ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

Επρόκειτο να ήταν η πρώτη μέρα της ενήλικης ζωής μου. Η πρώτη φορά ζώντας μόνη μου και παίζοντας μπάσκετ στο εξωτερικό. Έγινε, ωστόσο, η πρώτη μέρα της νέας, δεύτερης ζωής…

Όταν είσαι παιδί ή έφηβη, θεωρείς πως είσαι άτρωτη. Πως ό,τι κι αν σου συμβεί προέρχεται από κούραση. Δεν δίνεις βάση. Πιστεύεις ότι ίσως χτύπησες και θα περάσει. Δεν ενημερώνεις…

Στα παιδικά μάτια, κάτι ξεχωριστό είναι αρχικά παράξενο, «ξένο» ή και άβολο. Το «φρικιό» που κυκλοφορούσε στις τάξεις, τους διαδρόμους και το γήπεδο του γυμνασίου Νίμιτζ, στο Χιούστον, το κατάλαβε…

Σεβόταν πάντα την (μπασκετική) ιεραρχία. Κυρίως λόγω της αυτογνωσίας για το ταλέντο και το όριο των δυνατοτήτων του στο παρκέ. Στη ζωή του, ωστόσο, δεν θα έβαζε ποτέ αντίστοιχα όρια……

Δεν θεωρώ ότι ξέρω τον κόσμο «απ’ έξω και ανακατωτά». Ωστόσο, με τις εμπειρίες από το εξωτερικό έμαθα να «παντρεύω» τις καταστάσεις στις οποίες μεγάλωσα, αλλά κι εκείνες που συνάντησα…

Σαν έφηβος είχα όνειρο να παίξω μπάσκετ. Το πέτυχα και είμαι ευτυχισμένος για αυτό. Όσο αγωνιζόμουν, όμως, με «τράβηξε» πολύ η ψυχολογία και από τα 22 μου είχα ως στόχο…

Κάθε ήττα συνήθιζε να αφήνει ένα μελαγχολικό «αποτύπωμα» στο κουρασμένο κορμί και το μπερδεμένο μυαλό της. Αυτό το συχνά χαμογελαστό κορίτσι, όταν το αποτέλεσμα στο κορτ δεν ήταν το επιθυμητό,…