Στα παιδικά μάτια, κάτι ξεχωριστό είναι αρχικά παράξενο, «ξένο» ή και άβολο. Το «φρικιό» που κυκλοφορούσε στις τάξεις, τους διαδρόμους και το γήπεδο του γυμνασίου Νίμιτζ, στο Χιούστον, το κατάλαβε…
Σεβόταν πάντα την (μπασκετική) ιεραρχία. Κυρίως λόγω της αυτογνωσίας για το ταλέντο και το όριο των δυνατοτήτων του στο παρκέ. Στη ζωή του, ωστόσο, δεν θα έβαζε ποτέ αντίστοιχα όρια……
Δεν θεωρώ ότι ξέρω τον κόσμο «απ’ έξω και ανακατωτά». Ωστόσο, με τις εμπειρίες από το εξωτερικό έμαθα να «παντρεύω» τις καταστάσεις στις οποίες μεγάλωσα, αλλά κι εκείνες που συνάντησα…
Σαν έφηβος είχα όνειρο να παίξω μπάσκετ. Το πέτυχα και είμαι ευτυχισμένος για αυτό. Όσο αγωνιζόμουν, όμως, με «τράβηξε» πολύ η ψυχολογία και από τα 22 μου είχα ως στόχο…
Κάθε ήττα συνήθιζε να αφήνει ένα μελαγχολικό «αποτύπωμα» στο κουρασμένο κορμί και το μπερδεμένο μυαλό της. Αυτό το συχνά χαμογελαστό κορίτσι, όταν το αποτέλεσμα στο κορτ δεν ήταν το επιθυμητό,…