«Εξαιρετικό Παιχνίδι. Μπράβο.
Από σήμερα θα είμαι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής σου», είπα σε έναν 12χρονο που μόλις είχε κερδίσει τον Τελικό στην κατηγορία U14, σε ένα Ε1 τουρνουά πριν οκτώ χρόνια στα γήπεδα του Χαϊδαρίου.
«Ευχαριστώ πολύ», ήρθε η απάντηση.
Ήταν κουρασμένος. Είχε παλέψει σκληρά και τα είχε καταφέρει. Η απάντησή του ήταν αυτό που λέμε cool. Του είχα ήδη σφίξει το χέρι, όπως κάνουν οι μεγάλοι, και νομίζω ότι είχε ξαφνιαστεί λίγο. Δεν είχε ακόμη σηκωθεί από την καρέκλα του και μπήκε ένας άγνωστος που μίλαγε, αναγκάζοντας τον να κοιτάει κόντρα στον ήλιο.
Ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Στέφανο Τσιτσιπά.
Ήταν το 2011 και δούλευα, τότε, συμβουλευτικά με έναν άλλο αθλητή που έδινε τον δικό του τελικό στο διπλανό γήπεδο.
Γύρισα το κεφάλι μου και είδα έναν μικρό αδύνατο ξανθό τύπο να σερβίρει και να τελειώνει τον πόντο του στο φιλέ. Αμέσως μετά, το ξανάκανε. Σηκώθηκα σαν υπνωτισμένος και άλλαξα γήπεδο. Όσοι ασχολούνται με την προπονητική ξέρουν ότι κανένα παιδί γύρω στο 1.60 δεν παίζει «serve and volley» στην Ελλάδα. Δεν πίστευα τα μάτια μου.
Ο μικρός μπροστά μου έπαιζε backhand με το ένα χέρι και η τεχνική του ήταν καθαρή σε όλα τα χτυπήματα. Το game έκλεισε με «smash», όταν ο αντίπαλος του προσπάθησε να κάνει «λόμπα»!!
Στέφανος και Απόστολος Τσιτσιπάς (η φωτό είναι από το προσωπικό αρχείο του Κώστα Περγαντή).
Έβαλα θαυμαστικά. Για τον Στέφανο, όμως, δεν χρειάζονται θαυμαστικά. Όπως κατάλαβα αργότερα, αυτός απλώς έκανε την δουλειά του.
Έπαιζε το παιχνίδι. Ό,τι έβλεπα ήταν το πιο φυσικό πράγμα για εκείνον.
Το κυριότερο όμως ήταν ότι δεν φαινόταν να σκέφτεται ιδιαίτερα. Όλα είχαν μια φυσικότητα. Θα έλεγα ότι ήταν αυτοματοποιημένα. Αλλά δεν ήταν έτσι. Δεν έκανε πάντα το ίδιο πράγμα. Έκανε ό,τι χρειαζόταν στη ροή του αγώνα και μπορούσε να παίξει όλα τα χτυπήματα. Αυτό ήταν το παιχνίδι κι εκείνος το έπαιζε.
Ποτέ πριν ή μετά, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς σε εφηβική ηλικία (η φωτό είναι από το προσωπικό αρχείο του Κώστα Περγαντή).
Σήμερα, που προσπαθώ να γράψω για εκείνη την πρώτη συνάντηση, είναι Πέμπτη πρωί, της 24ης Ιανουαρίου, λίγες ώρες πριν ο Στέφανος Τσιτσιπάς αγωνιστεί με τον Ράφαελ Ναδάλ στον ημιτελικό του Australian Open 2019!!*
Τα θαυμαστικά τώρα είναι από όλον τον πλανήτη. Έχουν περάσει οκτώ χρόνια, έχει φτάσει σχεδόν στα δύο μέτρα, πέρασε από το #1 στους juniors και από τη Δευτέρα (28/01) θα βρίσκεται στο #12 ATP.
Μου τέλειωσαν τα θαυμαστικά.
Αυτό ακριβώς, όμως, είναι που πρέπει να γράψω. Δεν χρειάζονται υπερθετικοί και κεφαλαία γράμματα για τον Στέφανο. Εκείνος δεν θα τα χρησιμοποιούσε. Παρακολουθούμε σήμερα την Πραγμάτωσή του.
Γίνεται, κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, ο εαυτός του. Δουλεύοντας μαζί του αυτά τα χρόνια, τον γνώρισα πραγματικά. Είναι μόνο φυσικό για εκείνον να παίζει έτσι και να βρίσκεται εκεί. Κάνει ακριβώς αυτό που έκανε εκείνη την πρώτη φορά:
«Παίζει το παιχνίδι».
Οι γονείς του Στέφανου Τσιτσιπά, Τζούλια και Απόστολος (η φωτό είναι από το προσωπικό αρχείο του Κώστα Περγαντή).
*UPD: Ο ημιτελικός δεν πήγε όπως θα θέλαμε όλοι. Ένας πολύ μεγάλος, αλάνθαστος, Ναδάλ δεν άφησε τον Στέφανο να πάρει ανάσα. Να είστε σίγουροι, όμως, ότι ο Στέφανος που ξέρω θα συνεχίσει ακάθεκτος να γίνεται αυτό που είναι προορισμένος να γίνει.
Εύχομαι να αποφύγει κάθε τραυματισμό και τα μαλλιά του θα ανεμίζουν αγέρωχα για πολλά χρόνια, στα courts όλου του κόσμου.
Επιμέλεια: Γιάννης Κυφωνίδης
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Νίκος Σισμανίδης: «Ο λιγομίλητος Τσιτσιπάς»