Πάμπλο Λάσο: Ψύλλου πήδημα

Εκείνη τη σημαδιακή μέρα, 29 Ιουνίου γαρ (των San Pedro y San Pablo, που λένε και στα ισπανικά), η ατμόσφαιρα κανονικά θα έπρεπε να είναι γιορτινή. Χαρούμενη. Ο δε Πάμπλο Λάσο να είναι το τιμώμενο πρόσωπο στην αίθουσα Τύπου στο Bernabéu.

Και όχι αντικείμενο έκπληξης ου μην στόχος κριτικής, απ’ όσους τέλος πάντων δεν του έδειχναν εμφανώς την απαξίωσή τους. Διάολε, ήταν η μέρα της επίσημης παρουσίασής του από τη Ρεάλ. Ως προπονητής της. Κι όμως. Οι πάντα απαιτητικοί ρεπόρτερ της «Βασίλισσας» κάτι άλλο περίμεναν. Πιο εμπορικό, πιο περπατημένο, πιο… όνομα.

Tον Σβέτισλαβ Πέσιτς εν προκειμένω. ‘Η τον Σιμόνε Πιανιτζάνι. Με τον δε Γιασμίν Ρέπεσα τα χέρια είχαν δοθεί και η συμφωνία ακυρώθηκε την ύστατη στιγμή. Κάπως έτσι, οι δημοσιογράφοι έτρεχαν αλαφιασμένοι να προλάβουν τη σχετική συνέντευξη Τύπου στις 18:00 το απόγευμα, έχοντας ενημερωθεί με sms μόλις τρεις ώρες νωρίτερα.

«Σας ενοχλεί που είσαστε τριτοτέταρτη λύση για τον πάγκο»; «Πώς θα ξεπεραστεί η απειρία σας από το τοπ επίπεδο; Ή το μούδιασμα των οπαδών που άλλους συναδέλφους σας περίμεναν»; Τέτοιες ήταν οι πρώτες ερωτήσεις που κλήθηκε να απαντήσει.

«Απειρία; Μην το πείτε στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, για τον οποίον όλοι ξέρετε πώς ξεκίνησε. Μην μπερδεύετε την εμπειρία με την ικανότητα. Και εγώ είμαι ικανός…».

Και στην τελική, είχε θητεύσει και σε -έστω- μικρότερους πάγκους, είχε περάσει ως παίκτης από τη Ρεάλ, έχαιρε σεβασμού στον χώρο. Πολύ γρήγορα θα τον απολάμβανε και στη Μαδρίτη. Που έγινε το σπίτι του όχι για δύο, όπως προέβλεπε το πρώτο συμβόλαιο, μα για 11 χρόνια. Διάστημα κατά το οποίο εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης.

Έτσι έμαθε, έτσι κάνει

Κορυφαίος εντός των ισπανικών τειχών υπήρξε και ως μπασκετμπολίστας και δη ως πλέι μέικερ. Μέχρι σήμερα άλλωστε βαστάνε τα ρεκόρ του με τις περισσότερες ασίστ και τα περισσότερα κλεψίματα από έναν παίκτη στην ACB.

Γέννημα-θρέμμα της Βιτόρια. Και μπασκετικό. Ήρθε στον κόσμο στις 13 Οκτωβρίου του 1967 και μεγάλωσε μέσα στα γήπεδα. Μπαμπάς ο Πέπε Λάσο. Παλιός διεθνής μπασκετμπολίστας, ακόμα πιο γνωστός ως προπονητής. Τη γέννηση του Πάμπλο ίσα που την πρόλαβε, επιστρέφοντας από το Ευρωμπάσκετ της Φινλανδίας.

Στη Ρεάλ (!) είχε αναδειχθεί ο Μαδριλένος Πέπε. Σπίτι του ωστόσο έγινε η Βιτόρια. Οκτώ χρόνια φόρεσε τη φανέλα της Μπασκόνια (ή Κάχα Αλάβα ή όπως αλλιώς ονομαζόταν ο σύλλογος με τα πεντακόσια ονόματα), αλλά 10 -σε δύο θητείες- την καθοδήγησε με κουστούμι.

