Το μπάσκετ είμαστε εμείς
Είναι διαφορετικό να παίζει πλέον κάποιος στη σύγχρονη Α1. Πολύ απλά, διότι έχουν υπάρξει ιστορίες για το πόσο μεγάλο ήταν κάποτε το να αγωνίζεται κάποιος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πόσο μεγάλο…
Είναι διαφορετικό να παίζει πλέον κάποιος στη σύγχρονη Α1. Πολύ απλά, διότι έχουν υπάρξει ιστορίες για το πόσο μεγάλο ήταν κάποτε το να αγωνίζεται κάποιος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πόσο μεγάλο…
Αγαπημένοι μου, Γιώργο, Ανδρέα, Δημήτρη, Αυτή είναι μια ιστορία που θα τη διαβάσετε σε μεγαλύτερη ηλικία. Σε κάποια σημεία της, ίσως, μοιάζει με παραμύθι. Μα, δεν είναι. Είναι η δική…
Ανέκαθεν τον φώναζαν «μικρό». Επειδή, πάντοτε, έπαιζε μπάλα με μεγαλύτερους και, ακόμη και σε εκείνους που δεν τον γνώριζαν, έβγαζε μια σπάνια οικειότητα και συμπάθεια με το σεμνό και συνετό…
Γνώριζα ξεκάθαρα ότι πολλές φορές με αντιμετώπιζαν σαν τον «γιο του Μπόμπαν» και όχι σαν τον Βλάντο. Δεν μου άρεσε καθόλου και πέρασα δύσκολα. Προσπαθούσα πολύ, ώστε, κατά κάποιον τρόπο,…
Αντικρίζεις τα γηπεδάκια, στα οποία έλιωνες τα παπούτσια σου πιτσιρικάς, στο Φάληρο. Τα πρώτα τσιμεντένια “σκηνικά” του μπάσκετ, από τα οποία δεν έφευγες, αν δεν έσβηναν τα φώτα. Τα κοιτάς…
«Κερδίσαμε, πάμε μπουζούκια. Πήραμε το πρωτάθλημα, πάμε μπουζούκια». Γιατί; Αυτό το στερεότυπο πρέπει να καταρριφθεί κάποια στιγμή.
Είμαστε μια παραδοσιακή οικογένεια. Κάθε Κυριακή, τρώγαμε στη γιαγιά. Βρίσκονταν όλα τα αδέρφια μαζί. Γινόταν και η σχετική πλάκα για το μπάσκετ. Ήμασταν και είμαστε ενωμένοι. Τώρα πια, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο…
Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάλα στην πλατεία ή στην αλάνα με τους φίλους μας, δεν φανταζόμασταν πόσο διαφορετικό θα είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Sto tornando dallo stadio dopo un sentitissimo derby Lazio-Roma, l’ennesima partita che t’ ho visto giocare e sto ancora tremando.
Αγαπημένε μου Θωμά, Επιστρέφοντας από ένα ακόμα παιχνίδι Λάτσιο-Ρόμα, στο οποίο είχα την ευτυχία να σε δω να παίζεις, τρέμω ακόμη ολόκληρος από την αγωνία του γηπέδου. Απορώ με τον…