Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι του μπάσκετ που έχουμε πάρει από το άθλημα και μας έχει φέρει πολλά πράγματα, όπως φήμη, δόξα, οφείλουμε να επιστρέψουμε κάτι σε αυτό.
Σκεφτόμουν διαρκώς πως ένα από τα ωραία πράγματα που μπορεί κάποιος να μοιραστεί είναι η γνώση. Όταν μοιραστεί η γνώση και σε άλλους κόουτς, όλοι μαζί έχουμε τη δυνατότητα να ανεβούμε επίπεδο.
Η ιδέα ενός βιβλίου προέκυψε από δύο ερεθίσματα. Το πρώτο από τότε που ήμουν ασίσταντ κόουτς και είχα τη φήμη ενός προπονητή που έδινα μεγάλη σημασία στο σκάουτινγκ.
Με καλούσαν σε πολλά σεμινάρια και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στη γυμναστική ακαδημία και σε σχολές προπονητών. Ήθελα κάθε ομιλία, κάθε μάθημα, να είναι λεπτομερέστατο, να το έχω «χτίσει» σωστά.
Κάποια στιγμή βρέθηκα μπροστά σε έναν τέτοιο όγκο υλικού που θεώρησα ότι μπορεί να γίνει η βάση για ένα βιβλίο. Έτσι ξεκίνησε στο μυαλό μου.
Ελπίζω το βιβλίο «Η Τέχνη του Scouting» να είναι μία αρχή ή και ένα κίνητρο και για άλλους συναδέλφους από αυτή τη «χρυσή» φουρνιά Ελλήνων προπονητών.
Να κάνουν κάτι αντίστοιχο ο Δημήτρης Ιτούδης, ο Φώτης Κατσικάρης, ο Δημήτρης Πρίφτης, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, με τους οποίους ξεκινήσαμε μαζί ως βοηθοί και ήμασταν επιφορτισμένοι με το σκάουτινγκ.
Τζώρτζης Δικαιουλάκος / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Όπως αναφέρω και στον πρόλογο, αυτό το βιβλίο άρχισα να το γράφω από τις αρχές του 2000.
Από τότε, βεβαίως, πολλά άλλαξαν. Τότε κάναμε το σκάουτινγκ με VHS! Είχαμε τέσσερις – πέντε κασέτες και έπρεπε να μεταφέρουμε ό,τι χρειαζόμασταν σε μία, σε πραγματικό χρόνο εγγραφής.
Μας έπαιρνε μία μέρα μόνο για αυτό…
Από την άλλη, προσφάτως συνειδητοποίησα πόσα πολλά πράγματα έχω να γράψω, που κάθε μέρα έρχονταν νέες ιδέες στο μυαλό μου. Κυκλοφορούσα πάντα με ένα στυλό και ένα χαρτί ώστε όλα όσα σκεφτόμουν να μην ξεχάσω να τα περάσω στο βιβλίο.
Κάποιες σεζόν το πρόγραμμα ήταν τόσο φορτωμένο που το είχα παραμελήσει το θέμα του βιβλίου, όμως πάντα το είχα στο μυαλό μου, ότι «πρέπει» να το κάνω.
Πλέον θεωρώ πως είναι τύχη που δεν το τελείωσα νωρίτερα, καθώς με τα χρόνια πιστεύω – θέλω να πιστεύω – έγινα σοφότερος και ως άνθρωπος και ως προπονητής.
Έβαλα πολλά περισσότερα πράγματα μέσα στις σελίδες. Πολλά περισσότερα από εκείνα που αρχικά είχα σκεφτεί και, κυρίως, δεν παρέθεσα μόνο δεδομένα του πώς γίνεται το σκάουτινγκ, αλλά αποτύπωσα μία φιλοσοφία και μπάσκετ και ζωής.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν παρουσιάζει απλώς data, αλλά έχει και συναίσθημα. Και ο λόγος είναι πως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους και όχι με υπολογιστές, με αριθμούς και στατιστικά.
