Ο Πάγκος Της Παράνοιας

Είναι η off season του 2010.

Βρίσκομαι στις Η.Π.Α. για να παρακολουθήσω τα training camps δύο ομάδων του ΝΒΑ, πρώτα των Νικς του κόουτς Ντ’Αντόνι, οι που είχαν αρχίσει νωρίτερα από όλους, και εν συνεχεία των Σπερς του κόουτς Πόποβιτς.

Το κρίσιμο τηλεφώνημα του ατζέντη μου, Μίσκο Ραζνάτοβιτς, με βρήκε στο Σαν Αντόνιο.

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο Μίσκο μου έλεγε ότι είχε συμφωνήσει σε όλα με τη Λιέτουβος Ρίτας.

Με καλεί ο πρόεδρος της λιθουανικής ομάδας και συμφωνούμε να ταξιδέψω εκεί για τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Αυτό σημαίνει ότι σε χρόνο dt πρέπει να… διακτινιστώ από τις Η.Π.Α. στην Αθήνα και εν συνεχεία στη Λιθουανία.

Το επιχειρώ, έχοντας πάντα στα υπόψιν ότι σε τέσσερις ημέρες η Λιέτουβος θα έδινε τον πρώτο της αγώνα για την Ευρωλίγκα.

Το αεροπλάνο προσγειώνεται στην Ελλάδα, ανοίγω το κινητό μου και τότε παίρνω ένα μήνυμα που με αφήνει κατάπληκτο.

Ήταν ο Ραζνάτοβιτς ο οποίος με ενημέρωνε ότι ο πρόεδρος άλλαξε γνώμη και ότι τη δουλειά θα την έπαιρνε τελικά ο Τριφούνοβιτς, επίσης πελάτης του Μίσκο.

Φαίνεται ότι όλα είχαν γίνει για να συνεργαστώ τελικά με την Ζαλγκίρις.

Μετά από τρεις μήνες, και αφού έχω πια υπογράψει με άλλον ατζέντη, τον Όμπρατ Φίνιτς, έρχεται πρόταση από την Ζαλγκίρις για να αναλάβω την ομάδα.

O Άτσο Πέτροβιτς είχε ήδη απολυθεί. Ετοιμάζω άμεσα βαλίτσες για Κάουνας.

Ταξιδεύω, προσγειώνομαι, συναντώ τον ατζέντη μου και πηγαίνουμε κατευθείαν στα γραφεία του προέδρου Ρομανόφ για τις τελικές συζητήσεις και την υπογραφή των συμβολαίων.

Το μίτινγκ κρατά πολλές και ατελείωτες ώρες.

Κατά τη διάρκειά του διαπιστώνω-προς έκπληξή μου-ότι ο Ρομανόφ έχει αναρτημένο στο γραφείο του έναν άσπρο πίνακα στον οποίο σημείωνε τους χρόνους που κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να αγωνίζονται οι παίκτες, τις αλλαγές, κλπ.

Ένας τελείως τρελό πράγμα, σε καμία περίπτωση συμβατό με το επαγγελματικό μπάσκετ.

Ο ατζέντης μου παίζει και το ρόλο του μεταφραστή στη συζήτηση. Μέσω αυτού, ο Ρομανόφ μού εξηγεί το πλάνο του το οποίο έχει «εκπονήσει» με… αστρολόγους που δουλεύουν από τη Ρωσία. Φεύγω για το ξενοδοχείο, αφήνοντας ουσιαστικά την κουβέντα στη μέση. Χωρίς να υπογράψω, εννοείται.

Στη συζήτηση που έχω με τον ατζέντη μου, δηλώνω σοκαρισμένος.

Με πιέζει να υπογράψω, αλλά εγώ επιμένω ότι δεν μπορώ να δουλέψω κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Επιστρέφω άμεσα στην Ελλάδα.

Επί μία εβδομάδα, το τηλέφωνό μου παίρνει «φωτιά».

Ο ατζέντης μου κάνει συνεχείς κλήσεις, έτσι ώστε να βρεθεί λύση και να υπογράψω.

Επιμένει ότι μπορούμε να βρούμε μία φόρμουλα με την οποία θα είχαμε τη δυνατότητα να «ξεγελάσουμε» τον Ρομανόφ στο ζήτημα του χρόνου συμμετοχής των παικτών και να κάνω απερίσπαστος τη δουλειά μου.

