Στα παιδικά μάτια, κάτι ξεχωριστό είναι αρχικά παράξενο, «ξένο» ή και άβολο. Το «φρικιό» που κυκλοφορούσε στις τάξεις, τους διαδρόμους και το γήπεδο του γυμνασίου Νίμιτζ, στο Χιούστον, το κατάλαβε…
Δεν θεωρώ ότι ξέρω τον κόσμο «απ’ έξω και ανακατωτά». Ωστόσο, με τις εμπειρίες από το εξωτερικό έμαθα να «παντρεύω» τις καταστάσεις στις οποίες μεγάλωσα, αλλά κι εκείνες που συνάντησα…
Το πουκάμισο του μικρού Μάικ γέμισε με αίματα… Τα μάτια του γούρλωσαν, αλλά προτίμησε να κρατήσει μέσα του την τσιριχτή φωνή του. Εκείνη την παράξενη χροιά την οποία, σε συνδυασμό…
Τα φώτα σβήνουν σταδιακά. Η αυλαία ανοίγει και ο πρωταγωνιστής στέκει με την πλάτη στο κοινό. Δεν είναι το κοινό «του» και το γνωρίζει. Όταν εκείνος γυρίζει, ο κόσμος μένει…
Ένας καλός φίλος μου το έκανε. Μόλις του πρότεινα την ιδέα μου, μου είπε αμέσως «ναι». Δεν με ρώτησε καν αν είμαι σίγουρος γι’ τη λέξη. Ήμουν. Είναι από τις στιγμές που δεν χρειάζεται μεγαλύτερη σκέψη. Δεν του φάνηκε περίεργο. Ήξερε πόσο λατρεύω αυτή τη λέξη.
Η μουσική είναι συνδεδεμένη με τη ζωή μου. Όπως και το μπάσκετ. Πριν τους αγώνες, δεν ακούω ποτέ κάτι δυνατό. Βάζω μπλουζ του 1890 ή του 1920. Delta Blues, Mississippi…