα άρπαξε σχεδόν με μίσος.
Δίχως δεύτερη σκέψη τα πέταξε στη λεκάνη της τουαλέτας και τράβηξε βιαστικά το καζανάκι. Τα φάρμακα «βυθίστηκαν», χάθηκαν, μαζί με τις ανασφάλειές της.
Δεν ήταν εύκολο. Υπήρχαν μέρες που χωρίς αυτά έτρεμε για ώρες…
Η Λόρεν Τζάκσον / Photo by: The Wimmera Mail-Times – Twitter.
Μονάχα που, πια, με όλες τις αναμνήσεις να επανέρχονται με αφορμή την εισαγωγή της στο Hall Of Fame, τον Σεπτέμβριο του 2021, η 40χρονη θρύλος του μπάσκετμπολ της Αυστραλίας ξέρει ότι αυτή η κίνησή της, στο μπάνιο της, ήταν καλύτερη από κάθε αντίστοιχη μέσα στο γήπεδο.
Δεκάδες τραυματισμοί την είχαν βγάλει από το παρκέ. Τον χειμώνα του 2016 επιχείρησε να επιστρέψει, με στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Έπειτα από μία «λαμπερή» πορεία σε WNBA, Ευρώπη, Κίνα και Νότια Κορέα, είχε επιστρέψει δύο χρόνια νωρίτερα στην πατρίδα της και στην ομάδα που ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα της.
Οι Κανμπέρα Κάπιταλς τής έδωσαν άλλη μία ευκαιρία, αλλά η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Η ηλικία αυξανόταν, τα πόδια «βάραιναν» και το πνεύμα εξασθενούσε. Δεν το έδειχνε, όμως δεν ήταν καλά. Οι επεμβάσεις σε γόνατα και ώμο την είχαν καταπονήσει σωματικά και ψυχικά. Η «νέα ζωή» της δεν ήταν ευχάριστη.
Παραδέχθηκε πως έμενε για μέρες στο κρεβάτι. Τον Οκτώβριο του 2018, δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου της, με τίτλο «Lauren Jackson, My Story», αποκάλυψε στην εφημερίδα «Canberra Times» πώς «νίκησε» φόβους και εξάρτηση στα φάρμακα.
«Ένα πρωί ξύπνησα και αποφάσισα να ξεφορτωθώ όλα εκείνα τα χάπια. Ήμουν τυχερή που βρήκα το κουράγιο να σταματήσω κάθε συνταγή και να πετάξω τα αντικαταθλιπτικά. Αυτό μου έδειξε πως είχα μέσα μου περισσότερη δύναμη από αυτή που νόμιζα».
Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Σεπτεμβρίου 1993. Ένα 12χρονο κορίτσι περίμενε πώς και πώς την ανακοίνωση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για την ανάθεση των Αγώνων του 2000.
Όταν ακούστηκε η λέξη «Σίδνεϋ» από τα χείλη του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, τη στιγμή που όλη η Αυστραλία πανηγύριζε, η Λόρεν Τζάκσον έπιασε βιαστικά το σημειωματάριό της.
Στις σελίδες του έγραψε αυθόρμητα ένα ποίημα για το Ολυμπιακό όνειρό της να αγωνιστεί στη διοργάνωση της χώρας της. Επτά χρόνια αργότερα, μία κοπέλα με μπόι 1,96μ., οδήγησε τις Opals, την Εθνική μπάσκετμπολ της Αυστραλίας, στον πρώτο Ολυμπιακό τελικό τους. Σε ηλικία 19 ετών, μία καριέρα που έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία του αθλήματος παγκοσμίως, μόλις είχε αρχίσει με ένα ασημένιο μετάλλιο.
Στη συνέχεια αγωνίστηκε σε άλλες τρεις διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων, κατακτώντας ασημένια σε Αθήνα (2004), Πεκίνο (2008) και το χάλκινο στο Λονδίνο (2012). Στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2006 στη Βραζιλία και κέρδισε άλλα τρία χάλκινα σε Μουντομπάσκετ, το 1998 (Γερμανία) και το 2002 (Κίνα)!
Παράλληλα, διέγραψε και μία σπουδαία διαδρομή σε επαγγελματικό και συλλογικό επίπεδο, η οποία την έφερε επάξια ως το Hall Of Fame.