Ο μικρός περιφερόταν από μωρό πίσω από τον πάγκο κι έγινε η ατραξιόν της ομάδας, όσο ακόμα η μπάλα ήταν μεγαλύτερη από το κεφάλι του. Καλά φαντάζεστε. Κάποια στιγμή έγινε παίκτης του πατέρα του στην Μπασκόνια. Όχι όμως προτού ο αυστηρός Πέπε τον στείλει στην τοπική ακαδημία Σαν Βιατόρ και στα 15 του σε Λύκειο στις ΗΠΑ!

Έναν χρόνο εκεί πήρε πολύτιμα μαθήματα για τη ζωή μακριά από τη φαμίλια του και εξίσου σημαντικά για το μπάσκετ, βλέποντάς το από μια διαφορετική πλευρά. Μόνο μπόι δεν πήρε. Μέχρι το 1.78μ. έφτασε, κάτι που δεν τον εμπόδισε να γίνει ένας από τους καλύτερους Ισπανούς πόιντ γκαρντ της γενιάς του.

Γρήγορος και κυρίως ευφυής, μαμούνι στην άμυνα. Βασικά, ψύλλος (pulga). Κι ούτε καν, ακόμα μικρότερος το δέμας. «Pulguita», φώναζαν τον Πάμπλο, ο οποίος υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την Μπασκόνια ανήλικος, έχοντας προπονητή τον μέντορά του, Σαβιέρ Άνιουα. Φίλο του πατέρα του, σκαπανέα του μπάσκετ στη Βασκονία.

Τον διαδέχθηκε στον πάγκο το 1985 αυτός ακριβώς. Ο Πέπε Λάσο. Βασικός ο Πάμπλο στα 18 του, με παρτενέρ στην περιφέρεια τον 19χρονο (!) Αϊτόρ Θάρατε. Και μετά απορούσαμε γιατί δεν φοβήθηκε αργότερα τόσες και τόσες φορές να ρίξει στα βαθιά τα ουκ ολίγα πιτσιρίκια της Ρεάλ…

Μαζί του η Μπασκόνια έγινε από μικρομεσαία ομάδα της ACB μεγαλομεσαία. Και Κυπελλούχος το 1995, με τον Λάσο να μοιράζει επτά ασίστ στον Τελικό της Ταουγκρές (πια) με τη Σαραγόσα. Ψηφίστηκε μάλιστα MVP του Final 8 στη Γρανάδα. Ήταν το κύκνειο άσμα του στη Βιτόρια.

Πρώτα πέρασε από τα μέρη μας με την Εθνική Ισπανίας, για το Ευρωμπάσκετ στο οποίο η «Roja» αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την Ελλάδα με 66-64, μετά πήγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του μπαμπά του. Μαδρίτη. Ρεάλ.

O Παμπλίτο που έγινε Δον Πάμπλο

Βρίσκει τη «Βασίλισσα» Πρωταθλήτρια Ευρώπης, πρώτη φορά μετά από 15 ολόκληρα χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε έστω να φαντ…, εεε, να ψυλλιαστεί (για να παραμείνουμε πιστοί στο παρατσούκλι του) ότι θα έκανε άλλα 20 να ξαναφορέσει το ευρωπαϊκό στέμμα. Και πως θα το κατάφερνε με τον Λάσο προπονητή.

Ο μπασκετμπολίστας Λάσο έμεινε δύο χρόνια στη Μαδρίτη και (στη μετά Σαμπόνις εποχή, μιας και το “θαύμα της φύσης” την έκανε για Πόρτλαντ, αφότου κατάπιε τον Ολυμπιακό) αρκέστηκε στο Saporta του 1997, το οποίο κατακτήθηκε στη Λευκωσία απέναντι στη Βερόνα. Έχοντας δίπλα του Τζο Αρλάουκας και Ντέγιαν Μποντιρόγκα αλλά και τους δύο… Αλμπέρτους (Ερέρος και Ανγκούλο), με τους οποίους θα άλλαζε αργότερα τη μοίρα του συλλόγου.

Εγχώριοι τίτλοι γιοκ. Ρουφάει όμως σα σφουγγάρι την προπονητική γνώση που του μεταδίδει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έχοντας ήδη αποφασίσει ότι θα γίνει προπονητής, με το που θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Τριέστε στην Ιταλία, Μάλαγα, Τζιρόνα, Γέιδα και Βαγιαδολίδ οι ομάδες του μέχρι το 2003. Μέχρι δηλαδή να φορέσει πουκάμισο και μακρύ πανταλόνι.

