Βαθιά Ανάσα

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ακόμη και αν γνωρίζεις ακριβώς τι πιστεύεις και τι θέλεις, είναι στιγμές αντίφασης.

Όχι τόσο προσωπικής αντίφασης, αλλά κυρίως προσαρμογής με το περιβάλλον, με τις εκάστοτε συνθήκες.

Αυτές οι καταστάσεις δεν έχουν να κάνουν με τον στόχο που έχεις, επαγγελματικό ή προσωπικό. Είναι θέμα χαρακτήρα, μεν, ωστόσο είναι και κάτι που συχνά πρέπει να αποδεχθείς, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική.

Διότι, όπως στις μέρες που διανύουμε, σημασία έχει το κοινό καλό και όχι αυτό που σκέφτεσαι μεμονωμένα.

Η «ατομική ευθύνη» είναι κάτι που ακούστηκε πολύ την περίοδο της καραντίνας. Όμως αυτό που μετρά πιο πολύ είναι, κατά την ταπεινή άποψή μου, μία παράφρασή της. Μία «ατομική συναίσθηση».

Η συγκυρία το έφερε έτσι ώστε να χρειαστεί να σταματήσουμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας.

Τώρα είναι που, πέρα από λόγια και ευχές ή απλές προτροπές, πρέπει να εργαστούμε ως ομάδα, ενάντια σε κάτι που ενδεχομένως δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα αντιμετωπίσουμε. Μία πανδημία.

Με την ελπίδα και να το ξεπεράσουμε ασφαλείς και, επιπλέον, να μάθουμε από αυτό και σαν κοινωνία και σαν αθλητισμός. Αλλά, πρωτίστως, και σαν άνθρωποι, ο καθένας ξεχωριστά…

Όπως απαιτήθηκε να κάνουμε και για τον κορονοϊό, με τις απαγορεύσεις, αλλά και για το θέμα της αναβολής των Ολυμπιακών Αγώνων.

Κάτι σαφώς σημαντικό, όχι όμως περισσότερο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή.

Είμαι αρκετά αγχώδης και όταν ταξιδέψαμε 1^η Μαρτίου 2020 για να έρθουμε στην Ελλάδα, ομολογώ ότι φοβήθηκα με όσα μαθαίναμε για την εξάπλωση του ιού.

Δεν ήταν και τόσο μακριά από την μετέπειτα επιβολή των μέτρων.

Έπαθα κρίσεις πανικού, οι οποίες συνοδεύτηκαν από δύσπνοια. Έλεγα στον εαυτό μου ότι μπορεί να έχω προσβληθεί από τον ιό…

Οι δικοί μου άνθρωποι με καθησύχαζαν ότι δεν γίνεται να έχω τον Covid-19 με ένα μόνο σύμπτωμα.

Σταμάτησα να διαβάζω και να ακούω για λίγο οτιδήποτε αφορούσε τον ιό.

Στο σπίτι δεν έχουμε τηλεόραση και προτίμησα για λίγο να απέχω το να διαβάζω ιστορίες κυρίως στενάχωρες και αγχωτικές. Τότε ήταν που ηρέμησα και μου πέρασε και η δύσπνοια.

Βασικό θέμα της έγνοιας είναι φυσικά η υγεία.

Το θέμα του άγχους και της πίεσης για το άθλημά σου ή για θέματα όπως η προπόνηση και οι χορηγοί, εξαρτάται από τον αθλητή ή και το σπορ.

Εμείς ζούμε συνήθως σε ένα καθεστώς υπερβολικής ή μη πίεσης, όμως από τη στιγμή που δεν θα διεξαχθούν αγώνες, γνωρίζουμε ότι ενδεχομένως να αντιμετωπίσουμε και θέμα με τους σπόνσορες.

Στην αρχή -και αφού δεν είχαν ακόμη τότε αναβληθεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά οι τρέχουσες διοργανώσεις– αγχώθηκα για το πώς θα προετοιμαστούμε με αυτές τις συνθήκες για το Τόκιο, χωρίς κατάλληλη προπόνηση.

Δεν με ανησύχησε τόσο το οικονομικό κομμάτι, αλλά το ζήτημα της προπόνησης, γιατί οι αθλητές είναι συνηθισμένοι σε αυτούς τους ρυθμούς και δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούν τόσο άμεσα σε κάτι διαφορετικό.

Κάποιος που δεν ξέρει ακριβώς τι σκέφτομαι μπορεί να το εκλάβει αλλιώς, όμως εγώ δεν μίλησα για αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων. Τόνιζα απλώς ότι πρέπει η ΔΟΕ να μας ενημερώνει.

