«Λένια, η μαμά πήρε ΜΕΤΑΛΛΙΟ!!
#Lenia_mommy_is_on_the_podium
#Berlin2018#EC2018#TheMoment#TeamHellas».
Δεν έχω ξεχάσει τίποτα από εκείνο το βράδυ του 2018 στο Βερολίνο. Το βράδυ που ανέβηκα στο βάθρο των νικητών. Την 9η Αυγούστου που πήρα το ασημένιο μετάλλιο στο άλμα επί κοντώ, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου.
Θυμάμαι τα πάντα! Την αφοσίωση, τον σκληρό αγώνα, την επιμονή. Τη θέληση να επανέλθω σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Τις προπονήσεις, τους αγώνες που είχαν προηγηθεί.
Τις σκέψεις που κάναμε το βράδυ με τον άνδρα μου. Τις προσπάθειές μας, τις δυσκολίες μας, την ανταμοιβή μας!
Την Λένια που είχε μπει τον προηγούμενο χρόνο στη ζωή μας! Όλα!
Εκείνο το βράδυ η Λένια ήταν παντού! Ήταν το πρόσωπο που με “καθοδηγούσε”.
Σε κάθε βήμα, σε κάθε άλμα.
Ήταν και είναι η δύναμή μου!
Το tweet της Νικόλ Κυριακοπούλου για το μετάλλιο στο Βερολίνο.
Λένε πως η γέννηση ενός παιδιού και η μητρότητα αλλάζει τους ανθρώπους. Ναι, αλήθεια λένε. Άλλαξε και μένα. Με μεταμόρφωσε, είναι ίσως η πιο κατάλληλη λέξη. Ολοκληρώθηκα ως γυναίκα.
Η γέννηση ενός παιδιού ωθεί τις γυναίκες να “τραβήξουν” μια ξεκάθαρη γραμμή στη ζωή τους. Στον τρόπο, με τον οποίο σκέφτονται, στον τρόπο, με τον οποίο αντιλαμβάνονται τη ζωή τους. Το “πριν” και το “μετά”.
Αυτό τουλάχιστον συνέβη σε μένα.
Άλλο είναι να αναφέρεσαι απλά στην μητρότητα κι άλλο να τη βιώνεις.
Η εγκυμοσύνη μου ήρθε το 2016. Τη χρονιά, κατά την οποία έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Είχα δουλέψει σκληρά, ώστε να είμαι πανέτοιμη γι’ αυτούς.
Έναν χρόνο πριν, το 2015, είχα πάρει το Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Πεκίνο, και νωρίτερα, το 2012, το Χάλκινο στο Ευρωπαϊκό στο Ελσίνκι.
Ο στόχος, λοιπόν, στη Βραζιλία, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα μετάλλιο.
Η Νικόλ Κυριακοπούλου με το Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, στο Πεκίνο, το 2015 / Photo by: Eurokinissi.
Δυστυχώς, περίπου έναν μήνα πριν από τη διοργάνωση, προέκυψε ένας τραυματισμός.
Ήρθαν τα πάνω-κάτω, όμως δεν εγκατέλειψα την προσπάθεια. Αποφάσισα να ταξιδέψω κανονικά στο Ρίο. Να πάω και να παλέψω, να κάνω τα πάντα, για να ξεπεράσω τον τραυματισμό μου και να μπορέσω να αγωνιστώ.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες των γιατρών, τελικά δεν τα κατάφερα…
Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, είχα μια συζήτηση με τον άνδρα μου για το μέλλον. Τι θα κάναμε. Ο τραυματισμός μου ήταν σοβαρός, συνεπώς θα έχανα όλη την επόμενη αγωνιστική σεζόν.
Τότε, σκεφτήκαμε πως ήταν η ώρα να φέρω στον κόσμο ένα παιδί.
Να αξιοποιήσω το διάστημα της απουσίας μου από τα στάδια.
Εκείνη την περίοδο, ήμουν στο υψηλότερο επίπεδο της αγωνιστικής μου πορείας, όμως ήταν η καταλληλότερη στιγμή να γίνω μητέρα!
Άλμα της Νικόλ Κυριακοπούλου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου στη Ντόχα, το 2019 / Photo by: Eurokinissi.
Γέννησα τον Μάιο του 2017…
Η επάνοδος μετά την εγκυμοσύνη, κυρίως η επιστροφή μου στο ίδιο αγωνιστικό επίπεδο, όπου βρισκόμουν πριν από αυτήν, ήταν μια πολύ μεγάλη πρόκληση για μένα! Δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να μην την κερδίσω!
