Το λιωμένο ρολόι του Ντάριλ Μίντλετον

«Πού είναι το ρολόι μου»;

Αυτή λέγεται πως ήταν η τελευταία φράση του Σαλβαντόρ Νταλί, προτού πεθάνει. Αναφερόταν είτε στο αγαπημένο του αξεσουάρ, ένα ρολόι τσέπης, είτε στον γνωστότερο πίνακά του. Στην «Εμμονή της μνήμης», η οποία εκτίθεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, ρολόγια τσέπης λιώνουν με φόντο το τοπίο του ακρωτηρίου Καπ Ντε Κρέους. Στη βορειοανατολική Καταλονία, δίπλα στη γενέτειρά του, τη Φιγκέρες.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το διασημότερο έργο του διασημότερου σουρεαλιστή ζωγράφου, κάποιοι συνδέουν τη δική του απόπειρα κατανόησης του κόσμου με τη θεωρία της σχετικότητας του χρόνου του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Σίγουρα, για τον Νεοϋορκέζο Ντάριλ Μίντλετον, ο χρόνος είναι μια σχετική έννοια.

Εκεί δίπλα, (όχι στο MoMA στο Μανχάταν αλλά), στην Τζιρόνα, έζησε μια ολόκληρη δεκαετία, σπασμένη σε πέντε θητείες ως μπασκετμπολίστας. Χώρια η τρέχουσα κει ως προπονητής. Για άλλους, δέκα χρόνια ισοδυναμούν με μια ολόκληρη επαγγελματική ζωή.

Για τον άνθρωπο που έπιασε στα σοβαρά μια μπάλα μπάσκετ στα 15 του, αλλά σταμάτησε στα 48 του, η Τζιρόνα είναι όντως ο τόπος του. Η δεύτερη πατρίδα του, η οποία έγινε πρώτη. Δεν αποτελεί όμως εκείνη η δεκαετία παρά ένα κομμάτι από μια καριέρα τριών δεκαετιών, αν προσμετρήσουμε την κολεγιακή του θητεία. Είπαμε, ο χρόνος στην περίπτωσή του είναι σχετικός.

Λατρεύτηκε και λατρεύεται στην καταλανική πόλη που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα νοτίως του «Μουσείου Νταλί» στη Φιγκέρες, όπου ο Kαταλανός καλλιτέχνης πέθανε επίσης, έχοντας την έγνοια του ρολογιού του. Αποτελεί όμως, ο Αμερικανός, λατρεμένη φιγούρα γενικότερα στην Ισπανία και ειδικότερα στον Παναθηναϊκό, με τον οποίον κατέκτησε την Ευρωλίγκα του 2002.

Ήρθε στην Αθήνα στα 34. Πάτησε την κορυφή της Ευρώπης στα 36. Έμεινε μέχρι τα 39. Εμφανίστηκε στην πρώτη κατηγορία της Ισπανίας ακόμα και λίγο πριν τα 45.

Ρέκορντμαν σχεδόν κάθε είδους μπασκετικής μακροβιότητας, ταυτόχρονα δάσκαλος της θέσης “5” -κι ας ξεκίνησε ως “4άρι”.

Ένας σέντερ (πώς λέμε ρολόι;) τσέπης, να διδάσκει σε real time, παίζοντας, πώς παίζεται το παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι ή το πικ εν ρολ. Άψογο positioning, θαυμαστή ευστοχία στο τελείωμα φάσεων από μέση και κοντινή απόσταση, ανεξάντλητο ρεπερτόριο (πλαστικών) κινήσεων, αφύσικη δεινότητα στα ριμπάουντ για έναν τύπο ελάχιστα πάνω από 2μ.

Επιστολή προς… Ρωμαίους

Κατακαλόκαιρο του 1966, στις 21 Ιουλίου, βλέπει το πρώτο φως στη Νέα Υόρκη. Παιδί συγκροτημένο, αποφεύγει τις περίεργες παρέες. Όχι όμως χάρη στο μπάσκετ, στο οποίο εντρυφεί αργά. Σε ηλικία 15 ετών.