Η μετάβαση άμεση. Αναλαμβάνει κάποια Καστεγιό στην τρίτη κατηγορία, προάγεται στην πρώτη το επόμενο έτος πηγαίνοντας στη Βαλένθια, γνωρίζει και τη δεύτερη (κατηγορία) με την Καντάμπρια. Εκεί πετυχαίνει και την Γκιπούσκοα το 2007, επιστρέφοντας σε βασκικά εδάφη. Την ανεβάζει με την πρώτη στην ACB, την διατηρεί στα “σαλόνια” τις τρεις επόμενες περιόδους.

Πρωτοπαλλήκαρό του όλη αυτή την τετραετία ο Άντι Πάνκο. Ο σουτέρ πάουερ φόργουορντ με το κατοπινό πέρασμα από ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, γνωστός στα καθ’ ημάς για την ιστορική πια τράμπα του με τον Τζέιμς Γκιστ. Το 2011 τον καλεί η Ρεάλ και φυσικά δεν μπορεί να αρνηθεί την πρόκληση.

Βρισκόμαστε λοιπόν στα του… προλόγου. Λύση ανάγκης για τη διοίκηση, δεν εμπνέει τον ξενερωμένο από την πολυετή ξηρασία (σε τίτλους) κόσμο.

«Ανέλαβε τη Ρεάλ ως Παμπλίτο, έγινε Πάμπλο και πλέον είναι ο Δον Πάμπλο», θα πει μερικά χρόνια αργότερα ο μέντοράς του, ο Άνιουα.

Για να γίνει σε πρώτη φάση απλώς Πάμπλο, συνεργάστηκε αρμονικά με τον Τεχνικό Διευθυντή, Ερέρος, και τον υπεύθυνο των ακαδημιών του συλλόγου, Ανγκούλο. Οι δύο Αλμπέρτοι που λέγαμε. Μέσα στις τέσσερεις γραμμές επέλεξε να βασιστεί σε δύο Σέρχιους. Τον Ροντρίγκεθ και τον Γιουλ.

«Δεν είναι απλώς ότι ήμουν κι εγώ πόιντ γκαρντ. Είναι η πιο κομβική θέση. Κι όταν έχεις δύο τόσο καλούς και εξελίξιμους παίκτες στην περιφέρεια, δεν γίνεται να μη χτίσεις γύρω τους», θα εξηγήσει.

Μετά την γκεστ σταρ εμφάνιση κατά το λοκ άουτ του ΝΒΑ το 2011, την επόμενη χρονιά έρχεται και ο Ρούντι Φερνάντεθ για μόνιμη εγκατάσταση. Ο κορμός υπάρχει, η κατάκτηση του πρώτου τροπαίου που διεκδικεί τον ανεβάζει στα μάτια δημοσιογράφων και φιλάθλων. Copa Del Rey του 2012, θρίαμβος 91-74 επί της Μπαρτσελόνα. Μέσα στο Palau Sant Jordi της Βαρκελώνης!

Είναι το πρώτο Κύπελλο των Μαδριλένων από το 1993. Δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια μετά δηλαδή. Το 2013 θα έρθει και Πρωτάθλημα ύστερα από έξι χρόνια, με θύμα πάλι τον αιώνιο αντίπαλο και MVP στο 3-2 των τελικών, τον Φελίπε Ρέγες.

Η πρώτη κρίση στη σχέση του με τη «Βασίλισσα» έρχεται το 2014. Η «Μπάρτσα» παίρνει τη ρεβάνς με 3-1 παρά το μειονέκτημα έδρας στην τελική σειρά, η εικόνα του έξαλλου Λάσο να αποβάλλεται από τους διαιτητές και να οδηγείται στα αποδυτήρια πάνω σε καροτσάκι (απ’ όπου κοούτσαρε, επειδή είχε χτυπήσει το πόδι του) κάνει τον γύρο του κόσμου.

Από μια κλωστή κρέμεται το μέλλον του στην ισπανική πρωτεύουσα. Μένει, επειδή πάλι δεν προχωρούν κάποιες άλλες περιπτώσεις που υπάρχουν στα σκαριά, σταματάει το 2015 και την ευρωπαϊκή ανομβρία. Βρέχει… κομφετί για την κατάκτηση της κορυφαίας διοργάνωσης της ηπείρου μας ύστερα από δύο ολόκληρες δεκαετίες. Μέσα στη Μαδρίτη, με θύμα πάλι τον Ολυμπιακό.

