Το πράσινο κοστούμι του Κούη

Φεβρουάριος 1991

Πάντα κρατούσε μέσα του τις συγκινήσεις. Μιλώντας αργά και χαμηλόφωνα. Σαν ένα είδος μονόλογου. Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί εάν θα υπάρξει ποτέ περίπτωση να βγάλω έστω και μία είδηση από τον Ντίνο. Υπήρχαν στιγμές που με εξόργιζε αφάνταστα. Μάθαινες ότι είχε πλακωθεί στις μπουνιές με συμπαίκτη του στη προπόνηση και όταν του τηλεφωνούσες για να τον ρωτήσεις, άκουγες πάντα τα ίδια. Λες και είχε βάλει κασέτα: «Δεν είναι ώρα», «συμβαίνουν παντού και δεν είναι για να βγαίνουν στις εφημερίδες», «γράψτε κανένα άλλο θέμα». Και άλλα τέτοια. Ο Ντίνος ήταν εκνευριστικός. Αλλά δεν παρεξηγιόταν, δεν σου κρατούσε κακία, ότι και να του έγραφες, ότι κριτική και να του ασκούσες. Ήταν κύριος. Ποτέ δεν μου είπε γιατί έγραψα εκείνο και γιατί έγραψα το άλλο. Και υπήρχαν πολλές στιγμές που του τα έχωνα για τα καλά. Μία φορά αποφάσισε να μου αποκαλύψει κάποια μυστικά του και αυτό δε το κατάφερε. Έπρεπε να τον βοηθήσει η γλυκύτατη σύζυγος του η Ματούλα. Ήταν το ίδιο βράδυ της τελευταίας του εμφάνισης στα γήπεδα. Αλλά σημασία δεν έχει τόσο τι μου είπε εκείνο το βράδυ σε μία συνέντευξη που η αλήθεια είναι ότι συζητήθηκε πολύ, όσο αυτό που είδαν τα… ματάκια μου, αλλά και τα μάτια των συμπαικτών του στα αποδυτήρια, όταν βγήκε για να φύγει από το γήπεδο. Ελάχιστοι τον «ξεφώνισαν». Οι περισσότεροι το έκαναν πίσω από τη πλάτη του. Ποιός ήταν ο λόγος;

Το κοστούμι του. Ο Ντίνος πάντα πρόσεχε το ντύσιμο του. Όχι υπερβολές και εξτρίμ ρούχα, αλλά ποτέ δεν τον έβλεπες να είναι χύμα στο… κύμα.

Ο αγώνας, ο τελευταίος του αγώνας έχει τελειώσει. Αντίπαλος ο Ολυμπιακός στο Χαριλάου. Το χειροκρότημα ήταν θερμό. Ο Ντίνος ήταν ηγετική φυσιογνωμία. Δεν έπαιξε σε άλλη ομάδα, δεν φόρεσε άλλη φανέλα. Ελάχιστοι το έχουν κάνει. Η άποψη μου είναι ότι δεν εκτιμήθηκε όσο του άρμοζε, όσο του έπρεπε. Συνολικά από την οικογένεια του Άρη. Και δεν γεύτηκε στη καριέρα του, όσα άξιζε το ταλέντο και η προσφορά του. Και στον Άρη και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και είμαι βέβαιος ότι αυτό που θα κουβαλάει μια ζωή μέσα του θα είναι ότι δεν κατάφερε να κερδίσει ένα τίτλο. Δεν το κρύβει, αλλά το λέει σπάνια.

Βγαίνει που λέτε από τα αποδυτήρια, κομψά ντυμένος κρατώντας από το χέρι τον γιό του. Φορούσε ένα πράσινο κοτλέ κοστούμι! Ναι σας λέω, καταπράσινο. Τα σχόλια ήταν τραγικά αλλά και τα πειράγματα. Αλλά ο Ντίνος δεν έδωσε σημασία.

Ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ενδιέφερε. Άλλα πράγματα στριφογύριζαν στο μυαλό του. Μου το εκμυστηρεύτηκε εκείνο το βράδυ. Σκεφτόταν ότι δεν θα περάσει ξανά την πόρτα των αποδυτηρίων ως ποδοσφαιριστής. Με άλλη ιδιότητα ίσως. Σαν αθλητής ποτέ ξανά. Και αυτό τον έπνιγε. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για εκείνον. Ένα συναίσθημα που δεν μπορούσε να αντέξει.

