Ζούμε για την Κυριακή

Το 1996 είναι πολύ μακρινό, τότε που για πρώτη φορά έφυγα απ’ το σπίτι μου στα Γιάννενα και πήγα στη Β’ ομάδα του Παναθηναϊκού, στους ερασιτέχνες.

Είχα πάει να δοκιμαστώ και μάλιστα ήταν η περίοδος που ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει 0-1 τον Άγιαξ.

Βλέπαμε όλοι μαζί τον αγώνα στις εγκαταστάσεις της ακαδημίας στην Παιανία, στο γκολ του Βαζέχα τα είχαμε σπάσει μέσα και την επόμενη μέρα ο Διευθυντής των εγκαταστάσεων, ο Ανδρέας Γερογιάννης, μας είπε ότι δεν θα είχαμε καμία επίπτωση λόγω του γεγονότος!

Δεν έχω καταλάβει πώς έχουν περάσει τόσα χρόνια, είναι σαν να ‘ταν χθες!

Και αυτό είναι γλυκό, καθόλου πικρό, καθώς το ποδόσφαιρο μού έχει δώσει απίστευτα πράγματα, τις αρχές και τις αξίες που έχω πάρει μέσα από αυτό δεν θα μπορούσα να τις έχω πάρει από κανέναν άλλον επαγγελματικό χώρο.

Ήταν καταπληκτικά χρόνια, συμπεριλαμβάνοντας και όλες τις δυσκολίες που εμπεριέχουν βέβαια, γιατί μέσα από αυτές φτιάχνουμε χαρακτήρες, δημιουργούμε προσωπικότητες, γινόμαστε δυνατοί!

Ταυτόχρονα, συνυπήρξα με ποδοσφαιρικές μορφές όπως ο Αποστολάκης, ο Σαραβάκος, ο Βαζέχα, ο Καραγκούνης, ο Μπασινάς.

Για εμένα ήταν ευτυχία να μπορώ να βρεθώ μαζί τους, γιατί οι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα είναι δύο ταχυτήτων^. το 98% που ανήκουμε οι περισσότεροι και το 2% που έχουν κάνει κάτι εξαιρετικό στην πορεία τους, έχουν αγωνιστεί σε μεγάλες ομάδες, έχουν συνέπεια, έχουν πάρει Πρωταθλήματα και Κύπελλα, έχουν παίξει σε ευρωπαϊκούς αγώνες.

Εγώ μπορώ να πω ότι δεν ήμουν καλός ποδοσφαιριστής, ωστόσο ήμουν τυχερός που είδα και συνεργάστηκα με παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου.

Αυτό με βοήθησε μετέπειτα και στην προπονητική, γιατί αυτές οι εικόνες που είχα, όσον αφορά στην ευφυΐα παικτών, τα τεχνικά χαρακτηριστικά, τον τρόπο λειτουργίας, την προσωπικότητάς τους, αποτέλεσαν ένα μεγάλο προνόμιο στην ποδοσφαιρική μου καριέρα.

Είναι όλα αυτά τα ονόματα αλλά και άλλα που συνάντησα και έζησα σε άλλες ομάδες, πχ στον ΟΦΗ, στη Λάρισα ο Νίκος Νταμπίζας κ.α., τα οποία όλα μου έδωσαν πολλά και μέσα από αυτήν την καθημερινότητα βοηθήθηκα αρκετά στο ποδόσφαιρο και την προπονητική.

Ως ποδοσφαιριστής οι ικανότητές μου ήταν συγκεκριμένες, στην προπονητική όμως μπορείς να προσθέσεις εμπειρίες που δεν τις συναντάς σε σχολές αλλά από την επαφή σου με όλους αυτούς τους τοπ παίκτες που συνάντησες, Έλληνες και ξένους.

Από τους δεύτερους ποιον να πρωτοθυμηθώ, τον Σόουζα, τον Ασάνοβιτς, τον Χούλιο Σέζαρ, τον Φλίπσεν, τον Βλάοβιτς;

Έζησα πολλές ωραίες στιγμές λοιπόν που συνήθως συνδέονταν με τις “καλές παρέες”.

