Το Μπάσκετ Δεν Τελειώνει

Πολλές φορές «κατηγορούν» τους αθλητές ότι είναι αποκομμένοι. Εμείς, όμως, πάντα γνωρίζουμε τους κάθε είδους συσχετισμούς των σπορ με τον «υπόλοιπο κόσμο».

Ξέρουμε πως ο αθλητισμός είναι κομμάτι της κοινωνίας.

Όταν η οικονομία σε μία χώρα δεν πηγαίνει καλά, αυτό έχει αντίκτυπο στον αθλητισμό. Στα συμβόλαια, στις ομάδες, στον κόσμο.

Η Α1 ήταν το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης για δέκα χρόνια, τη δεκαετία του ’90. Αυτό αποτέλεσε μία παρακαταθήκη για πολλούς ανθρώπους, προκειμένου να ασχοληθούν διοικητικά και, φυσικά, πρόσφερε κίνητρο σε εμάς τους αθλητές.

Εγώ, όταν ήμουν εν ενεργεία παίκτης, μάθαινα και από τους προπονητές και από τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους μου.

Στα λεγόμενα «καλά χρόνια» του ελληνικού μπάσκετ υπήρχε μία κουλτούρα την οποία ακολούθησαν πολλοί, κυρίως, προπονητές.

Τα οικονομικά προβλήματα, όμως, επηρέασαν κάθε τομέα του αθλήματος και μειώνουν τα κίνητρα παικτών, κόουτς, παραγόντων, κοινού και Τύπου. Το 1997 που άρχισα να παίζω, το μπάσκετ ήταν Νο1 επιλογή. Από τότε η κατάσταση δεν φθίνει μόνο λόγω χρημάτων, αλλά και διότι ο κόσμος απέκτησε περισσότερες επιλογές.

Πάρκα διασκέδασης, προϊόντα τεχνολογίας, ενώ και το πρωτάθλημα δεν φρόντισε να εξελιχθεί, να κρατήσει τον παλμό του, όπως για παράδειγμα πέτυχαν -όχι πολύ μακριά από τα μέρη και το ταμπεραμέντο μας- οι Ισπανοί.

Η Α1 δεν κατόρθωσε να διατηρήσει το ενδιαφέρον από την «έκρηξη» του 1987.

Καθώς υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται και παρακολουθεί. Υπάρχει κόσμος που παίζει μπάσκετ και ερασιτεχνικά, κάτι που επιβεβαιώνει ότι το κοινό αγαπά ακόμη το άθλημα, όμως δεν πηγαίνει στο γήπεδο να δει την ομάδα του…

Μία σημαντική διαφορά από εκείνες τις εποχές είναι το επίπεδο της κριτικής. Ο κόσμος «εκπαιδεύεται» σε ειδικά ζητήματα του μπάσκετ και η πληροφορία κάνει καλό.

Παλαιότερα, το κοινό έκρινε μόνο από τους πόντους που σκόραρε ένας παίκτης.

Επιπλέον, οι δημοσιογράφοι είναι και περισσότεροι και πιο καταρτισμένοι, παρότι και κοινό και Τύπος δεν μπορούν να γνωρίζουν ακριβώς τη λειτουργία των ομάδων.

Δεν γνωρίζουν πώς είναι δομημένη μία ομάδα, πώς οργανώνεται ένας σύλλογος επιπέδου Ευρωλίγκας.

Ο κόσμος παρακολουθεί έναν αγώνα και θέλει, εκλαϊκευμένα, να τον φέρει στα δικά του δεδομένα, για να τον καταλάβει. Συχνά κρίνει εύκολα έναν παίκτη για ένα σουτ, για μία πάσα, λες και ο παίκτης που έκανε κάτι λάθος θέλει να χάνει και, φυσικά, δίχως ο κόσμος να γνωρίζει τι έχει προηγηθεί, στην προπόνηση.

