Πώς να μεταφέρεις αυτό που γίνεται, όταν δεν υπάρχουν λόγια;

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που καταλαβαίνεις, την στιγμή που τα βιώνεις, πως δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ.

Δεν συμβαίνει άλλωστε και κάθε μέρα να παίζει μια ελληνική ομάδα σε ευρωπαϊκό Τελικό και μάλιστα στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια συνέβαινε για πρώτη φορά. Ως εκ τούτου επρόκειτο για μια ιστορική συγκυρία. Πόσο μάλλον για όσους έζησαν από κοντά το βράδυ της 29ης Μαΐου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Σε ό,τι αφορά σε εμένα, μπορεί να έχω καλύψει το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού από τον αγωνιστικό χώρο σε εκατοντάδες παιχνίδια και σε δεκάδες γήπεδα, ωστόσο η αίσθηση που είχα εκείνο το διήμερο στην OPAP Arena ήταν αυτή του πρωτόγνωρου. Οι συνεντεύξεις Τύπου και οι προπονήσεις των δύο φιναλίστ την παραμονή του Τελικού είχαν μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη.

Ακόμα και τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, τα πολλά κλειστά μαγαζιά στα πέριξ του γηπέδου φανέρωναν πως αυτή εδώ είναι μια συνθήκη ειδική.

Μετά από αμέτρητες ώρες γυρισμάτων και μοντάζ για τις ανάγκες της pregame εκπομπής, λίγες ώρες ύπνου το βράδυ και ραντεβού νωρίς το μεσημέρι στο κανάλι για να πάμε όλοι μαζί, καμία δεκαπενταριά νοματαίοι για λογαριασμό της «Cosmote TV», στο γήπεδο. Βλέπετε, οι θέσεις parking ήταν ελάχιστες, ακόμα και για τους διαπιστευμένους, ενώ ακόμα και το βανάκι που μας μετέφερε στη Νέα Φιλαδέλφεια χρειάστηκε ειδική άδεια για να προσεγγίσει.

Ο Τελικός ήταν προγραμματισμένος για να ξεκινήσει στις 22:00 και εμείς φτάσαμε στο γήπεδο περίπου επτά ώρες πριν. Ήταν η στιγμή που άνοιγαν οι έλεγχοι για όλους όσοι εργάζονταν για το event. Από security και χορευτές μέχρι δημοσιογράφους και τεχνικούς. Άπαντες ελέγχθηκαν και ταυτοποιήθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά και στη συνέχεια πήγαμε ο καθένας στη θέση του.

Λίγη ώρα μετά έφτασαν στην Opap Arena οι πρώτοι φίλοι του Ολυμπιακού μέσα σε κραυγαυσμούς ενθουσιασμού. Λόγω των αυστηρών ελέγχων, ο κόσμος έμπαινε σίγα-σιγά, αλλά σύντομα το γήπεδο γέμισε από Έλληνες και Ιταλούς. Χιλιάδες άνθρωποι που καταλάβαινε εύκολα κανείς πόσο τυχεροί αισθάνονταν που κατάφεραν να βρουν ένα εισιτήριο. Την ίδια ώρα περνούσαν από μπροστά μου στον αγωνιστικό χώρο ένας σωρός «Θρύλοι» του παρελθόντος και όχι μόνο, για να δώσουν συνεντεύξεις.

Στη συνέχεια, το τελετουργικό του Τελικού, η είσοδος των δύο ομάδων και το πιο hot σύνθημα εκείνων των ημερών να δονεί την ατμόσφαιρα. Σέντρα στο ματς. Δυο κουβέντες από την Έλενα Παπαδοπούλου, με την οποία το ζήσαμε μαζί όλο, με βοήθησαν να δω το ματς από τη “σωστή γωνία” και να το απολαύσω.