Οι «Ερυθρόλευκοι» μένουν στους 59 πόντους στον Τελικό, η Ρεάλ (των 78) έχει βάλει 96 στον ημιτελικό με τη Φενερμπαχτσέ. Ο Λάσο έχει δημιουργήσει έναν μπασκετικό χαμαιλέοντα που κερδίζει και με την άμυνα και με την επίθεση.

«Όλα έχουν να κάνουν με τον ρυθμό και τον αριθμό των κατοχών. Για να τρέξεις, πρέπει να έχεις την μπάλα. Για να έχεις την μπάλα, πρέπει να έχεις παίξει άμυνα και να έχεις εξασφαλίσει το ριμπάουντ κτλ. Το μπάσκετ είναι μια αλληλουχία καταστάσεων. Προτιμώ να κερδίζω στους 95 πόντους παρά στους 60. Πάντα έχω όμως και plan B και plan C. Η αλλαγή στον χρόνο επίθεσης με το 24άρι κατέστησε απαραίτητη την πιο ενεργητική άμυνα και την πιο γρήγορη εκδήλωση επίθεσης».

Είναι πλέον ο Δον Πάμπλο.

Ο Ντόντσιτς και 14 έφηβοι συνιστούν

Πίσω στο 2013, παίρνει μετά από μία προπόνηση τον Ανγκούλο και βλέπουν σε βίντεο για πρώτη φορά το 14χρονο ξανθό μαθητούδι για το οποίο τον έχουν πρήξει οι προπονητές των παιδικών ομάδων. Εκείνο λέγεται Λούκα Ντόντσιτς. Αυτός αντιλαμβάνεται ότι η συγκεκριμένη πρώτη ύλη είναι και… η πρώτη. Τον εντυπωσιάζει κυρίως «η ικανότητά του να προσαρμόζεται σε κάθε αγωνιστική συνθήκη».

Στα 16 του τον χρίζει τον νεαρότερο παίκτη στην ιστορία της Ρεάλ στο Πρωτάθλημα, πριν τα 17 του τον ρίχνει και στην Ευρωλίγκα. Χάνει το ματς αυτό από τη Χίμκι, χάνει και άλλα, μα δεν τον ενδιαφέρει. Προέχει να πάρει την κρυάδα και να γίνει ισότιμο μέλος της ανδρικής ομάδας ο μικρός. Τακτική που θα ακολουθήσει και με άλλους πολλούς συνομηλίκους του.

Οι… άλλοι προφανώς δεν είχαν το ταλέντο του Ντόντσιτς που εμφανίζεται μία φορά τον αιώνα, είχαν ωστόσο -και με το παραπάνω- τις ευκαιρίες τους. Στα 11 χρόνια που εν τέλει θα μείνει στον πάγκο, ο Λάσο χρησιμοποιεί 15 διαφορετικούς παίκτες 16-18 ετών στην Ευρωλίγκα. Δεκαπέντε!

Άλλοι σαν τον Γουίλι Ερνανγκόμεθ και τον Ουσμάν Γκαρούμπα θα φτάσουν στο ΝΒΑ, άλλοι θα ακολουθήσουν καριέρα στα ευρωπαϊκά γήπεδα, κάποιοι λίγοι θα χαθούν. Μόνο από τα buy out που κάλυψαν σύλλογοι του ΝΒΑ για παίκτες (και μεγαλύτερης βέβαια ηλικίας) της Ρεάλ επί Λάσο, οι Μαδριλένοι τσέπωσαν 18 εκατ. ευρώ…

Το 2018 κατακτάται και πάλι η ευρωπαϊκή κορυφή, με πολυτιμότερο (και της σεζόν και του Final 4) τον Ντόντσιτς, η δε κατάκτηση εγχώριων τίτλων θεωρείται πια δεδομένη σε ετήσια βάση.

Μέχρι το 2022 που αποχωρεί από τη Μαδρίτη, παίρνει 22 τίτλους στις μισές (11) σεζόν!

Πλησιάζει στους πέντε τον θρύλο των θρύλων («El mito» άλλωστε το προσωνύμιό του), Πέδρο Φεράντιθ, ξεπερνά τον Λόλο Σάινθ και γίνεται ο προπονητής των «Blancos» με τις περισσότερες νίκες στην ιστορία τους.