Η Τζάκσον αναδείχθηκε πέντε πρωταθλήτρια Αυστραλίας και τέσσερις MVP της λίγκας, ενώ κατά τη διάρκεια της θητείας της στο WNBA αγωνίστηκε ταυτόχρονα και σε Σπαρτάκ Μόσχας (Ρωσία), Μπιτσούμι (Ν. Κορέα), Βαλένθια (Ισπανία) και Χέιλονγκγκιανγκ (Κίνα).
Η Λόρεν Τζάκσον πίσω από τη Λολίτα Λύμουρα, σε αγώνα Αυστραλίας-Ελλάδας για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τσεχίας, τον Σεπτέμβριο του 2010 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Η Λόρεν Ελίζαμπεθ Τζάκσον γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1981 στην πόλη Όλμπερι της Αυστραλίας. Ήταν το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά του Γκάρι Τζάκσον και της Μαρί Μπένι, οι οποίοι έπαιξαν επαγγελματικό μπάσκετμπολ και έφτασαν και ως τις Εθνικές Ανδρών και Γυναικών της χώρας.
Η Μαρί Μπένι ήταν μία από τις πρώτες παίκτριες από την Αυστραλία που φοίτησαν και αγωνίστηκαν στο NCAA στις Η.Π.Α.. Για να την τιμήσει, η Λόρεν φόρεσε σε όλη την καριέρα της το Νο15, αριθμό της μητέρας της στο πανεπιστήμιο Λουϊζιάνα Στέιτ.
Το ταλέντο της ήταν τέτοιο που εξέλιξε πρόωρα την καριέρα της. Σε ηλικία 14 ετών προσκλήθηκε στην Εθνική Κ-20 και πραγματοποίησε το ντεμπούτο της στις Opals μόλις στα 16 της.
Το 2001 επιλέχθηκε στο Νο1 του ντραφτ του WNBA από τις Σιάτλ Στορμ, με τις οποίες διέπρεψε σε βαθμό, είδε τη φανέλα της με το Νο15 να αποσύρεται από την ομάδα και θεωρείται η σπουδαιότερη παίκτρια μπάσκετμπολ -σε άνδρες και γυναίκες- στην πατρίδα της.
Με τις Στορμ, στο πλευρό της Σου Μπερντ, κατέκτησε δύο δαχτυλίδια πρωταθλήτριας (2004 και 2010), τρία βραβεία MVP (2003, 2007 και 2010) και τρεις τίτλους κορυφαίας σκόρερ στη Λίγκα (2003, 2004, 2007). Το 2007 ήταν πολυτιμότερη παίκτρια, πρώτη σκόρερ και ριμπάουντερ αλλά και κορυφαία αμυντικός της σεζόν!!!
Μία καριέρα που δεν της άφησε απωθημένα, αλλά ένα παράπονο για το τέλος της, το 2016, για την αδυναμία να παίξει στο Ρίο και για τις αμέτρητες «πληγές» στο σώμα της…
Στην πρώτη προπόνησή της μετά την τελευταία επέμβασή στο γόνατο, τον Μάρτιο του 2016, έλεγε ότι θα είναι έτοιμη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016.
Ξεκίνησε να τρέχει πάνω-κάτω στο παρκέ και περίμενε με αγωνία τις πρώτες ασκήσεις και επαφές με τις συμπαίκτριές της. Δεν είχαν περάσει 45 λεπτά, πριν διαπιστώσει ότι το γόνατο άρχισε να πρήζεται… «Ήμουν έτοιμη για την τελευταία προσπάθεια, για να φύγω όπως θέλω, αλλά όταν είδα το πρήξιμο, πήγα στα αποδυτήρια και έβαλα τα κλάματα», αφηγήθηκε. «Πήγα στο σπίτι και έμεινα στο κρεβάτι για μία ολόκληρη μέρα.
»Πίεσα τον εαυτό μου στα όριά του για μία τελευταία ευκαιρία. Πονούσα αφόρητα… Τότε κατάλαβα πόσο “αναλώσιμες” είμαστε. Ξυπνούσα και δεν μπορούσα να φάω πρωινό από τον πόνο».