Αυτό δεν είναι άλλοθι για τον αθλητή, ωστόσο λίγοι ξέρουν και καταλαβαίνουν τις θυσίες που κάνουν οι άνθρωποι των σπορ.

Αν το κοινό είχε ιδέα, θα σεβόταν περισσότερο αυτούς τους οποίους βρίζει για ένα άστοχο σουτ ή επειδή άλλαξαν φανέλα κάποιο καλοκαίρι.

Θα καταλάβαινε πως οι καταστάσεις δεν είναι εύκολες και σε κανέναν δεν ταιριάζει να τον βρίζεις για ένα παιχνίδι, όταν βεβαίως και οι αθλητές δεν προκαλούν και δεν δίνουν κανένα δικαίωμα.

Με τον θεσμικό ρόλο μου ως προέδρου του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών, μετά την αποχώρησή μου από την ενεργό δράση τον Απρίλιο του 2019, διαπίστωσα ότι η θέση του συνδέσμου θα έπρεπε να είναι καλύτερη.

Αλλά εσκεμμένα δεν υπάρχει ο χώρος για να γίνονται κάποια πράγματα, από την πλευρά των παικτών…

Πάντως, η συνεργασία με την Ε.Ο.Κ. και τον ΕΣΑΚΕ είναι καλή, αφού συνδιοργανώνουμε έξι τουρνουά 3-on-3 σε όλη την Ελλάδα, στα οποία φέρνουμε στο γήπεδο να παίξουν περισσότερα από 7.000 παιδιά.

Τα προβλήματα, όμως, είναι πολλά και οφείλουμε όλοι μας να έχουμε μεγαλύτερη συνοχή.

Αυτό έχει να κάνει με τη δομή του Π.Σ.Α.Κ.. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αλλάξουν και όσοι έχουμε παίξει οφείλουμε να σταθούμε πλάι του. Όποιος έχει περάσει από την προεδρία ή τα συμβούλια έχει προσφέρει κάτι και αυτό δεν είναι απλώς μία εύκολη, «απαραίτητη» και κλισέ κουβέντα.

Μέχρι την ηλικία των 28 ετών δεν ασχολούμουν με τον Π.Σ.Α.Κ. Ήμουν στον Ολυμπιακό, εκεί που θέλει να είναι κάθε αθλητής, στο επίπεδο που θέλει κάποιος να αγωνιστεί και ο σύνδεσμος δεν με ενδιέφερε…

Συμμετείχα μόνο στα τουρνουά 3-on-3 γιατί το θεωρούσα υποχρέωση, επειδή μέχρι τα 16 μου δεν είχα δει κανέναν αθλητή από κοντά και πίστευα πως πρέπει να πηγαίνω, γιατί είμαστε πρότυπα για τα μικρά παιδιά.

Από τη δεκαετία του ‘90 που ιδρύθηκε ο σύλλογος, στην περίοδο των απεργιών για ένα καλύτερο και επαγγελματικό ελληνικό μπάσκετ, όλα τα παιδιά έχουν προσφέρει από κάτι.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν ακόμη σοβαρά προβλήματα τα οποία όσοι αγαπούμε το μπάσκετ πρέπει να βοηθήσουμε, ώστε να τα λάβουμε υπόψη και να τα αντιμετωπίσουμε.

Στην Α2 θα έπρεπε οι παίκτες να είναι ασφαλισμένοι. Είναι αδιανόητο να μην συμβαίνει αυτό. Θα θέλαμε επίσης μία δικλείδα αντιμετώπισης συχνών φαινόμενων διάλυσης ομάδων και αποχώρησης μέσα στη σεζόν. Όπως το να έχει δικαίωμα ο αθλητής να μετεγγραφεί σε ομάδα της ίδιας κατηγορίας, ή και ανώτερης, όταν αυτό συμβαίνει.

