Όταν έφυγα από τον Αστέρα Τρίπολης, παρά το γεγονός ότι ως προπονητής δεν είχα θητεύσει προηγουμένως σε άλλη ομάδα, θεωρούσα ότι θα δεχόμουν μια καλή πρόταση.
Έχοντας κάνει πολύ καλές πορείες, βγάζοντας την ομάδα δύο φορές στους ομίλους του Europa League, μαζεύοντας πολλούς βαθμούς εκεί αλλά και παίρνοντας καλές θέσεις στα πλέι οφ του Ελληνικού Πρωταθλήματος, προσδοκούσα ότι θα είχα και ανάλογες προτάσεις από ομάδες Super League. Πράγμα που δεν έγινε.
Αυτό με οδήγησε αρχικά στην Κύπρο, μετά εργάστηκα σε ομάδες της Super League 2, ένα Πρωτάθλημα όμως υποβαθμισμένο, το οποίο δεν ανταποκρινόταν στις φιλοδοξίες ενός ποδοσφαιριστή αλλά και ενός προπονητή. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν προέκυψε η πρόταση από την Ινδία και την Παντζάμπ, είπα να πάω να το δοκιμάσω, να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό.
Διερωτώμαι γιατί δεν δέχτηκα προτάσεις από ομάδες της Super League, αλλά δεν ξέρω να απαντήσω. Είναι κάτι που με είχε προβληματίσει ειδικά στο παρελθόν, δεν γνωρίζω τον λόγο, πρέπει να ρωτήσουμε τους Τεχνικούς Διευθυντές, τους Προέδρους, κάποιους. Αλλά, ναι, είναι κάτι το οποίο αφενός με είχε προβληματίσει, αφετέρου με είχε στενοχωρήσει.
Τώρα πλέον το έχω αφήσει πίσω και κοιτάζω τις πορείες μου, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Άνοιξε η πόρτα της Ινδίας, νομίζω ότι ήταν ένα καλό βήμα για εμένα, αφενός γιατί βοήθησα την ανάπτυξη του Ινδικού ποδοσφαίρου, αφετέρου επειδή και εκείνοι βοήθησαν εμένα ως προπονητή να επανέλθω σε πετυχημένες χρονιές. Έτσι, επέστρεψα ξανά στον Αστέρα Τρίπολης, στη Β’ ομάδα και το πρότζεκτ με τα νέα παιδιά.
Αναβαθμίζοντας το ινδικό ποδόσφαιρο
Η Ινδία ήταν μια πρόκληση αλλά και μια λαχτάρα. Όταν ξεκίνησα αυτό το μεγάλο ταξίδι, οπλίστηκα με αυτοπεποίθηση, είχα πίστη στις δυνατότητές μου και την τεχνογνωσία μου και μαζί με τους δύο συνεργάτες μου, Δημήτρη Κάκκο και Νίκο Τσαγκατάκη, ήμασταν μια τριανδρία Ελλήνων που χωρίς δισταγμό και φόβο δουλέψαμε πάνω σ’ αυτά που νομίζαμε ότι θα είναι σωστά για την ομάδα. Δύσκολα μεν αλλά εν τέλει οι στόχοι μας υλοποιήθηκαν.
Συμβάλαμε στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου σε μια χώρα με εθνικό σπορ το κρίκετ!
Βασιλιάς εκεί είναι το κρίκετ, το οποίο γεμίζει τα στάδια, γιατί πρόκειται για ένα σπορ που μπορούν να το παίξουν όλοι. Βλέπουμε σε εκτάσεις, σε χωράφια, άντρες όλων των ηλικιών, από μικρά παιδάκια μέχρι και γέρους ανθρώπους, να παίζουν κρίκετ. Επειδή λοιπόν η ηλικία είναι αδιάφορη, γοητεύονται από το σπορ αυτό. Επίσης, το κρίκετ έχει μόνο τρεις μήνες Πρωτάθλημα, Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, και γι’ αυτόν τον λόγο το Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου τελειώνει γύρω στα μέσα Μαρτίου.
