Οι ευκαιρίες αλλάζουν τον κόσμο

Όλοι με ρωτούν διαρκώς… «Τούλι, τι ακριβώς κάνεις;». Το όνομά μου είναι Μπατούλι Φατουμάτα Καμαρά.

Είμαι μία Μουσουλμάνα και πρώτης γενιάς γυναίκα από τη Γουινέα. Είμαι επίσης γέννημα-θρέμμα της Νέας Υόρκης.

Είμαι κόρη, αδερφή, φίλη, μέντορας, μαχήτρια, πιστή, υπέρμαχος.

Όταν ήμουν 12 ετών, νόμιζα ότι το σπουδαιότερο κατόρθωμά μου θα είναι να γίνω σύζυγος και μητέρα δέκα παιδιών. Μέχρι που ο αθλητισμός ήρθε στη ζωή μου και τίποτε δεν ήταν πια το ίδιο. Αυτό δεν το λέω για να κομπάσω.

Όλα όσα ακολούθησαν ανήκουν και είναι για την 12χρονη Μπατούλι…

Νωρίς-νωρίς διδάχθηκα μαθήματα ιστορίας και όχι διασκεδαστικά γεγονότα και συνειδητοποίησα πως στη μεγάλη πόλη πρέπει να μεγαλώσεις γρήγορα. Όμως πέρασα εξαιρετικά παιδικά χρόνια.

Έχω δύο μεγαλύτερα αδέρφια τα οποία μου έμαθαν πολλά και η μητέρα που ήταν πάντα ενεργή στη ζωή μας. Ήξερε ότι τα παιδιά της γεννήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο επιθυμούσε να τα μεγαλώσει σαν να ήταν στη Γουινέα.

Αυτό αισθανόμουν όσο μεγάλωνα και δεν είναι κάτι εύκολο να το πετύχεις στην Αμερική.

Οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στις Η.Π.Α. στις αρχές της δεκαετίας του ’90, σε αναζήτηση μίας καλύτερης ζωής.

Αρχικά, όταν έφυγαν από τη Γουινέα, ταξίδεψαν στη Γαλλία και από την Ευρώπη έφτασαν στη Νέα Υόρκη.

Εκείνο τον καιρό, ο πατέρας μου που λάτρευε το σχολείο, ήταν γιατρός με δύο διδακτορικά και αγαπούσε τον ιατρικό κλάδο, βρέθηκε στην Αμερική για να ψάξει για νέες ευκαιρίες.

Η μητέρα μου ήταν φοιτήτρια πανεπιστημίου, ακτιβίστρια και αγαπούσε τα ταξίδια. Ήταν ευγενική με όλους και ήταν ιδιοκτήτρια μίας μπουτίκ με Αφρικανικές αντίκες, στο Χάρλεμ.

Το κατάστημα ήταν για εμάς κάτι σαν δεύτερο σπίτι, καθώς σχεδόν μία ντουζίνα συγγενών εργαζόταν εκεί!

Οι γονείς μου ήταν ιδιαιτέρως θαρραλέοι φτάνοντας στη Νέα Υόρκη δίχως να μιλούν αγγλικά και προσπαθώντας να προσαρμοστούν στον αμερικανικό τρόπο ζωής.

Το πρώτο μάθημα που μου δίδαξαν είναι ότι πρέπει να δουλεύεις σκληρά. Εξακολουθούμε να υποτιμούμε πόσο σημαντική δεξιότητα είναι η δουλειά και δεν θα ξεχάσω ποτέ τις καθημερινές προσπάθειές τους.

Τα πρώτα δέκα χρόνια μου δεν νομίζω ότι είδα ποτέ τη μαμά μου να πέφτει για ύπνο ή να ξυπνά. Ήταν πάντοτε όρθια! Αυτό το επίπεδο πάθους και λεπτομέρειας να κάνει τα ίδια πράγματα καθημερινά ήταν μεγάλη έμπνευση.

Ο πατέρας μου ήταν πάντα ευγενέστατος. Δεν μας έβαλε ποτέ τις φωνές και ήτα παθιασμένος με το να είναι ευγενής. Χαιρετούσε τους πάντες στον δρόμο -το ίδιο συναίσθημα λαμβάνω τώρα που παίζω επαγγελματικό μπάσκετ στην Ισπανία– και στις Η.Π.Α. αυτή η ευγένεια δεν είναι συνηθισμένη.

