Στον (βιο)ρυθμό του 1987!

Σε κάθε αθλητή με τον οποίο συνεργάζομαι λέω εδώ και χρόνια την ίδια κουβέντα.

«Αποστειρωμένος μαζάνθρωπος, αποκομμένος από το κοινωνικό σύνολο»…

Κάπου το διάβασα. Μου άρεσε.

Υπερβολή ή όχι, είναι και η δική μου προσέγγιση για τις προϋποθέσεις του πετυχημένου αθλητή.

Η επιτυχία θέλει θυσίες.

Συχνά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τις κάμερες.

Τακτικά, με λεπτομέρειες που μοιάζουν με αγγαρεία, αλλά είναι σημαντικές, καθοριστικές.

Σαν σήμερα, στις 14 Ιουνίου 1987, η Ελλάδα πανηγύρισε την κατάκτηση του τροπαίου στο Ευρωμπάσκετ, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ο κόσμος, εύλογα, θυμάται το «μεθύσι» του κοινού.

Δεν ξεχνά τις «40αρες» του Γκάλη, τις βολές του Καμπούρη.

Όμως, η επιτυχία δεν κρύβεται μόνο στην επιφάνεια.

Βλέπετε, οι πόντοι του Γκάλη, οι άμυνες του Γιαννάκη και η αυτοθυσία όλων των παιδιών που αγωνίζονταν πολύ ή λίγο πήγαζαν από άλλα πράγματα.

Από το ταλέντο τους. Από τη σκληρή δουλειά τους.

Από τον χαρακτήρα τους και, βεβαίως, από τη συνεργασία τους.

Από τη συνεργασία με κάθε προπονητή ή μέλος της ομάδας.

Ήθελα να πιστεύω ότι πρέσβευα τη φωνή της λογικής, ζητώντας πράγματα απλά για την προετοιμασία.

Συχνά, όμως, ήμουν για κάποιους ο… τρελός της υπόθεσης.

Ενδεχομένως να ήμουν και ο υπαίτιος, αν κάτι δεν πήγαινε καλά.

On this day in 1987, @HellenicBF won their maiden #EuroBasket 🏆 and 🏀 entered the houses of all 🇬🇷! #FlashBackFriday pic.twitter.com/oJYPV1CK6S

— FIBA EuroBasket (@EuroBasket) June 13, 2019

Ως γυμναστής της Εθνικής, είχα προτείνει από την αρχή της προετοιμασίας στον χεντ κόουτς, Κώστα Πολίτη, να δώσουμε όλα τα φιλικά την ίδια ώρα με εκείνη των επίσημων αγώνων στο Ευρωμπάσκετ.

Το πρόγραμμα, σαν γηπεδούχους, μας είχε να παίζουμε κάθε ματς στις 9:00μ.μ..

Θέλαμε να συνηθίσουν οι παίκτες σε αυτό το πρόγραμμα.

Πήγαμε στην Ιταλία, με την οποία είχαμε μία ώρα διαφορά. Ζητήσαμε και πετύχαμε να παίξουμε τα φιλικά στις 8:00μ.μ., τοπική ώρα.

Στην Αγγλία, αντίστοιχα, με δύο ώρες διαφορά με την Ελλάδα, φιλικά στις 7:00μ.μ. ώρα Αγγλίας.

Όλη η καθημερινή ρουτίνα μας είχε στόχο την ένταση στις 9 το βράδυ.

Οι προπονήσεις μας διεξάγονταν 9:00-11:30μ.μ..

Μετά την προπόνηση είχε δείπνο και… βόλτα στη Γλυφάδα ως τις 2 τα ξημερώματα.

Όταν οι δημοσιογράφοι το πήραν χαμπάρι, άρχισαν να λένε και να γράφουν ότι «ο Σισμανίδης τρελάθηκε και ξενυχτάει τους παίκτες»!

Προσπαθούσα να εξηγήσω σε όλους ότι όλα γίνονται βάσει κοινής λογικής.

