ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Δεν αναρωτήθηκα ποτέ «τι είναι το κάρμα;». Δεν σκέφτηκα ποτέ να απορήσω ή να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία ν’ απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση. Δεν θα την θεωρούσα καν ρητορική.

Εκεί όπου τα παιδικά χέρια χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν αυτοσχέδια όπλα κατά του «εχθρού». Κι εκεί όπου νεανικές ψυχές απλώς προσεύχονται και πηγαίνουν σχολείο για να μάθουν συχνά μόνο να…

Ξεκινώντας το ταξίδι για την Αμερική, το 2015, σκεφτόμουν στο αεροπλάνο τι θα έπρεπε να προσέξω για να προσαρμοστώ σ’ ένα νέο περιβάλλον. Πώς να ενταχθώ ευκολότερα σε μία νέα…

Αν, για την Εθνική ομάδα των Ανδρών, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι το απόλυτο τοτέμ, ο άνθρωπος-σύμβολο της «επίσημης αγαπημένης», στην πορεία των χρόνων, τότε η Μάλτση είναι η πλέον μητρική φιγούρα της Εθνικής των Γυναικών. Η παίκτρια που χωρίς αυτήν θα έλεγε κανείς ότι οι υπόλοιπες είναι μπασκετικά ορφανές.

Στις αρχές του 2014, ένιωσε να πονά η μέση της. Μετά οι ώμοι της. Έπειτα, παντού. Άλλαξε προπονητή, άλλαξε προπονητήριο, άλλαξε τα πάντα. Πάντα είχε από πάνω της, σαν σκιά, τις προσδοκίες του κόσμου. Όλοι περίμεναν από εκείνη να λάμψει. Άρχισε να προβληματίζεται. Σύντομα, διαγνώστηκε με κατάθλιψη.

Η Στέισι Σίκορα ήταν, για πολλά χρόνια, μια φανταστική αθλήτρια της Εθνικής ομάδας βόλεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής που κάλυπτε -αυτή είναι, μάλλον, μια φτωχή λέξη να αποδώσει την προσφορά της- τη νευραλγική θέση της λίμπερο. Μικρή το δέμας αλλά ασύλληπτα τεράστια σε όλα τα ψυχομετρικά και αθλητικά μεγέθη, έδινε σε κάθε αγώνα μια παράσταση, ξεπερνώντας, κάθε φορά, τα ανθρώπινα όριά της. Θαυμασμός γι΄αυτήν, παντού.

«Πολλές γυναίκες έχουμε εδώ… ». Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο στην καριέρα μου. Ήταν, ωστόσο, η πρώτη που βγήκε από τα χείλη του.

Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα τον κύριο Ρεχάγκελ.

Ήταν δύσπιστος. Φυσιολογική η αντίδραση του. Απέναντι μου,μάλιστα, ήταν δύο φορές δύσπιστος.

«Αν τ΄ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις», έλεγε ο Walt Disney… Ναι; Αλήθεια; Γίνονται αυτά; Κι όμως, γίνονται! Ακόμη κι όταν ο πρώτος σου προπονητής, σου λέει με ειλικρίνεια και… συμπόνια…