Εκείνο το γεροδεμένο πιτσιρίκι που μεγάλωνε στην παραλία του Φορτ Ουόλτον, στη Φλόριντα, δεν πίστευε ότι «όταν κάνεις σχέδια, ο θεός γελάει».
Γιος ενός ιερέα της λουθηρανικής εκκλησίας και μίας ιδιαιτέρως θρησκευόμενης μητέρας, δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη του θεού.
Ο Ντάνι Γουόρφελ έλεγε πάντα ότι «ήμουν ευλογημένος που μεγάλωσα σε ένα χριστιανικό σπίτι».
Ωστόσο, στην εφηβική ηλικία του, αποφάσισε να παραφράσει τα θεολογικά και υπαρξιακά ερωτήματά του.
«Όταν βρέθηκα στο κολέγιο, η απορία μου δεν ήταν “ο θεός υπάρχει;”. Απορούσα κάτι σαν “σε ποιο βαθμό υπάρχει; Τι ρόλο παίζει στη ζωή μου και τι θέλει από μένα;”…
»Με αυτές τις ερωτήσεις πάλεψα μέσα μου, τότε», εξήγησε.
Η εσωτερική πάλη, όμως, παρά το γεγονός ότι, όπως ανέφερε ο ίδιος, του έφερε φωνές στα αυτιά που του έλεγαν “είναι ώρα να είσαι σοβαρός και να προσφέρεις”, του υπέδειξε δύο μονοπάτια.
Αφενός τον έκανε να θέλει να αφιερώσει τη ζωή του στον Ιησού.
Αφετέρου, ουσιαστικά, τον έστρεψε στον ίδιο τον άνθρωπο και στην πίστη του σε αυτόν.
Στις 14 Δεκεμβρίου 1996, ο Ντάνι Γουόρφελ έλαβε την υπέρτατη τιμή στο κολεγιακό αμερικανικό φούτμπολ, κερδίζοντας το βραβείο Heisman Trophy, για τον κορυφαίο παίκτη στο NCAA.
Ένα «παράσημο» που, παράλληλα με τον τίτλο με το πανεπιστήμιο της Φλόριντα, «έδειχναν» μία σπουδαία επαγγελματική καριέρα, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ.
Υπήρχαν άλλα σχέδια…
Ο Αμερικανός άφησε πίσω μία διαφορετική, πιο ανθρώπινη και πιο σημαντική παρακαταθήκη.
Ο Ντάνι Γουόρφελ (δεξιά), με τον προπονητή του στο πανεπιστήμιο της Φλόριντα, Στιβ Σπάριερ και το βραβείο Heisman Trophy.
Οι στιγμές θριάμβου του 1996 μοιάζουν πια πολύ μακρινές για τον Ντάνι Γουόρφελ.
Τα κιλά είναι ελαφρώς παραπανίσια.
Η περήφανη χωρίστρα του έχει δώσει τη θέση της σε ένα φαλακρό κεφάλι.
Από τότε έμαθε και λάτρεψε να δίνει άλλες «μάχες». «Αγώνες» πιο μεγάλους από ένα ματς.
Το 2013 έγινε μέλος του College Football Hall Of Fame.
Όταν αποφοίτησε το 1996, είχε οδηγήσει τους Gators στον εθνικό τίτλο και σε τέσσερα πρωταθλήματα της περιφέρειας SEC.
Ήταν ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία που εκτός του Heisman Trophy, την ίδια σεζόν κατέκτησε και το Draddy Trophy, το οποίο απονέμεται από το NFL στον μαθητή-αθλητή με κορυφαίες επιδόσεις και, παράλληλα, ακαδημαϊκές επιτυχίες και κοινωνική προσφορά.
Αποχώρησε από το πανεπιστήμιο της Φλόριντα με τέσσερα παναμερικανικά ρεκόρ, 12 κορυφαίες επιδόσεις στη SEC και 32 ρεκόρ του σχολείου του!
Επιτεύγματα που του πρόσφεραν μία (εφήμερη;) δόξα και μπόλικα πρωτοσέλιδα, σε αντίθεση με όσα σπουδαία πέτυχε χωρίς τυμπανοκρουσίες μετά το τέλος της καριέρας του
Το 1997 επιλέχθηκε απρόσμενα χαμηλά, μόλις στον τέταρτο γύρο και το Νο99 του ντραφτ του NFL.