Δεν ήταν δυνατόν ο οργανισμός του αθλητή να επανέλθει άμεσα έπειτα από κούραση αγώνα ή προπόνησης και με φαγητό στις 12 τα μεσάνυχτα.

Δεν γίνεται να τον βάλεις απευθείας στο κρεβάτι για ύπνο…

Όλοι ήθελαν οι προπονήσεις να γίνονται 6:00-8:00μ.μ., το απόγευμα.

Οι περισσότεροι ήταν της λογικής «άντε να ξεμπερδεύουμε».

Έγινε απλώς ότι είχε προγραμματιστεί.

Ήταν λεπτομέρειες τις οποίες λίγοι είχαν διάθεση να αναλύσουν.

Αλλά οδήγησαν στον θρίαμβο.

Την Εθνική ομάδα μπάσκετ την ανέλαβα το 1985, χρονιά που δεν είχε προκριθεί στο Ευρωμπάσκετ.

Όταν ο Κώστας Πολίτης είδε τα αποτελέσματα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1986 στην Ισπανία, όπου η ομάδα κατετάγη 10^η (και 6^η ευρωπαϊκή), μου έδωσε εν λευκώ την προετοιμασία για το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, την επόμενη χρονιά.

Λίγο πριν από την έναρξη της προετοιμασίας για το Ευρωμπάσκετ, ζήτησα από τον κόουτς να πραγματοποιηθεί προετοιμασία 45 ημερών.

Κάτι που δεν είχε ξαναγίνει, ενώ ήμουν ο πρώτος που έβαλε τους παίκτες να κάνουν βάρη.

Έπαιξα δέκα χρόνια στην Εθνική ομάδα μπάσκετ και όσα μου είχαν λείψει στη λειτουργία της σαν παίκτης, επιθυμούσα να τα εφαρμόσω τότε σαν γυμναστής.

Ξεκινήσαμε τις αλλαγές από τα κρεβάτια.

Οι δίμετροι κοιμόνταν σε κρεβάτι με ύψος 1,80μ. και αναγκαζόμασταν στα ξενοδοχεία να του βάζουμε έναν καναπέ στο τελείωμα για να χωράνε και να μην περισσεύουν τα πόδια τους!

Τόσο εγώ όσο κι ένας απλός άνθρωπος αν βγει για λίγο από τη συνήθειά του και αντί για το κρεβάτι του κοιμηθεί σε μικρότερο, δεν θα μπορέσει να ξεκουραστεί.

Αν δεν ξεκουραστεί, δεν θα καταφέρει να κάνει αποδοτική προπόνηση.

Και δεν κάνει καλή προπόνηση, δεν μπορεί να είναι έτοιμος στον αγώνα…

Η διατροφή των παικτών καθορίστηκε μεμονωμένα και βάσει των στοιχείων από το εργομετρικό κέντρο του ΟΑΚΑ.

Η ώρα, η ποσότητα και η ποιότητα του φαγητού επιλέχθηκε βάσει συγκεκριμένου προγράμματος.

Γιατί, μέχρι τότε, το μενού περιελάμβανε συνήθως μόνο μπιφτέκι και σαλάτα.

Εξετάζαμε όλα τα δεδομένα από τις μετρήσεις στο εργομετρικό.

Παράλληλα, παρακολουθούσα και τους βιορυθμούς όλων των αθλητών από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας .

Οι βιορυθμοί καθορίζονται από την ημερομηνία και την ώρα γέννησης.

Παρακολουθούσα το σωματικό, διανοητικό και συναισθηματικό επίπεδο κάθε αθλητή.

Ακόμη κι αν έχεις μία ημέρα υψηλό διανοητικό, βεβαίως, δεν σε κάνει και… Αϊνστάιν, αν δεν ξέρεις πρόσθεση.

Ο συνδυασμός και των τριών, φυσικά, ήταν εκείνο που μας ενδιέφερε κυρίως.

Στόχος ήταν να ανεβάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τη φυσική κατάσταση των παικτών.

