Πρόεδρος για μία μέρα

Όλοι στην Ελλάδα θέλουν τον πρόεδρο. Επιθυμούν να μιλήσουν μόνο με τον πρόεδρο ενός οργανισμού, ενός σωματείου, μίας ομοσπονδίας.

Σκέφτονται λες και όλοι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν και δεν παράγουν έργο. Στη χώρα μας, οι πρόεδροι των ομοσπονδιών είναι αμισθί. Στα μάτια και τη λογική μου αυτό είναι λάθος και μάλιστα τεράστιο…

Πώς μπορείς να αφιερώνεις οκτώ και δέκα ώρες την ημέρα από την καθημερινότητά σου για τέσσερα ή και περισσότερα χρόνια δίχως να αμείβεσαι;

Πώς μπορούν να πιστέψουν εκείνοι που σε εξέλεξαν ότι το κάνεις και ενεργείς αμερόληπτα;

Θα πρέπει να υπάρχει κανονική αμοιβή. Θα πρέπει να υπάρχει χρονοδιάγραμμα για το ποιοι είναι οι στόχοι και πότε οφείλουν να επιτευχθούν.

Αν δεν τηρείται, θα πρέπει να αλλάζει το πόστο ακόμη και κατά τη διάρκεια της τετραετούς θητείας.

Πρόεδρος είσαι για όλα εκείνα που αφήνεις πίσω σου, όταν φεύγεις.

Σημασία έχει πόσο εξέλιξες το άθλημα από τη στιγμή που ανέλαβες τις τύχες του, όποιο κι αν ήταν το διάστημα που έμεινες στη θέση σου.

Στην Ελλάδα, βεβαίως, η ιδιότητα και η «ταμπέλα» του προέδρου είναι ελκυστική και όσοι τη φέρουν ευελπιστούν να την διατηρούν για πολλά χρόνια.

Πρόκειται, εκτός των άλλων, πέρα από τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα, για κοινωνικό αξίωμα. Είναι η επιβεβαίωση ενός πετυχημένου κοινωνικού στάτους

Οι φέροντες τον τίτλο θεωρούν πως ανεβαίνουν στα μάτια του κόσμου και, συχνά, τον συνοδεύουν με πολιτικές βλέψεις. Αποτέλεσμα αυτού είναι να χρησιμοποιούν για τους σκοπούς τους ομάδες και ομίλους, ώστε να εκλεγούν και πολιτικά. Για όσους δεν το κάνουν, ο ρόλος, το πόστο και το καθήκον τους είναι να αφήσουν πίσω τους μία παρακαταθήκη.

Εγώ θα ήθελα να αφήσω πίσω μου τα διπλάσια παιδιά που θα ασχολούνται με το μπάσκετ και πολλά περισσότερα ανοικτά γήπεδα και εγκαταστάσεις για να προωθηθεί το άθλημα.

Γήπεδα τα οποία θα έφεραν τα ονόματα διεθνών παικτών, για να εμπνέουν και να δημιουργούν όνειρα στα πιτσιρίκια που θα προπονούνται εκεί.

Στην περίπτωση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, ως πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ., έχω επιχειρήσει εδώ και δύο χρόνια να συναντηθώ με την ηγεσία, χωρίς επιτυχία…

Έχω προσπαθήσει με τηλεφωνικές κλήσεις, με επιστολές προς τον πρόεδρο της Ε.Ο.Κ., αλλά μάταια.

Η έκφραση «αν ήμουν πρόεδρος για μία ημέρα, θα…» είναι πολυφορεμένη. Αυτή, πάντως, δεν είναι μία δική μου επιδίωξη ούτε τώρα ούτε στο μέλλον.

Ωστόσο, αν ήμουν πρόεδρος της ομοσπονδίας του μπάσκετ για μία ημέρα, αν είχα αυτή την ευκαιρία, θα άλλαζα όλα αυτά που έχω δει και έχω βιώσει από την ηλικία των 15 ετών που βρέθηκα στις «μικρές» εθνικές ομάδες και, αργότερα, στην Εθνική Ανδρών.

Θα άφηνα πίσω μου χώρους άθλησης με συνοδεία χορηγών και τα χρώματα της Εθνικής. Το «ΕΛΛΑΣ», «HELLAS» και το «1987» είναι απίστευτα «δυνατά» brand names τα οποία δεν έχει εκμεταλλευτεί ποτέ και κανένας.