Στον Παναθηναϊκό , στον οποίον ήμουν πχ ο 25ος ποδοσφαιριστής του ρόστερ, για να μην πω ο 28ος, ήταν καλές τόσο η παρέα όσο και η ομάδα, κάτι στο οποίο έρχονταν να προστεθούν και οι επιτυχίες. Ωραία χρόνια!

Στον ΟΦΗ που σωθήκαμε στα μπαράζ με τον ΠΑΣ Γιάννενα, στη Χαλκηδόνα που από τη Β’ κατηγορία βγήκαμε στην Α’ και συνεχίσαμε για δύο χρόνια εκεί με εξαιρετικές πορείες, στη Λάρισα που βγήκαμε έβδομοι με τον κύριο Δώνη, παντού εξαιρετικές παρέες, εξαιρετικές ομάδες.

Και ήμουν τυχερός επίσης, γιατί στις ομάδες που βρέθηκα υπήρχε σταθερότητα διοικητική και κυρίως προπονητική!

Θυμάμαι, από την αρχή ως το τέλος της πορείας μου στον ΟΦΗ είχα τους ίδιους προπονητές, στη Χαλκηδόνα τρία χρόνια είχα έναν, τον κύριο Παράσχο, στη Λάρισα το ίδιο, τον κύριο Δώνη.

Ωστόσο υπήρχαν και δύσκολες στιγμές. Στην χρονιά, για παράδειγμα, που δεν καταφέραμε με τον Παναιτωλικό να ανέβουμε από τη Γ’ κατηγορία, με Πρόεδρο τότε τον κύριο Κωστούλα και ένα εξαιρετικό ρόστερ, θα ήθελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να τα έχουμε καταφέρει.

Αλλά εκεί είχαμε πολλές αλλαγές προπονητών, σε ένα εξάμηνο είχαμε αλλάξει τρεις-τέσσερεις προπονητές, παρά το φοβερό ρόστερ που είχαμε.

Τότε, αν δεν κάνω λάθος, πρώτος είχε βγει ο Διαγόρας και δεύτερη η Ηλιούπολη στα μπαράζ με την Καρδίτσα, τότε με τα γνωστά κομμένα δοκάρια.

Ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας, ο Χουάν Ρότσα, ο Γιάννης Σαμαράς, ο Βασίλης Δανιήλ, ο Άγγελος Αναστασιάδης, ο Γιώργος Δώνης, ο Γιώργος Παράσχος, ο Γρηγόρης Τσινός, όλοι αυτοί, οι οποίοι είναι και οι πιο “διάσημοι” προπονητές, αλλά και οι άλλοι, οι λιγότερο γνωστοί, μου έδωσαν πολύ καλά στοιχεία.

Από τον αείμνηστο Κυράστα, για παράδειγμα, έναν από τους κορυφαίους προπονητές στην Ελλάδα, ο οποίος δυστυχώς “έφυγε” νωρίς και άδικα, θυμάμαι ότι για την εποχή του ήταν απίστευτα μπροστά στο management και σε ζητήματα τακτικής.

Με τον Γιάννη Σαμαρά ήμουν εννέα χρόνια μαζί, με ένα διάλειμμα 10 μηνών, οπότε και είχα πάει στην Κύπρο^. πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό, περισσότερο από έναν στην ΑΕΚ και 20 μήνες στον ΟΦΗ, καθημερινά μαζί του, πολλές ώρες, μου άνοιξε δρόμους και μου έδωσε τη δυνατότητα να μπορώ να ψαχτώ προπονητικά και να βελτιωθώ, του είχα απίστευτη εμπιστοσύνη, την οποία τη βρίσεις δύσκολα στο ποδόσφαιρο, και υπήρχε χημεία μεταξύ μας.

Αλλά και από τον κάθε προπονητή με τον οποίον συνεργάστηκα πήρα κάτι.

Πριν κρεμάσω τα παπούτσια μου στο Ρουφ, είχα ήδη σταματήσει μέσα μου, είχα σκοτώσει τον ποδοσφαιριστή μέσα μου ένα-δυο χρόνια νωρίτερα, είχα κιόλας βγάλει το UEFA B και είχα ξεκινήσει το UEFA A (σχολές προπονητών).