Από τα τεστ που είχαν γίνει, είχαμε διαπιστώσει αρχικά ότι η διάρκεια στην ένταση ενός 40λεπτου για έναν παίκτη ήταν 12 λεπτά.

Εμείς καταφέραμε πριν από το Ευρωμπάσκετ και το φτάσαμε στα 32΄!

Όταν νικήσαμε στον προημιτελικό τους Ιταλούς, που ήταν η πρώτη επίσημη νίκη εναντίον τους, το καταφέραμε ουσιαστικά με πέντε παίκτες.

Οι βασικοί, Γιαννάκης, Γκάλης, Χριστοδούλου, Καμπούρης και Φασούλας έπαιξαν σχεδόν όλο το παιχνίδι και στο 37΄, όταν έκανε πέμπτο φάουλ και αποβλήθηκε ο Φάνης, μπήκε αλλαγή ο Μέμος Ιωάννου!

Την επόμενη μέρα, έλαβα ένα τηλεγράφημα από το Marathon Center της Ιταλίας, που εδρεύει στη Μπρέσια, να παραστώ σε ένα συνέδριο και να τους εξηγήσω πώς πέντε νίκησαν τους 12 των Ιταλών.

Όταν πήγα, έπειτα από μερικές εβδομάδες, τους θύμισα ότι ο δικός τους «ταύρος», ο Αντονέλο Ρίβα κάνει 60 κοιλιακούς το λεπτό και ο δικός μου, ο Γιαννάκης, κάνει 120!

Εδώ, ο Παναγιώτης άντεξε την αγκωνιά του Τκατσένκο!

Κρατούσα συνεχώς στατιστικά στοιχεία και χρονοδιάγραμμα συμμετοχής για όλους.

Γνώριζα, ανά πάσα, στιγμή τι έκανε και τι μπορούσε να κάνει ο καθένας σε κάθε ματς.

Τη μοναδική μέρα που το σωματικό και διανοητικό επίπεδο του Νίκου Φιλίππου ήταν κρίσιμα, εκείνος αμέλησε να δέσει τα πόδια του πριν από τον αγώνα και τραυματίστηκε…

Φυσιοθεραπευτή στην ομάδα είχαμε τον Γκας Σαρηγιαννίδη.

Στην Αμερική, όταν ταξίδεψα με τον Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, διαπίστωσα πόσο καλή δουλειά έκαναν οι φυσιοθεραπευτές στο να δένουν τους αστραγάλους των αθλητών.

Αγοράσαμε χιλιάδες μέτρα tape για δέσιμο των ποδιών.

Τον Γκας τον είδα, χωρίς εκείνος να το ξέρει, σε μία παρουσίαση για την εταιρία Johnson & Johnson.

Η καταπληκτική ομιλία του αφορούσε διαδικασίες τις οποίες αναζητούσαμε και είπα στον Κώστα Πολίτη να τον φέρει στην Εθνική, γιατί ήθελα να έχω μαζί μου τους καλύτερους.

Δημιουργήθηκε ένα δωμάτιο-φυσιοθεραπευτήριο, με τον Γκας και τον γιατρό, Κώστα Παρίση.

Όλα περνούσαν από εκεί και η συνεργασία μας ήταν άψογη,

Ενημερώναμε τον Πολίτη σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο καθένας.

Εκείνος που ήταν σε τοπ κατάσταση σχεδόν πάντα ήταν ο Γκάλης, βάσει και των εργομετρικών στοιχείων.

Λίγο πιο… τεμπέλης ήταν ο Φασούλας.

Θυμάμαι, σαν σε φωτογραφία, τον είχα σηκώσει για τρέξιμο και κάποια στιγμή ακούμπησε σε μία Alfa Romeo.

Του λέω: «Ρε μπαγάσα, αν εσύ γυμναζόσουν πιο καλά, θα τους έπαιρνες όλα τα λεφτά».

Η απάντηση του, πάντως, ήταν αφοπλιστική: «Γιατί, κύριε Νίκο, τώρα δεν τους τα παίρνω;»!