Κατά τo ποδοσφαιρικό «Cholismo», για τον γείτονα της Ατλέτικο, «Τσόλο» Σιμεόνε, γίνεται πια λόγος και για «Lasismo».

Μια φιλοσοφία που επιτρέπει αρκετές ελευθερίες στους παίκτες, ακόμα και να τραβήξουν χειρόφρενο στον αιφνιδιασμό και να σουτάρουν για τρεις, αν το αισθάνονται. Μια προσέγγιση που ξεκινάει από το ότι «μαχόμαστε για έναν κοινό σκοπό, επιδιώκοντας τη διαρκή βελτίωση μακριά από την τυραννία των αποτελεσμάτων», αν μας επιτρέπεται μια συρραφή από κατά καιρούς δηλώσεις του.

Το έχει πει άλλωστε ξεκάθαρα. «Κοιτάζω πέρα από νίκες και ήττες. Είμαι προπονητής και οι προπονητές δεν βάζουν καλάθια. Αν υπάρχει “Lasismo”, αυτό είναι ο Γιουλ, ο Τσάτσο, ο Ρούντι, ο Κάρολ, ο Νοσιόνι, ο Καμπάσο, ο Ταβάρες. Οι παίκτες που είδα να μεγαλώνουν δίπλα μου. Να γίνονται γονείς, να γιορτάζουν και να υποφέρουν για την ομάδα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη».

Κάθε (καρδιακό) εμπόδιο για καλό

Λέει κι άλλα πολλά στο βιβλίο του, «Ganar para contarlo», το οποίο επικεντρώνεται στην προπονητική θητεία του στη Ρεάλ. Τα καλά του να μη δουλεύεις για πρώτη φορά στη ζωή σου, βλέπετε.

Μετά το άκομψο διαζύγιό του προχώρησε και άνοιξε μέχρι και ακαδημία μπάσκετ στη Μαδρίτη, είδε φίλους από τα παλιά, χαλάρωσε. Κι ας έλεγε ότι δεν το είχε ανάγκη.

Αρχές Ιουνίου του 2022 νοσηλεύεται, έχοντας υποστεί καρδιακή προσβολή. Περίοδος πλέι οφ στην ACB. Μέσα στη νύχτα ο Λάσο σηκώνεται πονώντας, πάει στο μπάνιο, ξαναπέφτει για ύπνο. Η Μαρία Ντελ Κάρμεν Μπιουρούν, η σύζυγός του, τον πηγαίνει με το ζόρι στο νοσοκομείο και τον γλυτώνει από τα χειρότερα.

«Εγώ ο ίδιος είπα στον γιατρό πως πρέπει να κάνω σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου», θα πει. «”Πάμπλο, κάνε ό,τι θες, πάντως είσαι πιο υγιής απ’ ό,τι πριν”, μου απάντησε, αφότου πέρασαν μερικές ημέρες και μου είχε χορηγηθεί η κατάλληλη αγωγή».

Αυτός θέλει να συνεχίσει, η Ρεάλ επικαλείται την επιβαρυμένη υγεία του και διακόπτει τη συνεργασία τους. Όχι ακριβώς για ψύλλου πήδημα, είναι αλήθεια. Για το δικό του καλό, τυπικά. Στην πραγματικότητα, η σχέση του με τον Γενικό Διευθυντή (και δερβέναγα) του συλλόγου, Χουάν Κάρλος Σάντσεθ, δεξιού χεριού του Προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ, έχει επιβαρυνθεί πιο πριν.

Τρελή σεζόν αυτή του 2021-2022. Πριν τα Χριστούγεννα η Ρεάλ επικρατεί 71-65 της ΤΣΣΚΑ, παίζοντας με τρία παιδιά της Β’ ομάδας (Μίλερ, Κλάβζαρ, Σ. Γκαρούμπα) ελέω κορωνοϊού, ο οποίος έχει χτυπήσει επτά παίκτες και τον ίδιο τον Λάσο. Τέλη Μαρτίου η ήττα από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ συνδυάζεται με νυχτερινή έξοδο από τη… σημαία για τους Τομά Ερτέλ, Τρέι Τόμπκινς και Γκέρσον Γιαμπουσέλ.