Μάνα του η Έλεν Μπράιαντ, μπασκετομάνα το Κουίνς. Περνάει χρόνια ως θεατής ή ως συμπλήρωμα των ομάδων στα φημισμένα playgrounds, μέχρι να κυνηγήσει με ζέση το ενδεχόμενο να γίνει μπασκετμπολίστας. Πηγαίνει χάι σκουλ και θεωρεί ότι είναι τόσο άμπαλος που νιώθει να παίζει με δύο αριστερά πόδια.

Κανένας συγχρονισμός στις κινήσεις, καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Είναι γεροδεμένος και… αυτό είναι όλο. Συνεσταλμένος εκ φύσεως, αγχώνεται, και μόνο που βλέπει όρθιους θεατές γύρω από τις τέσσερεις γραμμές.

Δουλεύει όμως. Δουλεύει πολύ, περνώντας ώρες ολόκληρες καθημερινά στο γυμναστήριο και ακόμα περισσότερες κάτω από το καλάθι. Βλέπει βίντεο από αγώνες του ΝΒΑ, κοπιάρει κινήσεις ψηλών. Αγαπημένος του παίκτης είναι ο Μάτζικ Τζόνσον των Λέικερς, αλλά ξέρει ο ίδιος ότι λόγω σωματοδομής και αργοπορημένης ενασχόλησης, αποκλείεται να γίνει πόιντ γκαρντ ή έστω περιφερειακός.

Τελειώνει το Λύκειο Γουίλιαμ Κάλεν Μπράιαντ (απλή συνωνυμία με τη μαμά), έχοντας επιδείξει θαυμαστή πρόοδο. Ο προπονητής του τον αποκαλεί «Future». Βλέπει μπροστά. Πολύ μπροστά. Ενώ ο μικρός έχει στα πόδια του ένα σωρό τεράστια κολεγιακά προγράμματα που ενδιαφέρονται να του προσφέρουν υποτροφία, επιλέγει να πάει στην άλλη άκρη των ΗΠΑ. Στο Μπέιλορ, το οποίο εδρεύει στο Γουέικο του Τέξας.

Αγαπά τη μητέρα του και τον αδερφό του, τον Σεντ-Ζιλιέν, αλλά δεν θέλει να έχει και αυτούς στα πόδια του! Προτιμά να φύγει μακριά, να αντιληφθεί αν μπορεί μόνος του να τα καταφέρει, κατά πώς θα εξηγήσει στο podcast «Τhe Crossover» του Τζο Αρλάουκας. Μια χαρά τα καταφέρνει. Γίνεται All-American, αποφοιτά ως ο τρίτος καλύτερος σκόρερ στην ιστορία των Μπέαρς.

Επιλέγεται στον τρίτο γύρο του ντραφτ το 1988, πίσω από 10+1 “Έλληνες” (τον Ρόνι Σεϊκέλι, ο οποίος μεγάλωσε εδώ, μα δεν έπαιξε ποτέ επισήμως στον Παναθηναϊκό).  Έναν χρόνο αφότου έχουν επιλέξει εκεί χαμηλά και τον Φάνη Χριστοδούλου, οι Χοκς ποντάρουν στον δυναμικό ψηλό. Δεν ποντάρει όμως αυτός πάνω τους. Ξέρει ότι, σε μια ομάδα που στοχεύει στην κορυφή της Ανατολής και που έχει πάμπολλες λύσεις στη φροντ λάιν (Κέβιν Γουίλις, Κλιφ Λέβινγκστον, Τζον Κόνκακ, Αντουάν Καρ), δεν πρόκειται να πάρει ευκαιρίες. Κι έτσι αρχίζει το μεγάλο ευρωπαϊκό ταξίδι…

Πρώτος σταθμός, αν το δούμε ψυχρά γεωγραφικά, στην Ασία. Νοτιοανατολική Τουρκία, για κάποια Τσουκούροβα Σαναγί. Μαζί του κείνη φτάνει στον Τελικό του Πρωταθλήματος και κατακτά το Κύπελλο! Στην Ταρσό της Κιλικίας, γενέτειρα του Απόστολου Παύλου, έχει μέσους όρους 25 πόντων και 15 ριμπάουντ. Ψηφίζεται καλύτερος παίκτης της χρονιάς, μπαίνει στο… νόημα.