Τον Καμπούρη τον σήκωνα κάθε πρωί να πάμε για τζόκινγκ. Μετά τον έβαζα να σουτάρει 100 βολές την ημέρα.

Δεν ήταν τυχαίο που πέτυχε τις δύο νικητήριες βολές στον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση.

Ήμουν σίγουρος ότι θα ευστοχήσει, όπως και στα 36΄΄ της κανονικής διάρκειας ο Λιβέρης Ανδρίτσος.

‘Όλα ήταν θέμα προπόνησης, ρυθμού και αυτοπεποίθησης που «έβγαινε» από όλη την άρτια προετοιμασία.

Όταν, το 1983, αγωνιστήκαμε στο Ευρωμπάσκετ της Ναντ, ταξίδεψα στη Γαλλία ως προπονητής της Εθνικής Γυναικών.

Εκεί, άρχισαν οι συζητήσεις με τον Πολίτη, διότι με εξαίρεση τις εύκολες ήττες από Ιταλία και Ισπανία, χάσαμε τα υπόλοιπα ματς του ομίλου, από Γαλλία και Γιουγκοσλαβία και από την Τσεχοσλοβακία για τις θέσεις 9-12, με διαφορές από έναν ως τρεις πόντους.

Νικήσαμε μόνο δύο φορές τη Σουηδία, μία με τρεις πόντους στην πρώτη φάση και άλλη μία με πέντε πόντους για τις θέσεις 11-12, αποφεύγοντας την τελευταία θέση.

Είπα στον Πολίτη ότι «αυτά τα “κλειστά” παιχνίδια μπορούμε να τα κερδίσουμε… Άστο σε μένα».

Και 10^οι να τερματίσουμε στην επόμενη διοργάνωση, βελτίωση και επιτυχία θα είναι.

Στη δέκατη θέση τερματίσαμε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1986 στην Ισπανία.

Πριν από την πρεμιέρα, ρώτησα τον Πολίτη αν γνωρίζει πότε έφτασε στη Σαραγόσα ο αντίπαλός μας, η Εθνική του Παναμά…

Μου απάντησε ότι είχαν φτάσει το προηγούμενο βράδυ.

Του λέω: «Αύριο, στο πρώτο ημίχρονο θα χάνουμε λίγο, αλλά στο τέλος θα τους κερδίσουμε εύκολα».

Είχα εκτιμήσει ότι μία ομάδα με τζετ-λαγκ, γιατί έχω παίξει σε παρόμοια κατάσταση, θα είναι σε ένταση στην αρχή, όμως όταν κάθισαν στην ανάπαυλα, «έπεσαν».

Στο ημίχρονο ήμασταν πίσω επτά-οκτώ πόντους και στο τέλος νικήσαμε με 110-81, με 53π. του Γκάλη.

«Βιορυθμοί»…

Με το ίδιο σκεπτικό πρότεινα στην ομοσπονδία να ταξιδέψουμε στο Ναύπλιο για προετοιμασία, διότι η περιοχή είναι σε ίδιο γεωγραφική παράλληλο με τη Σαραγόσα.

Εκεί, όταν τελείωσαν τα πορτοκάλια στο ξενοδοχείο «Αμαλία», μίλησα με τον δήμαρχο και πήγαινα και έκοβα  πορτοκάλια από όλο το νομό!

Και είχα βάλει τους μισούς υπάλληλους να στύβουν όλη μέρα, για να πίνουν οι παίκτες συνέχεια χυμούς.

Ένας άλλος λόγος της επιτυχίας στο Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν η αυξημένη ένταση στην προθέρμανση.

Πριν βγούμε στο παρκέ, κάναμε διατάσεις 15-17 λεπτών στην κλειστή αίθουσα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας.

Στην προθέρμανση, στην αίθουσα του Σ.Ε.Φ., συμμετείχα ενεργά. Δεν επέβλεπα απλώς.

Τέντωνα τα πόδια τους, τους πίεζα να ανεβάσουν την ένταση.