Ωστόσο, στα τελευταία περάσματά μου σε Καλλιθέα και Ρουφ πετύχαμε πράγματα.

Με την Καλλιθέα, θυμάμαι, ήμουν το πρώτο εξάμηνο στην ομάδα και είχαμε ανέβει από τη Γ’ στη Β’ με τον κύριο Σαλευρή ακόμη.

Αλλά και στο Ρουφ κάναμε αξιόλογες πορείες. Είχα πάει στη Δ’ Εθνική και βγήκαμε στη Γ’ ερασιτεχνική κατηγορία, μια πολύ  χαρούμενη στιγμή στην καριέρα μου, ήμασταν μια φοβερή παρέα παιδιών-ερασιτεχνών, έπαιξα 11 αγώνες και αλλάξαμε κατηγορία, ήταν σαν να είχαμε πάρει το Πρωτάθλημα στην Α’ Εθνική!

Όταν ήμουν στην Καλλιθέα, έβλεπα κεντρικό αμυντικό τον Γιώργο Κουτρουμπή, ακόμη πιτσιρικά, και έλεγα του κόουτς, κυρίου Παντελίδη, «αυτός είναι καλός, να τον βάζεις και να μη βάζεις τόσο πολύ εμένα».

Ήταν σαν να έφευγα από το ποδόσφαιρο, ήμουν αποφασισμένος και δούλευα για την επόμενη ημέρα, να μεταβώ στην προπονητική, ήξερα τι θα κάνω.

Είχα προτάσεις τότε από τέσσσερεις προπονητές ομάδων Α’ Εθνικής ώστε να πάω συνεργάτης τους, αλλά αυτό που ήθελα -και ήξερα ότι πρέπει να κάνω- ήταν να μπω σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου ως προπονητής για να κάνω την πρακτική μου.

Ήξερα ποιον δρόμο ήθελα να βαδίσω, είχα στοχεύσει σε αυτό, ότι πρέπει να μπω σε μια ακαδημία για να κάνω όσο περισσότερες προπονητικές μονάδες μπορούσα κάθε μέρα, να γράφω, να σκίζω, να ξαναγράφω και να αποκτώ την εμπειρία για το πώς προπονείς.

Στην ακαδημία ποδοσφαίρου μπορείς να κάνεις λάθη χωρίς να στοιχίζουν, να κάνεις δηλαδή την πρακτική σου.

Μπορείς επίσης μέσα σε έναν χρόνο σε μια ακαδημία, πχ του Παναθηναϊκού που ήμουν τότε, να κάνεις δύο προπονητικές μονάδες την ημέρα επί 300 μέρες, σύνολο 600.

Και, αν συμμετέχεις σε τρεις αγώνες την εβδομάδα, γιατί μπορεί να πας και στην Κ12 και την Κ15 και την Κ17, μπορείς να κοουτσάρεις πάρα πόλλους αγώνες σε μια σεζόν!

Το μεγαλύτερο ποσοστό των τοπ προπονητών πανευρωπαϊκά έχουν περάσει από τα youth, είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν έχουν περάσει από αυτήν την κατηγορία και είναι σε υψηλό επίπεδο, και ο λόγος είναι αυτός, ότι εκεί έχεις τη δυνατότητα και τον χρόνο να κάνεις πρακτική, μέσα από την οποία μπορείς να γίνεις καλύτερος^. στις αντρικές ομάδες δεν υπάρχει χρόνος για λάθη.

Για εμένα την καλύτερη πρακτική αποτέλεσε το γεγονός ότι για παραπάνω από τέσσερα χρόνια στον Παναθηναϊκό μπόρεσα και προπονούσα από την Κ10 μέχρι την Κ19 και υπήρξαν μάλιστα και στιγμές που είχα εμπλακεί και στην πρώτη ομάδα με τον κύριο Αναστασίου^. σε μια μέρα να προπονώ την Κ10, την Κ14 και την Κ19; Κανονικά έπρεπε να… πληρώσω για να το ζήσω αυτό, όχι να με πληρώνουν!

