Η δημιουργική αναζήτηση στην ημέρα του ήταν ιδιαιτέρως σύντομη. Τουλάχιστον συνήθως. Η πρακτικότητα της καθημερινότητάς του, άλλωστε, ήταν εξαρτημένη από έναν αριθμό.
Ένα νούμερο, αυτό ζητούσε κάθε πρωί ο Σέιν Λάρκιν.
Σύμφωνα με την γλαφυρή αναφορά της Τζάκι ΜακΜούλαν στο ESPN, οι υπόλοιπες ώρες «ήταν η δική του “Ημέρα της Μαρμότας” και μάλιστα μαρτυρική». Ρουτίνα επαναλαμβανόμενη, με μόνη διαφορά τη συχνότητα. Εκεί έγκειται η «ανάγκη» του αριθμού «του».
Ο έφηβος Σέιν δεν μπορούσε ποτέ να υπολογίσει τη ρουτίνα του πριν από το σχολείο. Άλλες φορές χρειαζόταν μερικά λεπτά. Άλλες φορές ακόμη και ώρες.
Κάθε φορά που άνοιγε τα μάτια του, πριν καν σηκωθεί από το κρεβάτι, έπιανε το τηλεκοντρόλ και συντονιζόταν σε μία αθλητική εκπομπή. Περίμενε υπομονετικά το «νούμερο».
Κάποια φορά, όπως είχε αποκαλύψει στη ΜακΜούλαν, διάβασε ότι το προηγούμενο βράδυ ο Ρέι Άλεν πέτυχε οκτώ τρίποντα. Οκτώ, λοιπόν. Κάτι που αποτυπωνόταν στον εγκέφαλό του και τον ενημέρωνε πως αυτός ήταν ο αριθμός της ημέρας… «8».
Τόσες θα ήταν οι φορές που θα έπλενε τα χέρια του μέσα στη μέρα. Ο υπολογισμός προσεκτικός. Αν την ώρα που ντυνόταν άγγιζε κατά λάθος το χαλί, έπρεπε να τρέξει στο μπάνιο και να πλύνει τα χέρια του. Οκτώ φορές.
Ο Σέιν Λάρκιν με τη φανέλα της Αναντολού Εφές / Photo by: Eurokinissi.
Για τον πρωταθλητή Ευρώπης με την Αναντολού Εφές γκαρντ, όλα έδειχναν φαινομενικά απλά.
Ο «αριθμός» ήταν κάτι που «έπρεπε» να εκπληρωθεί. Για τους άλλους, όμως, η κατάσταση δεν ήταν «ευανάγνωστη».
«Με περνούσαν για τρελό και για “φρικιό”», είχε αφηγηθεί για το πώς τον αντιμετώπιζαν. Λίγοι μπήκαν στον κόπο να τον καταλάβουν ή να επιχειρήσουν να τον καταλάβουν. Ο Λάρκιν ταλαιπωρείται από το σύνδρομο OCD (obsessive-compulsive disorder), μία χρόνια ψυχαναγκαστική διαταραχή που του προκαλεί διαρκείς και επαναλαμβανόμενες επιθυμίες να πλένει τα χέρια του.
Τα χρόνια που ήθελε να απολαύσει την παιδική αφέλειά του, να ζήσει τα πρώτα όνειρά του, το μυαλό του Αμερικανού (κατόχου, πλέον, και της τουρκικής υπηκοότητας) κυριευόταν από εμμονές…
Οι γύρω του, εκτός της οικογένειάς του, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την κατάσταση. Η αδυναμία πραγματικής βοήθειας τού προκάλεσε και φοβίες.
Φοβίες για το πώς τον έβλεπαν, πώς τον έκριναν και τι κίνητρα είχε ο καθένας που ερχόταν κοντά του. Το bullying ήταν σύνηθες, τα πειράγματα περισσότερα, τα περίεργα βλέμματα συχνότατα.
Photo by: Shane Larkin / Instagram.
Η κατάσταση του Σέιν Λάρκιν, η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή OCD πλήττει μόλις το 2,3% των ανθρώπων και βάσει των ερευνών, μόνο ένα στα 100 παιδιά.
Για ένα μικρό παιδί που οι ιατρικοί όροι έμοιαζαν με γλωσσοδέτη και η απορία «γιατί σε μένα;» ήταν τακτική στη σκέψη και στο στόμα του, η υπόθεση ήταν πιο περίπλοκη.