Κατανοούμε ότι ίσως θα μπορούσαμε να είχαμε περιμένει περισσότερο για την οριστική απόφαση, αλλά θέλαμε να γνωρίζουμε αν υπάρχει «Plan–B». Για να ξέρουμε κι εμείς πώς να πορευτούμε και να διαμορφώσουμε την προπόνησή μας.

Το πιο σημαντικό ήταν ότι δεν είχαμε καμία ενημέρωση για το ποιες είναι οι επιλογές.

Σαφώς και θεωρώ πως η αναβολή ήταν η πιο σωστή απόφαση και όσο περνά ο καιρός αυτό φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα.

Ομολογώ ότι αυτή η εξέλιξη με βόλεψε και λίγο, γιατί είχα έναν μικρό τραυματισμό, τον οποίο πάντως είχα ξεπεράσει και δεν θα είχα πρόβλημα ως το καλοκαίρι.

Οι αθλητές δεν κάνουμε προπόνηση μόνο για να κάνουμε προπόνηση. Όσο και να λέμε ότι αυτό μας «γεμίζει», προπονούμαστε για να συμμετέχουμε σε αγώνες.

Η αναβολή με στεναχώρησε, όμως αφήνουμε στην άκρη το συναισθηματικό κομμάτι και το βλέπουμε πιο λογικά. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς…

Ο στίβος έχει μία επιτροπή αθλητών που είναι μέλος της παγκόσμιας ομοσπονδίας και στην οποία είμαι μέλος. Στις συνομιλίες μας με τους αθλητές και την IAAF ήταν ξεκάθαρο ότι όλοι επιθυμούσαν την αναβολή.

Παρόλα αυτά συνεργαστήκαμε με την Athletics Association, που έχει ξεκινήσει σαν ανεξάρτητος σύνδεσμος αθλητών, ο οποίος είχε ήδη προετοιμάσει ένα ερωτηματολόγιο. Συντονιστήκαμε άμεσα και αποδείχθηκε ότι ένα 80% των αθλητών ήθελε την αναβολή των Αγώνων.

Αν υποβάλαμε τώρα το ερωτηματολόγιο, το ποσοστό πιστεύω ότι θα ήταν ακόμη υψηλότερο. Καθώς τότε κάποιες χώρες δεν είχαν επιβάλει lockdown, ενώ δεν είχε προκύψει ακόμη και η απόφαση χωρών, όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία, να μην συμμετάσχουν στους Αγώνες στο Τόκιο.

Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά για το αν ο αθλητής έχει πράγματι φωνή και ρόλο στα πράγματα. Διότι δεν γνωρίζω ακριβώς τι συμβαίνει στα υπόλοιπα αθλήματα.

Στον στίβο έχουμε προσπαθήσει πολύ τα τελευταία χρόνια και εσχάτως στο συμβούλιο της παγκόσμιας ομοσπονδίας συμπεριλαμβάνονται και δύο αθλητές.

Ο πρόεδρος, Σεμπάστιαν Κόε, στήριξε ολόκληρη την εκστρατεία του γύρω από τη φωνή την αθλητών.

Η ιδέα να μπουν δυο αθλητές στο συμβούλιο ήταν δίκη του και παρόλο που ο ίδιος δεν έδινε τον χρόνο του στους αθλητές, σίγουρα είχε κάνει κάποιες κινήσεις ώστε να ακουστεί η φωνή τους.

Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ο νέος γενικός διευθυντής, Τζον Ρίτζεν, ο οποίος θέλει πραγματικά να μας ακούσει.

Μπήκα στην επιτροπή αθλητών τον Νοέμβριο του 2019 και δεν γνώριζα ακριβώς τι γινόταν πριν, όμως είναι η πρώτη φορά που έχουμε τακτική επικοινωνία, ακόμη και εβδομαδιαίως.

Σίγουρα διαθέτουμε πια μία δύναμη και μία φωνή που δεν είχαμε πριν από μερικά χρόνια.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του στίβου, γιατί δεν είμαστε ένα, αλλά 15 και παραπάνω αθλήματα, είναι ο εγωκεντρισμός.

Δυστυχώς οι ελίτ αθλητές είναι συχνά πιο εγωκεντρικοί.

Αυτό φάνηκε από κάποιες αντιδράσεις, όταν ανακοινώθηκε ότι οι Ολυμπιακές προκρίσεις θα «παγώσουν» ως τον Νοέμβριο του 2020.