Η μητέρα και ο πατέρας μου, πάντως, ήταν αυστηροί. Εκείνος, όμως, ήταν διασκεδαστικός και μας άφηνε να βγαίνουμε έξω και να επισκεπτόμαστε μουσεία και πάρκα. Η μαμά ήταν πιο φοβισμένη με τον έξω κόσμο.

Ήθελε να πηγαίνουμε στο σχολείο, στο Μανχάταν, να μορφωθούμε και μένουμε ασφαλείς. Έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι στην ώρα μας. Τα σπορ έγιναν η προσωπική ελευθερία μου. Τότε εμφανίστηκε μπροστά μου το μπάσκετ. Ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα καταλήξω να αγωνιστώ επαγγελματικά. Δεν έπαιζε μέχρι την ηλικία των 11 ετών.

Ψήλωσα πολύ, περίπου εννέα πόντους μπόι σε ένα καλοκαίρι. Άρχισα να παίζω στο γυμνάσιο, ανάμεσα σε αγόρια και κατάφερα να μπω στην ομάδα με την πρώτη φορά που έπαιξα οργανωμένο μπάσκετ.

Είχα καταπληκτικούς προπονητές και ένα πολύ υποστηρικτικό γκρουπ ανθρώπων δίπλα μου. Ήμουν το ψηλότερο παιδί της ομάδας και τα αγόρια δεν το πίστευαν!

Αυτή ήταν η ευκαιρία μου βγω από το σπίτι, λέγοντας στην μητέρα μου ότι θα πάω στην προπόνηση. Εκείνη απορούσε γιατί αγωνιζόμουν, αλλά το κατάλαβε από την ενθάρρυνση των κόουτς μου.

Η καθοριστικότερη στιγμή για να αποκτήσω τα πρώτα όνειρα για το μπάσκετ ήταν το πρώτο ταξίδι για εκτός έδρας αγώνα. Ακόμη θυμόμαστε αυτή τη μέρα και γελάμε.

Θα πηγαίναμε στη Βιρτζίνια, η οποία είναι μία επτάωρη διαδρομή, οδικώς, από τη Νέα Υόρκη. Πολλοί συγγενείς μου ήρθαν να με ξεπροβοδίσουν. Οι συμπαίκτες μου άρχισαν με ρωτούν: «Μα, καλά, όλο το χωριό ήρθε να σε χαιρετήσει;»!

Τα μέλη της οικογένειάς μου με αγκάλιαζαν και προσεύχονταν για μένα σαν να πήγαινα στην άλλη άκρη του κόσμου.

Μονάχα που αυτό είναι που πετυχαίνει ο αθλητισμός. Σου επιτρέπει να ταξιδεύεις σε μέρη που τα αδέρφια και οι συγγενείς μου δεν έχουν βρεθεί ποτέ.

Είπα στον εαυτό μου ότι τα σπορ κάνουν πολλά για μένα από την πρώτη μέρα στην Ακαδημία Μπλερ, ένα οικοτροφείο. Ήμουν 14 ετών και έγινα για πρώτη φορά πιο ανεξάρτητη.

Μετά το σχολείο, έλαβα την πρώτη υποτροφία και οι γονείς μου κατάλαβαν πως το μπάσκετ μπορεί να γίνει κάτι σημαντικό για την κόρη τους. Να γίνει η ευκαιρία μου να σπουδάσω και άρχισαν να με στηρίζουν περισσότερο και με διαφορετικό τρόπο.

Βρέθηκα στο φημισμένο πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, όπου συνάντησα τον θρυλικό προπονητή, Τζίνο Οριέμα. Ήταν εξαιρετικός!

Δεν χρειάζεται να πω εγώ πολλά για έναν κόουτς επιπέδου Hall of Fame. Έμαθα πολλά πράγματα από εκείνον, και για το μπάσκετ και για τη ζωή.

Με ρωτούν συχνά πώς ήταν να παίζεις για τον Τζίνο Οριέμα. Λέω συνεχώς ότι αν φανταζόμουν τον Πικάσο να δημιουργεί τέχνη, έτσι ακριβώς θα ήταν και ο Τζίνο με το μπάσκετ!