Ο Σέιν αναρωτιόταν γιατί έμενε «αιχμάλωτος» μίας συνήθειας που ήταν επίπονη, κουραστική, απογοητευτική και πάντα τον τρόμαζε… Στο ESPN είχε εξιστορήσει πως «έβλεπα τους φίλους μου να πλένουν τα χέρια τους μία φορά ή και καθόλου και δεν τους έκρινα. Απλώς απορούσα: “Τι στο διάολο συμβαίνει με μένα;”».
Οι ερωτήσεις ήταν μόνιμες όταν βρισκόταν με κόσμο. Τις στιγμές που ήταν μόνος του, δεν αναρωτιόταν. Δεν προβληματιζόταν ούτε εκείνες τις φορές που έπλενε με τόση μανία τα χέρια του που τα… μάτωνε!
Η ειρωνεία ήταν πως ένας από τους ανθρώπους που είχαν διαμορφώσει κάποτε την καθημερινότητα του Σέιν, ο Ρέι Άλεν, είχε διαγνωστεί με «οριακό OCD», για την -για άλλους όχι εμμονή αλλά τάξη- να έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και μία ξεκάθαρη «ιεροτελεστία» πριν από τους αγώνες.
Αυτή, όμως, ήταν μία διαταραχή που και αργά έγινε γνωστή και δεν τον επηρέασε όπως τον νεαρό Λάρκιν.
Ο Σέιν Λάρκιν με τη φανέλα της Μπασκόνια, σε αγώνα με τον Παναθηναϊκό για την Ευρωλίγκα, στις 23/12/2016 στο ΟΑΚΑ / Photo by: Eurokinissi.
Ο Σέιν Λάρκιν γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1992 στο Σινσινάτι του Οχάιο. Ο πατέρας του, Μπάρι Λάρκιν υπήρξε σπουδαίος παίκτης του μπέιζμπολ και είναι μέλος του Hall Of Fame.
Ο Σέιν έχει αποκαλύψει ότι ο Μπάρι θέλησε να τον βοηθήσει με διάφορες μεθόδους, οι οποίες όμως όχι μόνο δεν του έκαναν καλό, αλλά τον άγχωναν περισσότερο.
«Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου προσπάθησε να με βοηθήσει, αλλά με λάθος τρόπο…», έχει πει. «Τον έβλεπα πως επίτηδες δεν έπλενε τα χέρια του ακόμη και όταν επέστρεφε στο σπίτι ή πριν καθίσουμε για φαγητό. Η μέθοδός του δεν στάθηκε ικανή να με κάνει να αφήσω πίσω μου την εμμονή μου. Πήγαινε στο μπάνιο και δεν πλενόταν, ενώ στη συνέχεια ερχόταν και ακουμπούσε το χέρι μου.
»Μου έλεγε “Σέιν, είσαι καλό παιδί και μπορείς να το κάνεις”. Η λύση που είχε στο μυαλό του, ωστόσο, αντί να κάνει καλό, δημιούργησε προβλήματα ανάμεσά μας…».
Το βάρος για τον μετέπειτα γκαρντ του πανεπιστήμιου του Μαϊάμι ήταν μεγάλο.
Εξηγώντας πως «δεν ήθελα στην αρχή να αποκαλύψω το πρόβλημα σε κανένα άλλον πλην της οικογένειάς μου. Δεν ήθελα ο κόσμος να με βλέπει ως εκείνο τον “παράξενο” τύπο»…
Ο Σέιν Λάρκιν ανάμεσα στον πατέρα του, Μπάρι και την αδερφή του, Σίμπερ / Photo by: Shane Larkin – Instagram.
Με κίνδυνο η εμμονή του να «πληγώσει» εκτός από τα χέρια του και την καριέρα που ονειρευόταν, αναζήτησε λύση.
Αρχικά ήταν μία συνταγή για φάρμακα για την πάθησή του. Οι παρενέργειες, όμως, ήταν κυρίως πως «στράγγιζαν» την ενέργειά του και δεν ακολούθησε την αγωγή για καιρό…
«Τα φάρμακα με έκαναν να ηρεμώ περισσότερο από όσο έπρεπε και χρειαζόμουν. Αισθανόμουν πως έπρεπε να είμαι στα όριά μου, ώστε να γίνομαι ανταγωνιστικός, αλλά μου “έκλεβαν” τις δυνάμεις.