Όπου και να κοιτούσες, έβλεπες πρόσωπα εκστασιασμένα και ταυτόχρονα συγκινημένα. Φυσικά, βοηθούσε και το γήπεδο, καθώς είναι τόσο κοντά οι θεατές στον αγωνιστικό χώρο που μπορεί άνετα να διακρίνει κανείς τα συναισθήματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει την κερκίδα και όχι το ματς. Παντού μάτια βουρκωμένα, έτοιμα να ξεσπάσουν σε κάθε φάουλ, σε κάθε κόρνερ, σε κάθε φάση που μπορεί να ήταν η στιγμή που ονειρεύονταν από πάντα. Πολύς κόσμος είχε έρθει στο γήπεδο με τον πατέρα του, πολλοί άλλοι κοιτούσαν τον ουρανό, συνδέονταν μαζί του και μονολογούσαν.

Και η στιγμή ήρθε στο 116΄. Ποτέ ξανά δεν έχω δει από κοντά τόσο πολλούς ανθρώπους να κλαίνε σε ένα γήπεδο.

Έπειτα, η αναμονή λόγω του VAR. Για κάποια λεπτά νόμιζες πως δεν ανέπνεε κανείς και μετά δεύτερος γύρος πανηγυρισμών. Πώς να μεταφέρεις αυτό που γίνεται, όταν δεν υπάρχουν λόγια; Όταν γράφεται ιστορία, η αίσθηση του χρόνου χάνεται. Μέχρι το τελευταίο σφύριγμα πίστευες πως έχει περάσει ένας αιώνας.

Τελείωσε!

Την σεζόν 2023-2024 η UEFA έκανε για πρώτη φορά κάτι στους Τελικούς που διοργανώνει, αλλάζοντας τον καθιερωμένο τρόπο που γίνονται οι δηλώσεις στον τηλεοπτικό πάροχο που έχει τα δικαιώματα της παραγωγής. Το σχέδιο ήταν να μπούμε με την κάμερα στον αγωνιστικό χώρο και σε συνεργασία με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας να μιλάμε με τους πρωταγωνιστές. Έτσι και έγινε. Μαζί με την Έλενα μιλήσαμε με τους περισσότερους. Ακόμη προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι είχαν καταφέρει.

Έπειτα, η απονομή και νέος γύρος δηλώσεων. Τελειώνοντας με τη δουλειά, ρίχνει την ιδέα ο Κώτσης. Με τον Νίκο ξεκινούσαμε μαζί στη σχολή πριν καμιά εικοσαριά χρόνια και τα έφερε έτσι να βρισκόμαστε σε έναν ευρωπαϊκό Τελικό δίπλα-δίπλα, δίπλα από τον πάγκο του Ολυμπιακού.

«Ρε, δεν έχουμε μια φωτογραφία με το τρόπαιο»;

Μαθαίνουμε πως τελευταία φορά εθεάθη στα αποδυτήρια της ομάδας. Φτάνοντας εκεί, καταλαβαίνουμε πως το πάρτι δεν έχει σταματήσει. Τα νερά από τα μπουγέλα έφταναν μέχρι έξω, η μουσική στη διαπασών. Μας βλέπει στην πόρτα ο Ελ Αραμπί, μας τραβάει κυριολεκτικά μέσα και μας πηγαίνει στην κούπα, η οποία είχε ήδη μπει στο κουτί μεταφοράς. Μας έκαναν τη χάρη να μας τη δώσουν για δύο λεπτά και έτσι εξετελέσθη και η τελευταία αποστολή της βραδιάς.

Από την αμέσως επόμενη στιγμή γνώριζα πως κανένα ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου δεν θα ήταν πια ίδιο.

Ο Δημήτρης Σπηλιόπουλος είναι δημοσιογράφος και καλύπτει το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού.

CHECK IT OUT: Η σημασία του να είσαι ο Νίκος Αναστόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Η κόκκινη θάλασσα του Μεντιλίμπαρ

Αγιούμπ Ελ Κααμπί: Από σκόνη σε χρυσό