Η ομάδα, όμως, μάλλον… σημειολογική για το θρησκευτικό παρελθόν του.
Τον διάλεξαν οι Saints (=«Άγιοι») της Νέας Ορλεάνης.
Μία επιλογή που μπορεί να μην απέδωσε αγωνιστικά, αλλά καθόρισε, σαν τοποθεσία, τη ζωή του Γουόρφελ.
Αγωνίστηκε στους Σεντς ως το 1999 και στη συνέχεια, ως το 2002 πέρασε από Γκριν Μπέι Πάκερς, Σικάγο Μπέαρς και Ουάσινγκτον Ρέντσκινς.
Το 2004 αποφάσισε επισήμως να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Ο Γουόρφελ με τη φανέλα του πανεπιστήμιου της Φλόριντα / Photo by: heisman.com.
Η καριέρα του δεν εξελίχθηκε βάσει ικανοτήτων και πλάνου.
Όλοι περίμεναν να είναι ένας κυρίαρχος quarterback.
Το κοινό έλεγε ότι είναι θα γίνει ο καλύτερος.
Ο Τύπος τον χαρακτήριζε «ξεχωριστό».
Τον τελευταίο χαρακτηρισμό τον επιβεβαίωσε, όχι όμως μέσα στα γήπεδα.
Αποχώρησε χωρίς «θόρυβο» και όσα πέτυχε μετά το φινάλε της πορείας του στο αμερικανικό φούτμπολ καθορίζουν την «κληρονομιά» του ονόματός του.
Η φιλανθρωπική δράση του ήταν έντονη από την εποχή που ήταν φοιτητής.
Ο ατζέντης του, Ντέιβιντ Μόι, έχει τονίσει το δίκτυο ESPN και επιμένει ότι ο Ντάνι «στην κυριολεξία πέταξε φήμη και εκατομμύρια δολάρια, ώστε να μοιραστεί την πίστη του και να βοηθήσει τους λιγότερο προνομιούχους στις Η.Π.Α.».
Ο Μόι εξήγησε πως ο πελάτης του επισήμαινε ότι «όλες αυτές οι ευκαιρίες για δόξα και πλούτη ακούγονται υπέροχες και θα τις δοκίμαζα αν είχα περισσότερες από μία ζωές. Όμως έχω μία ζωή και θα την αφιερώσω στην βοήθεια στον συνάνθρωπό μου».
Οι γονείς του είχαν φροντίσει να μάθουν στον γιο τους τη σημασία της ανταπόδοσης.
Στα κολεγιακά του χρόνια, ο Γουόρφελ είχε οργανώσει τη δράση «Christian Athletes Chapter» του πανεπιστήμιου της Φλόριντα, για ακαδημαϊκή και ψυχολογική βοήθεια σε μαθητές, αλλά και εθελοντισμό σε τοπικά νοσοκομεία.
Όταν επιλέχθηκε στο ντραφτ από τη Νέα Ορλεάνη, βρήκε αμέσως ένα άλλο νόημα στη ζωή του.
Ο Γουόρφελ αναρωτήθηκε όταν έφτασε στην πόλη τον λόγο της παρουσίας του εκεί…
«Πέρα από το φούτμπολ, γιατί είμαι εδώ; Σε τι υποτίθεται ότι πρέπει να είμαι μέρος και να συνεισφέρω;».
Ασχολήθηκε άμεσα με την οργάνωση Desire Street Ministries, η οποία από το 1990 είχε σκοπό να δώσει ζωή στη γειτονιά Ντιζάιρ της Νέας Ορλεάνης, όπου ζούσαν πολλά φτωχά παιδιά, σε εργατικές κατοικίες.
Ο Ντάνι συμμετείχε σε όλα. Δίδασκε σε τάξεις, οργάνωνε εκδηλώσεις αναψυχής και αθλητισμού και βοηθούσε στη συγκέντρωση χρημάτων.
Στο ντοκιμαντέρ «Wuerffel’s Way» του ESPN, δεν δίστασε να αποκαλύψει ότι «πολλές φορές, είχα τόση αφοσίωση στο Desire Street Ministries, που όταν περνούσα τη γέφυρα, αναρωτιόμουν αν έπρεπε να στρίψω δεξιά και να πάω στην προπόνηση ή να πάω αριστερά, στα γραφεία της οργάνωσης».
Ακόμη και όταν το 1999 έφυγε από τη Νέα Ορλεάνη, επέστρεψε στις offseason του NFL για εθελοντική εργασία.