»Κάποια στιγμή, για να μην το κάνω κρυφά, είπα στην μητέρα μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσω τη συνταγή».
Ο Σέιν ήταν στο γυμνάσιο, τα συμπτώματα επιδεινώνονταν και αρχικά η κυρία Λίσα Λάρκιν τον παρέπεμψε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας ο οποίος συνέστησε αντικαταθλιπτικά χάπια. «Δεν έχω κατάθλιψη, ε;», ρώτησε την μητέρα του… «Ή έχω;».
Στο σχολείο, καθάριζε με υγρά μαντηλάκια τον υπολογιστή ή το κινητό του κάθε φορά που ένα παιδί τα άγγιζε ή τύγχανε να φτερνιστεί κοντά του. Το συχνό καθάρισμα προκαλούσε φθορές.
«Δεν μπορούσα να πατήσω το κουμπί στον ανελκυστήρα», είχε ομολογήσει. Ωστόσο, ήταν για εκείνον ανεξήγητο το ότι δεν είχε παρόμοια προβλήματα και έγνοιες στο παρκέ…
Ο Λάρκιν είχε εξηγήσει στο ESPN ότι «δεν είχα πρόβλημα να μοιραστώ αποδυτήρια, να πιάσει τη μπάλα που είχαν αγγίξει παιδιά που είχαν πιάσει τη μύτη ή τις μασχάλες τους…
»Μπορούσα να παίζω μπάσκετμπολ για ώρες με την ίδια μπάλα που είχε περάσει από δεκάδες χέρια. Αμέσως μετά ίσως το είχα ξεχάσει τόσο, που υπήρχαν φορές που έβγαινα από το γήπεδο, πήγαινα με συμπαίκτες μου να φάμε ένα χάμπουργκερ και δεν ήθελα ούτε είχα αγωνία να πλύνω τα χέρια μου… Αυτό δεν έβγαζε κανένα νόημα».
Τα συμπτώματα συνεχίστηκαν και στο κολέγιο. Ο Αμερικανός γκαρντ υπέβαλε αίτηση για μία ιατρική εξαίρεση του NCAA, ώστε να έχει την ευχέρεια να πάρει μετεγγραφή από το Ντε Πολ στο Μαϊάμι, που ήταν πιο κοντά στο σπίτι των γονιών του, δίχως όπως επιτάσσουν οι κανονισμοί να μείνει εκτός για μία σεζόν.
Λίγο πριν από το ντραφτ του 2013, στο οποίο επιλέχθηκε από την Ατλάντα στο Νο18, τρεις θέσεις χαμηλότερα από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και μία πίσω από τον Ντένις Σρέντερ, βρέθηκε στη δοκιμασία του Draft Combine.
Οι δημοσιογράφοι, έχοντας μάθει για τη διαταραχή του, δεν σταμάτησαν να του κάνουν ερωτήσεις όπως «λαμβάνεις φαρμακευτική αγωγή;», «έχεις θεραπευτεί;» ή «θα μπορέσεις να παίξεις στο ΝΒΑ μ’ αυτό που έχεις;».
Ο Λάρκιν επισήμανε πως «δεν τους αδικώ για τις απορίες τους, όμως δεν ήμουν εκεί για να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά για να παίξω και να δείξω τις ικανότητές μου μέσα στις τέσσερις γραμμές».
Τα δικαιώματά του μεταφέρθηκαν άμεσα στο Ντάλας, αλλά στο σάμερ λιγκ έσπασε τον αστράγαλό του κι έμεινε εκτός προπονήσεων για τρεις μήνες.
Πέρασε τη ρούκι σεζόν του μεταξύ ΝΒΑ και G-League και στη Λίγκα είχε μ.ό. 2,8π. σε 48 αγώνες.
Το καλοκαίρι του 2014 έγινε ανταλλαγή στη Νέα Υόρκη, όπου βρήκε περισσότερες ευκαιρίες (μ.ό. 6,2π.-3,2ασ. σε 24,5΄ και 76 ματς), κάτι που συνέβη και την επόμενη χρονιά στο Μπρούκλιν (7,3π.-4,4ασ. σε 22,4΄).