Παρόλ’ αυτά, το ποδόσφαιρο είναι σε φάση ανάπτυξης, φέρνουν καλούς ξένους παίκτες και ξένους προπονητές, με στόχο να το αναδείξουν. Και η ανέλιξή του επιχειρείται σε όλα τα επίπεδα. Τα βήματα έχουν ξεκινήσει από τις ακαδημίες, όλο και πιο πολλά νέα παιδάκια κατευθύνονται στο ποδόσφαιρο, οι υπεύθυνοι προβάλλουν πολύ το άθλημα και μέσω της τηλεόρασης, όλοι οι αγώνες είναι τηλεοπτικοί, γίνονται συνεντεύξεις σε παίκτες και προπονητές που μεταδίδονται σε εκπομπές. Με όλους τους τρόπους δηλαδή προβάλλουν και προσπαθούν να αναβαθμίσουν το άθλημα.
Στο Πρωτάθλημα αγωνίζονται επτά Ινδοί απαραιτήτως στην ενδεκάδα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, κάτι που επίσης δείχνει την επιθυμία των διοργανωτών να τονώσουν το ινδικό στοιχείο. Αυτό με τη σειρά του ανοίγει θέσεις για τα νέα παιδάκια που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, καθώς τους δίνει στόχο και όραμα.
Ένα παιδάκι στην Ελλάδα που βλέπει σε κάθε ελληνική ομάδα μόνον έναν-δύο Έλληνες παίρνει όραμα, παίρνει στόχο; Θα κοιτάξει τα μαθήματά του περισσότερο, θεωρώ.
Σωματοδομικά οι Ινδοί διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα και με την περιοχή. Υπάρχουν δηλαδή διάφορα κορμιά, οι ψηλοί και δυνατοί, οι οποίοι παίζουν κυρίως κεντρικοί αμυντικοί, οι κοντοί και ταχυδυναμικοί , οι οποίοι βρίσκονται στην ανατολική πλευρά, προς τη Μίζοραντ, μια περιοχή που έχει κοντούς και σχιστομάτηδες που φέρνουν προς Κορεάτες, Κινέζους, υπάρχουν και οι πιο σκούροι, οι οποίοι βρίσκονται στον Νότο, στην Κεράλα, και μυϊκά είναι καλοί.
Όσον αφορά στην κοινωνία, παντού γύρω σου βλέπεις τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Σε μια διαδρομή από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, σε όποια πόλη κι αν πηγαίνεις για να παίξεις, βλέπεις πάρα πολλά πράγματα, ανθρώπους να ζουν σε παλιά αυτοκίνητα, χωρίς ηλεκτρικό, σε χαμόσπιτα, σε παράγκες, μέχρι και παραγκουπόλεις υπάρχουν, πχ μια τεράστια βρίσκεται στην Καλκούτα κοντά στο αεροδρόμιο.
Συναντάς όμως και πλούτο, παλάτια, πάρα πολλές πολυτελείς επαύλεις. Μάλιστα, στην ίδια περιοχή πολλές φορές συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα η φτώχεια με τον πλούτο. Θυμάμαι, μπορεί να μέναμε σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο πχ στον δέκατο όροφο, άνοιγα την κουρτίνα και έβλεπα απέναντι ανθρώπους ξυπόλητους. Οι Ινδοί έχουν μάθει όμως να ζουν ανάλογα με αυτό που τους έτυχε, ανάλογα με τη μοίρα τους, φτωχοί και πλούσιοι δηλαδή είναι ευτυχισμένοι.
Η διετία στην Ινδία όμως ήταν δύσκολη σε προσωπικό επίπεδο, επειδή εκτός από προπονητής είμαι και οικογενειάρχης, έχω μάλιστα δύο γιους.
Φανταστείτε ότι ο μεγάλος μου από τα επτά του χρόνια δεν με έβλεπε για μεγάλα διαστήματα, καθώς η βάση της οικογένειάς μας είναι στην Τρίπολη και δεν θέλω να τους μετακινώ, να αλλάζουν σχολεία, περιβάλλοντα, φίλους, δραστηριότητες, να απομακρύνονται από τους συγγενείς τους. Οπότε έχω επιλέξει να φεύγω εγώ.