Πλέον, τονίζει ότι «κυρίως ως μητέρα δύο γιων και απελευθερωμένη από τους σωματικούς πόνους, δεν έχω πια ανησυχίες». Όσα πέρασε την οδήγησαν στο να γράψει το βιβλίο της.
Μία προσωπική ιστορία μόχθου, πόνου, άγχους, ψυχικής υγείας. Μία εξομολόγηση, αλλά και μία προσπάθεια να μιλήσει για τις κοινωνικές διαφορές, για τις ανισότητες φύλου αλλά και τη μητρότητα.
Στην Κανμπέρα δεν βίωσε ποτέ διακρίσεις. Οι γυναίκες επιβραβεύονται και κοινωνικά και οικονομικά για το ταλέντο και τις επιτυχίες τους.
Στο εξωτερικό, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στις Η.Π.Α. υπάρχει η μεγάλη μισθολογική διαφορά, καθώς ενώ στο ΝΒΑ μοιράζονται δεκάδες εκατομμύρια ετησίως σε πολλούς αστέρες, το WNBA αύξησε με την τελευταία σύμβαση εργασίας το ανώτατο όριο μισθού άνω των 100.000 δολαρίων.
Η Λόρεν Τζάκσον αγωνίστηκε για τέσσερις σεζόν στη Σπαρτάκ Μόσχας, στην οποία επικεφαλής ήταν ο Σαμπτάι φον Καλμανόβιτς, ένας άλλοτε πράκτορας της KGB…
«Για χρόνια ήμουν αδαής και δεν καταλάβαινα τις “μάχες” στην κοινωνία», έχει εξηγήσει η ίδια. «Η εμπειρία μου στη Ρωσία μού έδειξε πολλά και μου άνοιξε τα μάτια».
Επισήμανε ότι «ο Σαμπτάι ήταν πάντοτε ευγενικός μαζί μου και μου φερόταν ως κόρη του». Ωστόσο, ανέφερε πως «μου έδειχνε με τον τρόπο του ότι είμαι ιδιοκτησία του… Δεν έφταιγε πάντοτε εκείνος, αλλά η δική μου οπτική». Ο Καλμανόβιτς «γέμιζε» την Τζάκσον με ρούβλια και δώρα, όμως αρνούνταν πεισματικά να διαπραγματευτεί με τους ατζέντηδες της. Στη Μόσχα αποφάσισε και να γίνει πιο ενεργή σε κοινωνικά θέματα και αποφάσισε να σπουδάσει και στον τομέα της ανισότητας των φύλων.
Ο αγώνας της, πάντως, ήταν κάτι παραπάνω από το ύψος των μισθών. Ήταν μία προσπάθεια για την εξασφάλιση του απαιτούμενου σεβασμού, για τις ίσες ευκαιρίες και τον απόλυτο επαγγελματισμό.
Ήταν, επίσης, μία εξομολόγηση αλλά και μία αναζήτηση της αξίας της μητέρας, παράλληλα με τα σπορ.
Στο βιβλίο της, «Lauren Jackson, My Story», έγραψε ότι «για χρόνια παίζαμε και τους 12 μήνες. Τα κορμιά μας υπέφεραν, καθώς δεν υπήρχε χρόνος ξεκούρασης ή αποκατάστασης».
Σε εκδήλωση για το βιβλίο, είχε τονίσει πως «βάζουμε την καριέρα μας πάνω από τη ζωή και την οικογένειά μας και κανένας δεν το σέβεται. Όταν αποσυρθούμε, επιχειρούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Ήθελα ο κόσμος να μάθει αυτές τις καταστάσεις, ώστε να τις σκέφτεται και να τις αναλύει πριν κρίνει υπερβολικά ή και συχνά κακοπροαίρετα τις γυναίκες που ασχολούνται με τον αθλητισμό.
»Υπάρχει ακόμη μεγάλος δρόμος να διανύσουμε για τον απόλυτο σεβασμό. Θα χρειαστεί χρόνος για να κλείσει το μεγάλο κενό στις μισθολογικές διαφορές. Το να αποκτηθεί η εκτίμηση και να καταργηθούν οι πολιτισμικές προκαταλήψεις για τις γυναίκες στα σπορ είναι ένα βήμα μπροστά.