Τον πλησίασα για να τον χαιρετήσω, αλλά και να του αποσπάσω μία δήλωση. Έμοιαζε σαν χαμένος. Το χαμόγελο του δεν ήταν αυθόρμητο. Έβγαινε με δυσκολία, με κόπο, με το ζόρι. Έσφιγγε το χέρι του καθενός που τον πλησίαζε, χαμογελούσε αλλά ήταν αλλού. Στα χαμένα. Την ψυχραιμία του πάντως δεν την έχασε. Μίλησε σε όλους τους δημοσιογράφους που ήμασταν εκεί. Φειδωλός όπως πάντα στις δηλώσεις του. Μίλησε για την διαδρομή του, για τον Άρη, για την εθνική ομάδα. Ευχαρίστησε την οικογένεια του. Όλα αυτά που λένε οι περισσότεροι.

Επιχειρώ να τον πειράξω για το πράσινο κοστούμι, αλλά είναι πολύ βαρύς και ασήκωτος. «Αν μπορούσα να ήμουν σε ένα δευτερόλεπτο στο σπίτι μου τώρα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο βάρος θα είχε φύγει από πάνω μου», μου λέει. Πριν προλάβω να του απαντήσω, τον σφίγγει από το μπράτσο ο Γιάτσεκ Γκμοχ, ο τελευταίος του προπονητής, τον παρασύρει πιο εκεί και τον ακούω που του λέει: «Η καλύτερη λύση είναι η ξεκούραση με απαλή μουσική στο σπίτι. Μόνο με την οικογένεια σου. Αύριο θα είναι μία άλλη μέρα. Είναι το καλύτερο φάρμακο».

Ο Ντίνος τον άκουσε προσεκτικά. Κάνει να φύγει, στρέφεται σε μένα και με δειλό χαμόγελο μου δίνει τηλεφωνικό ραντεβού για το βράδυ. Τον φωνάζουν διάφοροι. Άλλοι του ζητούν αυτόγραφο, άλλοι τον επευφημούν, αλλά το ίδιο μηχανικά εκείνος αποχωρεί σεμνά και διακριτικά. Ανεβαίνει τα σκαλιά για να φτάσει στην έξοδο και τότε σκέφτομαι πόσο σημασία και για τον ίδιο -και για την ιστορία και για την καριέρα ενός δημοσιογράφου- έχει η εικόνα της αποχώρησης κάτω από τα βλέμματα των οπαδών, που τον περίμεναν έξω.

Τον ακολουθώ βιαστικά. Πρέπει να προφτάσω να δω τις αντιδράσεις, και τις δικές του και των οπαδών. Μόλις ανοίγει η σιδερένια πόρτα και βγαίνει, οι οπαδοί που δεν ήταν και λίγοι, ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Ο Ντίνος κρατώντας πάντα το γιό του από το χέρι, περνάει μέσα από το πλήθος που τον επευφημεί και συγχρόνως, ανταποδίδει την αποθέωση που γνωρίζει με ένα «ευχαριστώ παιδιά». Χωρίς να το καταλάβει, τα μάτια του είναι υγρά και σε χρόνο μηδέν το πρώτο δάκρυ κυλάει από τα μάτια του. Έφυγε εν μέσω αποθέωσης και χάθηκε στρίβοντας το στενό δρόμο πίσω από τη θύρα 1.

Λίγες ώρες νωρίτερα είχε παιχθεί η τελευταία πράξη. Στο ξενοδοχείο όπου είχε αποσυρθεί η αποστολή του Άρη για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ο διάλογος αυθεντικός, όπως μου τον αποκάλυψε ο ίδιος ο Ντίνος Κούης. Τον φώναξε κοντά του ο Γιάτσεκ Γκμοχ.

-Ντίνο τι λες. Τι θα κάνουμε;

-Ότι πεις εσύ μίστερ. Εσύ είσαι προπονητής, εσύ αποφασίζεις. Ποτέ δεν δημιούργησα πρόβλημα στους προπονητές μου. Πόσο μάλλον τώρα, λίγες ώρες πριν το αντίο.

-Εγώ λέω ότι καλύτερο είναι να παίξεις στα τελευταία λεπτά. Θα είναι πιο σωστό.

-Ότι πεις Γιάτσεκ.

-Να ξέρεις ότι τα παιδιά θα παίξουν για σένα. Ήρθαν και μου μίλησαν.

-Εντάξει μην ανησυχείς. Κανένα πρόβλημα.

Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, αν και ο Άρης δεν είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό, ο κόσμος είχε που είχε πάει κυρίως για τον Κούη, τον αποθέωσε. Ο Ντίνος θα επιθυμούσε να ήταν το πρώτο του ματς. Θα προτιμούσε να γινόταν και πάλι έφηβος. Αλλά αυτό δεν έχει συμβεί σε κανένα.

