Η πρώτη εντύπωση, η παρθενική ανάμνησή του τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο νέο σχολείο του, δεν ήταν το ψηλό κτίριο. Του έμεινε στο μυαλό εκείνη η «θάλασσα»…
Το αμήχανο χαμόγελο που ήταν «τοποθετημένο» στο πρόσωπό του, μπροστά σε πάντα -λόγω επαγγέλματος, όπως τονίζουν- απορημένους εκπροσώπους του Τύπου, δεν ήταν ψεύτικο. Ήταν ειλικρινές, αλλά συνάμα και «αναγκαίο». Ήταν…
Δεν χρειαζόταν τη διαφορετική αμφίεση για να ξεχωρίσει. Δεν την είχε ανάγκη. Ήταν απλώς τυχερός που τον είχαν αφήσει να παίξει «έτσι». Ήταν φθινόπωρο του 2001 και ένας 11χρονος στεκόταν…