Μαθαίνει δηλαδή να παίζει σε γήπεδα όπου οι οπαδοί ανάβουν φωτοβολίδες, εκπλήσσεται και συνάμα ανέχεται τους κάφρους που τον φτύνουν. Έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα, πατώντας το πόδι του στην Ανατολία. Βλέποντας τους Αξιωματικούς στο αεροδρόμιο να κραδαίνουν Uzi…

Σκληραγωγείται πνευματικά. Αίφνης, το άγχος του, επειδή μαζεύονταν μερικές εκατοντάδες οπαδοί στα ανοιχτά γήπεδα στο Κουίνς, μετατρέπεται σε γλυκιά ανάμνηση.

Από την άλλη, βγάζει τα πρώτα του καλά λεφτά. Ογδόντα χιλιάρικα δολάρια. Πέφτει σε έναν γλυκύτατο προπονητή, τον Χάιλ Γιουνέρ, ο οποίος του ανοίγει το σπίτι του, ώστε να αισθανθεί καλύτερα. Και προσελκύει με τις εμφανίσεις του το ενδιαφέρον από την Ιταλία, στην οποία είναι συγκεντρωμένη από χρόνια η αφρόκρεμα των μη ΝΒΑers συμπατριωτών του.

H σταθερά του «Ζοτς»

Η Αρέζε του Μιλάνου παίζει στη Β’ κατηγορία στην προς δυσμάς γείτονα. Ο Ντάριλ φοράει πάλι πράσινα, όπως στο NCAA -και όπως αρκετά αργότερα σε έναν ελληνικό σύλλογο με τον οποίον θα κάνει πράξη το απωθημένο του.

Έχοντας κάνει πλάκα και στην Ιταλία (25.8 και 22.8 π. σε δύο περιόδους), φεύγει το 1991 για την Ισπανία και την Τζιρόνα -την οποία ουσιαστικά δεν θα εγκαταλείψει ποτέ, απλώς θα είναι μακριά έκτοτε για μικρά ή μεγάλα διαστήματα, ένεκα της δουλειάς. Όπως την πενταετία 2000-2005, κατά την οποία θα κατακτήσει στην Ελλάδα τέσσερα Πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα. Το μαράζι του βέβαια, βετεράνος 34… Ιουλίων, είναι άλλο.

Του παρουσιάζεται η ευκαιρία να διεκδικήσει την Ευρωλίγκα, τέσσερα χρόνια μετά τον Τελικό στο Παρίσι. Πώς είπατε; Μα ναι, ήταν και ο Μίντλετον παίκτης της Μπαρτσελόνα στην πρώτη ελληνική στέψη! Έβλεπε από τον πάγκο τον Στόικο Βράνκοβιτς να επελαύνει προς τα… πίσω, τσαλαπατώντας τους πάντες στο διάβα του, ώστε να αποσοβήσει την ολοκλήρωση της καταλανικής ανατροπής.

Ο Κροάτης με το «11» στη φανέλα πρόλαβε (όπως τέλος πάντων πρόλαβε, μετά τα διαιτητικά λάθη που είχαν προηγηθεί) τον Χουάν Αντόνιο Μοντέρο, το ρολόι… έλιωσε στα 4.9’’, τα πατριωτάκια του Νταλί ηττήθηκαν από την παρέα του Ντόμινικ Γουίλκινς, παραλίγο συμπαίκτη του Μίντλετον. Αν δηλαδή είχε ενταχθεί μετά το ντραφτάρισμά του στην Ατλάντα. Στους «Blaugrana» ήταν ο τρίτος ξένος, πίσω από Αρτούρας Καρνισόβας και Νταν Γκόντφρεντ. Στην Ευρώπη έπαιζαν δύο ξένοι…

