Τρέξιμο, ο δικός μου διαλογισμός

Όταν ήμουν μικρός στο Αγρίνιο, έτρεχα στις αλάνες, όπως κάνουν όλα τα παιδιά, μας άφηναν αμολητούς και μας μάζευαν το βράδυ.

Ασχολούμουν με πατίνια και bmx ποδήλατα, ήξερα ότι έχω αντοχή, έβλεπα ότι δεν κουραζόμουν εύκολα, αλλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το τρέξιμο ή τον στίβο, σαν να μην ήξερα καν ότι υπάρχει, ούτε με τα δημοφιλή, ποδόσφαιρο, μπάσκετ κτλ.

Το τρέξιμο το ξεκίνησα λόγω της μετάθεσης που πήρα από την υπηρεσία μου στην Αστυνομία σε ένα ορεινό χωριό της Λέσβου, ενώ προηγουμένως για 10 χρόνια ήμουν αθλητής πυγμαχίας.

Στο νησί λοιπόν δεν είχε κάτι με το οποίο μπορούσα να ασχοληθώ, όταν τελείωνα τη δουλειά μου, και, επειδή είμαι δραστήριος άνθρωπος και μου αρέσει και το βουνό, αποφάσισα να αρχίσω να τρέχω εκεί. Έτσι ξεκίνησαν όλα.

Μάλιστα, πήρα μέρος και σε έναν τοπικό αγώνα 20 χλμ. απροπόνητος, “έπεσα στον τοίχο” που λέμε, ακολούθησα τον πρώτο και στα 15 χλμ. δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.

Τερμάτισα κακήν κακώς, αλλά είπα «ουάου, τι είναι αυτό;», γιατί μου αρέσει να δοκιμάζω πράγματα που θεωρητικά τα βλέπω άπιαστα.

Μετάθεση στο νησί είχα πάρει το 2017 και σε εκείνον τον αγώνα είχα βγει πέμπτος, αν θυμάμαι καλά, αλλά είχα διαλυθεί τελείως, δεν ήξερα να τρέχω καθόλου.

Πήγαινα στο βουνό, είχα βρει κι έναν φίλο εκεί ντόπιο, ο οποίος έτρεχε χρόνια και είναι κι αυτός που μου είχε κάνει την πρόταση να κατέβω στον αγώνα, λέγοντάς μου «γιατί δεν πας να τρέξεις στον αγώνα; Τρέχεις καλά».

Ενθουσιασμένος εγώ, μπήκα μπροστά και ακολούθησα τον πρώτο που ήταν πολύ γρήγορος, οπότε βγήκα off.

Ε, αυτό ήταν και μετά σκέφτηκα να το ξαναδοκιμάσω.

Ξεκίνησα να κάνω προπόνηση πιο έντονα και αμέσως μετά πήγα κι έτρεξα 80 χλμ. στο Πήλιο!

Μου είπαν «θα είσαι τρελός», πρέπει να έχεις και λίγο “τρέλα” που λέμε.

Υπήρχαν κάποια κριτήρια, λέω «αν με δεχτούν, θα πάω» και πήγα.

Εμένα μου αρέσει αυτό το «δεν γίνεται, δεν είναι εφικτό», μου αρέσει να το ακούω και οδηγούμαι προς τα εκεί.

Αν μου πει κάποιος «μην πας, γιατί είναι αδύνατο», εκεί θα πάω, κάνω το αντίθετο.

Αφού και οι δικοί μου καμιά φορά, όταν ήμουν μικρός, για να με (δια)χειριστούν, μου τα έλεγαν ανάποδα, ώστε να κάνω τελικά αυτό που έπρεπε.

Μετά τα 80 χλμ. βέβαια είπα «θα σταματήσω το τρέξιμο, αυτό είναι τελείως απάνθρωπο», γιατί ήμουν και απροετοίμαστος.

Θυμάμαι είχα μπει στο αυτοκίνητο και δεν μπορούσα να βγω καν έξω, πήρα τηλέφωνο να με βγάλουν σιγά-σιγά, γιατί είχα κρυώσει και οι μύες μου ήταν σαν να είχαν κοκκαλώσει.

Αλλά την επόμενη μέρα σκέφτηκα «αμάν, τι ήταν αυτό, πρέπει να βρω κάτι άλλο μεγαλύτερο», οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα να τρέχω πολλά χιλιόμετρα μέσα στην καθημερινότητα χωρίς προπονητή και μετά έτρεξα τον Olympus Marathon, αγώνα που ξεπερνά τις πέντε ώρες!

Εκεί με βρήκε ο προπονητής μου, ο Δημήτρης Κασίμης, μου είπε ότι έτρεχα καλά, μου πρότεινε να ξεκινήσουμε μαζί προπονήσεις και από τότε έχουμε μια εξαιρετική συνεργασία.

Ένα ωραίο πρωί πηγαίνω στον Δημήτρη και του λέω «θέλω να τρέξω Σπάρταθλο»^. είχα τρέξει στη Ροδόπη, είχα βγει πρώτος και μου είχε ανοίξει η όρεξη.

Δεν συμφώνησε, θεωρώντας ότι ήταν νωρίς και πάρα πολλά τα χιλιόμετρα (245.3 χλμ., Αθήνα-Σπάρτη), αλλά αντέδρασα και του είπα ότι εγώ το ήθελα και θα το προσπαθούσα.

Μου απάντησε «αν το θέλεις τόσο πολύ, δοκίμασέ το, δεν μπορώ να σε κρατήσω».

Γενικότερα με αφήνει να κάνω τρέλες, δεν είναι από αυτούς που απαγορεύουν πράγματα και, αν ήταν και τέτοιος προπονητής, δεν θα ταιριάζαμε, μου αρέσει να κουβεντιάζω μαζί του, να του λέω τι θέλω και να πιστεύει σε εμένα.

Όσο έτρεχα και γνώριζα το τρέξιμο, άρχισα να διαβάζω βιβλία, πχ μελέτησα για τον Γιάννη Κούρο, ο οποίος είχε για χρόνια το ρεκόρ της διαδρομής, γιατί μου αρέσουν οι δρομείς που έχουν και μια ιστορία πίσω τους, ένα μπακράουντ που αφορά και στον τρόπο που ζουν.

Δεν μου αρέσει να διαβάζω μόνο για το τρέξιμο αλλά και για τον τρόπο ζωής, διατροφής, για ό,τι δηλαδή μπορούσα να πάρω από τέτοιες προσωπικότητες, γιατί ως νέος αθλητής έπρεπε από κάπου να μαζέψω πληροφορίες.

Κοιτούσα και πολλά βίντεο στο YouTube πχ με τον Θεοδωρακάκο και τον Σελέτη που έτρεχαν τότε, στα μάτια μου τα παιδιά αυτά ήταν υπεραθλητές.

Εν ολίγοις, δεν έκανα κάτι παραπάνω από αυτό που κάνουν όλοι, όταν ξεκινούν μια δραστηριότητα που τους ενθουσιάζει, έψαξα από παντού να μαζέψω πληροφορίες.

Αν με ρωτούσε κανείς σχετικά με το πρώτο Σπάρταθλο που αγωνίστηκα το 2021, θα έλεγα τότε ότι γενικά πριν τον αγώνα πρέπει να ξεκουράζεσαι.

Αλλά πριν την τρίτη φορά που το έτρεξα, για παράδειγμα, είχα κάνει πάρα πολύ προπόνηση, πολύ περισσότερη ακόμα και από αυτή που μου έλεγε ο προπονητής μου, ήθελα να πάω φουλ προετοιμασμένος, να τα ‘χω δώσει όλα, έλεγα «αν δεν μου βγει, ok, έκανα τουλάχιστον αυτό που έπρεπε να κάνω».

Ρίσκαρα κιόλας, ήμουν τυχερός, δεν τραυματίστηκα, έτρεξα και ήρθε το αποτέλεσμα που ήρθε, βγήκα πρώτος και έσπασα το ρεκόρ του Γιάννη Κούρου από το 1984.

Τα βασικά στον πρωταθλητισμό είναι το καλό φαγητό, ο καλός ύπνος και η ποιοτική προπόνηση.

Αν δεν μπορείς να ξεκουράζεσαι και κάνεις μεγάλες προπονήσεις, σίγουρα θα βγάλεις κάποιον τραυματισμό. Αν πάλι δεν τρως καλά και κάνεις πολύ έντονα προγράμματα, ο οργανισμός δεν θα παίρνει τα συστατικά που χρειάζεται για την αποκατάσταση και θα σου προκύψει σε βάθος χρόνου πάλι κάποιος τραυματισμός.

Οπότε πρέπει να έχεις ισορροπίες και να τις ακολουθείς κατά γράμμα.

Τερματίζοντας το Σπάρταθλο του 2023, είχα χάσει έξι κιλά στη διάρκεια της διαδρομής των σχεδόν 20 ωρών.

Αυτήν την φορά μάλιστα στον αγώνα είχα μπει πιο ελαφρύς, 63 κιλά, ενώ στο προηγούμενο Σπάρταθλο ήμουν 66 και στο πρώτο κοντά στα 68.

Οπότε σκέφτηκα ότι έπρεπε να βγάλω κιλά και να τρώω καλύτερα μέσα στον αγώνα^. καθετί που βγάζεις πρέπει να το ισορροπήσεις με κάτι άλλο, οπότε ελάφρυνα, μπορούσα να τρέξω καλύτερα, αλλά έπρεπε να τρώω πιο πολύ μες στον αγώνα.

Για να μπορέσω να σταθώ, βάλαμε πιο πολλούς υδατάνθρακες με τον προπονητή μου, μακαρόνια (μου τα έδιναν σε σακουλάκι, την ώρα που έτρεχα), σούπες (μου τις έβαζαν να τις πιω σε ποτηράκι, την ώρα που έκανα κάποια στάση, η οποία δεν ξεπερνούσε τα 20-30 δευτερόλεπτα), πάρα πολλά αναψυκτικά, ενεργειακές μπάρες, τζελάκια, τοστάκια μόνο με τυρί.

Τον αγώνα τον τρέχω πολλές μέρες πριν στο μυαλό μου, σκέφτομαι τα σημεία του, τι θα φάω, τι μου ταιριάζει κι αυτό βοηθάει στα δύσκολα, γιατί δεν είναι ένας αγώνας στον οποίον αγωνίζεσαι μόνο με τα πόδια, είναι πάρα πολλά τα χιλιόμετρα και πολλές οι ώρες.

Εν τω μεταξύ, μπορεί να μιλάω με κάποιον κι εμένα το μυαλό μου να είναι στον αγώνα, αλλά το κάνω τελείως μηχανικά κι όχι επίτηδες, καμιά φορά η γυναίκα μου μου λέει «τι σου έλεγα;» και της απαντάω «δεν ξέρω, γιατί σκέφτομαι τον αγώνα», το καταλαβαίνει βέβαια και η ίδια πλέον και είμαστε ok.

Όσον αφορά στα παπούτσια, είμαι κατά του να τα αλλάζεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, κάτι που δεν σε ενοχλεί δεν το αλλάζεις, μέσα στο παπούτσι τόσες ώρες καμιά φορά τα νύχια ξεκολλάνε, φεύγουν, κάνεις μεγάλες φουσκάλες και σου παίρνει πολύ χρόνο το να βγάλεις το παπούτσι και να βάλεις κάτι άλλο, οπότε τα βγάζω μια και καλή στον τερματισμό, εκτός και αν είναι κάτι πολύ επείγον, πράγμα δύσκολο, γιατί τα παπούτσια τα έχω φορέσει σε πολλές προπονήσεις και ξέρω ότι μου κάνουν.

Στους τρεις αγώνες του Σπάρταθλου που έχω τρέξει δεν έχω βρεθεί σε ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά σε αγώνες βουνού ναι, πχ σε πάρα πολύ κρύο ή βροχή.

Σε μια προπόνηση μάλιστα παραλίγο να με σκοτώσουν κεραυνοί, αλλού έχω σπάσει το κεφάλι μου, πολλά τέτοια.

Γενικότερα πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα, αν ασχολείσαι με outdoor σπορ και ειδικά στο βουνό.

Το Σπάρταθλο είναι από τους πιο αυστηρούς αγώνες και για την ασφάλεια των ίδιων των αθλητών δεν επιτρέπεται να ακούς μουσική, σε αντίθεση με άλλους αγώνες, γιατί λαμβάνει χώρα σε δρόμους που περνούν αυτοκίνητα συνέχεια.

Κατά τη διάρκεια όλων εκείνων των ωρών που τρέχω, δεν βλέπω τίποτα, πχ τοπία ή μέρη, είμαι 100% συγκεντρωμένος στον στόχο, θέλω μόνο να τρώω, να πίνω καλά και να ακούω τι μου λέει ο προπονητής μου.

Και, επειδή είναι πάρα πολλές οι ώρες, για να δουλεύουν σωστά τα νεφρά, πρέπει βέβαια και να ουρήσω^. για να δεις αν είσαι αφυδατωμένος, πρέπει να κοιτάς το χρώμα των ούρων, αν είναι δηλαδή πολύ κίτρινα ή όχι.

Όταν τελειώνεις τον αγώνα, ο πόνος είναι γλυκός, ό,τι και αν έχεις τραβήξει.

Στο Σπάρταθλο του 2023, για παράδειγμα, όταν τελείωσα, είχα μυϊκούς σπασμούς και κράμπες, αλλά δεν με ένοιαζε, είχα κάνει αυτό που ήθελα και είπα «ok, θα περάσει, δεν είναι κάτι».

Ο πόνος που δεν παλεύεται είναι μέσα στον αγώνα, όταν αρχίζουν τα προβλήματα εκεί, να σε πονάει το στομάχι σου, να θέλεις να κάνεις εμετό, να σε πονάνε οι μύες, τα ισχία.

Είχα τρέξει έναν 24ωρο αγώνα και οι τετρακέφαλοί μου ήταν σαν να τους έβαζαν μέσα καυτά καρφιά.

Έχω περάσει πολλά τέτοια, το τρέξιμο έχει πάρα πολύ πόνο, οπότε πρέπει να σου αρέσουν πολύ και το ίδιο το άθλημα και ο πόνος, ακούγεται λίγο ανώμαλο. Πρέπει να ακούς το σώμα σου, πρέπει να υπάρχει μια πρόληψη για αυτό που έρχεται, γιατί, αν βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αυτό σίγουρα θα μεγαλώνει, όσο περνάει η ώρα.

Καλό είναι να έχεις στόχο, να κυνηγάς τον αγώνα, να μην τα παρατάς, αλλά, όταν θα μπει η υγεία στην εξίσωση και δεις, για παράδειγμα, ότι αυτό που έχεις βάλει στο μυαλό σου δεν γίνεται, δεν είναι εφικτό, καλό είναι να πεις «στοπ, απλώς τρέξε, προέχει η υγεία, θα κάτσω να ξεκουραστώ και σε δυο μήνες θα μπω σε έναν άλλον αγώνα μ’ έναν καινούργιο στόχο», δεν είναι όλα “επίθεση”.

Ακούω πολλούς νέους αθλητές που λένε «εγώ τρέχω, δεν τα έχω παρατήσει ποτέ, τότε έπαθα εκείνο, τότε έπαθα το άλλο» και θεωρώ ότι δεν είναι σωστό, γιατί πάνω απ’ όλα πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι σου καλά, οι δικοί σου άνθρωποι σε θέλουν γερό και δίπλα τους, όχι μισό.

Παρόλ’ αυτά, κάθε φορά που ακουμπάω το άγαλμα του Λεωνίδα στον τερματισμό στην Σπάρτη, το συναίσθημα είναι διαφορετικό, ενθουσιασμός, χαρά που είμαι μαζί με τον κόσμο.

Επειδή όμως πρόκειται και για έναν ιστορικό αγώνα, μου βγαίνει πολλές φορές κι αυτή η υπερηφάνεια, ότι εγώ τώρα τρέχω την ίδια απόσταση που κάποτε έκανε ο Φειδιππίδης.

Βέβαια, μου αρέσει να απομυθοποιώ και για αυτό που αρχικά μου φαντάζει ακατόρθωτο και έχω τεράστιο ενθουσιασμό τελικά, όταν το κάνω, λέω «εντάξει, δεν ήταν και κάτι τελικά», το βλέπω πιο απλό και αυτό με βοηθάει να τρέχω καλύτερα.

Η ζωή μου είναι ακραία, είμαι κι εγώ ιδιαίτερος χαρακτήρας, με ό,τι καταπιάνομαι μου αρέσει να το τερματίζω, η οικογένειά μου το έχει μάθει, η γυναίκα μου με ξέρει πλέον, ενώ τα παιδιά μου το χαίρονται, γιατί έχουν πάντα πρότυπο τον μπαμπά και τους αρέσει να ακούνε «ο μπαμπάς σας το ένα, ο μπαμπάς σας το άλλο», με έχουν πολύ ψηλά.

Οι γιοι μου δεν τρέχουν, για μπάλα πάνε και οι δύο, δεν θέλω να τους επηρεάσω να κάνουν κάτι, θα βρουν το δρόμο τους από μόνοι τους, εγώ τους δείχνω τον δρόμο του αθλητισμού, ενώ μου αρέσει να κάνουν και άλλα πράγματα στα οποία χρησιμοποιούν το μυαλό τους, ζωγραφική, σκάκι, ό,τι τους αρέσει.

Είναι ωραίο όλο αυτό, το ζούμε ως οικογένεια, αλλά βέβαια κουράζει πολλές φορές, γιατί βγαίνουν πολλές υποχρεώσεις που δεν τις περιμένεις, εκεί που τα έχεις όλα “λυμένα”, σου βγαίνει μια υποχρέωση για το τρέξιμο και ξανά το ίδιο και ξανά το ίδιο, πράγμα που, όταν είσαι σε υψηλό επίπεδο, είναι συνεχόμενο και αναμενόμενο.

Αλλά δεν ξέρω μέχρι πότε θα τρέχω, όταν θα μου βγει η κούραση και δω ότι δεν πάει άλλο σωματικά, ψυχολογικά και σε σχέση πάντα βέβαια με την οικογένεια μου, απλώς θα σταματήσω και θα το κάνω για πλάκα, έτσι όπως ξεκίνησα, για την υγεία μου και για τίποτα άλλο.

Όσον αφορά στα social media, δεν ασχολούμαι καθόλου, δεν θα μπω να γράψω, απέχω από όλο αυτό, είναι κάτι πολύ κουραστικό που σου τραβάει μάλιστα πολύ ενέργεια^. έγραψα κάτι, από κάτω θα γράψει κάποιος άλλος κάτι, θα πει ο άλλος «είναι σωστό», υπάρχει κάτι σαν λαϊκό δικαστήριο.

Όταν μπω όμως και διαβάσω, ενώ μπορεί να μου γράφουν εκατό καλά, εγώ θα σταθώ στο ένα που θα λέει πχ «αυτό που λες δεν γίνεται, αποκλείεται», θα κολλήσω σ’ αυτό το «αποκλείεται», θα τρέχω και θα σκέφτομαι αυτό το «αποκλείεται» και εκείνον που μου το έγραψε^. τίποτα δεν αποκλείεται, τα πάντα μπορείς να κάνεις, το λάθος είναι να κόβεις τον άλλον και να μην του δίνεις ευκαιρίες.

Όρια δεν υπάρχουν, αλλά κάποια στιγμή θα έρθει και το τέλος^. θα θέλω να τα παρατήσω, θα έρθει ένα νέο «αποκλείεται», εκείνη τη φορά όμως θα πω «εντάξει, ρε φίλε, αυτό το “αποκλείεται” δεν είναι κάτι που πρέπει να παίρνω προσωπικά», θα ξεκολλήσει επιτέλους το μυαλό μου και θα σταματήσω.

Όσον αφορά στο ρεκόρ του Γιάννη Κούρου που κατέρριψα ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια, μίλησα με τον ίδιο τηλεφωνικά, μου είπε «συγχαρητήρια, είσαι λεβεντιά», τον ευχαρίστησα, του είπα ότι ήταν τιμή μου που με πήρε τηλέφωνο, ενώ κι εγώ ήθελα από καιρό να τον καλέσω, και κανονίσαμε να βρεθούμε να τα πούμε και από κοντά, να μου πει πράγματα για το 24ωρό του, για τις εμπειρίες του, για εκείνα τα χρόνια τότε.

Χωρίς να τον έχω γνωρίσει, πρέπει να είναι ιδιαίτερος άνθρωπος, όπως είμαι κι εγώ εξάλλου, καθώς το ίδιο το άθλημα είναι ιδιαίτερο.

Πριν ξεκινήσω να κάνω τέτοιους μεγάλους αγώνες, μπορώ να πω ότι ήμουν αρκετά οξύθυμος χαρακτήρας, η πυγμαχία που έκανα παλιά μου έβγαζε αρκετά νεύρα και δεν άφηνα τίποτα να πέσει κάτω, έλεγες “ένα”, έλεγα “δέκα”.

Ήμουν και ξεροκέφαλος, αντιδραστικός σίγουρα, αλλά μέσα από το πολύ τρέξιμο γνώρισα τον εαυτό μου καλύτερα, πολλά πράγματα που με απασχολούσαν τα σκεφτόμουν και διαπίστωνα ότι δεν ήταν ανάγκη να παίρνω αρνητικές αποφάσεις και να αντιδρώ τόσο έντονα, δεν υπήρχε λόγος, έμπαινα στο αντίθετο ρεύμα.

Τρέχοντας δηλαδή ήταν σαν να έκανα διαλογισμό!

Ωστόσο, καμιά φορά μού βγαίνουν νεύρα, είναι φυσιολογικό, αλλά είμαι πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ήμουν παλιά, αντιλαμβάνομαι τα πράγματα διαφορετικά, διαχειρίζομαι τις καταστάσεις αλλιώς, έχω υπομονή.

Και βέβαια στο άθλημά μας πρέπει να είσαι πειθαρχημένος, δεν γίνεται να λες «πάω να τρέξω» για να σε βοηθήσει το τρέξιμο, αυτό δεν θα σε βοηθήσει, θα σε πάει πίσω, οπότε πρέπει να το κάνεις αναγκαστικά.

Συνοψίζοντας, είναι πάρα πολλά αυτά που μπορεί να κερδίσει κάποιος μέσα από το τρέξιμο, αλλά πρέπει να βρει μέσα του τις ισορροπίες.

Ο Φώτης Ζησιμόπουλος είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων και συγκεκριμένα υπερμαραθωνοδρόμος, κάτοχος του ρεκόρ στο Σπάρταθλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Ο μύθος του Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σπύρος Ανδριόπουλος: Μαραθώνιος σημαίνει υπέρβαση

Γρηγόρης Σκουλαρίκης: Η Αγγελική κι εγώ

Μαρία Πολύζου: Όλα Αυτά Είναι Γυναίκα

Ντενίζ Δημάκη: Δεν ήταν θυσία, ήταν επιλογή