ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Η πρώτη ματιά. Μία ανυπόμονη ματιά, με όσα είχα και είχαμε ακούσει για τον «παικταρά από την Αμερική». Η αλήθεια είναι ότι το παρουσιαστικό του δεν σε εντυπωσίαζε. Ξαφνικά, αντικρίσαμε…

Ξεκινώντας το ταξίδι για την Αμερική, το 2015, σκεφτόμουν στο αεροπλάνο τι θα έπρεπε να προσέξω για να προσαρμοστώ σ’ ένα νέο περιβάλλον. Πώς να ενταχθώ ευκολότερα σε μία νέα…

Αν, για την Εθνική ομάδα των Ανδρών, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι το απόλυτο τοτέμ, ο άνθρωπος-σύμβολο της «επίσημης αγαπημένης», στην πορεία των χρόνων, τότε η Μάλτση είναι η πλέον μητρική φιγούρα της Εθνικής των Γυναικών. Η παίκτρια που χωρίς αυτήν θα έλεγε κανείς ότι οι υπόλοιπες είναι μπασκετικά ορφανές.

Ακόμη και σήμερα, θυμάμαι όλους τους αγώνες που έχω παίξει. Τα πάντα. Στο γήπεδο, δεν είχα το νου μου μόνο στη μπάλα. Τον είχα και σε αυτόν που θα ερχόταν πάνω μου. Έλεγαν πως κοίταγα κάτω αλλά έβλεπα όλο το γήπεδο. Γι’ αυτό, με λέγανε «στρατηγό»…

«Πολλές γυναίκες έχουμε εδώ… ». Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο στην καριέρα μου. Ήταν, ωστόσο, η πρώτη που βγήκε από τα χείλη του.

Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα τον κύριο Ρεχάγκελ.

Ήταν δύσπιστος. Φυσιολογική η αντίδραση του. Απέναντι μου,μάλιστα, ήταν δύο φορές δύσπιστος.

Κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας για να βαθύνει και να εξελιχθεί χρειάζεται χρόνο, επίμονη δουλειά και μεθοδολογία. Δυστυχώς στη χώρα μας σπάνια υλοποιείται η συγκεκριμένη αλυσίδα ενεργειών. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγούμαστε σε έναν αέναο κύκλο ημιτελών πραγμάτων, χωρίς να καταφέρνουμε σχεδόν ποτέ να αποκομίσουμε τα οφέλη της αρχικής μας επένδυσης.