Ακόμη και όταν οι προπονητές βιάζονταν να βγάλουν την ομάδα στο παρκέ.

Όταν εμφανιζόμουν στη φυσούνα, έκανα νόημα στον ντι-τζέι του γηπέδου και έβαζε στα ηχεία το «Eye of the Tiger» και το «We are the Champions».

Μπορεί το «Final Countdown» να έγινε ο «ύμνος» του Ευρωμπάσκετ, όμως η υπόλοιπη μουσική ήταν επιλογή μου.

Ήθελα κάτι να τους «ανεβάζει» κι άλλο.

Ακόμη και σε αποστολές στο εξωτερικό, έβαζα τέτοια τραγούδια στα πούλμαν, στα οποία είχα ζητήσει να υπάρχει και βίντεο και οθόνη, ώστε να παρακολουθούν ταινίες όπως τα «Rocky», που άρεσαν σε όλους!

Όπως είχα απαιτήσει να βγουν από το λεωφορείο της ομάδας οι «ενδιάμεσες» διπλές θέσεις, ώστε όλοι να χωρούν και να κάθονται άνετα.

Το είχα δει στα πούλμαν στο Παγκόσμιο του 1986.

Και στα λεωφορεία και στο αεροπλάνο που μας μετέφερε από τη Σαραγόσα.

Πριν από αυτό, έβλεπα τους ψηλούς να στριμώχνονται…

Οι θέσεις τον επόμενο χρόνο ήταν μία παρά μία, για να είναι άνετοι όλοι οι παίκτες.

Μικροπράγματα, τα οποία όμως δεν απαιτούν παρά κοινό νου.

Μικρές λεπτομέρειες που μπορούν, όμως, να κάνουν την διαφορά.

Στην προετοιμασία πριν από το Ευρωμπάσκετ, κατάφερα να φέρω πιο κοντά τους παίκτες του Άρη και του ΠΑΟΚ, που είχαν διαφορές ως αντίπαλοι στα ντέρμπι της πόλης .

Όταν φτάσαμε για την προετοιμασία στη Νάουσα, μίλησα με τον διοικητή της 5^ης Μοίρας Καταδρομών, ο οποίος, όπως εγώ στον στρατό, ήταν σκοπευτής.

Ένα πρωί ξύπνησα και είπα ότι θα πάω στην 5^η Μοίρα για σκοποβολή και όποιος ήθελε μπορούσα να έρθει μαζί μου.

Μερικοί παίκτες του Άρη και του ΠΑΟΚ δέχτηκαν και από τότε πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα, κάτι που τους έφερε κοντά.

Είχα ένα καθήκον.

Είχα παίξει μπάσκετ, ήμουν πτυχιούχος καθηγητής και όσα τους έλεγα να κάνουμε δεν χωρούσαν αμφισβήτηση.

Κι εγώ, βεβαίως, ήμουν στο ψάξιμο.

Περισσότερο διάβασα τότε παρά σαν φοιτητής!

Ήμουν συνέχεια στο εργομετρικό και όποτε με έβλεπαν, έλεγαν: «Ωχ, ο Σισμανίδης».

Ψαχνόμουν, ερευνούσα τι άλλο μπορεί να γίνει και ήθελα να μου τα λένε με απλά ελληνικά, ώστε να τα μεταφέρω κι εγώ το ίδιο απλά στους παίκτες.

Ήθελα να είμαι όσο το δυνατόν πιο ενημερωμένος και καλύτερος σε όσα έκανα, διότι ήξερα ότι οι πρώτοι που θα με κρίνουν θα ήταν οι παίκτες.

Και επιθυμούσα να με κρίνουν θετικά.

Ό,τι έκαναν εκείνοι σαν παίκτες, το είχα κάνει εγώ νωρίτερα και το μόνο που ήθελα ήταν να τους δώσω περισσότερα εφόδια στην προετοιμασία τους.

