Στα πολλά και ογκώδη βιβλία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων δεν θα βρει ποτέ θέση κεφαλαίου.
Στις διαχρονικές αναφορές της λαμπρότερης διοργάνωσης του πλανήτη δεν θα καταλάβει πολλές σελίδες, δεν θα υπάρχουν πολλές αναφορές. Διότι, εάν είναι να αναφερθεί για την συγκλονιστική, την ανατριχιαστική υπό βροχή ερμηνεία της Σελίν Ντιόν, κάτω από τον φωτισμένο Πύργο του Άιφελ, του «L’Hymne à l’amour» της Εντίθ Πιαφ, ε, τότε η μονόπλευρη αποτίμηση φανερώνει το γενικό λάθος.
Δεν είναι, για εμάς τους Έλληνες, ότι παρά την προσμονή ουδέποτε είδαμε τηλεοπτικά τον Γιάννη Αντετοκούμπο και την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, τους σημαιοφόρους μας, για τους οποίους τόσο μελάνι χύθηκε, παρά ένα μακρινό πλάνο αθλητών και αθλητριών στα γαλανόλευκα πάνω στο πρώτο καραβάκι της παρέλασης! Με αρκετή καθυστέρηση, η «ΕΡΤ» τουλάχιστον πρόβαλε στους ελληνικούς δέκτες το πλάνο τους, έτσι για να μην μείνουμε με την απορία «πόσο χαρούμενοι, πόσο ενθουσιασμένοι ήταν, πόσο το ζούσαν;».
Ούτε ήταν η βροχή, πολλές φορές καταρρακτώδης, η οποία έδιωξε κόσμο, έδιωξε και τους αθλητές μετά την παρέλαση, έσβησε το ένα μάτριξ, αποδιοργάνωσε τις προετοιμασίες, χαμήλωσε εκ των πραγμάτων τον πήχη, με τους θαμπωμένους και βρεγμένους φακούς των καμερών να επηρεάζονται και αυτοί.
Είναι ότι ήταν «λίθοι καί πλίνθοι καί ξύλα καί κέραμος ἀτάκτως ἐρριμμένα», ένα συνονθύλευμα ιδεών και στοιχείων, πολλές φορές με έμπνευση, αλλά που προσέκρουαν σε συνδέσεις και συνδυασμούς ανεξήγητους και άσχετους μεταξύ τους.
Ένα σκηνικό σουρεαλιστικό, κάποιες φορές «ασεβές», όπως σημείωσε ο «Guardian», διανθισμένο με αλλόκοτα ευρήματα και περίεργες προσθέσεις. Η φοβερή Lady Gaga να τραγουδά και να χορεύει πάνω σε σκάλες, πολύ χαριτωμένα είναι η αλήθεια, σε ρυθμούς καν καν (πειράζει που ήταν play back;).
Μπαούλο Louis Vuitton στην ολοκλήρωση ενός βίντεο που θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί «πώς κατασκευάστηκαν τα μετάλλια των αγώνων». Ολίγον «Moulin Rouge», με «Παναγία των Παρισίων» και τον μυστηριώδη Κουασιμόδο να εναλλάσσεται με συγκρότημα Heavy Metal, «Κάρμεν» αλλά και εικόνες από το διάσημο Γαλλικό Ινστιτούτο.
Τα πλοιάρια των 204 χωρών, με τα πλάνα των αποστολών πάντα μακρινά και συγκεχυμένα, διέσχιζαν τα 6χλμ. του Σηκουάνα, με τις όχθες να ζωντανεύουν με όμορφα events, χορευτές και ακροβάτες, break dancers αλλά και ασύνδετες συνέχειες με βιντεάκια όπου πρωταγωνιστούσαν τα … Minions.
Ολίγον Σεντ Εξυπερύ, ολίγον «Μόνα Λίζα», η οποία μάλιστα αναδύθηκε στα νερά του ποταμού, και εν συνεχεία ο γαλλικός ύμνος play back και αυτός από την Αξέλ Σεντ. Η συμπερίληψη, η ελευθερία και η ισότητα σε πρώτο πλάνο, με γενειοφόρες κυρίες να χορεύουν και πόρτες να κλείνουν πίσω από σκετσάκια με πρωταγωνιστές όλων των φύλων. Παρών και ο Διόνυσος σε παρουσία-κλαυσίγελο με την επιβεβλημένη, Παρίσι γαρ, επίδειξη μόδας και τα ωραία χορευτικά σε μια συνέχεια πριν το μεγάλο φινάλε. Τα πάντα όλα μαζί!
Μόνο που στο μεγάλο φινάλε η Ολυμπιακή σημαία, την οποία έφερε η σιδερόφρακτη ιππεύτρια, κρεμάστηκε ανάποδα (!), κλείνοντας αυτό το μέρος, πριν τη συγκινητική ομολογουμένως τελική λαμπαδηδρομία, με τη δάδα στα χέρια του Ζινεντίν Ζιντάν, του Ράφα Ναδάλ, της Σερένα Γουίλιαμς, της Νάντια Κομανέτσι, του Καρλ Λιούις.
Και μετά, Σελίν Ντιόν! Και μετά το πέρας της Τελετής, με τους Τεντί Ρινέ και Μαρί-Ζοζέ Περέκ να ανάβουν τον βωμό με τη μορφή αερόστατου, η εισαγωγή των 33ων Ολυμπιακών Αγώνων κιόλας ξεχάστηκε. Για εμάς τους Έλληνες, πάντα, μα πάντα η δική μας Τελετή, αυτή της Αθήνας, θα είναι η πιο βαθιά, η πιο εμβληματική, η πιο καλλιτεχνική και η πιο συγκινητική. Όσο για αυτήν του Παρισιού, από πάνω ήδη χαμογελά με σημασία το Φάντασμα της Όπερας…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
