"ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ"

Θυμάμαι τον πατέρα μου, επιχειρηματία στο χώρο της εστίασης, από παλιά μέχρι και λίγες μέρες πριν το θάνατό του, πριν λίγους μήνες, όταν βρισκόμασταν σε κάποιο εστιατόριο ή ακόμα και στο σπίτι -όταν κοντραριζόμαστε για το ποιος ξέρει να ψήσει ή να μαγειρέψει καλύτερα- πώς μέσα στην κριτική του έβαζε αμέσως την απαραίτητη παράμετρο του δικού του Μέντορα και το πώς εκείνος, αν ήταν παρών, θα αντιδρούσε, τι θα έλεγε και με ποιόν ιδιαίτερο τρόπο θα το αντιμετώπιζε!

Αγαπημένε μου Θωμά, Επιστρέφοντας από ένα ακόμα παιχνίδι Λάτσιο-Ρόμα, στο οποίο είχα την ευτυχία να σε δω να παίζεις, τρέμω ακόμη ολόκληρος από την αγωνία του γηπέδου. Απορώ με τον…

Ναι, οι εποχές έχουν αλλάξει. Και έχουν αλλάξει πολύ. Όντως, όταν ήμασταν παιδιά, βάζαμε στον τέρμα τον πιο ατάλαντο, τον πιο κοντό, τον πιο παχύ. Όντως, τα προηγούμενα χρόνια, βλέπαμε…

Πριν τον Lev Yashin, ο τερματοφύλακας… καθόταν στο τέρμα και η επικοινωνία με τους συμπαίκτες του ήταν άγνωστη έννοια. Εννοώ πως δεν υπήρχε καν, ως σκέψη.

Ήμουν 22 χρονών, το καλοκαίρι του 1999, όταν η λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας βρήκε πρωταθλητές, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, με την ομάδα του Ολυμπιακού.

Αύγουστος 2004. Κυπαρίσσι Γρεβενών. Εκεί διαδραματίζεται η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω και έχει ως μεγάλο πρωταγωνιστή τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο.

Στις αποστολές και σ’ εκείνες τις ατελείωτες ώρες στα πούλμαν με την ομάδα τα μάτια μου ήταν πάντα στο κινητό. Όχι για να μπω στο facebook, αλλά να διαβάσω από τις σημειώσεις που κρατούσα. Στερήθηκα τα μικρά ωραία καθημερινά της ηλικίας μου…