Με τα πολλά, με πείθει. Και επιστρέφω στο Κάουνας!

Το σχέδιο του ατζέντη προβλέπει ότι θα είχαμε τη λύση που θέλαμε μέσω του αθροίσματος του χρόνου συμμετοχής του κάθε παίκτη ξεχωριστά που θα προσπαθούσα να βγαίνει κοντά στους υπολογισμούς του Ρομανόφ.

Υποτίθεται ότι ο πρόεδρος δεν θα μπορούσε να το αντιληφθεί. Υπογράφω!

Κάθομαι δίπλα στον πρόεδρο και η σύζυγός μου δίπλα στη δική του. Η πρώτη ερώτηση της συζύγου του Ρομανόφ αφορά τις ημερομηνίες γέννησής μας. Ήθελε να τις υπολογίσει…αστρολογικά.

Ευτυχώς για μένα, αρχίζουν τα ματς και οι υποχρεώσεις. Οι παίκτες ανταποκρίνονται εξαιρετικά και μπαίνουμε γρήγορα στο κομμάτι της εκμάθησης της φιλοσοφίας μου.

Στο Κύπελλο παίζουμε τελικό και η ομάδα κατακτά το πρώτο τρόπαιό της μετά από τρία χρόνια.

Το πανηγυρίζουμε με την ψυχή μας. Ο Γιανκούνας με πλησιάζει και μου λέει πόσο σημαντικό είναι το τρόπαιο αυτό για την ομάδα και τον κόσμο της. Το γιορτάζουμε χωρίς τον πρόεδρο.

Την επόμενη μέρα, προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα του Ρομανόφ.

Με καλεί στο γραφείο του και με ενημερώνει ότι οι χρόνοι των παικτών δεν ήταν αυτοί που έπρεπε.

Μου λέει ότι τους κλέβω.

Ο Ρομανόφ είχε πάρει ήδη τις αναλύσεις των Ρώσων αστρολόγων με τους οποίους συνεργαζόταν.

Άμεσα έσπευδαν και του τα έλεγαν όλα. Τα πάντα.

Νέος κύκλος συνομιλιών με τον ατζέντη μου. Τι να κάνουμε;

Να υπολογίζουμε το χρόνο των παικτών ανά δεκάλεπτο αλλά όχι με το ρυθμό που ήθελε ο πρόεδρος.

Ήθελε αλλαγές σχεδόν ανά δίλεπτο. Δεν μπορούσαν έτσι οι παίκτες να βρουν ρυθμό.

Συναντιέμαι ξανά με τον Ρομανόφ και του εξηγώ ότι ούτε μπορώ να κάνω αλλαγές όποτε θέλω, ούτε να παίρνω time out όποτε μου καπνίσει. Του φαίνονται περίεργα αυτά που του λέω. Ο άνθρωπος δεν ξέρει μπάσκετ και αυτό είναι φανερό.

Στα επόμενα ματς, επιχειρώ να ρυθμίσω το χρόνο συμμετοχής ανά δεκάλεπτο.

Εν τω μεταξύ, παίρνουμε και τη Βαλτική Λίγκα και κάνουμε το 2/2.

Η ομάδα είχε ισορροπία χωρίς την τρέλα των συνεχόμενων αλλαγών που δημιουργούσε εκνευρισμό στους παίκτες.

Φτάνουμε στους τελικούς του πρωταθλήματος και έρχεται η πιο κρίσιμη ώρα.

Η ομάδα έπρεπε να κατακτήσει το πρωτάθλημα για να εξασφαλίσει παρουσία στην Ευρωλίγκα των επόμενων χρόνων, άρα και συνεργασία με τους μεγάλους χορηγούς.

Ο πρόεδρος διαπιστώνει και πάλι ότι τον κλέβω. Η ένταση στα μίτινγκ ανεβαίνει επικίνδυνα.

Του έλεγα, για παράδειγμα, ότι ο Καλνιέντις έπαιζε στο «1» και ο Κόλινς στο «2». Ο Ρομανόφ έλεγε  το αντίθετο.