Κάποιοι Αμερικανοί, στη χώρα των οποίων τα μέτρα είναι πιο ήπια, αντέδρασαν άσχημα σκεπτόμενοι μόνο τους εαυτούς τους και όχι για παράδειγμα τους Ιταλούς, οι οποίοι δεν μπορούν να βγουν ούτε 200 μέτρα από το σπίτι τους…

Κάποιοι από τους αθλητές αντοχής του εξωτερικού, που επηρεάζονται πολύ λιγότερο από σπρίντερ ή αθλητές τεχνικών αγωνισμάτων, όπως οι ρίψεις και τα άλματα, έδειξαν ότι βλέπουν τα πράγματα μόνο από τη δική τους πλευρά.

Γι’ αυτό ήμουν πάντα πιο επικριτική στις αποφάσεις που λάμβανε η διεθνής ομοσπονδία στίβου.

Ωστόσο, τώρα που είμαι μέρος των αποφάσεων, έχω συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο είναι και πόσα πράγματα ξέρουν εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις και ενδεχομένως να μην γνωρίζουν ή να μην κατανοούν οι αθλητές.

Έχω υπάρξει μέλος αυτής της ανεξάρτητης επιτροπής και γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι να ακούγεται η φωνή των αθλητών. Είναι, όμως, πιο σημαντικό, να ακούγεται η ενημερωμένη φωνή των αθλητών.

Πολλά από αυτά που μαθαίνουμε στην επιτροπή αθλητών της IAAF είναι αρχικά εμπιστευτικά και δεν μπορούμε άμεσα να τα μοιραστούμε.

Και έχω πια διαπιστώσει πόσο δύσκολο είναι να πάρεις μία απόφαση η οποία θα στεναχωρήσει όσο το δυνατόν λιγότερους.

Το να «παγώσουν» όλες οι Ολυμπιακές προκρίσεις ως το φθινόπωρο ήταν το πιο δίκαιο.

Δεν ξέρουμε, βεβαίως, αν τα πράγματα με τον κορονοϊό θα είναι καλύτερα τότε.

Επιπλέον, πρέπει να σκεφτούμε και τους αθλητές από το νότιο ημισφαίριο, το οποίο μπαίνει στον χειμώνα του, ενώ στο βόρειο ίσως να υπάρξει η δυνατότητα να διεξαχθούν κάποιοι αγώνες στο άμεσο μέλλον.

Μεταξύ μας, σε συζητήσεις, οι αθλητές θα προτιμούσαμε να αγωνιστούμε στο Τόκιο.

Είχαμε συζητήσει ακόμη και για αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, αν και είναι κάτι στο οποίο δεν θα θέλαμε να καταλήξουμε.

Θα ήταν πολύ διαφορετικό και κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί. Ωστόσο, αν οι συνθήκες για τους αθλητές ήταν καλές και υπήρχε βεβαιότητα για την ασφάλεια και την υγεία τους, ενδεχομένως να φτάναμε στη λύση να συμμετάσχουμε σε μία διοργάνωση με άδεια γήπεδα, από το να μην διεξαχθούν καθόλου οι Αγώνες.

Η αναβολή, πάντως, δεν είναι μεγάλη ανατροπή των προσωπικών σχεδίων του καθενός. Ούτως ή άλλως το 2021 θα υπήρχε παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Αυτό που μας επηρεάζει περισσότερο από την αναβολή είναι η γενικότερη κατάσταση, διότι προσωπικά σκέφτομαι ότι είναι πολύ πιθανό, έπειτα από 15 χρόνια, που ίσως να μην έχω ούτε έναν αγώνα για μία ολόκληρη χρονιά.

Αποφασίσαμε, και λόγω του τραυματισμού και γιατί το 2019 ήταν μεγάλη χρονιά και οι αγώνες ολοκληρώθηκαν αργά, να μην κάνω κλειστό στίβο.

Αν, συνεπώς, δεν καταφέρουμε να αγωνιστούμε μέσα στο 2020 και περιμένω τον κλειστό στίβο τον Ιανουάριο του 2021, θα έχουν περάσει σχεδόν 18 μήνες χωρίς αγώνα. Αυτό μας επηρεάζει περισσότερο από την αναβολή μίας, ακόμη και μεγάλης, διοργάνωσης.

Μιλώντας με φίλες-αντίπαλες, όλες έχουμε πει ότι από τότε που εφαρμόστηκε αναστολή όλων των διοργανώσεων, έχουμε χάσει λίγο το κίνητρό μας.

Κάτι που νομίζω ότι είναι φυσιολογικό.