Να υπάρχει άμεσα το δικαίωμα σε έναν παίκτη να μπορεί να αλλάξει ομάδα, είτε γιατί έκανε λάθος επιλογή είτε γιατί έμεινε απλήρωτος…

Να μπορούν οι παίκτες της Α2 και των Β΄ και Γ΄ Εθνικής να έχουν περισσότερες αλλαγές μέσα στη σεζόν, αφού ολοένα και περισσότερες ομάδες αποσύρονται από τα πρωταθλήματα.

Μία μεγάλη αγωνιστική διαφορά από τις μέρες της κυριαρχίας της Α1 είναι οι έξι ξένοι της σύγχρονης εποχής.

Στην Α1 ο κόσμος δεν μπορεί να ταυτιστεί με έξι Αμερικανούς στο ρόστερ μίας ομάδας και αυτό πρέπει να αλλάξει.

Η πρότασή μας είναι ο αριθμός τους να μειωθεί στους τέσσερις, προκειμένου ο κόσμος να βλέπει περισσότερους Έλληνες, να μπορεί να γίνει «ένα» με αυτούς και να έρχεται σταθερά στο γήπεδο.

Οι Ισπανοί έχουν δύο Αμερικανούς και τέσσερις μη Αμερικανούς, ως ξένους. Ο λόγος είναι ότι ο Ισπανός παίκτης μπορεί να διεκδικήσει μία θέση στο ρόστερ από έναν μη Αμερικανό.

Έξι Αμερικανοί, οι οποίοι από τα 12 ως τα 22 έχουν παίξει περίπου 2.000 αγώνες μπάσκετ και διαθέτουν απίστευτη αθλητικότητα, δύσκολα θα χάσουν στην Α1 τη θέση τους από έναν Έλληνα.

Το ενδιαφέρον του κόσμου χάνεται και γιατί όλοι οι φορείς έχουν χάσει την επαφή με τις τοπικές κοινωνίες, ενώ ο κόσμος αποκτά συνεχώς νέα ενδιαφέροντα. Ο ΕΣΑΚΕ και ο Π.Σ.Α.Κ. οφείλουν να συνεργαστούν για την επιστροφή του κοινού στο γήπεδο.

Εμείς έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις επ’ αυτού, σε εγκαταστάσεις πιο φιλικές προς τα παιδιά και πιο ελκυστικές για όλους.

Κάθε παιδί που μπαίνει σε ένα γήπεδο ομάδας της Α1 και έχει πληρώσει εισιτήριο, θα είναι καλό να φεύγει με ένα αναμνηστικό. Κάτι που θα είναι από ένα απλό μολύβι, στυλό ή τετράδιο, μέχρι ένα καπέλο.

Κάτι με το οποίο θα πάει με χαρά την επόμενη μέρα στο σχολείο και, συνάμα, θα ανυπομονεί να ξαναπάει στην εξέδρα, για να κερδίσει κάτι πέρα από το θέαμα που παρακολουθεί.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, δεν μπορούμε ακόμη να συζητάμε αν πρέπει οι σύλλογοι να έχουν ακαδημίες ή ομάδες Κ-20. Αυτά είναι πράγματα αυτονόητα στο εξωτερικό.

Πρέπει να δοθούν παροχές και κίνητρα στον κόσμο να απολαύσει το άθλημα.

Ο Π.Σ.Α.Κ. είναι ιδανικό να διοικείται από ανθρώπους που έχουν παίξει, αλλά και έχουν αποχωρήσει από την ενεργό δράση, ώστε να έχουν τη χρονική ευχέρεια να «τρέχουν» τις δραστηριότητές του.

Αυτοί είναι πρακτικά καλύτερο να απαρτίζουν το συμβούλιο, διότι είναι εύκολα κατανοητό ότι ένας παίκτης του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού δεν προλαβαίνει να τρέξει να κλείνει συμφωνίες με δήμους, με ιδρύματα και με χορηγούς.