Μα τι σημασία είχε; Αφού έχω μέσα και τα δύο γκαρντ και τα χρησιμοποιώ όπως θέλω.

Έρχεται η ώρα του πρώτου τελικού.

Το παιχνίδι είναι δραματικό και κρίνεται υπέρ μας με buzzer beater του Μπράουν μετά από time out.

Σημαντικό για μένα ότι η ομάδα νίκησε μετά από δικό μου time out, όπως μπορείτε να καταλάβετε.

Πάμε, μετά, στην έδρα της Ρίτας στο Βίλνιους και χάνουμε.

Μιλάω στη συνέντευξη Τύπου και επιστρέφω στο πούλμαν για να επιστρέψουμε στο Κάουνας.

Διαπιστώνω ότι λείπουν οι δύο ξένοι μας.

«Που είναι, ρε παιδιά, οι Αμερικανοί;», ρωτάω.

Και τότε μου αποκαλύπτουν τα εξής: ενώ μιλούσα στη συνέντευξη Τύπου, ο Ρομανόφ είχε μπει στα αποδυτήρια και -μεταξύ άλλων- κατηγόρησε τους δύο ξένους ότι δωροδοκήθηκαν για να χάσει η ομάδα.

Παραλίγο να σημειωθεί πολύ χοντρό επεισόδιο.

Μεσολαβούν δύο τρομερά δύσκολες ημέρες στο Κάουνας, οι δυσκολότερες που είχα εκεί.

Πρέπει να πείσω τους δύο να παίξουν για την ομάδα και για μένα και όχι για τον πρόεδρο, να τους πω ότι εφόσον παίρναμε το πρωτάθλημα, θα είχαν και οι ίδιοι ελπίδες για ανανέωση των συμβολαίων τους.

Μετά από αλλεπάλληλα τετ-α-τετ τα κατάφερα, μόλις τη δεύτερη ημέρα.

Οι Αμερικανοί κάνουν προπόνηση και παίζουν στο ματς.

Η ομάδα νικά, κάνει το 2-1, όπως και το 3-1, μερικές ημέρες αργότερα.

Απέμενε ένα ακόμη ματς, στην έδρα μας, στο Κάουνας, για να τελειώσουμε τη σειρά.

Επικρατεί παροξυσμός. Ήταν και το τελευταίο παιχνίδι της Ζαλγκίρις στην παλιά της έδρα.

Κόβονται 500 εισιτήρια έξτρα για όρθιους!

Πριν μπούμε στο παρκέ, για πρώτη φορά, δεν κάνω καθόλου video- ανάλυση ούτε τακτική.

Αντιθέτως, δείχνουμε στα παιδιά ένα video τριών λεπτών από προηγούμενες κατακτήσεις πρωταθλημάτων από την Ρίτας με τους παίκτες της να λένε ότι το Κάουνας δεν θα ξαναδεί ποτέ πρωτάθλημα.

Βάζουμε και ένα video με δικούς μας πανηγυρισμούς από την κατάκτηση του Κυπέλλου και της Βαλτικής Λίγκας.

Βγαίνω στο παρκέ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, είναι από τις στιγμές που ανατριχιάζεις.

Σιγουρεύομαι ότι η νίκη δεν μπορεί να χαθεί. Και πράγματι, δεν χάνεται.

Η ομάδα είναι ισοπεδωτική και εξασφαλίζει το πρωτάθλημα σχεδόν από το πρώτο ημίχρονο.

Είμαστε πρωταθλητές Λιθουανίας και έχουμε αποκτήσει το δικαίωμα να παίξουμε στην Ευρωλίγκα.

Η διοίκηση μάς ενημερώνει άμεσα ότι πρέπει να μεταφερθούμε σε μία πλατεία του Κάουνας, όπου έχουν μαζευτεί χιλιάδες κόσμου.

Βρέχει καταρρωκτωδώς, αλλά δεν το κουνάνε ρούπι. Ούτε ένας. Ασύλληπτες στιγμές.

Η ομάδα, φορώντας τα μπλουζάκια της κατάκτησης του τίτλου, εμφανίζεται στη σκηνή και γίνεται ένας πραγματικός χαμός. Όλοι μιλούν από λίγο στο μικρόφωνο.