Κατανοεί και διδάσκει το παιχνίδι στην ολότητά του. Είναι σπουδαίος άνθρωπος και τόσο μα τόσο διορατικός, σε έναν κόσμο στο οποίο πρέπει να ηγηθεί, ώστε να δημιουργήσει καλύτερους παίκτες και καλύτερους χαρακτήρες.

Η ζωή θα σου πει τα μυστικά του πώς να τρέξεις, να κολυμπήσεις. Ο κόουτς μάς έλεγε ότι εξαρτάται από εμάς να γνωρίζουμε πόσο γρήγορα θα κάνουμε αυτά τα πράγματα και να παρατηρούμε το περιβάλλον γύρω μας. Αυτός είναι ο αθλητισμός και αυτή είναι και η ζωή.

Ο Τζίνο Οριέμα είναι εκπληκτικός προπονητής, φανταστικός μέντορας και άνθρωπος!

Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές μας. Μας έμαθε να είμαστε ανταγωνιστικές, γιατί αυτό ήταν και στη δική του φύση. Λέει ότι είναι καλό να είσαι παθιασμένος και να είσαι ο εαυτός σου.

Ποτέ δεν σκεφτόταν πως «θα αλλάξω τον εαυτό μου για αυτό». Και πάντα μας υπενθύμιζε «να μην είστε απλώς κορίτσια. Να είστε αθλήτριες. Να μη συγκρίνετε τους εαυτούς σας με τους άλλους και να αγωνίζεστε».

Μετά το κολέγιο βρέθηκα σε ένα κρίσιμο σημείο λόγω μίας επέμβασης στο γόνατο και αναρωτιόμουν αν θα συνεχίσω να παίζω.

Το μπάσκετ έγινε το όνειρο ζωής μου. Πολλοί αθλητές που αγωνίζονται στο Κονέκτικατ επιθυμούν να παίξουν και επαγγελματικά. Τα τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο ήταν τα καλύτερα της ζωής μου, όμως ήθελα να δω και πόσο πιο μακριά μπορώ να φτάσω.

Το άθλημα είναι ο μεγαλύτερος στόχος και η σπουδαιότερη ευλογία μου.

Από τη σεζόν 2020-2021 είμαι μέλος της Μπέμπιμπρε, στην πρώτη κατηγορία μπάσκετ γυναικών της Ισπανίας και αγωνίζομαι φορώντας μαντίλα.

Ήμουν νευρική για αυτό, στην αρχή. Δεν γνώριζα κανέναν που να έχει παίξει σε αυτή τη λίγκα πριν από μένα, όμως όλα ήταν μία ευλογία.

Μερικές φορές σε κοιτούν επίμονα, αισθάνεσαι την περιέργεια του κοινού, αλλά όσο προχωρά το παιχνίδι, το ξεχνάς. Αυτό είναι που αγαπώ στο μπάσκετ. Οι οπαδοί αρχίζουν να το αποδέχονται, όπου κι αν παίζω. Συχνά ανακαλώ στη μνήμη μου την εποχή που μου έλεγαν πως δεν θα μπορέσω να αγωνιστώ επαγγελματικά με τη μαντίλα. Γι’ αυτό λατρεύω αυτή την πτυχή του παιχνιδιού.

Το να φορώ τη μαντίλα ήταν πάντα ένα «ταξίδι». Ο Τύπος θέλει να απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις για τούτο. Ρωτώ ακόμη τις συμπαίκτριές μου τι αναφέρουν γι’ αυτό στην ισπανική γλώσσα.

Δεν έχω βιώσει κάποιο ρατσιστικό ή σεξιστικό επεισόδιο στην Ισπανία, όπως δεν τα έζησα ούτε στις Η.Π.Α. και είμαι ευγνώμων. Εκτός, πάντως, από την περιέργεια σε καθημερινή βάση, συναντώ ανοικτόμυαλους ανθρώπους.

Πιστεύω ότι το μπάσκετ είναι «ασπίδα», με πολλούς τρόπους.

Το 2017 ταξίδεψα για πρώτη φορά στην πατρίδα των γονιών μου. Ήταν μία εμπειρία που άλλαξε τη ζωή μου.