Αν όλα πάνε καλά με τον ιό, πιστεύω ότι όταν αρχίσει και πάλι η αγωνιστική δράση, θα τα πάει καλύτερα όχι εκείνος που κάνει αθλητισμό σκεπτόμενος μόνο τον στόχο, αλλά και γιατί απλά γυμνάζεται.

Με το που ανοίξουν τα στάδια, θα πάρω το κοντάρι και θα μπω στο γήπεδο. Κάποιος άλλος μπορεί να μην το αισθάνεται έτσι, όταν δεν έχει βραχυπρόθεσμο στόχο. Ίσως να χάσαμε και λίγο το κίνητρό μας σε σχέση με το τι τρώμε ή τι κάνουμε.

Εμείς, πλην της αγωνιστικής περιόδου, που είμαστε συνεχώς σε ταξίδια, αεροπλάνα και σε ξενοδοχεία, ένα διάστημα μεγαλύτερο της μισής χρονιάς είμαστε στο σπίτι.

Επομένως η κατάσταση με τις απαγορεύσεις δεν μας είναι κάτι πρωτόγνωρο. Εκτός από την προπόνηση για τέσσερις – πέντε ώρες, την υπόλοιπη ημέρα την περνάμε σπίτι είτε γιατί είμαστε κουρασμένοι είτε γιατί η αποθεραπεία είναι απαραίτητη.

Η διαφορά, τώρα, είναι ότι υπό κανονικές συνθήκες θα προετοιμαζόμασταν πιο εντατικά για αγώνες.

Μαγείρεμα, ταινίες, βιβλία και αρκετή ξεκούραση είναι αυτόν τον καιρό στην ημερήσια διάταξη, όπως και για πολύ κόσμο.

Εγώ, γενικά, δεν έκανα ποτέ πολλά βάρη. Δεν μου ταίριαζε και συχνά, όσο το προσπαθούσα, έβγαζα μικροτραυματισμούς. Και συνηθίζω, για δύναμη, να κάνω πολλές ασκήσεις με το βάρος του σώματος, που είναι εξίσου δύσκολες.

Γι’ αυτό η καραντίνα δεν μου στέρησε τη δυνατότητα εκγύμνασης σε θέμα δύναμης. Γενικά, ήταν μία ευκαιρία να δουλέψουμε σε πράγματα που ήταν σαν αδυναμίες, όπως η δύναμη του πάνω μέρους του σώματός μου.

Εγώ πηδώ επί κοντώ λόγω ταχύτητας και του τρεξίματος και της τεχνικής μου και όχι λόγω δύναμης, ειδικά από τη μέση και πάνω.

Είναι κάτι που στον πρώτο μήνα των απαγορεύσεων βρήκαμε την ευκαιρία να το δουλέψουμε.

Είμαι άνθρωπος που πάντα κοιμάται πολλές ώρες την ημέρα και αυτό δεν άλλαξε.

Κάναμε καλή δουλειά με τον σύζυγο και προπονητή μου, Μιτς Κρίερ, να μην παρακολουθούμε σειρές ή ταινίες για πολλές ώρες, κάτι που επιλέγουμε μόνο το βράδυ.

Τα επιτραπέζια ή μερικά παζλ είναι ένας ωραίος τρόπος να περάσεις την ώρα σου.

Η ισορροπία μας με τον Μιτς δεν άλλαξε με την καραντίνα. Ούτως ή άλλως περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και στο στάδιο και στο σπίτι, αλλά και λόγω της παράλληλης εργασίας του, που είναι ανακαινίσεις σπιτιών.

Το να είμαστε πολύ μαζί δεν ήταν κάτι νέο και δεν μας έχει επηρεάσει καθόλου.

Η μόνη δυσκολία για εκείνον είναι πως κανονικά είχαμε έρθει στην Ελλάδα για να μείνουμε μόνο τον Μάρτιο και να φύγουμε.

Από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο κάθε έτους μένουμε συνήθως στην Ελλάδα, όμως ταξιδεύουμε και πολύ για αγώνες. Με την απαγόρευση των πτήσεων για Η.Π.Α., παραμείναμε εδώ και έπρεπε να μείνουμε είτε με τους γονείς μου είτε σε ένα εξοχικό ενός δωματίου.

Στην αρχή της εξάπλωσης του ιού παγκοσμίως, στην Ελλάδα δεν πειθαρχήσαμε και γι’ αυτό και φτάσαμε αναπόφευκτα στην απαγόρευση κυκλοφορίας.