Εν προκειμένω λοιπόν, κάποια στιγμή επαναπροσδιόρισα τους στόχους μου, ήταν κάτι το οποίο το σκεφτόμουν από τον Ιανουάριο έως και τον Απρίλιο που τελείωσε το Πρωτάθλημα, καθώς επρόκειτο για μια πολύ μεγάλη απόσταση και ένα τεράστιο ταξίδι, μπορούσαμε να βρεθούμε πολύ λίγες φορές ως οικογένεια, οπότε πήρα την απόφαση να επαναπατριστώ.
Όχι πως δεν θα αποδεχόμουν πρόταση από ευρωπαϊκό σύλλογο, η Ευρώπη είναι η Μέκκα του ποδοσφαίρου, όλοι οι εργαζόμενοι στον κόσμο προτιμούν την Ευρώπη, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι γυμναστές, οι φυσικοθεραπευτές, οι προπονητές τερματοφυλάκων, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο όμως δεν μπορούν να βρουν όλοι τους χώρο στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και έχει γίνει μια στροφή προς Ασία, Αφρική, MLS, αν και προσωπικά δεν θα ‘θελα να πάω εκεί, καθώς ούτως ή άλλως έχω ήδη ζήσει πράγματα που ούτε καν τα ονειρεύτηκα.
Η εμπειρία του Αστέρα
Ξέχωρα από τα Πανεπιστήμια, τα σεμινάρια και όλα αυτά που κάνουμε για την επιμόρφωσή μας, πιστεύω ακράδαντα ότι σε κάθε τομέα τη δουλειά τη μαθαίνεις πάνω στην ίδια τη δουλειά. Εγώ λοιπόν είχα την τύχη, με την ύπαρξη του Αστέρα Τρίπολης μέσα στην ίδια μου την πόλη αλλά και με την πρόσληψή μου εκεί, να έχω ένα σεμινάριο καθημερινό, μια επιμόρφωση καθημερινή πάνω στο ποδόσφαιρο. Ήταν μεγάλο σχολείο.
Πριν γίνω πρώτος προπονητής, ήμουν επί οχτώ χρόνια στο τεχνικό επιτελείο, κατά μια έννοια ήμουν και εργαζόμενος και εκπαιδευόμενος, άλλαξα έντεκα προπονητές, γνώρισα έντεκα διαφορετικές φιλοσοφίες, δούλεψα μαζί τους, είδα, έκρινα, συνέκρινα, αξιολόγησα πράγματα και όλο αυτό με βοήθησε πάρα πολύ να διαμορφώσω το δικό μου προπονητικό προφίλ και να είμαι έτοιμος να σταθώ στα πόδια μου και να υπηρετήσω το πόστο της τεχνικής ηγεσίας.
Και, αν μου έλεγε κανείς στα φοιτητικά μου χρόνια ότι θα ζήσω ως προπονητής όλα αυτά που ζήσαμε με τον Αστέρα, θα τον περνούσα για τρελό. Γι’ αυτό και λέω «Έχει ο Θεός» και είμαι ανοιχτός σε ό,τι έρθει, όπως έρθει.
Επί τριάμισι χρόνια θεωρώ ότι πήγαμε καλά, σπάσαμε ταβάνια, νιώθω πολύ ευλογημένος για όσα έζησα με τον σύλλογο αυτόν, ο οποίος με ανέδειξε και τον οποίον προσπάθησα να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις.
Γνωρίζω ισπανικά και μου δόθηκε η ευκαιρία να κουβεντιάσω κάποιες φορές τόσο με τον Ποκετίνο όσο και με τον Μίτσελ. Είναι τόσο απλοί άνθρωποι, είναι απίστευτο, λες και μιλάς με έναν φίλο σου.
Με τον κύριο Ποκετίνο, στον πρώτο αγώνα με την Τότεναμ στην Αγγλία, όταν έληξε το ματς, ήρθε στον πάγκο και μου είπε «συγχαρητήρια, αυτό που είδα είναι η ομάδα του προπονητή της».
