φιλοσοφια

Δεν αναρωτήθηκα ποτέ «τι είναι το κάρμα;». Δεν σκέφτηκα ποτέ να απορήσω ή να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία ν’ απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση. Δεν θα την θεωρούσα καν ρητορική.

Αγαπώ τους παίκτες μου. Με διαφορετικό τρόπο από την οικογένειά μου, αλλά τους αγαπώ. Σέβομαι τη διαφορετικότητά τους. Άλλες χώρες, άλλες θρησκείες, άλλες προσωπικότητες. Τέτοιου είδους προβλήματα δεν είχα ποτέ στη διαδρομή μου. Είμαι από τους προπονητές που πιστεύουν κάθε παίκτη και θέλουν να βελτιώνουν κάθε παίκτη.

In our stadium bleachers, we needed fresh and pure voices; we didn’t want to be an ordinary team but to be reborn through ideas and tendencies that are rarely seen in the Greek football field.

Στις κερκίδες μας, έχουμε ανάγκη και από φρέσκες, αγνές φωνές. Και σε αυτό το κομμάτι, θέλαμε να μην είμαστε μια συνηθισμένη ομάδα, αλλά να ξαναγεννηθούμε μέσα από ιδέες και τάσεις που σπάνια συγκεντρώνονται σε ένα ελληνικό γήπεδο.

Είμαστε μια παραδοσιακή οικογένεια. Κάθε Κυριακή, τρώγαμε στη γιαγιά. Βρίσκονταν όλα τα αδέρφια μαζί. Γινόταν και η σχετική πλάκα για το μπάσκετ. Ήμασταν και είμαστε ενωμένοι. Τώρα πια, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο…

Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάλα στην πλατεία ή στην αλάνα με τους φίλους μας, δεν φανταζόμασταν πόσο διαφορετικό θα είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

«Κάθε μέρα και σε κάθε στιγμή της προπόνησης, φαντάζομαι πως όποια μπάλα έρχεται προς το μέρος μου είναι αυτή που θα μου έρθει στον τελικό του Champions League. Με αυτόν τον τρόπο, όταν θα έρθει η μια και μοναδική φορά στον πραγματικό τελικό, εγώ θα έχω συναντηθεί τόσες πολλές φορές μαζί της και θα γνωρίζω ακριβώς ποιο είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω…».

Η μουσική είναι συνδεδεμένη με τη ζωή μου. Όπως και το μπάσκετ. Πριν τους αγώνες, δεν ακούω ποτέ κάτι δυνατό. Βάζω μπλουζ του 1890 ή του 1920. Delta Blues, Mississippi…

Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποσό προφητικός μπορεί να είναι ένας στίχος τραγουδιού ή ακόμα ποσό επίκαιρος μπορεί να γίνει με το πέρασμα του χρόνου… Όταν πίσω στο μακρινό 1979 ο Διονύσης…

Προπονητής ποδοσφαίρου αναπτυξιακών ηλικιών! Βασική και αδιαπραγμάτευτη -κατά τη γνώμη μου- προϋπόθεση, ο παιδαγωγικός του ρόλος.