Αν ο κόσμος είχε αντιληφθεί τη σοβαρότητα δεν θα φτάναμε σε αυτό το επίπεδο της καραντίνας.

Σίγουρα, στη συνέχεια, το μεγαλύτερο μέρος κόσμου ακολούθησε τα μέτρα. Βέβαια, τα σούπερ μάρκετ ήταν ακόμη λίγο σαν «ζούγκλα», λόγω μη τήρησης των αποστάσεων. Από άποψη αριθμών, τα πήγαμε πολύ καλά. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έχουμε πολλά μεγάλα αεροδρόμια ή ότι είμαστε μικρή χώρα.

Αυτό που είδα στην αρχή είναι πως ο καθένας σκεφτόταν τον εαυτό του, όπως ακριβώς συνέβη και με τους περισσότερους αθλητές στο θέμα του Τόκιο. Σιγά – σιγά αρχίζουμε να διαμορφώνουμε μία εμπάθεια για το κοινό καλό και πρέπει να βγούμε από αυτή τη σκέψη.

Πιστεύω ότι όταν ξεπεράσουμε αυτή την περιπέτεια, θα έχουμε όλοι μας καταλάβει λίγο περισσότερο ότι αυτό που μετρά είναι το γενικό καλό. Μετρά να προσέχουμε και τον διπλανό μας.

Αυτή η κατάσταση που βιώνουμε, επίσης, είναι λογικό ότι θα επιφέρει μία νέα μεγάλη οικονομική κρίση σε όλο τον κόσμο. Αρχίζουν πια και μιλούν ανοιχτά για περισσότερους θανάτους από πείνα, από όσους από τον κορονοϊό…

Σίγουρα, αυτή η καραντίνα μάς ανάγκασε να κάνουμε πράγματα που δεν κάναμε πριν και για αυτό έχω ένα απλό, αυτονόητο ή και ανόητο παράδειγμα.

Η παγκόσμια ομοσπονδία, κάθε φορά -συνήθως τρεις ή τέσσερις φορές τον χρόνο- φιλοξενεί περίπου 30 άτομα του συμβουλίου στο Μονακό, με πρώτη θέση στις πτήσεις και μεγάλα και ακριβά δωμάτια σε πολυτελή ξενοδοχεία.

Το 2020, όταν και αναγκάστηκαν να διοργανώσουν όλες τις συνεδριάσεις διαδικτυακά, συνειδητοποίησαν πόσα χρήματα μπορεί η IAAF να εξοικονομεί κάθε χρόνο, αφού τα συμβούλια μπορούν να διεξάγονται online.

Ελπίζουμε κάποια από τα πράγμα που μάθαμε από την καραντίνα να μην αλλάξουν. Πράγματα θετικά και για το περιβάλλον και για την οικονομία..

Το κίνητρό μου για να συνεχίζω είναι ότι αυτό που κάνω το διασκεδάζω πολύ. Ξυπνάω και ανυπομονώ να κάνω τη δουλειά μου.

Μου αρέσει που κάποια παιδιά μπορεί να θεωρούν τους αθλητές πρότυπα και κάτι σαν τα δικά τους κίνητρα για να ασχοληθούν με τα σπορ.

Λόγω των σπουδών μου στις Η.Π.Α. κατάλαβα πόσο σημαντική είναι αυτή η παράμετρος και πολύ συχνά έρχομαι σε επαφή και μιλάω και στο τηλέφωνο με παιδιά που επιθυμούν να κάνουν αιτήσεις σε αμερικανικά πανεπιστήμια.

Είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ για παιδιά που έχουν αγωνιστικές και ακαδημαϊκές προδιαγραφές. Δεν τα «σπρώχνω» προς αυτό γιατί θέλω να τα διώξω από την Ελλάδα.

Αυτές είναι διαδικασίες που τους αθλητές μάς κάνουν να σκεφτόμαστε και λίγο έξω από τον εαυτό μας, από την προπόνηση και τον αγώνα. Τον χώρο και τον χρόνο για να σκεφτούμε τον έχουμε. Ο καθένας, βεβαίως, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, τόσο από τον χαρακτήρα όσο και από το υπόβαθρό του.

Εγώ δεν θα είχα φτάσει εδώ που είμαι αν δεν είχα σπουδάσει σε ένα κολέγιο στην Αμερική, αν δεν είχα συνδυάσει τον αθλητισμό με το σχολείο. Το πανεπιστήμιο μού έμαθε να αγαπώ τα σπορ από το μηδέν.