Τον Φεβρουάριο του 2004, αμέσως μετά την αποχώρησή του, αποφάσισε να επιστρέψει μόνιμα στην πόλη, ώστε να εργαστεί αποκλειστικά στην Desire.
«Είναι δύσκολο να εγκαταλείπεις ένα παιδικό όνειρο», ανέφερε στην ανακοίνωσή του, «όμως είμαι ευγνώμων που δεν φεύγω γιατί πρέπει, αλλά γιατί αυτό επιθυμώ.
»Έχω, πια μπροστά μου, άλλες προκλήσεις».
Η σύζυγός του, Τζέσικα, συνεργάτης του πλέον στην Desire, έλεγε από τους πρώτους μήνες ότι «στον Ντάνι δεν λείπει το παιχνίδι. Δεν του λείπει η φήμη, η αποθέωση. Ήταν ευτυχισμένος και το έβλεπα κάθε μέρα στο βλέμμα του».
Ενώ πολλοί αθλητές θεωρούν το τέλος της καριέρας τους ως κάτι δύσκολο, που μοιάζει με απώλεια, ο παλαίμαχος quarterback βρήκε αμέσως μία νέα ζωή.
Μία έμπνευση την οποία δεν του στέρησε ούτε η τραγωδία.
Για την ακρίβεια, ο τυφώνας Κατρίνα, στις 29 Αυγούστου 2005, του χάρισε επιπλέον κίνητρο.
Η Νέα Ορλεάνη βίωσε μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές της αμερικανικής ιστορίας.
Περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τον τυφώνα…
Το 70% των κατοικιών, περίπου 134.000 σπίτια υπέστησαν καταστροφές και 250.000 πολίτες -από τους 484.00- αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή…
Σε μερικές ημέρες δηλώθηκαν 9.700 νέοι άνεργοι, ενώ σε βάθος διετίας είχαν χαθεί 70.000 θέσεις εργασίας.
Ο Ντάνι Γουόρφελ είδε τόσο την κατοικία του όσο και την αξίας τριών εκατομμυρίων δολαρίων εγκατάσταση της Desire Street Ministries να καταστρέφονται…
«Χάσαμε το σπίτι μας, όλα τα πράγματά μας. Η οικογένειά μου έμαθε από την αρχή τη διαφορά μεταξύ των επιθυμιών και των αναγκών», σχολίασε αμέσως μετά την καταστροφή.
«Όμως μάθαμε και κάτι άλλο… Ήμασταν ασφαλείς και είχαμε ο ένας τον άλλον. Ήμασταν ευλογημένοι διότι είχαμε τροφή και ένα καταφύγιο για να προστατευτούμε.
»Η σύζυγός μου και ο γιος μου, ο Τζόνα, ήταν καλά. Αυτό μετρούσε. Δεν θέλαμε κάτι άλλο. Αυτό που έκανε εκείνη η καταστροφή ήταν ότι μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε περισσότερο καλό από ποτέ».
Ο Γουόρφελ ήταν ήδη εκτελεστικός διευθυντής της Desire Street Ministries.
Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουν με την σύζυγό του ήταν να εντοπίσουν τα 100 παιδιά που βρίσκονταν στις εγκαταστάσεις τη στιγμή της καταστροφής…
Έπειτα από μερικά αγωνιώδη 24ωρα, όλα βρέθηκαν και τα 80 επέστρεψαν στη Νέα Ορλεάνη, καθώς είχαν διαφύγει με λεωφορεία σε γειτονικές πόλεις.
Η Desire Street Ministries υποχρεώθηκε να αφήσει τη Νέα Ορλεάνη.
Τα παιδιά μεταφέρθηκαν με ασφάλεια σε ένα σχολείο στη Φλόριντα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των κεντρικών γραφείων της συνέχισε τη λειτουργία τους στην Ατλάντα.
Το σχολείο λειτούργησε σχεδόν άμεσα, ενώ ο Ντάνι δεν ήθελε να χάσει τη σεζόν η ομάδα φούτμπολ της ακαδημίας και κάθε εβδομάδα ταξίδευε πέντε ώρες οδικώς με τους παίκτες, ώστε να παίζουν στους αγώνες της πολιτείας της Λουιζιάνα.
