ΛΕΜΠΡΟΝ ΤΖΕΪΜΣ

Ο Τζεφ Γκριν έπαιξε και κέρδισε. Την ίδια του τη ζωή. Κουβαλά μία απίθανη ιστορία. Υποβλήθηκε σε ανοικτή επέμβαση καρδιάς. Και συνεχίζει να παίζει μπάσκετ. Κάθε φορά που το ημερολόγιο φτάνει στις 9 Ιανουαρίου, ο Γκριν ετοιμάζεται να ανοίξει το μεγαλύτερο των… δώρων. Φέτος, το έκανε μαζί με το AthleteStories.

Δεν είναι οι μόνοι. Είναι μερικοί από τους πλέον δραστήριους, διεθνώς. Αθλητές υψηλού επιπέδου που αντιλαμβάνονται και επωμίζονται το ρόλο τους, ως κοινωνικά πρότυπα. Πώς; Όχι, απλώς, δίνοντας χρήματα, εν είδει φιλανθρωπίας…

Στην περίπτωση του Αντουάν Γκριεζμάν, το δημοσιογραφικό κλισέ περί μεταγραφικού «σίριαλ» ταίριαζε απόλυτα. Το «μένω-φεύγω» του διεθνούς Γάλλου επιθετικού έγινε τελικά… ντοκιμαντέρ.

Ομολογώ, ότι ποτέ δεν ήμουν φαν του ΛεΜπρόν. Όχι, δεν ήμουν hater (πολύ της μόδας, ο όρος τελευταία)… Απλά, πότε δεν πίστευα στα μπράτσα, στην εξωπραγματική δύναμη και τον υπέρμετρο εγωισμό, σε ένα ντελικάτο, ευφυές και κυρίως ομαδικό παιχνίδι όπως το μπάσκετ.

Tο στερεότυπο αναφέρει πως ένας αθλητής είναι καλός μοναχά για να τρέχει γοργά. Για να στέλνει τη μπάλα σε ένα τέρμα χρησιμοποιώντας τα πόδια του. Ή να την πετά, δια χειρός, με ευστοχία σε ένα καλάθι. Ενας υψηλά…