ΑΡΣΗ ΒΑΡΩΝ

Ήταν ο αγώνας της ζωής μου, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο, ήταν σα να βγήκα Ολυμπιονίκης. Το ξέσπασμα αυτό ήταν όλες οι εικόνες, επειδή έφτασα στο τέλος, στο τέλος της καριέρας…

Τα φώτα έσβησαν, λοιπόν, έπεσε και η αυλαία, η γιορτή κόπασε και οι λιγοστοί καλεσμένοι αποχώρησαν. Η Ελλάδα μπήκε -και πάλι- πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο, σημαίνοντας και την αρχή του…

Ο καθρέφτης του δεν του φανέρωσε ποτέ ένα είδωλο που να τον κάνει περήφανο. Δεν ήταν σεμνότητα ή προσπάθεια αποφυγής μίας προσωπικής αλαζονείας. Ήταν τα δικά του γεμάτα αμφιβολία βλέμματα…

Ο τίτλος «ο επόμενος Αντετοκούνμπο» είναι πιασάρικος. Αλλά αν εμείς που είμαστε μέσα στο γήπεδο μέναμε στη λεζάντα, θα τα είχαμε παρατήσει. Άλλωστε, πιο σημαντικό δεν είναι αν και πότε…

Η εικόνα είναι ακόμη στα μάτια μου, οι λέξεις στα αυτιά μου… «Να φύγεις, δεν μπορώ να σε βλέπω!». Σοκαρίστηκα. Είχα απέναντί μου ένα παιδί δέκα ή το πολύ δώδεκα…