Στην ΑΕΚ επίσης ήταν μια καταπληκτική διετία, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στο Youth League.

Η ομάδα είχε τότε τη μεγάλη χαρά να παίξει στη διοργάνωση και μάλιστα εμείς είχαμε κληρωθεί με τρεις φοβερές ακαδημίες, της Μπάγερν, του Άγιαξ και της Μπενφίκα.

Γνωρίστηκα με τους ανθρώπους των ομάδων αυτών και είδα live πώς λειτουργούν.

Τι να πρωτοπώ; Για τα προπονητικά, τον τρόπο μεθοδολογίας, το πώς βλέπουν το Youth, τι πωλήσεις έχουν κάνει και κάνουν κάθε χρόνο, το αν είναι στο τοπ επίπεδο παγκοσμίως;

Τα μεταξύ μας σκορ ήταν… δύσκολα για μας, εκτός από το παιχνίδι με τη Μπάγερν, αλλά εμένα μου έμεινε μια απίστευτη εμπειρία.

Είμαστε και έξυπνοι και ώριμοι για να αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις, δεν γίνεται.

Η ακαδημία της ΑΕΚ τότε ήταν στα ξεκινήματά της και οι ομάδες του Άγιαξ, της Μπενφίκα και της Μπάγερν Μονάχου είχαν μίνιμουμ 20-30 χρόνια που ήδη πωλούσαν παίκτες με εκατομμύρια.

Τότε η ακαδημία μας είχε ένα πλαστικό γήπεδο στο οποίο κάναμε προπόνηση εννέα ηλικίες και την ίδια στιγμή πηγαίναμε στα προπονητήρια των τριών υπερομάδων, μετρούσαμε τα γήπεδα και δεν ξέραμε πόσα είναι, δεν υπήρχε σύγκριση. Φυσικά, χαίρομαι που μαθαίνω ότι σιγά-σιγά το προπονητικό εξελίσσεται.

Με τον τον Ιωνικό, τον ΟΦΗ και την Καλλιθέα τα συναισθήματα είναι ιδιαίτερα, καθώς αυτές είναι οι τρεις ομάδες στις οποίες έχω αγωνιστεί και τις οποίες έχω κοουτσάρει.

Στον ΟΦΗ το συναίσθημα ήταν πολύ έντονο. Δεν είχα γυρίσει απλώς εκεί. Εντάξει, ως παίκτης πέρασα μόνο ενάμιση χρόνο στην ομάδα και ήμουν ένας απ’ όλους και όχι κάτι το εξαιρετικό παικτικά.

Υπήρχε όμως ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που από τότε ήταν μαζί στην ομάδα και τους ξαναβρήκα εκεί ως προπονητής.

Αυτό ήταν κάτι το εξωπραγματικό, δεν συμβαίνει εύκολα στην Ελλάδα, γι’ αυτό υπήρχε και πολύ δέσιμο, γι’ αυτό θεωρώ ότι η πρώτη μας χρονιά ήταν καταπληκτική, είχαμε βγει πέμπτοι και -λόγω της  τιμωρίας του Παναθηναϊκού- η ομάδα μας έπαιξε Ευρώπη μετά από 20 χρόνια!

Το 2020 υπήρξα υποψήφιος καλύτερος προπονητής, μέσα από την ψηφοφορία των ίδιων των παικτών. Τελικά αναδείχθηκε ο κύριος Μαρτίνς.

Ήταν μια προπονητική κορύφωση, ωστόσο θεωρώ ότι θα μου ξαναδοθεί η δυνατότητα, χωρίς να έχω καμία αλαζονική διάθεση ή έπαρση, οι άνθρωποι ξέρουν πόσο ταπεινός είμαι, αλλά έχω πίστη στις ικανότητές μου και αυτό δεν τον διαπραγματεύομαι.

Και πιστεύω ότι, αφού δεν τα καταφέραμε το 2022-2023 με την Καλλιθέα για έναν βαθμό, το 2023-2024 με τον Ιωνικό θα δώσουμε έναν πολύ δυνατό αγώνα για να επιστρέψουμε στη Superleague 1.