Είναι τόση μεγάλη η πίεση του πρωταθλητισμού ακόμη και από εφηβική ηλικία, που για μένα, μετά το λύκειο, η λύση της Αμερικής και του NCAA με βοήθησε να γλιτώσω από αυτό το «φορτίο».

Αυτά τα τέσσερα χρόνια ήμουν μέρος μίας ομάδας, κάτι δύσκολο και όχι σύνηθες για ατομικά αγωνίσματα και αυτό μου δημιούργησε μία νέα αγάπη για αυτό αυτό κάνω. Μία αγάπη που μάλλον είχα χάσει από τα 12 ή τα 15 χρόνια μου…

Βεβαίως, η φοίτηση σε ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο ίσως να μην είναι κάτι που ταιριάζει σε όλους. Ίσως να μην μπορούν να συνδυάσουν σπουδές και σπορ.

Επιπλέον, σε κάποιους μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την καριέρα τους.

Τα social media προφανώς και μας φέρνουν πιο κοντά με τον κόσμο.

Το κοινό μάς γνωρίζει τόσα χρόνια, όμως ο καθένας έχει την άποψή του για εμάς και δύσκολα του την αλλάζεις, ειδικά αν αυτή είναι αρνητική.

Πιο σημαντικό είναι να παραμένει κάποιος ο εαυτός του. Όποια προβολή επιλέγω μέσω βίντεο ή εικόνων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι για να με συμπαθήσει ο κόσμος ή να με αισθανθεί πιο κοντά του. Αλλά γιατί επιθυμώ να αντιμετωπίζω πολλά πράγματα με χιούμορ.

Όλες οι αναρτήσεις αποτελούν μέρος του ποια είμαι. Κάθε αθλητής μπορεί φυσικά όλη αυτή την κατάσταση να την αντιμετωπίσει με διαφορετικό τρόπο.

Ο καθένας μπορεί να αλλάξει σαν άνθρωπος, ώστε να βιώσει και να αντιμετωπίσει τη δημοσιότητα και την επιτυχία.

Αυτές είναι καταστάσεις που όσο μεγαλώναμε μέσα στα στάδια δεν μας έμαθαν να τις αντιμετωπίζουμε.

Το σημαντικό, πέρα από την υποστήριξη και την αγάπη του κοινού που είναι πάντα ευπρόσδεκτη, είναι να βλέπει ο κόσμος ποια είμαι και εκτός γηπέδου.

Και, εννοείται, δεν είναι απαραίτητο να με συμπαθούν όλοι ή να συμφωνούν με όσα λέω.

Ο κόσμος μάς γνωρίζει μεν από τη δημοσιότητα ή την έκθεση, όμως τις περισσότερες φορές νομίζει ότι μας ξέρει.

Είχα ακούσει διάφορες απόψεις για το δικό μου σχόλιο, το 2016, περί της ενασχόλησης Τύπου και κοινού κάθε τέσσερα χρόνια μαζί μας, όμως δεν ήταν καθαρά προσωπικό.

Διότι από τότε κατακτώ μετάλλιο κάθε χρόνο και εγώ είχα προβολή στα Μ.Μ.Ε., δίχως να την επιζητώ.

Υπάρχουν συναθλητές μου που δεν φαίνονται πολύ προς τα έξω, ενώ το αξίζουν.

Αυτό που τόνισα το 2016, κυρίως για την τηλεόραση, ήταν πως μας ζητούσαν να βγούμε στα κανάλια και να μιλήσουμε για τρία λεπτά, απλώς για να πουν κάποιοι ότι μας έβγαλαν στο γυαλί.

Σε τρία λεπτά τηλεοπτικού χρόνου ούτε προλαβαίνεις να εκθέσεις τις απόψεις σου ούτε το κοινό μπορεί να σε γνωρίσει, να σε μάθει και μετέπειτα να σε κρίνει.

Δεν προλαβαίνει καν να καταλάβει τι προσπαθούμε να πούμε και να επισημάνουμε, ώστε είτε να συμφωνήσει είτε και να διαφωνήσει με αυτό.

Μπορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο κόσμος να ακολουθεί τους αθλητές, αλλά πιστεύω τελικά ότι όποια άποψη έχει διαμορφωθεί για εμάς είναι δύσκολο να αλλάξει.

Οι παραστάσεις, οι εμπειρίες και οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες μπορούν και να αλλάξουν ελαφρώς έναν αθλητή.

Στην περίπτωσή μου, είχα κάποιες επιτυχίες από νωρίς, με παγκόσμια ρεκόρ διαφόρων ηλικιών που επέφεραν και μία σχετική πίεση και προσδοκίες.