Θα πρέπει, πάντως, έστω και μία φορά τον χρόνο, αυτοί οι εύλογα πολυάσχολοι παίκτες να είναι κοντά στον σύνδεσμο με μία παρουσία ή με μία ανάρτηση στα social media. Να είναι έστω αυτή η υποχρέωσή τους απέναντι στο όργανο και στο σπορ που όλοι αγαπάμε.

Ο Π.Σ.Α.Κ. ανήκει σε όλους. Τα οικονομικά και τα διοικητικά του δεν ανήκουν σε εμένα ή στον επόμενο, αλλά σε όλους τους παίκτες.

Οποιοσδήποτε αθλητής θέλει να είναι κοντά στον σύλλογο, μπορεί ανά πάσα στιγμή να το κάνει, από κάθε πόστο το οποίο επιθυμεί.

Επιπλέον, εμείς έχουμε προτείνει στον ΕΣΑΚΕ δράσεις εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, όπως είναι η συγκέντρωση ρουχισμού, τροφίμων και άλλων ειδών βασικής ανάγκης, αλλά και αιμοδοσίες, πριν από τη διεξαγωγή αγώνων.

Δράσεις που μπορούν να αλλάξουν το προφίλ του αθλήματος, των αθλητών και φορέων προς την κοινωνία και να προσελκύσουν τον κόσμο. Για να προσφέρουμε πίσω στην κοινωνία λίγη από την αγάπη που λαμβάνουμε.

Στο συνδικαλιστικό κομμάτι, κατανοώ τη δυσκολία ενός εν ενεργεία παίκτη να προσπαθήσει, κατά το κοινώς λεγόμενο, να «πάει κόντρα» στον πρόεδρο που τον πληρώνει, ακόμη και… όποτε τον πληρώνει.

Στο Δ.Σ. του Π.Σ.Α.Κ. είναι καλό να υπάρχουν παίκτες από μεγάλες ομάδες και παιδιά που όταν αποχωρήσουν από το παρκέ να μπορούν να πάρουν τη σκυτάλη του συνδέσμου και να «τρέξουν» για τις διαδικασίες και τη λειτουργία του.

Δεν λέω, πάντως, ότι μία απεργία είναι η λύση κάθε προβλήματος.

Εμείς, σαν φορέας, δεν διοργανώνουμε ένα τουρνουά 3-on-3 στο οποίο συμμετέχουν χιλιάδες παιδιά, για να τα απομακρύνουμε από το μπάσκετ.

Γι’ αυτό η απεργία δεν είναι λύση. Επιθυμία μας είναι να ενώνουμε τους αθλητές που παίζουν σε όλα τα επίπεδα, με το κοινό, με τα παιδιά. Δεν θέλουμε να είμαστε ένα όργανο που χωρίζει τους πρωταγωνιστές από τον κόσμο.

Όμως, αυτά που μας χωρίζουν στις διαδικασίες του ελληνικού μπάσκετ, είναι καταστάσεις που οδηγούν αναπόφευκτα σε σύγκρουση…

Πρέπει να κάνουμε μία σωστή χρήση του συνδέσμου προς όφελος του αθλήματος και όχι για να γίνουμε δυνάμεις διαχωρισμού και διαίρεσης.

Αυτή τη στιγμή, η απεργία δεν είναι επιλογή. Είμαστε σε επαφή με τον υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, με την ομοσπονδία και τον ΕΣΑΚΕ, παρότι υπάρχουν ακόμη σημεία στα οποία δεν έχουμε έρθει κοντά.

Θεωρώ, όμως, ότι είμαστε σε καλύτερο δρόμο από το πρόσφατο παρελθόν και είμαι αισιόδοξος ότι η νέα δομή του Π.Σ.Α.Κ. μπορεί να μας κάνει πιο αποτελεσματικούς και πιο ξεκάθαρους.

Παρόλα αυτά, είδα όσο περνούσαν τα χρόνια προέδρους οι οποίοι δεν πλήρωσαν εμένα και τόσα άλλα παιδιά για μία ολόκληρη χρονιά, να εξακολουθούν να έχουν ομάδες στην Α1.