Εν έτει 2002 ο σέντερ των 202 (εκατοστών) είναι ο ίδιος που φοράει το «11» με το «Τριφύλλι» στο στήθος. Είναι ο ίδιος ο βασικός σέντερ του Παναθηναϊκού. Η δεύτερη χρονιά του ολοκληρώνεται θριαμβευτικά. Όχι όπως το 2001, όταν επίσης στο Bercy του Παρισιού ηττάται στον Τελικό της Σουπρολίγκας από τη Μακάμπι του MVP Άριελ ΜακΝτόναλντ, έχοντας μείνει άποντος.

Μέσα στην Μπολόνια, απέναντι στην οικοδέσποινα Βίρτους των πανάκριβων παικταράδων, ο Νεοϋορκέζος σημειώνει 10 υπερπολύτιμους πόντους και κρατάει στους δύο τον ένα κεφάλι ψηλότερο Ρασάρντ Γκρίφιθ. Μαζί με τον ακόμα πιο κομβικό Λάζαρο Παπαδόπουλο, στον οποίον έχει “δανείσει” ουκ ολίγες κινήσεις και μυστικά της θέσης, ο Αμερικανός κάνει τη διαφορά στο “5”.

Παίζει με την εμπειρία του και το μυαλό του. Παίζει… κόντρα στην απουσία πλέον έκρηξης, στην ανυπαρξία επιτόπιου άλματος και ιδιαίτερων φυσικών προσόντων. Προτού υποδεχτεί την μπάλα στο ποστ, ξέρει προς τα πού θα κινηθεί, ώστε να σκοράρει ή να “σπάσει” την μπάλα στην περιφέρεια. Διαθέτει ακόμα τόσο δυνατό κορμό που… δεν σπρώχνεται. Με τα διαδοχικά πίβοτ (όπως άλλωστε ονομάζουν στην αγαπημένη του Ισπανία τους σέντερ –έτσι τους λέγαμε κι εμείς τότε) ζαλίζει τους προσωπικούς του αντιπάλους. Ακολουθεί τα σουτ των συμπαικτών του και σκοράρει με φόλοου, τα δε δικά του βρίσκουν μόνο διχτάκι από τα 4-5μ.

Στον ημιτελικό της Μπολόνιας έχει βάλει 15 πόντους, παίρνοντας ρεβάνς από τη Μακάμπι.

Χτυπάει και στο πικ εν ρολ φυσικά, είναι ένα ολοκληρωμένο πακέτο (ημι)ψηλού, κι ας μην του φαίνεται.

Πιστώνει την γρήγορη προσαρμογή του στον ακόμα μεγαλύτερο μα βετεράνο και στην… ελληνική πραγματικότητα, Τζόνι Ρότζερς. Γουστάρει να τελεί υπό τις οδηγίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στου οποίου την αγκαλιά πέφτει κλαίγοντας, άμα τη λήξει του Τελικού στο PalaMalaguti.

«Στα ξεσπάσματα του “Ζοτς”, απλώς υποκρινόμουν ότι δεν ακούω. Τεράστιος προπονητής, τεράστια ομάδα. Απλώς δεν μπορούσα τα ρεπό! Όταν επιστρέφαμε στις προπονήσεις, τα βλέπαμε όλα», θα θυμηθεί μιλώντας στην «COSMOTE TV».

Σημειωτέον ότι το ρεκόρ καριέρας του στην Ευρωλίγκα είναι οι 23 πόντοι στο 88-78 επί του Ολυμπιακού, καθ’ οδόν για το ιστορικό Final 4 της Μπολόνια. Ανανεώνει και πέντε επιθέσεις, αντέχει πάνω από 30 λεπτά στο παρκέ, τα δε αντίπαλα “5άρια”, Φέμερλινγκ και Ζαβρασένκο, έχουν 1/6 δίποντα. Ο ίδιος 10/13 (επίσης ρεκόρ του τα εύστοχα). Οι Πειραιώτες “αυτοκτονούν” στον όμιλο των «16» με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας, τα υπόλοιπα είναι ένδοξη “πράσινη” ιστορία.