Θέλω να ξαναέχω αυτήν την ευκαιρία να βρεθώ στην κατηγορία, αυτός είναι ο στόχος μου, και μετά θα ήθελα να πάω στο εξωτερικό, αλλά αυτά γίνονται βήμα-βήμα.

Στην Καλλιθέα πήγα αρχές Δεκεμβρίου του 2022 και σε εκείνη τη χρονική περίοδο δεν ξέρω αν ήταν αυτοσκοπός για την ομάδα η άνοδος στη Superleague 1.

Ωστόσο, με τη διοίκηση το στοχεύσαμε αμέσως, με το “καλημέρα”, δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος, αλλά εγώ δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, ήθελα να επιστρέψω στη μεγάλη κατηγορία.

Θεωρώ ότι με βάση τα αποτελέσματα κάναμε μια απίστευτη πορεία και το κυνηγήσαμε, ούσα μια ομάδα που ήταν το φαβορί από την πρώτη μέρα και μάλιστα είχε ένα απίστευτο σερί 11/11 στον πρώτο γύρο.

Αν σε κάποιες λεπτομέρειες ήμασταν πιο επαγγελματίες, η ομάδα τώρα θα ήταν στη Superleague, τα γεγονότα όμως έδειξαν ότι μπορεί να μην ήμασταν και τόσο έτοιμοι, ένας μεγάλος αριθμός παικτών  που ήταν στην Καλλιθέα πλέον δεν είναι.

Για έναν πόντο χάθηκε η ευκαιρία και με την Εθνική U21… Ελπίζω να μην τριτώσει.

Είχαμε κάνει μια φοβερή εκκίνηση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με έξι αγώνες και 16 βαθμούς, αλλά για διάφορους λόγους δεν καταφέραμε να πάρουμε τον έναν βαθμό που μας χρειαζόταν στο τέλος.

Είναι στενόχωρο, γιατί πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές, αν εξαιρέσει κανείς τον Φώτη Ιωαννίδη που έχει βρει τον δρόμο του, δεν είχαν μετά την πορεία που τους άρμοζε.

Αν δει κανείς την 18άδα, οι παίκτες των Ελπίδων είχαν σπουδαίο ταλέντο, μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερες καριέρες απ’ ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα και θεωρώ ότι τότε μια είσοδος στα πλέι οφ και την τελική φάση  θα τους βοηθούσε στην καριέρα τους^. αυτό έχει μείνει ως ένα “γιατί”.

Οι στόχοι για τον Ιωνικό δεν είναι μακροπρόθεσμοι αλλά κοντινοί και, επειδή θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ο Ιωνικός είναι το μεγαλύτερο brand name βάσει ιστορίας και δυναμικής στη Superleague 2, με μεγάλο σεβασμό προς όλες τις υπόλοιπες ομάδες φυσικά.

Εμείς έχουμε να διαχειριστούμε συγκεκριμένες δυσκολίες, αλλά αυτές είναι και οι προκλήσεις μας, γι’ αυτό ανέλαβα με μεγάλη χαρά και αυτήν την ευθύνη.

Ο στόχος είναι συγκεκριμένος, να γίνουμε γρήγορα καλή ομάδα, το ρόστερ χτίζεται βέβαια ακόμη, δεν έχει ολοκληρωθεί, χρειαζόμαστε λίγο χρόνο, αλλά θεωρώ ότι αυτό που δημιουργείται μπορεί να οδηγήσει όχι απλώς σε μια καλή ομάδα αλλά σε ένα πολύ ισχυρό σύνολο.

Μέχρι τότε, πρέπει να προσπαθήσουν όλοι οι καινούργιοι παίκτες (μιλάμε για 20 νέους) να αποδώσουν μέσα σε έναν μήνα.