Κάποιοι πρόεδροι, στη συζήτηση που κάναμε για το πώς θα πληρωθούν οι αθλητές με την πρόωρη ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, λόγω του κορονοϊού, μας είπαν ότι δεν βλέπουν καν τον λόγο που ήρθαν να μιλήσουν με τα μέλη του Π.Σ.Α.Κ..

Δεν έβλεπαν κανέναν λόγο να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τον σύνδεσμο των παικτών…

Είναι οι ίδιοι πρόεδροι που τους αθλητές που έχουν στις ομάδες τους θα τους χαιρετήσουν, θα τους ρωτήσουν πώς είναι η οικογένειά τους. Όμως όταν αυτοί οι παίκτες βρεθούν στον Π.Σ.Α.Κ., η στάση των παραγόντων απέναντί τους αλλάζει.

Οι πόρτες για τον Π.Σ.Α.Κ. είναι πάντα κλειστές…

Και συνάντηση να γίνει, ό,τι κι αν πούμε δεν αλλάζει απολύτως τίποτα, ακόμη και έναν χρόνο αργότερα, δίχως να διαφοροποιηθεί μία κατάσταση που επισημαίνουμε…

Είμαι στον σύνδεσμο έναν χρόνο, ως πρόεδρος, έχω κάνει συναντήσεις επί συναντήσεων και όσες φορές κι αν μιλήσαμε, δεν άλλαξε κάτι. Δεν υπάρχει καμία διάθεση από όλους εκείνους που λέγονται πρόεδροι ή παράγοντες και αγαπούν τον αθλητισμό να αλλάξουν κάτι, ό,τι και αν δηλώνουν επισήμως στα Μ.Μ.Ε..

Ολόκληρος ΕΣΑΚΕ δεν διαθέτει τμήμα μάρκετινγκ, ούτε καν με εξωτερικό συνεργάτη, για αυτό τον τομέα.

Η ευχέρεια της παρέμβασης των παικτών είναι εφικτή, σε κάποιον βαθμό.

Αν θες να πετύχεις, πρέπει να επιμένεις και ο Π.Σ.Α.Κ. δεν διαφέρει από αυτό. Συνεπώς, οφείλει να επιμένει.

Έχουμε κάποιες θέσεις που αφορούν όλο το μπάσκετ και θα δημοσιοποιηθούν σύντομα. Η στήριξη είναι σημαντική.

Αν καταφέρουμε μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα να αλλάξουμε μόνιμα κάποια πράγματα για το καλό του αθλήματος, αυτό θα είναι το κέρδος μας, για να μείνει κάτι καλύτερο για όλους.

Όπως εμείς βρήκαμε κάτι έτοιμο, από την απεργία και το ρίσκο κάποιων στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έτσι κι εμείς πρέπει να αφήσουμε κάτι καλύτερο για τους επόμενους.

Αυτή είναι και η δική μου θέση και νοοτροπία, γιατί θέλω να βελτιώνω καθετί με το οποίο καταπιάνομαι.

Όλοι εμείς που ενεργά, εκτός παρκέ πια, θέλουμε να βοηθήσουμε, κατανοούμε ότι η συνδικαλιστική δράση δεν συμβαδίζει εύκολα με την καριέρα.

Δεν είναι λίγες φορές που οι εν ενεργεία παίκτες έχουν την ανησυχία ότι αν υψώσουν φωνή και ανάστημα μπορεί -και το αναφέρω πολύ λαϊκά- να μείνουν «στην απ’ έξω»…

Ο παίκτης έχει δύο αγώνες την εβδομάδα οι οποίοι καθορίζουν συχνά το συμβόλαιό του και το μέλλον του.

