Υπάρχουν στιγμές, καταστάσεις ή πρόσωπα στα οποία η έννοια του ξεχωριστού και του συνηθισμένου δεν είναι αντιφατική. Δεν είναι ακριβώς ταυτόσημη, ωστόσο έχει μία ικανότητα να συνδέεται. Ο Νικολά Ανελκά…
Το πεπρωμένο του Roberto Baggio ήταν η περιπλάνηση, η διάδοση της τέχνης του χωρίς αντίκρυσμα, τουλάχιστον χειροπιαστό. Χάθηκε στη δίνη του ταλέντου του, δε λύγισε σε τρομακτικούς τραυματισμούς, αλλά τον κατακερμάτισε ένα πέναλτι.
Περπατά με γοργό βήμα στοv στενό, φρεσκοσοβατισμένο διάδρομο. Μοιάζει με εκατόμβη, είναι μια σήραγγα που καταλήγει στα παλιά, τσιμεντένια σκαλιά που βγάζουν στο γρασίδι. Το Μπομπονέρα πάλλεται, χορεύει, είναι ήδη…
“Aquí me pongo a cantar, al compás de la vigüela que al hombre que lo desvela una pena extraordinaria, como el ave solitaria con el cantar se consuela”. O Gaucho…
Τα φώτα στο αεροδρόμιο «Πορτέλα» της Λισαβόνας τού φάνηκαν υπερβολικά δυνατά και τον έκαναν να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Ο θόρυβος, η πολυκοσμία τον άγχωσαν απρόσμενα. Κράτησε γερά το χέρι…
Οι Αραουκάνοι, μια περήφανη φυλή ιθαγενών Ινδιάνων της νότιας Χιλής και της ευρύτερης Παταγονίας, δεν υποδουλώθηκαν ποτέ στους Ισπανούς κατακτητές. Πολέμησαν σθεναρά, παρέμειναν ανεξάρτητοι ως το 1883, όταν και ενσωματώθηκαν στη…
Η στρατιωτική πειθαρχία στο (κάθε) σπιτικό των ΜακΚένι δεν επέτασσε απλώς το χέρι στο στήθος για τον αμερικανικό εθνικό ύμνο. Ήταν, κυρίως, το έναυσμα, το «σύνθημα» για σεβασμό και αναγνώριση.…
Τα λόγια έβγαιναν πάντα με ευκολία από το στόμα του. Όπως, ωστόσο, και τα δάκρυα από τα μάτια του. Μονάχα που κάθε σκέψη του Φερνάντο Σινιορίνι, είτε ήταν «μαύρη» είτε…
Η μεγαλοπρέπεια της «σκηνής» θα απαιτούσε ένα ενθουσιώδες κοινό, ένα χειροκρότημα. Αντίθετα, όλα εκτυλίχθηκαν και γρήγορα και, σχεδόν, σιωπηρά. Η αρχική εικόνα άφηνε τον (τηλε)θεατή με ανοικτό το στόμα. Ένα…
Ο Avvocato εκείνο το βράδυ είχε μεγάλα κέφια. Ήπιε την τελευταία γουλιά από το Sauvignon blanc του, έβαλε το δάχτυλο στον κρόταφο όπως έκανε πάντα όταν ξεστόμιζε τις σοφίες του…