Μεγάλωνα μαθαίνοντας τόσα πολλά πράγματα για τη Γουινέα και φτάνοντας εκεί όλες οι εικόνες, οι περιγραφές, οι ιστορίες από την οικογένειά μου απέκτησαν ζωή.

Μισώ να ακούω ανθρώπους να λένε ότι «δεν προέρχομαι από πουθενά». Μπορεί να προερχόμαστε από σκληρές καταστάσεις, όμως αυτές είναι σε μέρη με μακρά ιστορία, πλούσια κουλτούρα και παράδοση, αλλά και ανθρώπους οι οποίοι είναι περήφανοι για το ποιοι είναι.

Είμαι περήφανη που κατάγομαι από τη Γουινέα και πάντα επιθυμούσα να διοργανώσω ένα καμπ μπάσκετ στη χώρα μου. Σε εκείνο το ταξίδι αποφάσισα να ιδρύσω τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Women and Kids Empowerment (W.A.K.E.).

Ένιωσα υποχρέωση να το κάνω. Αισθάνθηκα πως είναι κομμάτι του εαυτού μου, διότι γνώριζα πόσο δύσκολο ήταν και για μένα να ασχοληθώ με τα σπορ. Κι εγώ, μάλιστα, ήμουν στις Η.Π.Α., με πρόσβαση, πόρους και ευκαιρίες.

Μπορούσα μόνο να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι για τις νέες κοπέλες στην Αφρική. Θυμάμαι ένα φιλόδοξο κορίτσι στο καμπ που ήρθε και μου είπε «είμαι καλύτερη από εσένα, όμως χρειάζομαι πρόσβαση! Χρειάζομαι πόρους για να “πολεμήσω” για το όνειρό μου».

Στο Κονέκτικατ είχαμε τρία κλειστά γυμναστήρια και στη Γουινέα δεν υπάρχει ούτε μία στεγασμένη εγκατάσταση για μπάσκετ…

Έμαθα πως τα σπορ μεταμόρφωσαν τη ζωή μου, πώς μεταμόρφωσαν ολόκληρες κοινότητες και πόσο επηρεάζουν θετικά τον κόσμο. Ήθελα να βοηθήσω και να προσφέρω πίσω όσα πήρα.

Στη W.A.K.E., αποστολή μας είναι να εκπαιδεύσουμε και να ενδυναμώσουμε νέα κορίτσια, για ακαδημαϊκές, αθλητικές και ηγετικές δεξιότητες.

Ο αθλητισμός σού επιτρέπει να είσαι ανθεκτικός, να μαθαίνεις να λειτουργείς μέσα σε ένα σύνολο. Ο μεγαλύτερος στόχος μου είναι να οδηγήσουμε κορίτσια σε οικοτροφεία ή ακαδημίες μπάσκετ, προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να θριαμβεύσουν.

Αυτός είναι και ο σκοπός του πρώτου βιβλίου που έγραψα και εκδόθηκε με τίτλο «A Basketball Game on Wake Street». Αφορά μία ομάδα από κορίτσια με διαφορετικό υπόβαθρο που παίζουν μαζί και διασκεδάζουν το παιχνίδι.

Η έμπνευσή μου προήλθε από τα παιδικά χρόνια μου. Αφού ταξίδεψα στη Γουινέα, την Ινδία και τη Γαλλία, είδα τα σπορ με διαφορετικό βλέμμα. Οι άνθρωποι του αθλητισμού που συνάντησα δεν ήταν οι ίδιοι που προβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε..

Γνώρισα κορίτσια με διαφορετικές ικανότητες, ταλέντα, διαφορετικό χρώμα στο δέρμα και με ξεχωριστές ιστορίες.

Ένας χαρακτήρας του βιβλίου προέρχεται από την Τιάνα Μανγκακάχια, ένα αληθινό πρόσωπο. Μία παίκτρια μπάσκετ του πανεπιστήμιου Σίρακιουζ, η οποία νίκησε τον καρκίνο. Ο άλλος χαρακτήρας είναι από την αδερφή πρώην συμπαίκτριάς μου, ένα κορίτσι με αυτισμό.

Θυμάμαι επίσης και τον πρώτο παίκτη με αυτισμό που αγωνίστηκε στο NCAA, τον Κέιλιν Μπένετ.