Κάθε αθλητής που θα αγωνιζόταν στην Εθνική θα λάμβανε τις τιμές που του άξιζαν, όταν αποχωρούσε. Θα ήταν για πάντα ένα μέλος της οικογένειας της Εθνικής  Ελλάδας.

Θα μπορούσε να ενταχθεί σε ένα αντίστοιχο πρόγραμμα όπως το «UEFA-D», της FIFA και της Ε.Π.Ο., και να εκπαιδευτεί ώστε να είναι καταρτισμένος για να αναπτύξει το μπάσκετ αν συνεχίσει την ενασχόλησή του από άλλο πόστο.

Το ίδιο θα ίσχυε και για παίκτη που θα είχε όραμα να ασχοληθεί με ακαδημία μπάσκετ ή να αναλάβει έναν ρόλο σε έναν σύλλογο, προκειμένου να γνωρίσει τους όρους αθλητικό μάρκετινγκ και όλα όσα είναι σημαντικά για την εξέλιξη του αθλήματος.

Στη χώρα μας έχουν υπάρξει περιπτώσεις αθλητών που έχουν φέρει χρυσό μετάλλιο στη χώρα και όταν ζήτησαν ένα καλοκαίρι να ενσωματωθούν στην προετοιμασία δέκα μέρες αργότερα, τους «κρέμασαν στα μανταλάκια».

Αυτό είναι αδιανόητο κι εγώ θα τους έδινα αυτό το δικαίωμα. Δεν θα κατέκρινα εκείνον που θα ήθελε για ένα καλοκαίρι να μην αγωνιστεί για τον οποιονδήποτε λόγο ούτε θα του έκλεινα την πόρτα της Εθνικής.

Θα του έδινα αυτή την επιλογή διότι η ομάδα με το εθνόσημο είναι εκείνη που αγαπούν και όλοι οι Έλληνες και φυσικά οι ίδιοι οι παίκτες. Η Εθνική ήταν και είναι πάντα μία οικογένεια. Αυτό είναι το πρότυπο της λειτουργίας της και έτσι θα συνέβαινε με τον κάθε συνεργάτη, καθώς όλοι θα εργάζονταν για αυτό τον σκοπό με αμοιβή.

Κανένας δεν χρειάζεται να δουλέψει στην Εθνική δωρεάν, απλώς για να μπορεί να λέει ότι πήρε αυτή την εμπειρία ή αυτή την ιδιότητα στο βιογραφικό του.

Από τους προπονητές ως τους φροντιστές,  όλοι θα συμφωνούσαν σε μία αμοιβή και θα την λάμβαναν δίχως καθυστερήσεις και «ναι μεν, αλλά…». Τα συμβόλαια θα έπρεπε να τηρούνται στο ακέραιο, ώστε να δημιουργηθεί αυτή η κουλτούρα της ομοσπονδίας για τη φερεγγυότητά της.

Είναι απορίας άξιο πώς δεν υπάρχει ένα επίσημο κατάστημα με είδη της Εθνικής είτε στα γραφεία της ομοσπονδίας είτε στο ΟΑΚΑ ή σε κάποιο μεγάλο εμπορικό κέντρο.

Μία μπουτίκ που θα διέθετε από φανέλα του Νίκου Γκάλη μέχρι τους σύγχρονους παίκτες. Από μινιατούρα του χρυσού κυπέλλου του Ευρωμπάσκετ του ’87 ή του 05 ή  μια ειδική συμφωνία για διάθεση φανέλας και παπουτσιών του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ενός brand που έχει ξεφύγει από τα ελληνικά όρια και έχει «κατακτήσει» και την αμερικανική αγορά.

Θα μπορούσε να υπάρχει μία κινητή μπουτίκ σε κάθε πόλη όπου αγωνίζεται η Εθνική ομάδα, είτε εκείνη των Ανδρών είτε των άλλων ηλικιακών κατηγοριών.

Ο κόσμος «διψά» για τέτοια προϊόντα, όμως οι αρμόδιοι δεν το έχουν αντιληφθεί και κινούνται ακόμη σε πεπατημένες παλαιότερων ετών, χωρίς πολλές ιδέες για ανάπτυξη.

Δεν σκέφτηκε κανένας τη σύγχρονη λύση ενός online καταστήματος στο οποίο το κοινό θα μπορούσε να αγοράσει τη φανέλα οποιουδήποτε διεθνή φόρεσε το εθνόσημο, με το αντίστοιχο τύπωμα και όνομα. Αυτό το τμήμα μάρκετινγκ θα ήταν πρότυπο για τα ελληνικά δεδομένα αθλητικής ομοσπονδίας, που οι εταιρίες θα προσπαθούσαν να ταυτιστούν με το brand και όχι το ανάποδο.