Κάτω από τις δάφνες και πίσω από τα μπράβο, η μοναξιά. Μου το εκμυστηρεύτηκε το ίδιο βράδυ.

«Πως να μην μιλήσω, Περικλή, για την λύπη μου. Πως να μην μιλήσω για το σφίξιμο στη καρδιά που αισθανόμουν σε όλη τη διάρκεια του ματς. Άκουγα το κόσμο να φωνάζει το όνομα μου αλλά θολά. Την εξέδρα των φανατικών να με επευφημεί. Και μετά η θλίψη. Εύχομαι να είναι προσωρινή, γιατί αλλιώς θα τρελαθώ».

Ο Ντίνος Κούης με το κεφάλι σκυμμένο, κατευθύνθηκε με μικρά βήματα στην καταπακτή που οδηγεί στα αποδυτήρια. Λίγο πριν φθάσει στα σκαλιά, γύρισε προς την κερκίδα και σήκωσε τα χέρια του. Έπειτα;

«Το βλέμμα μου σκοτείνιασε…», μου είχε πει.

Κι έπεσε η αυλαία. Εξαφανίστηκε στα αποδυτήρια. Πρέπει να ξέρει κανείς να σταματάει την κατάλληλη στιγμή. Πριν η κούραση και το άγχος νικήσουν την ευχαρίστηση του να παίζεις. Ο Ντίνος έφυγε στην ώρα του και διακριτικά. Στον Άρη τον αγάπησαν και από όσο θυμάμαι, δεν τον αμφισβήτησαν ποτέ.

Το πράσινο κοστούμι, ακόμη και σήμερα που το θυμάται, γελάει.

*Ο Ντίνος Κούης γεννήθηκε το 1955 στην Ξυλούπολη της Θεσσαλονίκης. Η πρώτη του γνωριμία με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έγινε στον Αγροτικό Αστέρα το 1970. Αγωνίστηκε στην ομάδα του Ευόσμου μέχρι και το 1975, οπότε και έκανε το μεγάλο άλμα στην καριέρα του και μεταγράφηκε στον Άρη. Στην ομάδα της Θεσσαλονίκης ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά και στα τέλη του ’70 ξεδίπλωσε το ταλέντο του, αποτελώντας ένα από τα βασικά στελέχη μιας από τις καλύτερες ενδεκάδες στην ιστορία της ομάδας μαζί με τους Σεμερτζίδη, Φοιρό, Ζήνδρο κλπ.

Παίκτης του κέντρου αμυντικός χαφ, ο Ντίνος Κούης ωστόσο αποτελεί το πρώτο σκόρερ όλων των εποχών του Άρη στο πρωτάθλημα (142 γκολ) αλλά και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (7 γκολ). Ενδεικτικό του ήθους και της υποδειγματικής του αγωνιστικής συμπεριφοράς, είναι το γεγονός ότι στη 21χρονη καριέρα του, δεν αντίκρισε ποτέ την κόκκινη κάρτα.

Ο Ντίνος Κούης άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του και στην εθνική ομάδα, όπου αγωνίστηκε από το 1979 έως και το 1986, πετυχαίνοντας 7 γκολ σε 33 συμμετοχές. Ιστορικό έχει μείνει το γκολ που πέτυχε στις 15 Οκτωβρίου 1980 για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1982 στην Κοπεγχάγη, όταν με δικό του γκολ η Εθνική Ελλάδος κέρδισε την Εθνική Δανίας με 1-0.

Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, ακολούθησε προπονητική καριέρα και εργάστηκε στις ομάδες Αναγέννηση Γιαννιτσών, Ολυμπιακός Βόλου, Α.Ο. Κέρκυρα, Α.Ο. Καρδίτσας και Αγροτικό Αστέρα. Από το 2008 έχει αφιερωθεί στην Ακαδημία Ποδοσφαίρου «Ντίνος Κούης» και στην εκμάθηση ποδοσφαίρου σε παιδιά και νέους.

**Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Περικλή Στέλλα, «Θαμμένες Στιγμές», εκδόσεις MVPublications, 2012.

Ο Περικλής Στέλλας είναι δημοσιογράφος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Γιώργος Ζήνδρος: Η ιστορία ενός ζογκλέρ

Γιώργος Φοιρός: Δεν κρατάω κακίες

Γιάννης Τζιφόπουλος: Απέναντι στα θηρία