Ο πρόλογος του βιβλίου του Τζώρτζη Δικαιουλάκου, «Η Τέχνη του Scouting», από τον Δημήτρη Ιτούδη.
Τα καλά βιβλία δυστυχώς αρχίζουν και λείπουν από τη μπασκετική βιβλιογραφία.
Πολλοί πιστεύουν πως από το YouTube ή τα νέα μέσα τεχνολογίας η πληροφορία είναι πιο εύκολη και θα βρουν αυτά που θέλουν. Αν δεν ακούσεις απευθείας από εκείνον που έχει κάτι να σου πει, όσα συστήματα ή ασκήσεις και αν παρακολουθήσεις, το αποτέλεσμα της κατανόησης δεν μπορεί να είναι το ίδιο.
Λένε συχνά πως μία ερώτηση που φοβούνται οι συγγραφείς είναι αν το βιβλίο τους είναι αυτοβιογραφικό… Η «Τέχνη του Scouting» είναι το δεύτερο βιβλίο μου. Το πρώτο ήταν ένα μυθιστόρημα, αυτοβιογραφικό, αλλά το έχω εκδώσει με ψευδώνυμο, επομένως, κανένας δεν ξέρει για ποιο πράγμα μιλάω!
Στο δεύτερο βιβλίο, που αφορά το μπάσκετ, μεταφέρω πολλές εμπειρίες και ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχει κάποιος να μάθει από έναν προπονητή είναι οι εμπειρίες του και όχι το πώς κινούνται οι παίκτες στο γήπεδο.
Αναφέρω πολλά τέτοια παραδείγματα. Δεν έχω κρύψει τίποτα και έχω μεταφέρει στις σελίδες και αστείες ιστορίες.
Στη μπασκετική γενιά που ανέφερα παραπάνω, δεν είμαστε από τους κόουτς που φοβόμαστε μην αποκαλύψουμε κάποιο, για παράδειγμα, μυστικό μας. Είμαστε της νοοτροπίας ότι η γνώση πρέπει να μοιράζεται.
Από τότε, άλλωστε, που άρχισα να μοιράζομαι πράγματα σε ομιλίες και σεμινάρια, άρχισα να βάζω και τον εαυτό μου σε μία αναζήτηση νέας γνώσης, πιο εξελιγμένης από εκείνη που είχα.
Ήταν, κοινώς, ένα έξτρα κίνητρο και για μένα.
Η έκδοση ενός βιβλίου, η παρουσία σε ένα σεμινάριο, είναι κινήσεις που επιβεβαιώνουν πως είμαστε μέρος του μπάσκετ και μάλιστα να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούμε ένα μικρό μέρος του αθλήματος. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε στην Ελλάδα.
Δεν έχουν σχέση τα πρωταθλήματα και τα βραβεία που έχουμε κατακτήσει. Στο τέλος της ημέρας, δεν θυμούνται οι περισσότεροι τους τίτλους ούτε του Φαίδωνα Ματθαίου ή του Κώστα Μουρούζη. Σε λίγα χρόνια, δεν θα θυμούνται ούτε αυτούς του Ζέλικο Ομπράντοβιτς…
Θα θυμούνται τι άνθρωποι ήταν, πόσους φίλους έκαναν και πόσους παίκτες βοήθησαν. Αυτό οφείλουμε να το καταλάβουμε καλά όχι μόνο εμείς οι προπονητές.
Διότι, τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα παρατηρώ έναν μεγάλο αριθμό ατόμων που εκπροσωπούν είτε ομάδες είτε την ομοσπονδία, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ή αυτό που κάνουν ανώτερο από το ίδιο το μπάσκετ…
Κανένας δεν είναι πάνω από το μπάσκετ.
Photo by: Τζώρτζης Δικαιουλάκος / Facebook.