Το 2016 μετακόμισε για πρώτη φορά στην Ευρώπη, υπογράφοντας στην ισπανική Μπασκόνια (μ.ό. 13,1π.) και το επόμενο καλοκαίρι συμφώνησε με τη Μπαρτσελόνα. Οι Βάσκοι, όμως, είχαν δικαίωμα να τον κρατήσουν με ισόποση προσφορά.
Τον Ιούλιο του 2017, όμως, όπως είχε με τη σειρά του δικαίωμα μόνο για το ΝΒΑ, αποδέχθηκε πρόταση των Σέλτικς, αφήνοντας στο τραπέζι τα 6,3 εκατ. της Μπασκόνια.
Στη Βοστόνη οι ευκαιρίες ήταν επίσης λίγες (μ.ό. 4,3π. σε 14,4΄ και 54 παιχνίδια), κάτι που τον έφερε και πάλι στην Ευρώπη.
Η Εφές τού πρόσφερε χρήματα και ηγετικό ρόλο. Μετά τους 12,2π. του 2018-2019, την επόμενη σεζόν μέτρησε 22,2π. (στις 29/11/19 σκόραρε 49 εναντίον της Μπάγερν!) και στην τρέχουσα χρονιά κατέκτησε την Ευρωλίγκα!
Το τρόπαιο το σφιχταγκάλιασε δίχως να χρειάζεται να πλύνει τα χέρια του. Η σαμπάνια έκανε τη δουλειά της.
Ο Σέιν Λάρκιν ακόμη προσπαθεί κάποιες φορές να ανοίξει μία βρύση με τους αγκώνες του. Φοβάται τα μικρόβια και θέλει να αποφύγει να (ξανα)πλύνει τα χέρια του.
Στο ΝΒΑ υπήρξαν στιγμές που δεν ήθελε να ακουμπήσει ακόμη και τις επιταγές των μισθών του!
Πάντως, εξηγεί ότι «οι μέρες με την εμμονή για το πλύσιμο των χεριών μου είναι πίσω μου». Και αν τα φάρμακα δεν τον βοήθησαν να το ξεπεράσει, αυτό που τον έκανε να αισθανθεί καλύτερα είναι το ότι αποφάσισε να ανοιχτεί για το πρόβλημά του.
Όταν άκουσε παίκτες του ΝΒΑ όπως οι ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν, Κέβιν Λαβ και Μέτα Σάντιφορντ-Αρτέστ να μιλούν για την ψυχική υγεία, πήρε δύναμη.
Σε ένα δικό του κείμενο είχε ζητήσει να «με βλέπετε όπως είμαι. Αυτός είμαι και δεν επιθυμώ να με αντιμετωπίζετε πως διαφορετικό. Αν με αγαπάτε ως παίκτη, θα ήθελα να με αγαπάτε και ως άνθρωπο… Όλοι μας έχουμε κάτι μέσα μας. Απλώς είναι διαφορετικό για τον καθένα. Κάποιοι το αποκαλύπτουν και λυτρώνονται. Άλλοι το φυλούν ως μυστικό και αυτό τους καταδυναστεύει».
Το ταλέντο του στο παρκέ είναι ξακάθαρο. Εκείνο που αναζητά ο ίδιος ο Λάρκιν, όμως, είναι «να διακρίνουμε πέρα από τον ταλαντούχο παίκτη. Να μην μένουμε μόνο σε αυτή την πτυχή του…
»Υπάρχουν φορές που τα προβλήματα και οι ευαισθησίες μας μπορούν να βοηθήσουν τον διπλανό μας. Ας το μοιραστούμε όχι μόνο για να νιώσουμε ξεχωριστοί, αλλά και για να γίνουμε το παράδειγμα για να καθαρίσουμε την καρδιά μας».
Photo by: Eurokinissi.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Το success story του Βασίλιε Μίτσιτς δεν είναι τα τρόπαια ή τα βραβεία…
Ο Μέτα Σάντιφορντ – Αρτέστ δεν φοβήθηκε ποτέ να «τσαλακώσει» την εικόνα του
Η Μπρίτνεϊ Γκράινερ δεν κρύφτηκε ποτέ από το bullying ή την κατάθλιψη
Η αβάσταχτη απλότητα του (περίπλοκου) εαυτού του Ντένις Ρόντμαν
Οι πολλαπλές προσωπικότητες του Ντελόντε Ουέστ έγιναν η τραγωδία του…