Αυτή την κατάσταση έμαθα να τη διαχειρίζομαι από νεαρή ηλικία, ώστε να μην ξεφύγω ή χάσω το μυαλό μου, κάτι που δεν είναι δύσκολο ή ασυνήθιστο.

Από αυτή την έννοια, όσα βίωσα δεν με άλλαξαν. Αυτό που βλέπει κάποιος στην τηλεόραση πριν, κατά τη διάρκεια κι έπειτα από έναν αγώνα, είναι το ίδιο άτομο που ξεκουράζεται στο σπίτι του.

Αυτά που έχω ζήσει, ωστόσο, είναι λογικό να διαμορφώνουν ως ένα σημείο συνεχώς τον χαρακτήρα μου.

Δεν θα ήμουν, για παράδειγμα, ο ίδιος άνθρωπος αν δεν είχα ταξιδέψει στην Αμερική για σπουδές. Δεν θα ήμουν η ίδια Κατερίνα αν δεν είχα ζήσει σε τρεις – τέσσερις διαφορετικές πόλεις, σε δύο χώρες.

Τα ταξίδια και οι εμπειρίες από διάφορες κουλτούρες σε βοηθούν, κατά βάθος, να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι είναι απλώς άνθρωποι και παντού υπάρχουν τα ίδια προβλήματα.

Αυτά είναι πράγματα που και να μην σε αλλάζουν ολοκληρωτικά, διαφοροποιούν εν μέρει τον τρόπο σκέψης σου.

Βιώνεις και βλέπεις κάποια μαθήματα που ο περισσότερος κόσμος δεν έχει την ευκαιρία να τα δει.

Στο πανεπιστήμιο έλαβα πτυχίο Βιολογίας και ακολούθησα μεταπτυχιακό στη Γνωστική Ψυχολογία.

Το πρώτο ήταν ένα πτυχίο από το οποίο, με το που περνούσες στον κυρίως «κορμό» μαθημάτων, είχες τη δυνατότητα να συνεχίσεις σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Η δική μου επιλογή ήταν να πάω προς την κατεύθυνση της Νευροψυχολογίας.

Το να ακολουθήσω αυτό το «μονοπάτι» επαγγελματικά είναι κάτι που μάλλον έχει ατονήσει.

Τώρα πια, όπως έχει εξελιχθεί η καριέρα μου, έχουν ανοίξει κάποιες άλλες πόρτες μπροστά μου και θεωρώ ότι είναι δύσκολο να ολοκληρώσω και το διδακτορικό μου.

Η «επόμενη ημέρα», πάντως, είναι και δεν είναι ακόμη στο μυαλό μου. Με τον Μιτς έχουμε μία εταιρία με την οποία χτίζουμε ή ανακαινίζουμε σπίτια.

Είναι κάτι που δεν γνώριζα καν πριν συναντήσω τον σύζυγό μου. Ούτε κορνίζα στον τοίχο δεν ήξερα να βάλω!

Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και πολύ διαφορετικό, πολύ δημιουργικό.

Βεβαίως, θα ήθελα να παραμείνω μέσα στον αθλητισμό και κυρίως στον ελληνικό αθλητισμό, με κάποιον τρόπο.

Με την επιτροπή αθλητών στην παγκόσμια ομοσπονδία έχει ανοίξει ένας δρόμος και ένα όμορφο κομμάτι για μένα προς αυτή την κατεύθυνση.

Όμως δεν ξέρω αν θα ήταν κάτι που θα μπορούσα να κάνω σαν πλήρη απασχόληση, αφενός διότι θα έπρεπε να μετακομίσουμε μόνιμα στο Μονακό και αφετέρου υπάρχει πολλή πίεση πάνω σε αυτό.

Η πίεση, βεβαίως, είναι κάτι που συνηθίζεις με τον καιρό.

Αρχικά πιεζόμουν με την υψοφοβία, αλλά την ξεπέρασα με τη βοήθεια του συζύγου μου. Το να ζαλίζομαι, όμως, είναι κάτι που δεν μπορώ ακόμη να ελέγξω.

Όταν το κοντάρι μου ακουμπά τη βαλβίδα στη βάση, κατά ένα ποσοστό 95% ξέρω αν περάσω τον πήχη ή όχι. Καταλαβαίνω τι ταχύτητα έχω, τι ύψος μπορώ να πάρω και πολλές φορές σε ένα άλμα είμαι προϊδεασμένη για το τι θα συμβεί.

Κάποιες σκέψεις που μπορεί να απομονώσω κατά τη διάρκεια του άλματος είναι ακριβώς πάνω από τον πήχη.