Πολλοί φίλοι και γνωστοί δεν περίμεναν ότι θα τα καταφέρω, επειδή, πράγματι, είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια αθλήτρια να επανέλθει σε σύντομο χρονικό διάστημα σε ψηλό επίπεδο απόδοσης.
Μέχρι σήμερα, ελάχιστες είναι εκείνες που το έχουν κατορθώσει.
Διαβάζω και ακούω συχνά πως υπάρχουν κάποιες γυναίκες, οι οποίες ίσως να υφίστανται διακρίσεις στον εργασιακό τους χώρο, λόγω εγκυμοσύνης ή μητρότητας. Θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη ασέβεια που μπορεί να δείξει κάποιος, όχι μόνο στην ίδια τη γυναίκα, αλλά και στο θαύμα της γέννησης.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν που διαθέτει μια γυναίκα-μητέρα, η οποία έχει ως στόχο να πετύχει αυτό που βρίσκεται στο μυαλό της. Στη δική μου περίπτωση, ο στόχος ήταν η επιστροφή μου στους αγώνες και σε υψηλό επίπεδο.
Με το Χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου στη Γλασκώβη, το 2018 / Photo by: Eurokinissi.
Το Ασημένιο μετάλλιο το 2018 με δικαίωσε.
Ένα από τα στοιχεία που με διακρίνουν ως επαγγελματία και ως αθλήτρια, είναι πως είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου, έχω τεράστια υπομονή και επιμονή στον στόχο μου.
Τον Σεπτέμβριο του 2017, λοιπόν, λίγους μήνες αφότου γεννήθηκε η κόρη μου, μπήκα σε κανονικούς ρυθμούς προπόνησης, και το 2018, στην αγωνιστική σεζόν που ακολούθησε στον κλειστό στίβο, συμμετείχα κανονικά στις διοργανώσεις, ολοκληρώνοντάς τις με την 11η καλύτερη επίδοση στον κόσμο.
Το μόνο που είχα χάσει, ήταν η αγωνιστική περίοδος του καλοκαιριού. Αυτό ήταν ένα από τα ιδανικά “σενάρια” που είχαμε σκεφτεί το 2016 με τον σύζυγό μου, και τελικά εκείνο που “μας βγήκε”.
Από την στιγμή που μπήκε το παιδί στη ζωή μου, η επίτευξη ισορροπίας μεταξύ της μητρότητας και των υπολοίπων δραστηριοτήτων μου ήταν θέμα θέλησης και σωστού προγραμματισμού.
Αυτό πιστεύω πως ισχύει και για τις περισσότερες γυναίκες που κάνουν αθλητισμό-πρωταθλητισμό ή εργάζονται.
Βεβαίως, εξίσου σημαντικό είναι να υπάρχει η δυνατότητα βοήθειας στο σπίτι. Προσωπικά, σε αυτό το θέμα ήμουν τυχερή, γιατί τις ώρες της προπόνησης είχα την μητέρα μου που κρατούσε την μικρή.
Όταν πια έφτασε η στιγμή να πάει στον παιδικό σταθμό, τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα.
Τον πρώτο χρόνο με την Λένια στο σπίτι, όλα ήταν καινούργια.
Η φροντίδα του μωρού ήταν σαν ιεροτελεστία. Όλα έπρεπε να γίνουν στην εντέλεια!
Κάθε μέρα δε που περνούσε, μάθαινα και κάτι καινούργιο.
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Ένα από τα πράγματα που θυμάμαι, ήταν την αγωνία που ένιωθα σε κάθε κλάμα της, όταν -προφανώς- κάτι την ενοχλούσε. Τις απαντήσεις που έπαιρνα σε κάθε ερώτηση που έκανα στον παιδίατρο, στην μητέρα μου, στις γιαγιάδες…
Με τον καιρό έμαθα και “έστρωσαν” όλα.
Πλέον, είμαι μακριά από το παιδί, μόνο τις ώρες που βρίσκεται στον παιδικό σταθμό.
Δεν θα κρύψω, όμως, πως, όταν ήταν πιο μικρή, ήταν λίγο δύσκολο να βρίσκομαι μακριά της. Κάθε τρεις και λίγο έπαιρνα τηλέφωνο στο σπίτι να ρωτήσω τι κάνει.
Τώρα, βρισκόμαστε στην περίοδο, κατά την οποία, όταν μπορώ, την παίρνω μαζί μου στις προπονήσεις, ενώ τον ελεύθερο χρόνο τον αξιοποιούμε με ό,τι μας κάνει (χαρούμενες) και την κάνει χαρούμενη.