Αυτό είναι το μπάσκετ που ξέρω και εμπνέει και μοιράζεται ιστορίες. Τα βιβλία άλλαξαν τη ζωή μου από μικρή ηλικία και θέλω τα παιδιά να διαβάζουν για κορίτσια με ποικίλες ικανότητες και να λένε «θέλω να παίξω και να ονειρευτώ κι εγώ».

Θέλω να μιλήσω για ανθρώπους με μοναδικές ικανότητες και όχι με αναπηρίες. Αυτή είναι η αποστολή μου.

Όταν πληροφορήθηκα ότι το όνομά μου συμπεριλήφθηκε στη λίστα «30 Under 30» του περιοδικού Forbes, αισθάνθηκα έκπληξη και σχεδόν σοκαρίστηκα! Πρόκειται για μία λίστα με 30 ανθρώπους ή επιχειρηματίες των σπορ κάτω από την ηλικία των 30 ετών, με σημαντική κοινωνική προσφορά και επιρροή.

Λατρεύω τη λίστα κάθε χρονιά δημοσίευσής της και το 2020 «νίκησα» την προθεσμία για λίγο. Προσευχόμουν γι’ αυτό.

Πριν με ενημερώσουν επισήμως, επέστρεφα στο σπίτι έπειτα από την προπόνηση. Συνδέθηκα στο διαδίκτυο και το τηλέφωνό μου δεν σταμάτησε να χτυπά, με ειδοποιήσεις και μηνύματα.

Κοίταξα την ημερομηνία. Ήταν 1^η Δεκεμβρίου 2020 και γνώριζα πως δεν είναι κάποια ειδική περίσταση ή κάτι άλλο.

Κόσμος άρχισε να μου τηλεφωνεί για να με συγχαρεί. Ως αθλήτρια, συνήθισα να κρατώ χαμηλά το κεφάλι και να δουλεύω σκληρά. Αυτή η στιγμή ήταν από εκείνες που κάθεσαι, κοιτάς ψηλά και μπορείς να αναπνεύσεις ελεύθερα.

Λες «όου!». Λες στον εαυτό σου πόσο ευγνώμων είσαι για αυτή τη στιγμή. Κοιτάς τη λίστα και νιώθεις μεγάλη τιμή γι’ αυτό το προνόμιο!

Βλέπεις σε αυτή τον σταρ του ΝΒΑ, Μπεν Σίμονς, την παραγωγό της ιστοσελίδας Bleacher Report, Αριέλ Τσέιμπερς. Διαβάζεις για καταπληκτικούς ανθρώπους στα σπορ και τη ζωή και αισθάνομαι ταπεινότητα και τιμή που είμαι στην ίδια λίστα.

Μία τέτοια αναγνώριση σε κάνει να νιώσεις περισσότερη αυτοπεποίθηση για τη δουλειά σου. Σου δίνει τη δυνατότητα να συνδεθείς με άλλους ανθρώπους με εξαιρετική δουλειά στις Η.Π.Α. και βοηθά να μοιραστείς ιδέες.

Σου επιτρέπει να μιλήσεις σε μία μεγαλύτερη πλατφόρμα και με διαφορετικό τρόπο.

Το ίδιο συνέβη και με το Βραβείο Νεότητας «Billie Jean King» (σ.σ.: από το όνομα της θρυλικής παίκτριας τένις) στα βραβεία ESPY. Όλα αυτά σου δείχνουν ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα! Αυτό είναι το μήνυμα στις νέες γυναίκες εκεί έξω.

Πολλές φορές περιορίζουμε τους εαυτούς μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν όρια!

Ως αθλητές πρέπει να χρησιμοποιούμε τη φωνή μας. Πάντα έλεγα ότι αν διαθέτω φωνή, θα την χρησιμοποιώ για όλους εκείνους που δεν έχουν, επειδή ξέρω καλά τι πέτυχε ο αθλητισμός για μένα.

Θέλω ο κόσμος να βλέπει τη ζωή και την καριέρα μου και να λέει «ήταν ένα κορίτσι που τα έδωσε όλα και είχε στόχο τα πάντα! Χρησιμοποίησε την πλατφόρμα της, μικρή ή μεγάλη, για έναν καλύτερο σκοπό.