Ήμουν 20 χρόνια μεγαλύτερός τους. Με σέβονταν και όλη η διαδικασία έγινε ευκολότερη γιατί υπήρχε αποτέλεσμα.

Κερδίζαμε και στα φιλικά και στο Ευρωμπάσκετ.

Ο Φάνης, παρότι τότε δεν είχε ακόμη θέμα με τα κιλά του, είχε ενοχλήσεις στο γόνατο και η διατροφή του καθορίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε, όπως κι έγινε, να αποφύγει το πρήξιμο στο «πληγωμένο» σημείο.

Όλοι οι παίκτες είχαν συγκεκριμένες οδηγίες για το τι θα φάνε.

Από το κάθε γεύμα ως τις πρωτεΐνες, τα ιχνοστοιχεία και ό,τι έπρεπε να λάβουν.

Προσαρμόζαμε το ποσοστό πρωτεϊνών και υδατανθράκων ανάλογα με τα κενά διαστήματα αγώνων, διότι οι πρωτεΐνες είναι δύναμη και οι υδατάνθρακες είναι καύση.

Στο Άαχεν της Γερμανίας είχα πάρει έναν άνθρωπο του ξενοδοχείου όλη μέρα και ψάχναμε σε όλη την πόλη να βρούμε τα περίφημα «ζουκίνι», γιατί το μενού προέβλεπε κολοκυθάκια!

Οι παίκτες είχαν χαρτάκι για το ξεχωριστό πρωινό τους. Αλλά δεν ήταν «πρόβατα» και, μετά την πρώτη φορά, ακολουθούσαν με ευχαρίστηση τις οδηγίες.

Όσο τηρούσαμε ευλαβικά το πρόγραμμα, δεν υπήρχε πρόβλημα.

Όταν το πούλμαν έφευγε από το Σ.Ε.Φ., μετά την προπόνηση ή τον αγώνα, είχα ήδη πάρει τηλέφωνο στο ξενοδοχείο να ετοιμάσουν το φαγητό,

Οι «αποθήκες» των πρωτεϊνών του σώματος απορροφούν την ποσότητα από το πρώτο τέταρτο ως την μισή ώρα μετά την προπόνηση. Δεν θέλαμε να χάνεται χρόνος.

Χρειαζόμασταν ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά για να φτάσουμε στο «John’s» και όταν ήμασταν εκεί, οι παίκτες πήγαιναν κατευθείαν για φαγητό,

Η ομοσπονδία σκόπευε αρχικά να μείνουμε στο Intercontinental, όπου διέμεναν όλες οι αποστολές.

Πρότεινα να μείνουμε στη Γλυφάδα. Έβαλα τους ιδιοκτήτες να φτιάξουν τα κρεβάτια και να τοποθετήσουν τηλεοράσεις σε κάθε δωμάτιο.

Εκεί θα ήμασταν χωρίς την πολυκοσμία των άλλων ομάδων. Θα ήμασταν «μία χούφτα» και σαν στο σπίτι μας.

Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο.

Είναι, απλώς, όλα όσα επιθυμούσα να έχω εγώ ως παροχές όταν ήμουν παίκτης της Εθνικής ομάδας, αλλά δεν τα είχα.

Ο Γκάλης έπαιζε τάβλι, μπορεί… να τον άφηναν και λίγο να κερδίζει, για έχει ηθικό στο παρκέ!

Όταν έμπαινε στο γήπεδο το «Eye Of The Tiger» πήγαινα κάτω από το καλάθι και πίεζα την ομάδα.

Αποτέλεσμα ήταν εμείς πάντα να μπαίνουμε από το πρώτο λεπτό με 100/% ένταση, ενώ οι αντίπαλοι ήταν στο 60% και χρειάζονταν περισσότερα από δέκα λεπτά για να βρουν πραγματικό ρυθμό.

Γι’ αυτό και στο πρώτο πεντάλεπτο των ματς ήμασταν μπροστά στο σκορ.

Κάπως έτσι νικήσαμε δύο φορές την Γιουγκοσλαβία.