Θα παίξουμε, θα κάνουμε πολλές αγκαλιές και θα δώσουμε πολλά, πολλά φιλιά! Ξανά και ξανά!
Στην προπόνηση, με “βοηθό” την κόρη της, Λένια / Photo by: Νικόλ Κυριακοπούλου – Facebook.
Θα πάμε βόλτες, θα κάνουμε δραστηριότητες. Η αγαπημένη της είναι να διαβάζουμε παιδικά βιβλία με μεγάλες εικόνες, τις οποίες μετά προσπαθεί να τις ζωγραφίσει.
Η πιο χαρούμενη στιγμή της είναι εκείνη, όταν παίζει με τις κούκλες τις. Τις ντύνει, τις ταϊζει,τις αλλάζει… Κάνει το δωμάτιο άνω-κάτω!
Όταν κάποιες φορές την έχω μαζί μου στην προπόνηση, με κοιτάει και προσπαθεί να δει τι κάνω. Δεν με ρωτάει, αλλά προσπαθεί να με μιμηθεί στο ζέσταμα και σε απλές ασκήσεις.
Προς το παρόν, λόγω και της ηλικίας της, δεν καταλαβαίνει πάρα πολλά ως προς το τι ακριβώς κάνω. Ξέρει, όμως, ότι η μαμά είναι αθλήτρια και κάνει κάθε μέρα προπόνηση.
Για την ώρα, δεν μπορεί, επίσης, να αντιληφθεί και να αντιδράσει ανάλογα, όταν η μαμά σημειώνει μια μεγάλη επιτυχία. Ή όταν η μαμά είναι στεναχωρημένη με το αποτέλεσμα ενός αγώνα.
Δεν αντιλήφθηκε, έτσι, την δυσκολότερη ίσως στιγμή που έχω βιώσει από την στιγμή που γεννήθηκε.
Τη μη προβλεπόμενη πορεία μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε το 2019 στη Ντόχα, όπου περίμενα πολλά περισσότερα.
Photo by: Νικόλ Κυριακοπούλου – Facebook.
Αυτό, όμως, έχει περάσει. Έχω εντοπίσει τα λάθη μου και προχωράω.
Θυμάμαι, άλλωστε και τα λόγια που μου έλεγε η μητέρα μου, όταν ήμουν μικρή. Να κοιτάω μπροστά.
Το σημαντικότερο που μου έλεγε, ήταν να διεκδικώ το δίκιο μου, όταν με αδικούν. Το έκανα πάντα και θα συνεχίσω να το κάνω.
Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεις και καθορίζεις τη δύναμη της προσωπικότητάς σου.
Ακόμη με θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, πώς με “κυνηγούσε” η μαμά μου, για να διαβάσω περισσότερο, γιατί το μυαλό μου ήταν μόνο στις προπονήσεις.
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Θυμάμαι, επίσης και τα πράγματα που έκανα συνήθως για εκείνην στη γιορτή της Μητέρας. Τις ζωγραφιές που της προσέφερα, τα λουλούδια.
Το πρωί που ξυπνούσα και της έκανα έκπληξη, έχοντας “συνενόχους” την αδερφή μου και τον πατέρα μου.
Τα χρόνια πέρασαν. Και τώρα, στη θέση της μαμάς είμαι εγώ, με όλες τις ανησυχίες που έχει κάθε μητέρα για το παιδί της. Την υγιεία του, την ευτυχία του στην ενήλικη ζωή του, τις επιλογές που θα κάνει και αν θα το χαρακτηρίζουν ως έναν σωστό άνθρωπο.
Δεν θα πιέσω ποτέ την Λένια να κάνει κάτι που δεν θα της αρέσει.
Θα είμαι, όμως, πάντα εδώ! Εκείνη που θα την υπερ-αγαπάει και θα ζει σ’ ένα όνειρο που δεν θέλει να τελειώσει ποτέ.
Αυτή που θα θυμάται πάντα τη στιγμή της πρώτης αγκαλιάς στο μαιευήριο και ένιωσε σαν να την άγγιξε «το χέρι του Θεού»!
Photo by: Eurokinissi (Action Images).
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Τατιάνα Γκούσιν: Με λένε Τατιάνα Γκούσιν
Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης
Γιώργος Πομάσκι: Στη ζωή μου έμαθα τρία πράγματα / Γιώργος Παναγιωτόπουλος: Δύο Κόσμοι
Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας
Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός
Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα
Μιρέλα Μανιάνι: Καινούργια Εγώ
Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά
Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη
Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!
Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα
Κωνσταντίνος Μπανιώτης: Στο τέλος του δρόμου
Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον
CHECK IT OUT:👇