Μονάχα που ακόμη και τώρα, όταν μιλώ για κοινωνική δικαιοσύνη, οι κριτές του πληκτρολογίου στα social media επιμένουν περισσότερο πως οι κοπέλες δεν αξίζουν τον ίδιο σεβασμό με τους άνδρες…».
Στις σελίδες του βιβλίου της εξυψώνει και τον ρόλο της μητέρας-αθλήτριας, αναφέροντας πως «τώρα έχω άλλες προκλήσεις, αλλά ακόμη καλύτερες. Δεν ξέρω αν ήμουν ποτέ γεννημένη για μητέρα.
»Το να αφοσιωθώ στον εαυτό και την καριέρα μου ήταν εξαιρετικό, αλλά η αφοσίωση στους δύο γιους μου είναι το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου!».
Λόγω περιορισμών για τον κορονοϊό, η Λόρεν Τζάκσον δεν κατόρθωσε να δώσει το παρών στην τελετή εισαγωγής της στο Hall Of Fame του Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης και έστειλε ένα ευχαριστήριο βίντεο.
Δήλωσε «τυχερή» και μίλησε για την ευγνωμοσύνη που αισθάνεται για την τιμή που της έκαναν.
Έγινε η πρώτη Αυστραλή αθλήτρια που έγινε μέλος του Hall Of Fame και ο δεύτερος άνθρωπος του μπάσκετμπολ από την πατρίδα της με αυτή την τιμή, μετά το 2015 και τον κόουτς Λίντσεϊ Γκέιζ.
Δεν ήταν μεν στο πλευρό των Πολ Πιρς, Τόνι Κούκοτς, Κρις Ουέμπερ, , Γιολάντα Γκρίφιθ, Μπεν Ουάλας, Τζέι Ράιτ, που ήταν μεταξύ άλλων στην «Τάξη του 2021», όμως παρακολούθησε με καμάρι την τελετή μαζί με τους γονείς και τους δύο γιους της.
Το 2018 την ρώτησαν «γιατί θέλησες να γράψεις βιβλίο;». Η απόκρισή της δεν ήταν αλαζονική, με «αιτιολογία» τη σπουδαία καριέρα της. Αντίθετα, απάντησε με ερώτηση: «Θα ρωτούσατε ποτέ το ίδιο έναν άνδρα;»… Παραδέχθηκε πως «κάποιες φορές η “αντανάκλαση” της καριέρας μου στο βιβλίο με έκανε να στεναχωριέμαι. Είχα έναν “κόμπο” στο στομάχι μου».
Μονάχα που ξεκαθάρισε ότι «από την άλλη, αν δεν είχα περάσει όσα βίωσα, δεν θα ήμουν η γυναίκα που είμαι σήμερα. Δεν θα είχα τα εφόδια που χρειάζονται για να πάρω τα ηνία της ζωής μου μετά το μπάσκετμπολ».
Η Λόρεν Τζάκσον δεν φοβήθηκε να κοιτάξει τον καθρέφτη της. Ο καθρέφτης δεν θα σου πει ποτέ ψέματα, αν θέλεις πραγματικά να τον αντικρίσεις κατάματα. Αν είναι απλώς μία αληθινή «δίοδος» προς την ψυχή σου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Εβίνα Μάλτση: «Από τη Γουμένισσα στο Γκάρντεν» / «Η Εβίνα χωρίς την Εθνική»
Κατερίνα Σωτηρίου: «Πορεία λύτρωσης» / Η δεύτερη ζωή της Μάγια Μουρ
Σου Μπερντ και Νταϊάνα Τοράσι απόλαυσαν κάθε λεπτό στο κυνήγι της τελειότητας
Η Μπρίτνεϊ Γκράινερ δεν κρύφτηκε ποτέ από το bullying ή την κατάθλιψη
Ο Γκρεγκ Πόποβιτς ξέρει ότι το μονοπάτι της Μπέκι Χάμον είναι (απλώς) ξεχωριστό
Η «εκρηκτική» Τερίσα Ουέδερσπουν «γεννά» μία «λάβα» του καλύτερου εαυτού της
Η Σάιλα Χιλ είναι κάτι περισσότερο από κόρη του Σέιν Χιλ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ WNBA
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