Ο Λάσο θέτει εκτός ομάδας τους δύο πρώτους, ειδικά τον πρώτο (που κάνει άνω-κάτω και τη Ρεάλ μετά την «Μπάρτσα») δεν τον επαναφέρει ούτε στο Final 4 που έχει ξεμείνει από “άσους”. Πιστός στις αρχές του, προτιμά ημίμετρα τύπου Αμπάλδε και Χάνγκα στο “1”, παρά να δώσει συγχωροχάρτι.

Το κλίμα γενικώς είναι περίεργο, τον Απρίλιο η «Βασίλισσα» μετράει 17 ήττες σε βάθος 25 αγώνων σε Ισπανία και Ευρώπη! Η σεζόν ολοκληρώνεται παρόλ’ αυτά με 18 νίκες στα 20 τελευταία εγχώρια ματς και συνάμα με τον τίτλο του Πρωταθλητή.

Στον άκρη του πάγκου βρίσκεται στο 3-1 επί της Μπαρτσελόνα ο επί σειρά ετών πρώτος βοηθός του, Τσους Ματέο. Ο τίτλος πιστώνεται φυσικά και στον Λάσο.

Η περιπέτεια της υγείας του στέκεται ως αφορμή για τον χωρισμό με πρωτοβουλία του συλλόγου.

Την κλωτσοπατινάδα έναν χρόνο μετά με την Παρτίζαν δεν την βλέπει καν, αν τον πιστέψουμε. Μα είναι δυνατόν, ολόκληρος Λάσο να έχει αποτραβηχτεί τόσο πολύ ώστε να μην παρακολουθεί τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας;

«Έτρωγα με φιλαράκια στη Βιτόρια, προτίμησα την έξοδο από το να παρακολουθήσω μπάσκετ», ενημερώνει. Η αποτοξίνωση από το αγαπημένο του άθλημα δεν κρατάει βέβαια πολύ. Μετά από μια off season, o «ψύλλος» που οδήγησε τη Ρεάλ στους 34 από τους 44 Τελικούς που θα μπορούσε να φτάσει (!) δίνει ένα σάλτο και πετάγεται στο Μόναχο, αναλαμβάνοντας την Μπάγερν.

Το ειδύλλιο με τον Παναθηναϊκό μένει στη σφαίρα της φημολογίας και ενδίδει στο πρέσινγκ του Γενικού Διευθυντή των Βαυαρών, Μάρκο Πέσιτς. «Άλλωστε, το γερμανικό μπάσκετ βρίσκεται σε πορεία ξέφρενης ανόδου», σχολιάζει, λίγο προτού η «Nationalmannschaft» στεφθεί Πρωταθλήτρια Κόσμου.

Παίρνει μαζί του τον έναν από τους τρεις γιους του, τον Άξελ, που εντάσσεται στη δεύτερη ομάδα της Μπάγερν. Παίρνει και τον Σερζ Ιμπάκα της 14ετούς παρουσίας στο ΝΒΑ, πλην μερικών μηνών το 2011. Τότε που είχε λοκ άουτ και έπαιξε στη Ρεάλ του -φρέσκου στον πάγκο της- Λάσο!

Ξαναβρίσκει, ως αντίπαλος πια στα γερμανικά ντέρμπι κόντρα στην Άλμπα, τον Ίσραελ Γκονζάλεθ, τον οποίον είχε βοηθό στην Καντάμπρια. Και πετάγεται στα ρεπό του μέχρι το Λεβερκούζεν να δει τον καλό του φίλο από τη Βασκονία, Τσάμπι Αλόνσο, ο οποίος πηγαίνει τρένο την ποδοσφαιρική Μπάγερ.

Καλή η Ρεάλ, το «Lasismo» και οι κούπες, μα ο άνθρωπός μας δεν κοιτάζει ποτέ πίσω.

«Δεν με απασχολεί το παρελθόν. Ξέρετε, όταν έφτασα τις 1.500 ασίστ στην ACB, μου έδωσαν ένα δώρο. Δεν έχω ιδέα πώς μοιάζει, πρέπει να το έστειλα όπως το πήρα στη μάνα μου στη Βιτόρια. Χρόνος υπάρχει μόνο στο μέλλον».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τζιανμάρκο Ποτσέκο: Μαχίμι με τρελόχαρτο

O Εργκίν Αταμάν έχει διπλώματα, δεν χρειάζεται τη διπλωματία