»Για να βοηθήσει όσους και όσες γύρω της δεν είχαν την ίδια πρόσβαση, όμως παράλληλα έχουν την ίδια ικανότητα να ονειρευτούν».

Ό,τι χρειαζόμαστε είναι ένας μικρός «χτύπος» ελπίδας, ο οποίος θα μεταμορφώσει τον κόσμο μας.

Ήμουν αποφασισμένη από τα χρόνια του οικοτροφείου. Είχα ένα αυστηρό πρόγραμμα και μας έπαιρναν τα κινητά τηλέφωνα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων και των προπονήσεων.

Αυτή ήταν μία συγκεκριμένη δομή που μας οδήγησε ως το κολέγιο. Είναι κάτι που σε κάνει να διαπιστώσεις πως ο χρόνος είναι πολύτιμος.

Μία μέρα, ως πρωτοετής στο Κονέκτικατ, ο κόουτς Οριέμα ήρθε στην προπόνηση και είπε: «Όπως κάνετε ένα πράγμα, έτσι θα κάνετε τα πάντα». Σκέφτηκα ότι μπορούμε ορισμένα να τα κάνουμε διαφορετικά.

Όμως η συνολική έμφαση είναι ίδια με κάτι που συνήθιζε να λέει ο Κόμπι Μπράιαντ, που επέμενε πως «όταν έχεις ενέργεια να κάνεις αυτό, έχεις ενέργεια να κάνεις και το άλλο», με τον σωστό τρόπο. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες κούρασης ή έλλειψης χρόνου…

Είσαι στο σημείο όπου όλοι θα πουν ότι ο καθένας μας έχει τις ίδιες 24 ώρες μέσα στη μέρα του και το σημαντικό είναι το πώς επιλέγεις να τις χρησιμοποιήσεις.

Ως παιδί, δεν παρακολουθούσα τηλεόραση. Μεγάλωσα με αυτό τον τρόπο και δεν έχω τηλεόραση ούτε εδώ στην Ισπανία. Πάντα ήξερα πόσο σημαντικός είναι ο διαθέσιμος χρόνος.

Κάθε δευτερόλεπτο μετρά και με αυτό τον τρόπο προσπαθώ να ζήσω τη ζωή μου.

Ένα από τα πράγματα που λατρεύω στον εαυτό μου είναι πως εμπνέομαι εύκολα, από τα πάντα.

Εμπνέομαι όταν περπατώ στον δρόμο και βλέπω μία γυναίκα να σκουπίζει το μαγαζί της. Αντλώ έμπνευση από τους ανθρώπους που κάθε μέρα κάνουν ό,τι πρέπει και ό,τι θέλουν να κάνουν.

Εμπνέομαι από τα μαύρα κορίτσια στη Γουινέα, τα οποία μου λένε «χρειαζόμαστε αυτή την ευκαιρία». Αυτό με κάνει να συνεχίζω, ώστε το πρόγραμμα «W.A.K.E.» να γίνει καλύτερο και αποδοτικότερο. Είναι έμπνευση για μένα το ταξίδι και ο σκοπός του καθενός. Εκείνων που ακολουθούν το μονοπάτι που αγαπούν, που ακολουθούν το πάθος τους.

Οι γυναίκες στα σπορ και στο μπάσκετ έχουμε περισσότερες ευκαιρίες. Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με αυτό. Ωστόσο «κουβαλάμε» περισσότερους τίτλους, πιο πολλές «ταυτότητες», όπως εργαζόμενες γυναίκες ή μητέρες.

Οι αριθμοί δείχνουν πως οι ευκαιρίες είναι περισσότερες για τους άνδρες, όμως δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τους αριθμούς.

Αν βρεθείς σε ένα γήπεδο στην Ισπανία και παρακολουθήσεις γυναίκες να προπονούνται, θα δεις ότι είναι πιο επικεντρωμένες. Καθώς γνωρίζουν ότι αυτή είναι ίσως η μοναδική στιγμή τους να αποδείξουν τις ικανότητές τους και να αναπτύξουν το παιχνίδι τους.