Με συνεχάρη, παρά το γεγονός ότι υποστήκαμε μια βαριά ήττα, αλλά του άρεσε που η ομάδα είχε κάποια δομή στο παιχνίδι της.
Όταν παίξαμε στην Τρίπολη, την ώρα που έκαναν προθέρμανση οι δύο ομάδες, θέλησε να βρεθούμε στην καφετέρια του συλλόγου, καθίσαμε αρκετή ώρα και κάναμε μια ωραία συζήτηση πάνω στο ποδόσφαιρο. Ήταν τόσο απλός, πραγματικά σαν να μιλάς με έναν φίλο σου.
Με τον κύριο Μίτσελ γνωριστήκαμε πριν τον αγώνα μας, συζητούσαμε και ανταλλάσσαμε κάποια μηνύματα πριν τα ευρωπαϊκά μας ματς. Εγώ του ευχόμουν για τα δικά του παιχνίδια και εκείνος μου ευχόταν για τα δικά μας, μια απλή επικοινωνία με σεβασμό και εκτίμηση μεταξύ προπονητών.
Στην πορεία μου στον Αστέρα AKTOR, έχω προπονήσει και συνεργαστεί με πολλούς ταλαντούχους παίκτες που διέγραψαν μεγάλη πορεία.
Είναι εξαιρετικό να έχεις νέα παιδιά, να περνούν απ’ τα χέρια σου, να προσπαθείς να τα βοηθήσεις, να τα εξελίξεις, είναι κάτι που σου δίνει μια μεγάλη ικανοποίηση.
Ο Φορτούνης ήταν στον Ολυμπιακό, αρκετά χρόνια πριν γίνω εγώ πρώτος προπονητής, δεν τον κοουτσάρισα ως head coach. Είχε κάνει ένα πέρασμα, πριν πάει στη Γερμανία, την περίοδο που ήταν πολύ νεαρός. Μιλούσαμε συχνά, ήταν ένας ποδοσφαιριστής που τότε φτιαχνόταν, αλλά δεν επέδρασα τόσο εγώ.
Πιο πολλά παιχνίδια με εμένα ως προπονητή έπαιξε ο Κουρμπέλης, ήταν 89 παιχνίδια.
Μια σεζόν είχα τον Ταξιάρχη Φούντα, έναν ταχυδυναμικό, γρήγορο παίκτη.
Ο Τάσος Μπακασέτας, ένα παιδί με απίστευτο ταλέντο, έπαιξε στο ξεκίνημά μου ως προπονητής, πήρε κάποιους αγώνες και πήγε καλά, μετά έκανε στον Πανιώνιο μια εξαιρετική πορεία και στη συνέχεια είχε την εξέλιξη που όλοι ξέρουμε.
Τον Τάσο Δουβίκα τον είδα στις ακαδημίες, ήταν πιο μικρός, δεν είχε χρόνο συμμετοχής, διέκρινα το ταλέντο του, τον ανέβασα στην Α’ ομάδα, τον πήρα μαζί μου προετοιμασία στο εξωτερικό την επόμενη σεζόν που ξεκινούσαμε, πραγματικά ένα παιδί με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και τακτική σκέψη, ο οποίος πιστεύω ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα.
Συνεργάστηκα και με τον Αθανασιάδη, τον είχαμε πάρει από τον Πανθρακικό, όταν ήμουν εγώ προπονητής, και μας βοήθησε πάρα πολύ, μετά πήρε τη μεταγραφή στην ΑΕΚ.
Το μεγάλο μυστικό είναι να σε διακρίνει ισορροπία στα συναισθήματα, είναι ένα μεγάλο προσόν του προπονητή, ούτε τρικυμία και πανικός στις δύσκολες στιγμές, ούτε μεγάλη θλίψη στις ήττες, ούτε μεγάλη χαρά και πανηγύρια στις νίκες. Είναι μεγάλη αρετή το να έχεις συγκροτημένο μυαλό και να μεταδίδεις στα αποδυτήρια ισορροπημένα συναισθήματα. Πιστεύω ότι το είχα και εξακολουθώ να το έχω.
