Λένε πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Υπάρχουν στιγμές, συνήθως μεγαλείου ή ενίοτε και απόγνωσης που κάποιος μπορεί να εμφανιστεί διαφορετικός, έχοντας ωστόσο παραμείνει απλώς ο εαυτός του.
Στα σπορ το περίφημο «νίκη με κάθε κόστος» είναι συνηθισμένο. Άλλες φορές αποδεκτό και άλλες όχι. Ορισμένες φορές πληροί τις «προϋποθέσεις» του νόμιμου, αλλά έρχεται σε αντίθεση με το ηθικό.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες των σπουδαίων αθλητών, των σταρ των social media και των «αχόρταγων» χορηγών έχουν συχνά διαψεύσει από μόνοι τους το κλισέ για το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Αλλά όχι πάντα. Στο Τόκιο υπήρξαν στιγμές μοναδικές, ιστορικές και πρόσωπα που έδωσαν τον εαυτό τους, αλλά δεν… πούλησαν και την ψυχή τους στον διάβολο για το πρώτο σκαλί του βάθρου.
Υπήρξαν στιγμές, όπως με την αποχώρηση της Σιμόν Μπάιλς για λόγους ψυχικής υγείας που αποδείχθηκε ότι η νίκη δεν καθορίζει ακόμη και τους κορυφαίους, τους φτασμένους.
Την 1η Αυγούστου 2021 στο Ολυμπιακό Στάδιο της ιαπωνικής πρωτεύουσας, ο Τζιανμάρκο Ταμπέρι και ο Μουτάζ Εσά Μπαρσίμ πρόσφεραν μία άλλη διάσταση, όταν ο δεύτερος ζήτησε από τον κριτή του τελικού του ύψους να μοιραστεί με τον Ιταλό το χρυσό μετάλλιο!
“Can we have two golds?” 🇮🇹🥇🇶🇦
Here’s the remarkable moment that Mutaz Essa Barshim and Gianmarco Tamberi decided to share the title in the men’s high jump.
Have you ever seen 𝘀𝗽𝗼𝗿𝘁𝘀𝗺𝗮𝗻𝘀𝗵𝗶𝗽 like it?#Tokyo2020 | @mutazbarshim pic.twitter.com/J9QOAd5r7Z
— Eurosport UK (@Eurosport_UK) August 1, 2021
Ο «Gimbo» Ταμπέρι έφτασε στο Τόκιο ως ένας άλλος άνθρωπος. Δεν ήταν απλώς το νέο λουκ του, έχοντας αποχωριστεί το περιβόητο μισοξυρισμένο πρόσωπό του, σήμα-κατατεθέν τα περασμένα χρόνια.
Ο γεννημένος την 1η Ιουνίου 1992 στην Τσιβιτανόβα της Ιταλία άλτης, που άρχισε να παίζει πιτσιρικάς μπάσκετμπολ, πριν ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του και του παππού του στο άλμα εις ύψος, πάτησε το πόδι του στην Ιαπωνία και με ένα περίεργο «αξεσουάρ».
Αρχικά είχε δηλώσει πως ξύρισε όλο το πρόσωπό του «γιατί το 2021 αποφάσισα να αλλάξω τη ρουτίνα και τις συνήθειες μου. Αναζητώ κάτι διαφορετικό μέσα μου».
Στο χέρι του είχε συχνά έναν… γύψο. Τον γύψο στον αστράγαλό του, πέντε χρόνια πριν. Ήταν η υπενθύμιση του τραυματισμού που του στέρησε την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, το 2016. Τότε που σκέφτηκε να τα παρατήσει. Τότε, ωστόσο, που «αποφάσισα ότι αξίζει να δοκιμάσω πάλι», παρά τις αρχικές εκτιμήσεις ότι ενδεχομένως να μην καταφέρει να αγωνιστεί ξανά σε υψηλό επίπεδο.
Μπορεί στο Τόκιο να έψαχνε έναν νέο Τζιανμάρκο, όμως ουσιαστικά ήταν ο ίδιος. Χαμογελαστός κατά τη διάρκεια του μεγάλου τελικού, επιβεβαίωσε απλώς το μότο του… «Πάντα λέω ότι ο πρώτος αντίπαλός σου είναι ο εαυτός σου.
»Ο στόχος μας είναι να καταρρίπτουμε ρεκόρ και να κάνουμε πάντα ένα βήμα παραπάνω. Αυτό το πετυχαίνεις μόνο όταν ξεπερνάς το “εγώ” σου. Στο άλμα εις ύψος, αν δύο αθλητές πετύχουν το καλύτερο που μπορούν, αμφότεροι θα επιστρέψουν στο σπίτι τους το βράδυ ικανοποιημένοι, ακόμη και αν μόνο ο ένας θα αναδειχθεί νικητής…».