Ήθελε να διατηρήσει ένα μέρος της «κανονικότητας» και της καθημερινότητας των παιδιών, εξηγώντας ότι «το φούτμπολ ήταν η συνέχεια στις ζωές τους. Κάτι για να μείνουν συγκεντρωμένοι, παρά τα προβλήματα και όσα έχασαν».
Η χρονιά, εύλογα, δεν ήταν εύκολη. Στο πρώτο ταξίδι στη Λουιζιάνα, σταμάτησαν σε ένα κατάστημα για να αγοράσουν νέο εξοπλισμό, ενώ κάποια παιδιά τα παράτησαν πρόωρα.
Στους πρώτους τέσσερις αγώνες μέτρησαν τρεις ήττες, αλλά μικρή σημασία είχε αυτό.
Στο τελευταίο ματς, όμως, επικράτησαν με 36-8 και το χάρηκαν σαν να είχαν κατακτήσει τον πολιτειακό τίτλο!
«Ήταν μία πολύ δυνατή σκηνή και ένα “σενάριο” για παιδιά που πάλεψαν, παρά τις αντιξοότητες. Ήταν μία ξεχωριστή νίκη», τόνισε ο παλαίμαχος σταρ και μέντοράς τους.
Το φούτμπολ δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά πάντα μία διέξοδος για τον Ντάνι Γουόρφελ / Photo by: Desire Street Ministries (twitter).
Ο Γουόρφελ δεν σταμάτησε ποτέ το φιλανθρωπικό έργο του, με απώτερο σκοπό κάποια στιγμή η Desire να γυρίσει στο σπίτι της.
Στο μεταξύ, πρόσφερε φιλανθρωπικές υπηρεσίες στην Ατλάντα, το Ντάλας, το Μοντγκόμερι, την Αλαμπάμα, το Μπατόν Ρουζ και σε πολλές φτωχικές συνοικίες των νοτιανατολικών ακτών των Η.Π.Α..
Βοήθησε, επιπλέον, στην ανοικοδόμηση πολλών κτιρίων στη Νέα Ορλεάνη.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του επισήμανε πως «Κατρίνα για εμάς σημαίνει “κάθαρση”. Νομίζω ότι όταν θρηνείς για το παρελθόν, μπορείς να δημιουργήσεις χώρο για κάτι νέο.
»Κατανοώ πως υπήρξε θλίψη για όσα υπέροχα χάθηκαν, ωστόσο, παράλληλα, βρήκαμε ενθουσιασμό για το μέλλον».
Στις 28 Αυγούστου 2015, μία ημέρα πριν από τη συμπλήρωση δέκα ετών από τον τυφώνα Κατρίνα, ο Γουόρφελ πραγματοποίησε το τελευταίο -μέχρι το επόμενο- όνειρό του, με τα εγκαίνια των εργασιών για το νέο κέντρο της Desire Street Ministries.
Η οργάνωση επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη, αναμένοντας το υπό κατασκευή νέο κέντρο νεότητας στην οδό Desire Parkway 3600, μαζί με σχολική μονάδα, κλινική και βρεφονηπιακό σταθμό.
Η επιρροή του κέντρου ήταν τόσο σημαντική στην τοπική κοινότητα, που ο Ντάνι επιθυμούσε διακαώς να το δει να γυρίζει στον τόπο του.
Ο Γουόρφελ (αριστερά) δεν σταμάτησε ποτέ να φαντάζεται την επιστροφή της Desire Street Ministries στη Νέα Ορλεάνη.
Σε ένα τόπο στον οποίο αν και δεν κατόρθωσε να πετύχει σαν επαγγελματίας παίκτης φούτμπολ, έγινε συνώνυμός του.
Δεν έμεινε στην ιστορία των Σεντς της Νέας Ορλεάνης, ωστόσο για την πόλη θεωρείται κάτι σαν… «άγιος».
Το 2007, το κοινωνικό έργο του τον έφερε σε μία μικρή πόλη της Λουιζιάνα, στο Ντόναλντσονβιλ.
Η Desire Street Ministries είχε έρθει σε επαφή με την τοπική εκκλησία, για το κέντρο νεότητας, το Dream Center.
Ο Ντάνι επισκέφθηκε τον χώρο, ώστε να μιλήσει στα παιδιά και να παίξει μαζί τους και μπάσκετμπολ, με το οποίο ασχολήθηκε στο γυμνάσιο.