Όπως και θα γινόταν και με ένα μουσείο μπάσκετ της επίσημης αγαπημένης μας, κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται και από συλλόγους.

Μία ιδιαιτέρως σημαντική προσέγγιση -δίχως φυσικά αυτό να είναι υποχρεωτικό ή δεδομένο- είναι η παρουσία παλαίμαχων διεθνών παικτών σε διάφορα πόστα της ομοσπονδίας και της Εθνικής.

Οι περισσότερες  ομοσπονδίες της χώρας μας φροντίζουν οι αθλητές τους να μένουν εκτός διοικήσεων για να μην απειλούνται οι θέσεις τους και ίσως και η προεδρία, κάποια στιγμή.

Είναι αθλητές που αποτέλεσαν τους πρεσβευτές του αθλήματος στη χώρα και το εξωτερικό μέσα στο παρκέ και αυτό θα μπορεί να επιτευχθεί και εκτός γηπέδου, με την προσωπικότητα και τη φήμη τους, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό ακόμα και για την αναζήτησή χορηγιών.

Τόσος κόσμος παίζει και αγαπά το μπάσκετ, αλλά πραγματικά αισθάνομαι ως αθλητής και κάποιος που πέρασε από την Εθνική, ότι το άθλημα έχει χάσει πλέον την αίγλη του…

Ταλέντα δεν «βγαίνουν» διότι παίζουν λιγότερα παιδιά, και ο τρόπος διδασκαλίας πρέπει να βελτιωθεί. Επίσης, δεν υπάρχουν και άλλα κίνητρα, εκτός από την επαγγελματική αποκατάσταση που πλέον είναι πάρα πολύ δύσκολη με τις συνθήκες που επικρατούν, θα στήριζα τη δημιουργία λιγκών Κ22.

Θα συνδύαζα τον όρο «dual career» με το μπάσκετ και παράλληλα με εκπαιδευτικά προγράμματα και υποτροφίες στα νέα παιδιά, ώστε να συνεχίσουν να μένουν στον χώρο του μπάσκετ και να μην παρατούν τις σπουδές τους.

Αυτό, αυτομάτως, αφαιρεί από τους γονείς αλλά και από τα παιδιά το δίλημμα «αθλητισμός ή πανεπιστήμιο;», με διαθέσιμα ευέλικτα προγράμματα για πανεπιστήμια.

Θα άφηνα είναι εθνικό πλάνο εκμάθησης του μπάσκετ και του τρόπου που θα παίζεται στην χώρα. Για παράδειγμα, στη Σερβία ο Ντούσαν Ίβκοβιτς απαγόρευσε τo pick-n-roll και την άμυνα ζώνης στις μικρές ηλικίες.

Τα σωματεία θα επιβραβεύονταν όταν αύξαναν τις ακαδημίες τους με κριτήριο ποσό καλά καταρτισμένα με τα βασικά του μπάσκετ είναι τα παιδιά και όχι πόσες νίκες φέρνουν για να είναι επιτυχημένα. Και μαζί με τους χορηγούς, θα τα στήριζα σε δημιουργία δικών τους εγκαταστάσεων.

Ξέρω ότι πολλοί θα σκέφτονται πως όλα αυτά είναι μακρινά και σχεδόν απλησίαστα. Ωστόσο, κάποια στιγμή οφείλουμε όλοι εμείς που αγαπούμε το μπάσκετ να κάνουμε μία αρχή.

Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Κυνήγησε το όνειρό σου» / «Ψυχοθεραπεία» / «Το Μπάσκετ Δεν Τελειώνει» / «Ευκαιρία για αλλαγή» / «Όταν σβήνουν τα φώτα» / «Πώς χρεοκοπούν οι αθλητές» / «Το lockdown σκοτώνει το μπάσκετ» / «ΝΒΑ ντραφτ σημαίνει ευκαιρία» / «Τα δύο πρόσωπα της Ευρωλίγκας» / «Ο αθλητισμός που θέλουμε» / «Ιδέες από και για το μέλλον»

Βλάντο Γιάνκοβιτς: «Το μπάσκετ είμαστε εμείς»

Αντώνης Ασημακόπουλος: «Κάντε ησυχία, παίζω μπάσκετ»

Γιώργος Παυλίδης: «Δύο καριέρες, μία ζωή»