Έπειτα από έναν αγώνα ενδεχομένως να σκεφτώ ότι σε ένα άλμα εμφανίστηκα χαλαρή πιστεύοντας ότι «το ‘χω» και τελικά το έριξα.

Σε άλλο, να σκεφτώ ακαριαία πάνω από τον πήχη ότι θα το χάσω, όμως τελικά το πέρασα.

Αυτό, πάντως, που μπορώ να λέω, είναι ότι έχω καταφέρει στους μεγάλους αγώνες ή πριν από ένα μεγάλο ύψος να «σβήσω» τον εγκέφαλό μου. Δηλαδή να αφήσω το σώμα μου και την προπόνησή μου να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν.

Δεν θέλω να σκέφτομαι πολλά, διότι συχνά οι κινήσεις είναι «ρομποτικές» και με τη σκέψη χάνεις ενέργεια και τη ροή του άλματος.

Σημασία, πάντως, έπειτα από κάθε άλμα, από κάθε αγώνα, έχει να είμαι πεπεισμένη ότι προσπάθησα για το καλύτερο και να μην έχω δεύτερες σκέψεις.

Θεωρώ ότι η επιτυχία δεν μπορεί να σε αλλάξει. Όλες οι καθημερινές εμπειρίες, εντός ή εκτός γηπέδου, σε βοηθούν να διαχειριστείς τις καταστάσεις στην προπόνηση και τον αγώνα.

Υπάρχουν αγώνες στους οποίους έχω κατέβει με πολύ υψηλό κίνητρο. Συνήθως αυτοί είναι οι σπουδαίοι αγώνες, σε αντίθεση με διοργανώσεις με τις ίδιες αντιπάλους, στις οποίες απλώς δεν έχω την ίδια εγρήγορση.

Πάντως, δεν μου έχει τύχει να «αδειάσω», όπως λένε, από έναν αγώνα ως τον επόμενο.

Ενδεχομένως, σε μία σημαντική διοργάνωση, να μην υπάρχουν οι κατάλληλες αντίπαλοι για να με «σπρώξουν».

Σαφώς και επηρεάζεσαι ψυχολογικά και συναισθηματικά, ανάλογα και με το τι αντιμετωπίζεις. Όμως δεν θα έλεγα ότι μία μεγάλη επιτυχία με κάνει να αισθάνομαι ότι «άδειασα». Το κίνητρο είναι συχνά περιστασιακό, ανάλογα με την εκάστοτε μέρα, για διαφορετικό λόγο.

Ο προπονητής που είχα σε ηλικία δέκα ετών, όταν ξεκίνησα το άλμα επί κοντώ, μου έλεγε πως πίστευε ότι θα πετύχω γιατί είχα πολύ μικρό χρόνο «ανάρρωσης» έπειτα από ήττα.

Με ενοχλούσε μία ήττα εκείνη τη στιγμή, όμως την επόμενη ημέρα ήμουν έτοιμη να ξυπνήσω και να πάω για προπόνηση. Όπως ακριβώς θα έκανα αν είχα νικήσει.

Νομίζω ότι και την επιτυχία και την αποτυχία τις διαχειρίζομαι το ίδιο. Με τη νίκη θα χαρώ για λίγες ώρες και την επόμενη ημέρα θα συνεχίσω να δουλεύω. Με την ήττα θα κάνω ακριβώς το ίδιο.

Αμφότερες είναι μέρος του αθλητισμού και τις αντιμετωπίζω σαν ένα. Καμία επιτυχία δεν με έκανε να εφησυχάσω και καμία αποτυχία δεν μου έδωσε επιπλέον κίνητρο ή έξτρα πίεση.

Αυτό ήταν πάντα το μάθημα και στο γήπεδο και στη ζωή μου. Παίρνω βαθιά ανάσα και συνεχίζω.

Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι χρυσή Ολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια του άλματος επί κοντώ, αλλά και μέλος της επιτροπής αθλητών της παγκόσμιας ομοσπονδίας στίβου.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τατιάνα Γκούσιν: Με λένε Τατιάνα Γκούσιν

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης

Γιώργος Πομάσκι: Στη ζωή μου έμαθα τρία πράγματα / Γιώργος Παναγιωτόπουλος: Δύο Κόσμοι

Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας

Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός

Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα

Μιρέλα Μανιάνι: Καινούργια Εγώ

Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά

Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη

Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!

Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα

Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Κωνσταντίνος Μπανιώτης: Στο τέλος του δρόμου

Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον