Ανέκαθεν στα πράγματα που αγαπάμε, η μυθοπλασία είναι απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Σ’ αυτό το αφιέρωμα του AthleteStories.gr, έγινε μια προσπάθεια να καταγραφεί ένα μέρος του παραμυθιού του ΝΒΑ, από το πρώτο κλάμα στο παγωμένο κλειστό του Springfield και τον «πατέρα» Naismith, μέχρι την κορύφωση και το «I Love this Game».
Ομάδες – θρύλοι, μπασκετμπολίστες από πιονιέροι – είδωλα, μια αμερικάνικη κοινωνία που ζούσε μαζί με το μπάσκετ την εξέλιξη, την ακμή, τη διάβρωσή της. Διότι το μπάσκετ εν τέλει είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα, δεν περιχαρακώνεται ούτε σε κοινοτοπίες περί κοινωνικού φαινομένου, ούτε απαξιώνεται ως βιομηχανία και μόνο. Βιομηχανία παραγωγής συναισθημάτων ίσως, προσαρμοζόμενων ανά τις δεκαετίες στις ίδιες τις κοινωνικές δομές που άλλαζαν, εξελίσσονταν, εκσυγχρονίζονταν.
CHECK OUT: ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ…
Κάθε γενιά με τους δικούς της ήρωες, κάθε γενιά με τους δικούς της μύθους. Στην Ελλάδα αργήσαμε αρκετά, δεν το επέτρεψαν και οι συνθήκες και κάποια στοιχεία της κουλτούρας μας. Μέχρι που ήρθε το ευλογημένο ’87, το «Τζονς», το τριπλό σπάσιμο του Γκάλη και το θρυλικό μας «τιρινίνι». Και τότε ως δια μαγείας οι λίγοι έγιναν πολλοί, οι πολλοί περισσότεροι και το ΝΒΑ μπήκε στη ζωή μας.
Οι τυχεροί που είχαν συγγενείς ή γνωστούς overseas, αποκτούσαν και τις μονάκριβες βιντεοκασέτες και ξεπατίκωναν το στυλ του Bird, προσπαθούσαν να πασάρουν όπως ο άπιαστος Magic, ονειρεύονταν τον πρώτο εξωπραγματικό, το Julius.
Το NBA ήταν μύθος, εντελώς ξένο με την Ευρώπη και το εγχώριο μπάσκετ, ένας άλλος κόσμος που φάνταζε πολύ μακρινός και μοναδικοί Ευρωπαίοι με αξιοσημείωτη παρουσία, ήταν ένας Γερμανός, ο Ντέτλεφ Σρεμπφ και ένας Ολλανδός, ο Ρικ Σμιτς, αμφότεροι προερχόμενοι από ανύπαρκτες σχολές και προϊόντα ουσιαστικά του αμερικανικού μπάσκετ.
CHECK OUT: Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ
Η ανάπτυξη του φαινομένου στην Ελλάδα ήταν εντυπωσιακή. Απ’ άκρη σ’ άκρη, παιδιά με μια μπάλα στο χέρι, με το «παίζω σε ομάδα» να θεωρείται παράσημο. Πολύ σπάνια συναντά κανείς 40άρη plus σήμερα, χωρίς μια ιστορία «ήρωα της μιας μέρας».
Στο σχολείο, στην ομάδα, στο «μονό», σε κάποια μπασκέτα με άγνωστους στις διακοπές. Όλοι έχουμε μια τέτοια ιστορία που -χρόνο με το χρόνο- διανθίζεται και μυθοποιείται, οι 15 πόντοι που είχαμε σκοράρει κοντεύουν να γίνουν τριάντα, οι ασίστ έχουν γίνει no look και showtime του Magic, το μπάσιμο ήταν «γκαλίστικο», είχαμε πάρει «και το φάουλ».
Όλα ήταν μπάσκετ, ξεκινούσαν από το τσιμέντο και τις τέσσερις γραμμές και έφταναν στα Reebok «pump», στα «πρώτα» Air Jordan, οι πιο παλιοί στα παλιομοδίτικα All-stars. Και χρόνο με το χρόνο γινόταν ολοένα και καλύτερο. Μπήκε στη ζωή μας η ιδιωτική τηλεόραση, ο Συρίγος μας έστελνε «για ένα ουισκάκι και επιστρέφουμε», έδινε το λόγο στο Δημήτρη Καρύδα στον αγωνιστικό χώρο και ακουγόταν ο zippo και η πρώτη -δυνατή- ρουφηξιά.
CHECK OUT: Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Ανεκτίμητης αξίας μικρές στιγμές που κατέστησαν ένα ολόκληρο άθλημα σε θρησκεία, το έβαλαν στα σπίτια κάθε Έλληνα, το εκτόξευσαν στη στρατόσφαιρα της δεκαετίας του ’90. Ήταν πολύ τυχερή αυτή η γενιά, συνέπεσε με την παρουσία του Michael Jordan στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εκεί που το άθλημα εξακολουθούσε να είναι «κάτι άλλο» σε σχέση με αυτό που βιώναμε στην Ευρώπη.