Μια ακόμα αρετή είναι η δυνατότητα να προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις. Μπορεί να πας σε έναν σύλλογο που κάνει πρωταθλητισμό και την επόμενη χρονιά να βρεθείς σε μια ομάδα που να παλεύει για να σωθεί.
Πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος να υποστηρίξεις οποιοδήποτε πρότζεκτ ανοίγεται μπροστά σου. Κι αυτό νομίζω ότι συνιστά την επιτυχία του προπονητή.
Εγώ ήρθα ξαφνικά από την Ινδία και τις καταστάσεις που βίωσα εκεί στον Αστέρα AKTOR Β’ και ένα καινούργιο πρότζεκτ. Μου αρέσει φυσικά η ανάδειξη νέων παικτών, όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη, να βοηθάω παίκτες να κάνουν καριέρα.
Ο ατομικός στόχος του κάθε παίκτη να προχωρήσει και να στελεχώσει κάποια στιγμή την Α’ ομάδα δεν είναι καθόλου εύκολος, όπως αντίστοιχα και ο ομαδικός στόχος της παραμονής στην κατηγορία.
Ανοικτές κεραίες
Πλέον συνδυάζω την προπονητική με το να βρίσκομαι σπίτι μου. Κερδίζω τον χαμένο χρόνο με τα παιδιά μου. Σημασία δεν έχει τι θέλω εγώ να σκέφτονται για εμένα οι γιοι μου αλλά τι ζουν καθημερινά λόγω εμού. Όταν δηλαδή κυκλοφορούν μαζί μου στην πόλη και βλέπουν τον κόσμο με τι σεβασμό και αγάπη με χαιρετάει, με πόση θετική αύρα έρχεται να μου μιλήσει, είναι η μεγαλύτερη εικόνα, είναι η βιωματική εμπειρία, δεν χρειάζεται να πω εγώ κάτι παραπάνω, το βλέπουν και το ζουν. Και, δόξα τω Θεώ, στην Τρίπολη ο κόσμος έχει μεγάλη εκτίμηση για το πρόσωπό μου. Κάποια πράγματα εξάλλου τα έχουν δει και στο διαδίκτυο τα παιδιά μου, δεν περιμένουν από εμένα να τους τα πω, οπότε έχουν σχηματίσει κάποια εικόνα για την πορεία μου τα περασμένα χρόνια, τότε που ήταν μικρά.
Από εκεί και πέρα, ως οικογενειάρχης πρέπει να έχεις και δουλειά, σε όσο υψηλότερο επίπεδο γίνεται, και για τον λόγο αυτό οι κεραίες μου είναι πάντα ανοιχτές, είμαι διαθέσιμος ως επαγγελματίας προπονητής. Ούτως ή άλλως όμως επιθυμώ να συνεχίσω να υπηρετώ την προπονητική δημιουργικά. Ένας Θεός ξέρει πού μπορεί να γίνει αυτό στο μέλλον.
Σίγουρα όμως θέλω η ομάδα που θα υπηρετώ να πετυχαίνει τους στόχους της και, σε επίπεδο προσωπικής επιτυχίας και καταξίωσης, να αναδεικνύω νέα παιδιά, ώστε αυτά με τη σειρά τους να βρουν τον δρόμο τους κάτω από τη δική μου καθοδήγηση, να παίξουν ποδόσφαιρο σε υψηλότερο επίπεδο και να χτίσουν καριέρα.
Το μότο μου για τη ζωή είναι «να είσαι ταπεινός και φιλόδοξος», αυτό λέω και στα νέα παιδιά, να έχουν φιλοδοξίες και όνειρα και να κάνουν ό,τι μπορούν για να τα κατακτήσουν με ταπεινότητα και αρχές!
Ο Στάικος Βεργέτης είναι προπονητής ποδοσφαίρου.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Κώστας Κατσουράνης: Τρεις μήνες στην Ινδία
Αλέξανδρος Τζόρβας: Ιστορίες Aπ’ το Τέρμα
Γιώργος Κυριαζής: Ταξίδια Στο Άγνωστο