Το γκολ της ζωής μου

Η ΑΕΚ αποφασίζει να βρεθεί στο Βελιγράδι, για να αντιμετωπίσει την Παρτιζάν, σε μια περίοδο πολύ δύσκολη για την Σερβία.

Ο Μελισσανίδης μάς ανακοινώνει αυτή την απόφαση και εμείς κοιτιόμαστε. «Πού θα πάμε τώρα εμείς; Εκεί, γίνεται πόλεμος…»! Χρειάζεται να το επεξεργαστείς.

Το συζητήσαμε και όλοι μας ήμασταν θετικοί. Προβληματισμό, απορία, ερωτήματα είχαμε. Αυτό έλειπε. Αλλά είπαμε «Πάμε».

Η πρώτη κουβέντα των δικών μας ανθρώπων ήταν «Καλά, πού θα πάτε»;

Ξέρεις, σε τέτοιες στιγμές -τόσο πριν, όσο και μετά από μια απόφαση- υπάρχει μια συνεχόμενη εσωτερική συζήτηση της λογικής με το συναίσθημα. Θέλεις, το σκέφτεσαι, αποφασίζεις, το σκέφτεσαι ξανά.

Όσο πλησίαζαν οι μέρες, οι ώρες να φτάσουμε εκεί, το συζητούσαμε ακόμα περισσότερο. «Παιδιά, πάμε εκεί, όπου γίνεται πόλεμος».

Πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση, δεν είναι μόνο εκεί, αλλά είναι έξω από το παράθυρο του λεωφορείου, στο οποίο είσαι.

Όσο πλησιάζαμε στο Βελιγράδι, αυτή η αίσθηση έφευγε. Το άφηνες πίσω σου. Ζούσες τη στιγμή. Περνούσαμε από κάποια χωριά, πριν φτάσουμε στο Βελιγράδι, και ο κόσμος ήταν μαζεμένος στις άκρες των δρόμων και μας περίμενε, ζητωκραύγαζε, μας χειροκροτούσε. Λες και εμείς ήμασταν αυτοί που πηγαίνουμε να τους σώσουμε. Αυτό σου δίνει μεγάλη δύναμη.

Ξαφνικά, η πλευρά της ζυγαριάς που είναι γεμάτη απορίες για αυτό που κάνουμε, αρχίζει και αδειάζει και γεμίζει η πλευρά που έλεγε «Πρέπει να πάμε».

Το κλίμα που συναντήσαμε στους δρόμους, ήταν ίδιο με αυτό στο γήπεδο.

Μας έκαναν να νιώθουμε ήρωες, χωρίς να έχουμε κάνει τίποτα.

Είναι εντελώς διαφορετικό να σκέφτεσαι πως θα κάνεις ένα ταξίδι που είναι επικίνδυνο αλλά ιδιαίτερα συμβολικό, και πως αυτό θα δώσει δύναμη σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη, και άλλο αυτό να το ζεις. Εκείνη την ώρα. Εκείνη τη στιγμή. Να βλέπεις έξω από το λεωφορείο κόσμο να σε αποθεώνει και λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, πριν φτάσουμε στο γήπεδο, να βλέπεις από το τζάμι του λεωφορείο κτήρια διάτρητα, κτήρια μισογκρεμισμένα.

Ήρθε και η ώρα να παίξουμε. Το παιχνίδι, ως αγώνας, μας βοηθούσε στο να βγει -κάπως- από το μυαλό μας και η όλη κατάσταση, το όλο άγχος που υπήρχε.

Το είδαμε σαν φιλικό προετοιμασίας. Είχαμε διακοπή από το πρωτάθλημα λόγω Πάσχα και θα ήταν μια ευκαιρία για μια γερή προπόνηση.

Πριν το παιχνίδι, ήταν η στιγμή να κρατήσουμε το πανό «Σταματήστε τους βομβαρδισμούς». Την κίνηση αυτή την καταλάβαμε περισσότερο, όταν είδαμε τις φωτογραφίες. Κρατούσαμε το πανό και το γήπεδο φώναζε, τραγουδούσε συνθήματα. Ήμασταν εκεί, δίναμε ένα μήνυμα μέσω του ποδοσφαίρου, μέσω αυτού που ξέραμε να κάνουμε, και ο κόσμος ήταν ένα με εμάς.

Το γκολ μου ήρθε με κεφαλιά, από σέντρα, και η μπάλα έσκασε στα πόδια του τερματοφύλακα. Το παιχνίδι δεν ολοκληρώθηκε. Ο κόσμος μπήκε στο γήπεδο.

Άρχισε να νυχτώνει και ήρθε ο φόβος των βομβαρδισμών. Νιώσαμε λες και ήμασταν στην «Απόδραση των 11»…

Τώρα που τα φέρνω στο μυαλό μου όλα αυτά, είμαι ήρεμος, στην άνεσή μου, αλλά τότε αυτό δεν υπήρχε. Ήσουν συνέχεια σε εγρήγορση. Συζητούσες, ρωτούσες, κοιτούσες γύρω σου, κοιτούσες τον ουρανό.

Όταν φεύγαμε, βλέπαμε κτήρια που ήταν βομβαρδισμένα ανάμεσα σε άλλα που ήταν άθικτα, και μας έλεγαν πως εδώ έχουν πέσει οι “έξυπνες” βόμβες. Και είσαι εκεί. Αυτό είναι μπροστά σου.

Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι, ξέραμε πως είχαν φτάσει στα γραφεία απειλές, δεν ξέρω από πού, οι οποίες έλεγαν «Μην πάτε, μην τολμήσετε να πάτε».

Δεν μας είχαν πτοήσει αυτά. Είχαμε αποφασίσει ότι αυτό θα γίνει. Εμείς θα πάμε. Μόνο ο Δημήτρης Μάρκος δεν ήρθε, αλλά δεν ήταν θέμα φόβου ή ότι δεν ήθελε. Η γυναίκα του ήταν “στον μήνα της”, αν θυμάμαι καλά.

Είχε ταξιδέψει μαζί μας και ο Νίκος Κουρκούνας που τότε ήταν στον Απόλλωνα, και μάλιστα έπαιξε στο παιχνίδι.

Όταν γυρίσαμε, όλοι μάς έδιναν συγχαρητήρια. Ήταν μια ακόμα στιγμή, στην οποία καταλαβαίνεις ότι εσύ και η ομάδα σου πήρατε την πιο σωστή απόφαση.

Κάθε φορά που το θυμάμαι, σκέφτομαι ένα πράγμα. Ότι θα το ξανάκανα. Είναι μια στιγμή στην καριέρα μου, για την οποία θα είμαι περήφανος. Για το ταξίδι, τις στιγμές, για το γκολ της ζωής μου.

Και θα το ξαναπώ.

Είμαι περήφανος για το ταξίδι, για την ΑΕΚ, για όσα ζήσαμε, για τις στιγμές, μέσα από τις οποίες το ποδόσφαιρο έδωσε ένα μήνυμα, έδωσε δύναμη σε ανθρώπους που ζητούσαν το λογικό. Να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί, να σταματήσει ο πόλεμος...

Ο Πάρης Ζουμπούλης είναι προπονητής, κάτοχος διπλώματος UEFA A.

Επιμέλεια κειμένου: Αντώνης Τσακαλέας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ηλίας Ατματσίδης: Τεμέτερον

Παντελής Νικολάου: «Θα έρχεσαι για μένα στο γήπεδο»