Γνωρίζουν πως δεν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου και δίνουν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους. Οι άνδρες έχουν περισσότερες ευκαιρίες, όμως εμείς οι γυναίκες δημιουργούμε πια πιο πολλές, με μοναδικούς τρόπους.

Οι ευκαιρίες είναι τις περισσότερες φορές ακριβώς όπως τις δημιουργείς για τον εαυτό σου.

Το ίδιο ισχύει και για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχουμε πρόσβαση και μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με αυτά. Εκεί μπορείς να είσαι όποιος θέλεις να είσαι.

Για μένα, στους λογαριασμούς μου στα social media, υπάρχουν τρεις βασικές αρχές. Η πρώτη είναι πως όποιος ακολουθεί θα πρέπει να νιώθει ενθάρρυνση. Η δεύτερη είναι να ξέρει για τη δύναμη των γυναικών και η τρίτη να γνωρίζει για αθλητισμό και μόρφωση.

Αυτή ήταν και παραμένει η αποστολή μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Υπάρχουν πολλοί που απλώς λαμβάνουν και δέχονται όσα τους προσφέρουν (σ)τα social media. Εγώ προτιμώ να επισημαίνω και να αναδεικνύω το καλό σε αυτό τον κόσμο.

Πάντως, είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρούμε πώς και κατά πόσο εθίζονται οι ζωές μας «εκεί μέσα», με πρόθεση ή όχι…

Το να προσπαθείς να γίνεις καλό παράδειγμα για τις νέες γυναίκες, ωστόσο, μπορεί ενίοτε να είναι κάτι «βαρύ» ή και ένα τρομακτικό συναίσθημα.

Ξέρουμε καλά ότι τα παιδιά δεν ξεχνούν. Υπάρχουν πράγματα που λέω σε πιτσιρίκια και μου στέλνουν μετά μηνύματα ρωτώντας: «Θυμάσαι που είπες το τάδε;».

Δεν θυμάμαι, όμως αυτό τα επηρεάζει. Οτιδήποτε πεις στα παιδιά επηρεάζει τις ζωές τους. Κι εγώ ελπίζω να το κάνω με θετικό τρόπο και να γίνομαι έμπνευσή τους.

Είχα καταπληκτικά πρότυπα και αυτά δεν απέφυγαν το καθήκον να είναι παραδείγματα, μέντορες και κάποιοι στους οποίους μπορείς να στηριχτείς.

Μπορεί να είναι τρομακτικό, όμως εγώ δεν το θεωρώ «βάρος» στους ώμους μου. Αντίθετα, είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να συνδεθείς με νέα κορίτσια, ώστε να νιώσουν ότι έχουν πλάι τους μία μεγάλη αδερφή που τα ενθαρρύνει να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Υπάρχει αυτή η διαδικασία της εξέτασης της σημασίας των σπορ ως πεπρωμένου της ζωής.

Κοιτάζω πίσω στα παιδικά χρόνια μου και υπάρχουν τόσα πολλά κομμάτια που ενώθηκαν, για να γίνω αυτό που είμαι σήμερα.

Επιθυμία μου ήταν διαρκώς να εμπνέω και να δυναμώνω τις γυναίκες, στηρίζοντας την προσπάθειά τους στον αθλητισμό. Μπορείς να επιλέξεις τον χρόνο που θα το κάνεις και να αποδεχθείς τι έχει να σου προσφέρει η ζωή.

Αυτή είναι μία μεγάλη «μάχη» της ζωής. Να αντιμετωπίζεις το πού είσαι και πού θέλεις να βρεθείς. Χρειάζεται ικανότητα να πεις «αυτό θέλω από τη ζωή μου» και να είσαι αρκετά γενναία να σταθείς στα πόδια σου και να δεις τι έχει να σου προσφέρει ο κόσμος.

Είναι πολύ σημαντικό και, πλέον, είμαστε παγκοσμίως σε έναν μοναδικό χώρο. Βλέπεις τους παίκτες ποδοσφαίρου σε όλο τον πλανήτη, να αντιστέκονται με τρόπο που παλαιότερα δεν έκαναν.

Όλα προέρχονται από το παρελθόν. Υπάρχουν μαθήματα ιστορίας γι’ αυτό. Οι Μπιλι Τζιν Κινγκ αυτού του κόσμου, η «Μάχη των Φύλων», οι Μοχάμεντ Αλί αυτού του κόσμου. Ο Νέλσον Μαντέλα χρησιμοποίησε τα σπορ για να μεταμορφώσει τον κόσμο.

Αλλά τώρα, μέσω των social media, βλέπουμε τα πάντα με νέο τρόπο. Ο αθλητισμός είναι ένας μικρόκοσμος του σύμπαντος που ζούμε όλοι μας.

Έχουμε έναν κόσμο στο γήπεδο, αλλά κι έναν άλλον, εκτός του αγωνιστικού χώρου, με μία κοινότητα, μία οικογένεια, φίλους και μία χώρα που εκπροσωπούμε.

Τα σπορ μάς βοηθούν να επικοινωνούμε. Τα σπορ ενώνουν και αυτό είναι κάτι πανίσχυρο. Είναι καταπληκτικό το τι μπορούν να πετύχουν οι αθλητές και τι να αντιπροσωπεύουν στις μέρες μας, ώστε να οδηγούν μία επανάσταση για την αλλαγή.

Η πρώτη σελίδα του βιβλίου μου είναι ένα μήνυμα για τα νέα κορίτσια και αυτό το αισθάνομαι πολύ βαθιά στην καρδιά μου. Το μήνυμα είναι πως διαθέτουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να νικήσουμε.

Μερικές φορές σταματάμε μόνες μας τους εαυτούς μας διότι πιστεύουμε ότι δεν έχουμε αρκετά για να πετύχουμε. Ρωτάμε τους εαυτούς μας «ποιος είναι μαζί μου σ’ αυτό; Ποιος με υποστηρίζει; Τι μπορούμε να κάνουμε;».

Και τότε έχουμε αυτή την εξαιρετική ενδυνάμωση νέων γυναικών που είναι ηγέτες και βέβαιες γι’ αυτό που διαθέτουν. Και ξέρουν ότι αυτό είναι αρκετό.

Αυτό που λέω σε αυτές τις γυναίκες είναι ότι είναι άξιες, είναι καταπληκτικές και έχουν ό,τι χρειάζονται για να πετύχουν, να νικήσουν.

Το επόμενο όνειρό μου είναι να χτίσω ένα σχολείο στη Γουινέα. Πολλές φορές ακούω στο μυαλό μου το κουδούνι, φαντάζομαι τα κορίτσια να περπατούν και να τρέχουν στους διαδρόμους από τις τάξεις.

Ξέρω από πρώτο χέρι ότι οι γονείς μου πήγαν στην Αμερική για εμάς, για να έχουμε καλύτερη εκπαίδευση. Και ξέρω και πώς η μόρφωση αλλάζει ζωές.

Γνωρίζω επίσης τι μου πρόσφερε ο αθλητισμός και τι έκανε το μπάσκετ για μένα. Δημιουργώντας δεξιότητες, δημιουργώντας όνειρα και ευκαιρίες, φέρνοντας τόση χαρά στη ζωή μου.

Θα ήθελα να χτίσω αυτό το σχολείο στην Αφρική, όπου τα κορίτσια θα μπορούν να ακμάσουν. Αυτό είναι το όνειρο ζωής μου.

Η Μπατούλι Καμαρά είναι επαγγελματίας παίκτρια μπάσκετ στην ισπανική Μπέμπιμπρε, έχει ιδρύσει τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό «Women And Kids Empowerment» («W.A.K.E.») και είναι διεθνής δημόσια ομιλήτρια.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

THE ENGLISH VERSION: Batouly Camara: “Opportunities change the world”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Κώστας Παπάζογλου: «Δημιούργησε την ευκαιρία σου»

Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Κυνήγησε το όνειρό σου» / Αβραάμ Καλλινικίδης: «Μη μένεις αμέτοχος»

Χάρης Γιαννόπουλος: «Μίλα, εκφράσου!»: Σκέψεις ενός 30χρονου μπασκετμπολίστα…

Εβίνα Μάλτση: «Free Yelena!» / Σάντια Ντεκ:«Πάλεψε για το αδύνατο»

Αρσέν Μουλουντά: «Νίκησε το μίσος!» / Η δεύτερη ζωή της Μάγια Μουρ  

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΛΕΓΙΑΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ / ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