Ο Γουόρφελ αποκάλυψε ότι «στο τέλος της εκδήλωσης, τα παιδιά ανταπέδωσαν τα αυτόγραφα που μοίρασα, υπέγραψαν μία μπάλα φούτμπολ και μου την χάρισαν.
Την κράτησα για καιρό στο γραφείο μου, ώστε να μου θυμίζει ότι κάθε άνθρωπος μετράει».
Το 2011, την παραμονή μίας φιλανθρωπικής εκδήλωσης, ο Ντάνι είχε την ιδέα να διαθέσει τη μπάλα σε δημοπρασία.
Πωλήθηκε αντί 11.000 δολαρίων στον Ντέιβιντ Χότζες, ο οποίος σκέφτηκε να την δωρίσει πίσω την επόμενη χρονιά, ώστε να δημοπρατηθεί και πάλι.
Από το 2012 κι έπειτα, η μπάλα επιστρέφεται και δημοπρατείται εκ νέου, με όλα τα έσοδα να ενισχύουν την αποστολή της Desire Street Ministries. Ως το 2017 συγκέντρωσε 84.000 δολάρια και το 2018, με μία προσφορά 16.000 συμπλήρωσε το ποσό των 100.000!
«Είναι απίστευτο πώς μία χειρονομία ευγνωμοσύνης και ευγένειας μπορεί να προσφέρει τόσα πολλά στους ανθρώπους», διαπίστωσε ο Γουόρφελ.
Το 2005, η All Sports Association αποφάσισε να θεσμοθετήσει ένα βραβείο για τον κολεγιακό αθλητισμό, το οποίο φέρει το όνομα του Ντάνι Γουόρφελ.
Το Wuerffel Trophy αναδεικνύει όχι μόνο το ταλέντο στο γήπεδο, αλλά τιμά και τη συνεισφορά των φοιτητών – παικτών στην κοινωνία.
Ο Γουόρφελ ήταν διστακτικός αρχικά, θεωρώντας πως υπάρχουν ήδη πολλά βραβεία.
Η All Sports Association επέμενε και τον έπεισε με τη βοήθεια του Ρούντι Ρίσκα, τότε διευθυντή της επιτροπής για το Heisman Trophy.
«Στις μέρες που αγωνιζόμουν, ο quarterback κέρδιζε πάντα περισσότερα εύσημα από όσα άξιζε. Περισσότερα από τους υπόλοιπους», σχολίασε ο Γουόρφελ.
Τονίζοντας πως «το έργο της Desire Street Ministries συνδέθηκε με το όνομά μου, όμως είμαι απλώς ένας από τους πολλούς που κάνουμε καταπληκτική δουλειά.
»Το να αναφέρονται αρκετά σε εμένα, είναι ευκαιρία να τιμηθούν όλοι εκείνοι».
Ο Ντάνι Γουόρφελ με το βραβείο που φέρει το όνομά του.
Το 2011, το φιλανθρωπικό έργο του διακόπηκε προσωρινά, όταν εξετάσεις έδειξαν ότι πάσχει από το σύνδρομο Guillain-Barre, μία σπάνια νόσο που επηρεάζει τα περιφερειακά νεύρα, εκτός του κρανίου και της σπονδυλικής στήλης, αλλά θεωρείται «αργό είδος παράλυσης».
«Τα χέρια μου έγιναν αδύναμα και ήταν μόνιμα μουδιασμένα», εξήγησε.
«Για μήνες έχανα την ενέργειά μου και δεν μπορούσα να περπατήσω εύκολα. Η ασθένεια με υποχρέωσε να κάνω λίγο πίσω και να κοιτάξω πιο βαθιά στον εαυτό μου».
Όπως και η πλειοψηφία των ασθενών του συνδρόμου Guillain-Barre, ανάρρωσε πλήρως με θεραπεία, ώστε να συνεχίσει το έργο του.
Όταν ήταν πιτσιρικάς, έλεγαν ότι έχει το «άγγιγμα του Μίδα».
Ωστόσο, ο Ντάνι Γουόρφελ έχει την καρδιά ενός παιδιού και τον αλτρουισμό της ως κύριο γνώρισμα.
Για τον ίδιο, κάθε υπογραφή, κάθε αυτόγραφο, είναι σημαντικά, από όποιον κι αν προέρχονται.
Και επιμένει ότι κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός και δεν πρέπει να χάνει την καλοσύνη του, όσες και όποιες δυσκολίες κι αν βρίσκει μπροστά του.
Photo by: Danny Wuerffell / twitter.