Εν συνεχεία, νέα αποθέωση στο εστιατόριο του καζίνο του Κάουνας στο οποίο ο πρόεδρος μας κάνει το τραπέζι.

Μαζί και ο Αρβιντας Σαμπόνις. Κάθομαι ανάμεσα σ’ αυτόν τον θρύλο και τον Ρομανόφ.

Λίγο πιο δίπλα είναι το τραπέζι των δημοσιογράφων.

Την ώρα που τρώγαμε, ο πρόεδρος σηκώνεται και αφού λέει ότι είναι πολύ χαρούμενος πηγαίνει στο τραπέζι των δημοσιογράφων για να πάρει το χαρτί της στατιστικής και να κάνει τη γνωστή του ανάλυση.

Ο Σαμπόνις σκύβει προς το μέρος μου και μου λέει: «Αν ήμουν στη θέση σου, δεν θα συνέχιζα στην ομάδα».

Ο πρόεδρος αρχίζει πάλι την γκρίνια. Κάποιοι έπαιξαν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο από όσο έχει υπολογίσει. Είναι πραγματικά αστείο.

Η ομάδα έχει κατακτήσει το μεγάλο στόχο της σεζόν. Με το τιμ έχουμε δουλέψει πάρα πολύ.

Μέχρι και ειδική άμυνα για να χωρέσει ο Μαριάνοβιτς έχουμε ετοιμάσει. Στηριχθήκαμε στο σύνολο και στην ποιότητα των Λιθουανών παικτών.

Τι έπρεπε να κάνω από εκεί και πέρα;

Συζήτησα με τη σύζυγό μου. Αποφασίζω να συνεχίσω.

Πρώτο παιχνίδι της Ευρωλίγκας της επόμενης σεζόν κόντρα στην ΤΣΣΚΑ του Καζλάουσκας που είχε καταπληκτικό ρόστερ. Εχει επιστρέψει και ο Κιριλένκο.

Ο πρόεδρος επιμένει ότι πρέπει να εφαρμοστεί το πλάνο του με τους χρόνους.

Στο πρώτο ημίχρονο προσπαθώ εν μέρει να χρησιμοποιήσω τα του προέδρου, αλλά γρήγορα χάνουμε την επαφή με το σκορ.

Στο δεύτερο, κοουτσάρω κανονικά, εγκαταλείπω το προεδρικό πλάνο και επικεντρώνομαι στην τακτική. Ανακάμπτουμε, αλλά χάνουμε.

Ως συνέπεια της ήττας, ο Ρομανόφ μου ανακοινώνει ότι απολύομαι. Επέμενε ότι αν εφάρμοζα το πλάνο του, θα είχαμε νικήσει.

Πόσο διδακτική ιστορία…

Πόσο δύσκολο ήταν να αντέξεις αυτήν την παράλογη πίεση…

Πόσο θυμάμαι τις καθημερινές συζητήσεις μας…

Μπορώ να γράψω άνετα βιβλίο.

Αλλά, εδώ, δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι άλλο.

Τη θητεία της παράνοιας δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.

Με δυνάμωσε πολύ.

Πάντα δυναμώνεις περισσότερο μέσα από αυτές τις καταστάσεις, γιατί η ζωή δεν έχει ούτε θριάμβους ούτε καταστροφές αλλά μόνο εμπειρίες.

Ο Ηλίας Ζούρος είναι προπονητής μπάσκετ.

Επιμέλεια κειμένου: Νίκος Γιαννόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: 

Ηλίας Ζούρος: «Η ανταμοιβή του Μάικ Μαλόουν»

Γιώργος Κετσελίδης: «Η Απλότητα Του Μεγαλείου» (Άρβιντας Σαμπόνις)

Το Κάουνας ήταν πάντα η «φωλιά» του Μάριους Γκριγκόνις

Αλέξανδρος Άνθης: «Οι Δαίμονες Του Coach-G»

Δημήτρης Παπαδόπουλος: «Ο Ζέλικο, όπως τον έζησα» / Γιάννης Σιούτης: «Ο πρώτος μου κόουτς»

Το Τορόντο είναι η «Ιθάκη» της μπασκετικής «Οδύσσειας» του Νικ Νερς

Η τραγωδία έκανε τον Στιβ Κερ να μην βλέπει τον κόσμο απλώς ως μπάλα