Το ΝΒΑ, οι Bulls και οι Bad Boys Pistons ήταν το μακρινό, το εξωτικό, το απίθανο σε σχέση με τις δικές μας δυνατότητες. Διαφορετική αντίληψη για το άθλημα, άλλες αθλητικές ικανότητες και φυσικά, η τεράστια τύχη να δούμε και να συμβαδίσουμε σαν θεατές μαζί με τον κορυφαίο όλων των εποχών, τον πρώτο ίσως μπασκετμπολίστα και αθλητή γενικότερα, που έγινε αποδεκτός από όλη την υφήλιο και το όνομά του ξεπέρασε κατά πολύ ακόμη και το όνομα της ίδιας της Λίγκας στην οποία μετείχε.
Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο πανέξυπνος Stern και έφτασε το μπάσκετ στο απόγειο της δημοτικότητάς του, τη δεκαετία του ’90. Οι μυθικοί Bulls, το Sirius των Alan Parson’s Project και η παρουσίαση με τα laser, η γλώσσα του Mike που έβγαινε αφού τέντωνε το κορμί του και ήταν έτοιμος να καρφώσει, το «23», ο διαγωνισμός καρφωμάτων με το «δικό μας» αργότερα Ντόμινικ, ο Τζέρυ Κράουζε, η τριγωνική επίθεση του Φιλ, η λύσσα των Knicks να αποδομήσουν το Chicago στην Ανατολή, το ματς με τους Cavs.
CHECK OUT: Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Μοιάζουν σκόρπιες λέξεις, ατάκτως ερριμμένες, σε μια ολόκληρη γενιά φέρνουν στο νου τη νιότη και την τύχη να συμβαδίσει μαζί με τον καλύτερο.
Πηγές ενημέρωσης πάντοτε το αγαπημένο «Τρίποντο», οι βιντεοκασέτες που ολοένα και πλήθαιναν και άλλαζαν κάτοχο, αργότερα οι μεταμεσονύκτιες, μέχρι το πρωί μεταδόσεις του Mega, με Σκουντή, με Καρύδα, με Παπαδογιάννη, το πρώτο αρχέγονο dial-up, «κάτι σαν ίντερνετ», εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας, με τον ήχο της γραμμής και τον πανηγυρισμό και την ικανοποίηση -σχεδόν ευτυχία- ζωγραφισμένη στο πρόσωπο: «συνδέθηκα».
Ανήκουστο, ανείπωτο, ένιωθες σχεδόν σαν αστροναύτης του Appolo 13 που αποκαθιστούσε την επικοινωνία με το Houston.
Το ΝΒΑ βοήθησε το άθλημα να εξελιχθεί και στην Ελλάδα, Σταθήκαμε τυχεροί και παράξαμε αθλητές που ανταποκρίθηκαν στις απείρως υψηλότερες απαιτήσεις που, συν τω χρόνω, σωρεύτηκαν. Βιώσαμε το momentum, τη συνωμοσία των πλανητών και συνέβησαν τόσα πράγματα ταυτόχρονα.
CHECK OUT: ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ
Οι βολές του Καμπούρη, το «όχι τρίποντο» του Συρίγου, η υψωμένη γροθιά του Γκάλη όταν έφυγε η μπάλα από το χέρι του Φάνη, ο μαύρος γάτος στο θυρεό του ξενοδοχείου στη Γάνδη που στέρησε το Κύπελλο από τον Ιωαννίδη, το κλάμα του Μπάνε στη Ναντ, η ραψωδία του Γουάιτ με τον Παναθηναϊκό στο «δικό μας» Μόσχος, το tracking στο video για τη χιλιοπαιγμένη κασσέτα των Celtics, οι «σαραντάρες» του Ίνγκραμ, η τρέλα του Παύλου να φέρει ακόμα και το Magic στον Παναθηναϊκό, οι παρέες που γράφουν ιστορία, κατά Σαββόπουλο, όπως εκείνη του Μετς, τα τσιρότα του Ντέρικ Τσίβους στη Δάφνη, οι μπύρες του παικταρά Ρόι, το κάρφωμα του Air από τη γραμμή των βολών, το «Τρίποντο» και το τρίποντο, οι Πέμπτες με τα κλειστά θέατρα, η αγωνία να βρεις ελεύθερη μπασκέτα στο γήπεδο της γειτονιάς, η «χρυσή» Spalding.
Η πιο τυχερή γενιά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ μέχρι την επόμενη, όπως θα έλεγε κι ο μεγάλος Nick.