Ωστόσο, είναι καλό να δίνει το παρών στα συμβούλια, να δείχνει ενεργός στα κοινά και να δίνει το παράδειγμα στα νέα παιδιά. Να έχει παρουσία σε δράσεις, ώστε ακόμη και με μία φωτογραφία ή μία δημόσια τοποθέτηση να επιβεβαιώσει το ενδιαφέρον και τη στήριξή του.

Αυτός μπορεί να είναι ο ρόλος του, προκειμένου να μην εκτίθεται αν παίζει σε μία μεγάλη ομάδα.

Καταλαβαίνω ότι, γενικά, στην Ελλάδα υπάρχει μεγαλύτερη κριτική στον αθλητή που μιλά δημοσίως για αθλητικά ή κοινωνικά ζητήματα, από την αντίστοιχη κριτική στην Αμερική.

Ωστόσο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο και πρέπει να τα χρησιμοποιούν οι παίκτες για να πουν τη γνώμη τους. Διότι μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις, προς όφελος του κοινού καλού.

Συχνά, όταν ο αθλητής μιλήσει δημοσίως για κάτι εκτός του σπορ του, δέχεται κατηγορίες ότι δεν ενδιαφέρεται για το παιχνίδι.

Δεν περιμένω από τον παίκτη να ποστάρει βίντεο με τα σουτ που κάνει στην ατομική προπόνησή του. Ο ρόλος του μπορεί να είναι διαφορετικός και πιο σύνθετος από το να είναι μόνο παράδειγμα εντός γηπέδου.

Αν πραγματικά είναι αυτός που πρέπει να είναι και αποδίδει στο παιχνίδι, είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό να τοποθετείται ο αθλητής δημοσίως, ώστε να προβάλλει πράγματα που επηρεάζουν την κοινωνία με θετικό τρόπο.

Έχω προσκαλέσει τους ομολόγους μου από το ποδόσφαιρο και το βόλεϊ, τον Γιώργο Μπαντή και τον Παναγιώτη Πελεκούδα αντίστοιχα, να δημιουργήσουμε μία συνομοσπονδία των συνδέσμων αθλητών ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ και χάντμπολ.

Ένα όργανο από το οποίο θα συμφωνούμε σε κοινές δράσεις για να προβάλουμε τα αθλήματά μας και τους αθλητές και είναι κάτι που το έχουμε κοινοποιήσει και στον υφυπουργό.

Οφείλουμε να είμαστε παραδείγματα για τα νέα παιδιά, να πάμε στα σχολεία τους, να παίξουμε μαζί τους, να τους μιλήσουμε για να θέσουμε βάσεις για την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό.

Θα ήταν εξαιρετικό όλο αυτό να μπορεί να γίνει και με κρατική στήριξη, για να συμβαίνει συστηματικά από όλα τα αθλήματα, καθώς έχουν γίνει ήδη κάποιες δράσεις από τον σύλλογο Ολυμπιονικών.

Διαβάζουμε και ακούμε τακτικά αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με το θέμα της ύπαρξης και της λειτουργίας (πολλών) ακαδημιών μπάσκετ.

Η θέση μας παραμένει πως είναι πρακτικά καλό να ιδρύονται ακαδημίες σε όλη τη χώρα, διότι είναι γεγονός ότι αναπτύσσουν το άθλημα. Αυτό που χρειάζεται είναι προπονητήρια -όχι γήπεδα- σε όλη τη χώρα.

Εμείς, με το πρόγραμμα «Make Your Point», μία πρωτοβουλία της ΕΚΟ, θα φτιάξουμε ανοικτά γήπεδα και ήδη έχουμε αρχίσει από τα Χανιά.

Στο πρακτικά αγωνιστικό κομμάτι του αναπτυξιακού προγράμματος, από την ομοσπονδία πρέπει να υπάρχει μία ξεκάθαρη κατεύθυνση για το πώς θα παίζεται το παιχνίδι.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, για παράδειγμα, έχει επιβάλλει στη Σερβία απαγορεύσεις στην άμυνα «ζώνης» και το πικ-εν-ρολ στην επίθεση. Με αυτό τον τρόπο ενθαρρύνει την ατομική πρωτοβουλία, εκτός συστήματος.