Το ίδιο το βιβλίο και ο τίτλος του, για αυτό με το οποίο ασχολείται, καλύπτει ένα μεγάλο κενό που υπάρχει στην παγκόσμια βιβλιογραφία του μπάσκετ.
Για να το γράψω «κατέβασα» όποιο βιβλίο ή ιστοσελίδα αναφερόταν στο θέμα του σκάουτινγκ. Κι όμως, δεν βρήκα κάτι, ακόμη και στη βιβλιογραφία της Αμερικής.
Βρήκα για σκάουτινγκ στο αμερικανικό φούτμπολ, στο χόκεϊ, στο μπέιζμπολ, αλλά για το μπάσκετ τίποτα, ούτε σε ξένο βιβλίο.
Αυτό το βιβλίο είναι το πρώτο στην Ελλάδα και το δεύτερο στην Ευρώπη που λανσάρει μία νέα τεχνολογία, ιδιαιτέρως πρωτοποριακή για την εξέλιξη του βιβλίου και των εντύπων.
Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Η Τέχνη του Scouting», του Τζώρτζη Δικαιουλάκου.
Στο εξώφυλλό του φέρει την τεχνολογία NFC, με την οποία αν κάποιος φέρει κοντά το κινητό του, έχοντας την αντίστοιχη εφαρμογή, ανοίγει αυτόματα μία ιστοσελίδα με βίντεο για αυτά που εξηγώ στις σελίδες.
Αποτυπώνει με εικόνα όσα εξηγούμε, με συστήματα, ασκήσεις που παρουσιάζουν πραγματικοί παίκτες. Ευχαριστώ γι’ αυτό την ομάδα ανδρών των Μελισσίων, που ασχολήθηκαν και με βοήθησαν.
Όσοι αγοράσουν το βιβλίο έχουν τρία προπονητικά Software δώρο.
Είναι μία ιδέα η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και οπτικοποιεί κομμάτια του βιβλίου. Αυτό είναι κάτι, για παράδειγμα, που μπορεί στο μέλλον να δοκιμάσει και κάποιος σεφ, με βίντεο σχετικά με τις συνταγές του.
Την ίδια τεχνολογία πρότεινα και στον γυμναστή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Κώστα Χατζηχρήστο, με τον οποίο έχουμε συζητήσει το ενδεχόμενο να γράψει κι εκείνος ένα βιβλίο σχετικά με την εξαιρετική δουλειά του.
Το σκάουτινγκ δεν είναι κάτι απλό.
Δεν είναι εύκολο και αυτό που αναφέρω και επισημαίνω στο βιβλίο είναι πως για να κάνεις το σκάουτινγκ της αντίπαλης ομάδας και να το μεταφέρεις στους παίκτες σου πρέπει να γνωρίζεις καλά και τη δική σου ομάδα.
Πολλοί νομίζουν ότι γνωρίζουν την ομάδα τους, όμως αυτό δεν είναι εύκολο. Επίσης, θα πρέπει να γνωρίζεις και τον ίδιο σου τον εαυτό ως προπονητή.
Περισσότερα στις σελίδες του βιβλίου, το οποίο αυτό τον καιρό μεταφράζεται στα αγγλικά για να «ανέβει» στo Amazon.
Αμέσως μετά θα μεταφραστεί σε περισσότερες γλώσσες, καθώς ήδη έχουν γίνει συμφωνίες για την κυκλοφορία του σε Ισπανία, Γαλλία, Ρωσία, Ισραήλ, Πολωνία, Γερμανία, Σερβία Κροατία και Τουρκία.
Ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος (δεξιά), σε προπόνηση της Εθνικής Γυναικών, τον Απρίλιο του 2013 / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος είναι επαγγελματίας προπονητής μπάσκετ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
(Ακολουθούν επιλεγμένα αποσπάσματα του βιβλίου «Η Τέχνη του Scouting», του Τζώρτζη Δικαιουλάκου)
«Ήταν ο καιρός που άρχιζα να μαθαίνω τον εαυτό μου και την ομάδα μου καλύτερα μέσα από το scouting. Μέσα από την ανάλυση των άλλων ομάδων και τη φιλοσοφία άλλων προπονητών έγινα σοφότερος. Όποιον και να ρωτήσετε από αυτή τη χρυσή φουρνιά των assistant coaches που μετέπειτα έγιναν σπουδαίοι head coaches, το ίδιο θα σας πει. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως δεν έχει τόσο σημασία το τι κάνεις όσο το πώς το κάνεις. Τότε ήταν που ένιωσα αυτό που έλεγε και ο αείμνηστος Φαίδωνας Ματθαίου: “Η μπάλα δεν έχει αέρα μέσα, έχει συναίσθημα, έχει ψυχή, δουλειά, περηφάνια και αγάπη”. Είδα το μπάσκετ διαφορετικά. Άρχιζα να βρίσκω τους συνδετικούς κρίκους και να ενώνω τα μικρά κομμάτια ή να διασπάω τα μεγάλα σε μικρότερα…
… »Στο τέλος της ημέρας δεν θα πρέπει να υπάρχει παίκτης που δεν θα πιστέψει σε αυτό που κάνουμε. Ο κάθε παίκτης πρέπει να ξέρει τη δουλειά του. Δεν είναι το σύστημα της άμυνας ή της επίθεσης το σημαντικότερο, αλλά η πίστη του παίκτη σε αυτό που γίνεται, η θέλησή του να ενταχθεί στο σύστημα και η ικανότητά του να το εκτελέσει. Η ικανότητα είναι πολύ σημαντική και δυστυχώς πολύ συχνά εμείς οι προπονητές το προσπερνάμε. Το πλάνο του προπονητή δεν φτάνει απαραίτητα για τη νίκη. Χρειάζεται και κάτι ακόμα πιο δύσκολο, χρειάζεται ο παίκτης με το ταλέντο, ή καλύτερα θα το τοποθετούσα ως το “απαραίτητο” ταλέντο για να εκτελέσει το συγκεκριμένο πλάνο…».
Photo by: Τζώρτζης Δικαιουλάκος / Facebook.
«Η επικοινωνία είναι το βασικότερο θεμέλιο κάθε σπουδαίας σχέσης. Η επικοινωνία δημιουργεί εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη δημιουργεί δέσμευση. Η δέσμευση ενθαρρύνει την ομαδική δουλειά και η ομαδική δουλειά φέρνει τα αποτελέσματα. Χωρίς επικοινωνία δεν θα έχετε την εμπιστοσύνη για να δημιουργήσετε μια ισχυρή σχέση. Και χωρίς ισχυρές σχέσεις δεν μπορείτε να έχετε μια ισχυρή ομάδα. Οι ψυχολόγοι λένε πως στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι γάμοι καταρρέουν λόγω της κακής επικοινωνίας. Έτσι και οι περισσότερες ομάδες καταρρέουν λόγω κακής επικοινωνίας.
… »Ο πραγματικά καλός προπονητής είναι αυτός ο οποίος μπορεί να συνδυάζει και να κρατάει σε μια ισορροπία την επιστήμη, την προπονητική, την επικοινωνία, την καλή ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση της ομάδας. Ακόμα κι αυτά όμως από μόνα τους δεν είναι ικανά να καθορίσουν την επιτυχία».
Ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος, στον πάγκο του Αθηναϊκού, τον Μάρτιο του 2010, στον δρόμο για την κατάκτηση του EuroCup / Photo by: Eurokinissi (Action Images).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Τζώρτζης Δικαιουλάκος: «Αθηναϊκός, η εξωπραγματική εξαίρεση στον κανόνα»
Τζώρτζης Δικαιουλάκος: «Σκοπιά στο Σεράγεβο»
Νίκος Παπαδογιάννης: «Πίσσα και πούπουλα στη Γάνδη» / «Η τραγωδία του Μπόμπαν»