Qui c'è tutto. Grazie Gimbo. 🇮🇹🥇#Tamberi | #Tokyo2020 pic.twitter.com/JksSFBErW0
— Eurosport IT (@Eurosport_IT) August 1, 2021
Κι όμως, κόντρα στον αμερικανικό αφορισμό ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα», κόντρα και σε όσους απλώς επιμένουν ότι ο νικητής είναι ένας, στο ύψος των Ολυμπιακών του Τόκιο οι θριαμβευτές ήταν δύο!
Ο Μουτάζ Εσά Μπαρσίμ από το Κατάρ επέδειξε μεγαλείο ζητώντας από τον κριτή, μετά το κοινό πέρασμα στα 2,37μ. την αποτυχία στα 2,39μ.,να μην προχωρήσουν σε άλμα-μπαράζ και να λάβουν από ένα χρυσό μετάλλιο.
Ο γεννημένος στη Ντόχα στις 24 Ιουνίου 1991, Μπαρσίμ, έλαβε το μοναδικό παράσημο που του έλειπε, μετά του παγκόσμιους τίτλους το 2017 και το 2019. Κάνοντας ένα ακόμη βήμα παραπάνω σε Ολυμπιακούς, μετά το χάλκινο το 2012 στο Λονδίνο και το ασημένιο στο Ρίο, τέσσερα χρόνια αργότερα.
Πιστεύει ακόμη, όπως τόνισε τον Νοέμβριο του 2019 στην ισπανική εφημερίδα «AS» ότι «όταν κάνεις το καλύτερο δυνατό, πάντα μέσα σε θετικές συγκυρίες και συνθήκες, θα ανταμειφθείς και θα πετύχεις τους στόχους σου».
Οι δικές του φιλοδοξίες δεν ήταν απλώς οι θρίαμβοι και τα μετάλλια… Άντλησε έμπνευση από τον δρομέα βάδην πατέρα του και τον επίσης άλτη του ύψους αδερφό του, αλλά έχει ένα ακόμη «μετάλλιο».
Η πρόθεση να μοιραστεί το χρυσό με τον Ταμπέρι είναι αποτέλεσμα και της φιλίας που δημιουργήθηκε μεταξύ τους μετά τον τραυματισμό του Ιταλού, το 2016.
Ο Μουτά Εσά Μπαρσίμ / Photo by: Mutaz Essa Barshim – Instargam.
Ο Ταμπέρι είχε αποκαλύψει στο περιοδικό «Spikes» ότι «κλείστηκα στο δωμάτιό μου και δεν ήθελα να δω κανέναν. Πολλοί συναθλητές ήρθαν, όμως δεν άνοιξα…».
Ο Μπαρσίμ, όμως, επέμεινε «και αν και του έλεγα να φύγει, συνέχισε να μου χτυπά την πόρτα. Στην αρχή ήθελα απλώς να μην ακούω τη φωνή του…
»Όμως επέμενε και μου φώναζε “΄Gimbo΄, θέλω μόνο να σου μιλήσω”. Κάποια στιγμή υπέκυψα και τον άφησα να μπει στο δωμάτιο.
»Όταν τον αντίκρισα, έκλαψα μπροστά του και εκείνος απλώς με ηρέμησε και μου ζήτησε να πάρω τον χρόνο μου, να ξεκουράσω το πόδι μου και να μην πιέσω τον εαυτό μου.
»Συζητήσαμε για αρκετή ώρα και δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πόση ανιδιοτελή στήριξη μπορεί να σου προσφέρει ένας αντίπαλος. Ένας τύπος που μέσα στον στίβο θέλει μόνο να σε κερδίσει».
Πέντε χρόνια μετά, πάλι αγκαλιασμένοι, πανηγύριζαν μαζί το χρυσό μετάλλιό «τους»! Ήταν μία μοναδική στιγμή στην οποία -εκτός από την ήδη κερδισμένη φιλία τους- είχαν νικήσει και οι δύο.
Sportsmanship at its best!!! This was a very emotional medal presentation. Definitely a highlight of Tokyo 2020 🙏🏾 #Barshim 🇶🇦 #Tamberi 🇮🇹 pic.twitter.com/oEsKdS1sO0
— An Untethered Soul (@bethannspeaks) August 2, 2021
CHECK IT OUT:
Η Υπέροχη Γιουλιμάρ Ρόχας / Σέλι-Αν Φρέιζερ-Πράις: Θαρραλέα, Κυριάρχη, Ανθεκτική!
Η αποστολή της Γκουέν Μπέρι είναι πιο βαριά από τη μπάλα που πετά μακριά…
Η ιστορία της Κουανίσα Μπερκς (δεν) κρύβεται πίσω από το χαμόγελό της
Η Τιάνα Μπαρτολέτα είναι άνθρωπος των ονείρων και όχι των αναμνήσεων
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:👇