Εμείς, στην Ελλάδα, με αυτοσκοπό τη νίκη, βλέπουμε προπονητές να παίζουν άμυνα με πίεση σε όλο το γήπεδο. Κερδίζουν, γίνονται κάτοχοι ρεκόρ, όμως δεν «βγάζουν» παίκτες από την παραγωγική διαδικασία.

Είμαστε ενάντια σε αυτό το μοντέλο, διότι είναι κάτι που και η γενιά μου έχει βιώσει. Γι’ αυτό, σε αυτό τον τομέα, θα πρέπει τα πράγματα να είναι ξεκάθαρα από τη βάση τους.

Επίσης, δυστυχώς, για να «βγουν» περισσότερα παιδιά, δεν φτάνουν οι ακαδημίες ή η ομοσπονδία.

Οι νέοι έχουν πια πολλές ασχολίες, με φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες, με τα σπορ να έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα για τα περισσότερα παιδιά, με λιγοστό διαθέσιμο χρόνο.

Γι’ αυτό και θεωρούμε πως το σχολείο πρέπει να έχει πιο ενεργό και ξεκάθαρο ρόλο, είτε με ομάδες να συντηρούν τον σχολικό αθλητισμό είτε με κρατική βοήθεια. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το πώς θα «βγάλουμε» παίκτες από την παραγωγική διαδικασία του μπάσκετ.

Στατιστικά, θα «βγουν» παιδιά, όμως το θέμα είναι το πού και πώς παίζουν, πώς θα γίνεται η ομαλή μετάβασή τους στο επαγγελματικό επίπεδο.

Και επιμένουμε πως θα ήταν καλό να υπάρχει επίσημο πρωτάθλημα 3-on-3 από την ΕΟΚ και αυτό είναι κάτι που το ενθαρρύνουμε ιδιαιτέρως. Θα πρέπει και οι σύλλογοι να έχουν ομάδες 3-on-3, όπως έχουν παιδικό-εφηβικά τμήματα.

Το μπάσκετ είναι μεν ένα, όμως εξελίσσεται, προοδεύει και όσοι το αγαπάμε έχουμε υποχρέωση να σκεφτούμε και να προτείνουμε ιδέες και λύσεις ώστε να πάει μπροστά.

Για όλους εμάς που σκεφτόμαστε με αυτόν τον ανιδιοτελή και αλτρουιστικό τρόπο, το μπάσκετ δεν τελειώνει όταν βγάλουμε τη φανέλα και το σορτσάκι και σταματήσουμε να χτυπάμε τη μπάλα στο παρκέ.

Υποστηρίζουμε ότι «το μπάσκετ είμαστε εμείς».

Και θέλουμε με πράξεις, όπως εμείς το «παραλάβαμε» από τους παλαιότερους, να το αφήσουμε στους επόμενους με όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες για τον παίκτη, τον προπονητή, τον παράγοντα και, φυσικά, για το κοινό.

Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ..

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Ανδρέας Γλυνιαδάκης: «Κυνήγησε το όνειρό σου» / «Ψυχοθεραπεία» / «Ευκαιρία για αλλαγή» / «Όταν σβήνουν τα φώτα» / «Πώς χρεοκοπούν οι αθλητές» / «Το lockdown σκοτώνει το μπάσκετ» / «ΝΒΑ ντραφτ σημαίνει ευκαιρία» / «Τα δύο πρόσωπα της Ευρωλίγκας» / «Ο αθλητισμός που θέλουμε»

Βλάντο Γιάνκοβιτς: «Το μπάσκετ είμαστε εμείς»

Χάρης Γιαννόπουλος: «Μίλα, εκφράσου!»: Σκέψεις ενός 30χρονου μπασκετμπολίστα…