Χωρίς καν να έχουμε παίξει φιλικό αγώνα, παίξαμε Κύπελλο Ελλάδος με την Καλλιθέα, θα ξεκινήσει το Πρωτάθλημα και το ρόστερ ακόμη θα διαμορφώνεται, αυτή είναι η αλήθεια, ωστόσο έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη τόσο στους παίκτες που ήδη έχουμε όσο και σε εκείνους που θέλουμε να έρθουν.

Το θετικό και στη σεζόν 2023-2024 είναι η ύπαρξη των πλέι οφ, κάτι που δεν συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, η σταθερότητα καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς και το performance των πλέι οφ είναι αυτά που θα κρίνουν ποια ομάδα θα αλλάξει κατηγορία.

Όλες οι άλλες ομάδες που έχουν δηλώσει ότι έχουν τον ίδιο στόχο, Χανιά, Καλλιθέα, Καλαμάτα, Λιβαδειά, έχουν ήδη ένα σύνολο, έναν κορμό, και απλώς έκαναν κάποιες προσθήκες για να γίνουν καλύτερες.

Εμείς πρέπει να το κάνουμε fast truck^. και να μην ξεχνάμε ότι οι ποδοσφαιριστές έρχονται από μεγάλη αποχή, καθώς τα Πρωταθλήματα είχαν σταματήσει τον νωρίς.

Επιπλέον, η δυναμική των φιλάθλων του Ιωνικού είναι μεγάλη, έχω αγωνιστεί με τα χρώματα του συλλόγου και ξέρω ότι ο κόσμος θα μας στηρίξει, δεν είναι απλώς παθιασμένος αλλά και πολύ δεμένος με την ομάδα.

Πρέπει όμως κι εμείς να κερδίσουμε αυτή τη δυναμική, να φέρουμε τον κόσμο κοντά μας, ώστε να μας δώσει μεγάλη ώθηση όλη τη χρονιά και ιδίως στα πλέι οφ.

Θα ήταν ευχή μου τα επόμενα χρόνια να μιλάνε για εμένα στα παιδιά μου, όταν αυτά μεγαλώσουν, με θετικά σχόλια, να έχω ξεχωρίσει για τις αρχές και τις αξίες μου ως άνθρωπος, πράγματα αδιαπραγμάτευτα για εμένα, πράγματα που τα καλλιεργεί το ποδόσφαιρο.

Επιπλέον, θέλω να προσπαθήσω και εγώ ο ίδιος να περάσω κάτι στα παιδιά μου όσον αφορά σε αυτές τις δύο έννοιες, όχι να τους επιβάλλω πράγματα, αλλά να τους ανοίξω δρόμους, μακάρι να με ακούσουν πάνω στο θέμα αυτό, θα ήταν το πιο ωραίο που θα μπορούσε να μου συμβεί.

Και πάντα θα ευγνωμονώ το ποδόσφαιρο, εκτός από την οικογένειά μου και τους γονείς μου, για όλα αυτά που χάρισε στην σταδιοδρομία μου.

Είναι και η αδρεναλίνη μου, η αδρεναλίνη μας^. κάθε Δευτέρα που ξυπνάμε, ζούμε για την Κυριακή, γιατί μέσα από αυτό αναλαμβάνουμε ευθύνες, γιατί αυτό μας δίνει ζωή.

Ο Γιώργος Σίμος είναι προπονητής ποδοσφαίρου.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Γιώργος Σίμος: Σκορ, αποτέλεσμα, επίδοση, απόδοση

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κώστας Τσάνας: Για εμάς, είναι η ζωή μας

Τάσος Θέος: Τα παιδιά μας δείχνουν το δρόμο

Αλέξανδρος Κατηκαρίδης: Οι πράξεις μας μένουν πίσω

Νίκος Κούστας: Κάθε φορά, πρώτη φορά

Σωτήρης Συλαϊδόπουλος: Όλος ο κόσμος στον αντίχειρά σου αλλά η μπάλα στα πόδια σου

Σάκης Τσιώλης: Με ποιούς να βγάλω άκρη; / Εκείνη η Λάρισα

Χριστόφορος Μπλένταρ Κόλα: Όσα δεν ξέρετε για μένα

Λεωνίδας Βόκολος: Στον κόσμο των προπονητών