Κάτι που είχε καταπλήξει ευχάριστα τους παίκτες ήταν η πρότασή μου για γιόγκα.

Στην επέτειο των 20 ετών από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου του 1987, ήρθε να μου μιλήσει ο Νίκος Λινάρδος.

Νόμιζα ότι ήταν λίγο ψυχρός μαζί μου, γιατί, χωρίς να θυμάμαι και καλά, είχα επισημάνει στον Πολίτη ότι η φυσική του κατάσταση, πριν από μία διοργάνωση μετά το Ευρωμπάσκετ του ’87, δεν ήταν καλή και τον είχε «κόψει».

Ο Νίκος ήρθε, με αγκάλιασε, παρότι εγώ δεν είχα επαφές πια με το μπάσκετ για χρόνια, και μου είπε για μία εμπειρία του από τις σπουδές του στις Η.Π.Α..

Μου ανέφερε ότι στο πανεπιστήμιο Κολούμπια έγινε μία επίδειξη μίας νέας μεθόδου αποθεραπείας και ότι όταν την άκουσε, σηκώθηκε και τους επισήμανε πως «αυτά που μας δείχνετε εσείς τώρα, τα εφάρμοζε ο γυμναστής μας στην Εθνική Ελλάδας πριν από 20 χρόνια!».

Αναφερόταν στη γιόγκα…

Με αυτή τη μέθοδο αποθεραπείας, σε μόλις 15-20 λεπτά άσκησης, ήταν σαν να είχαν κοιμηθεί τρεις ώρες.

Υπάρχουν μικροπράγματα, τα οποία στην πραγματικότητα είναι σημαντικά.

Λάτρευα τη δουλειά μου, δεν με ενδιέφερε αν κάθε μέρα «δούλευα» 10 και 12 ώρες και αφοσιώθηκα στην Εθνική.

Στην Εθνική για την οποία, και… όχι σαν παίκτης, πήγα να σπάσω το πόδι μου.

Ήταν το βράδυ της παραμονής του τελικού, που από τον πολύ κόσμο στον δρόμο το πούλμαν έκανε την απόσταση Φάληρο-Γλυφάδα σχεδόν σε μία ώρα!

Τότε που όταν ο κόσμος άκουγε τα περιπολικά που μας συνόδευαν, έτρεχε να σταματήσει το πούλμαν και να πανηγυρίσει μαζί μας.

Ένα από τα προηγούμενα βράδια, έχοντας εξασφαλίσει ένα περιπολικό από τον αρχηγό της αστυνομίας, έβαλα μέσα τον Γκάλη να πάμε γρηγορότερα στο ξενοδοχείο.

Την πρώτη φορά πήγαμε ανενόχλητοι.

Την επόμενη, όμως, ήξεραν ότι αφού εμφανίστηκα εγώ με το περιπολικό, θα είναι μαζί μου και ο Νικ.

Ο Γκάλης βγήκε σιγά-σιγά από την αριστερή πόρτα. Εγώ από τη δεξιά.

Ο κόσμος έτρεξε τόσο δυναμικά προς εμάς που όταν άνοιξα την πόρτα, παραλίγο να μου σπάσουν το πόδι από την ώθηση!

Είπαμε, ο άθλος του 1987 απαιτούσε θυσίες.

Ίσως αυτή να ήταν μία ακόμη δική μου.

Σε εκδήλωση για τη συμπλήρωση 30 ετών από την κατάκτηση του τροπαίου, συγκινήθηκα όταν σηκώθηκαν να με βραβεύσουν ο Γιαννάκης, ο Φάνης και ο Φασούλας.

Επιθυμούσαν συγκεκριμένα εκείνοι να το κάνουν, εξηγώντας πως… «ο κύριος Νίκος “έφταιγε ” για το ’87»!

Ο Νίκος Σισμανίδης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και το 1987 ήταν γυμναστής της Εθνικής μπάσκετ.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

CHECK IT OUT: Νίκος Σισμανίδης: «Ο λιγομίλητος Τσιτσιπάς»