Πολυτιμότερος και γηραιότερος

Συμπληρώνει πενταετία στο ΟΑΚΑ (και στο κλειστό του Σπόρτιγκ), ίσα για να υποδεχτεί τον Δημήτρη Διαμαντίδη, με τον οποίον παραλίγο να πλακωθεί λίγους μήνες νωρίτερα. Ο νεαρός γκαρντ του Ηρακλή είχε αποπειραθεί να ταπώσει στο Ιβανώφειο τον Αμερικανό, ο οποίος δεν σήκωνε πολλά-πολλά. Έπεσαν μερικές σπρωξιές, έμεινε εκεί το πράγμα.

Έχει να το λέει από τότε ο Μίντλετον, πόσο εργατικός τού είχε φανεί ο ψιλόλιγνος Καστοριανός. Έχει να το λέει και πώς την ίδια σεζόν γλύτωσε από του Χάρου τα δόντια. Στο δεύτερο μισό της περιόδου 2004-2005 δεν αγωνίζεται, διότι έχει χτυπηθεί από πνευμονική εμβολή. Νομίζει πως οι ενοχλήσεις είναι από ένα αυχενικό που τον ταλαιπωρεί για κάμποσο διάστημα. Πρόκειται όμως για θρόμβωση που έχει μετακινηθεί. Ευτυχώς δεν χτυπάει εγκέφαλο ή πνεύμονες και δεν έχουμε άλλα…

Το ότι χάνει το Final 4 της Μόσχας είναι το λιγότερο. Άλλωστε, θα γνωρίσει τη ρωσική πρωτεύουσα για τα καλά ως μόνιμος κάτοικος για οκτώ χρόνια αργότερα.

Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ιστορίας του έχει αρχίσει να γράφεται στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Ισπανία. Στην Τζιρόνα, η οποία θα εξελιχθεί στο αγαπημένο του μέρος.

MVP της ACB με την πρώτη (του χρονιά), μεταγραφή στη νεόπλουτη Κάχα Σαν Φερνάντο και ξανά πολυτιμότερος του Ισπανικού Πρωταθλήματος, παράλληλα με δεύτερος καλύτερος σκόρερ του. Από τη Σεβίλλη πίσω στην Καταλονία, για την «Μπάρτσα». Δεν είναι πλέον το σημείο αναφοράς στη ρακέτα, καταγράφει ωστόσο μέσους όρους 14 πόντων και 8 ριμπάουντ.

Κατακτά και τα δύο Πρωταθλήματα στις χρονιές του στη Βαρκελώνη. Ακόμα και απέναντι στην (Πρωταθλήτρια Ευρώπης) Ρεάλ των Άρβιντας Σαμπόνις και Αρλάουκας το 1995. Ανάμεσα από άλλες δύο θητείες στην Τζιρόνα, δεν αφήνει παραπονεμένη ούτε την Μπανταλόνα στην Καταλονία. Φοράει και της «Penya» τη φανέλα.

Στην Αθήνα πατάει το 2000, ως MVP ξανά της ισπανικής λίγκας με την Τζιρόνα! Μετά την ελληνική πενταετία, διάγει και μία συναπτή πενταετία στην Ακασβαγιού Τζιρόνα. Αυτή ξεκινάει με κατάκτηση κι άλλου ευρωπαϊκού τίτλου, του EuroChallenge το 2007. Η ομάδα του 40χρονου πια σέντερ αποκλείει στους «8» τον Πανιώνιο και επικρατεί στον Τελικό της Άζοβμας Μάριουπολ του Παναγιώτη Λιαδέλη. Στο πλευρό του ο Γκρεγκόρ Φούτσκα, ο συμπαίκτης του και στον Παναθηναϊκό, ΜακΝτόναλντ, ένας σωρός παίκτες πρώτης γραμμής. Ακολουθεί περίοδος οξέων οικονομικών προβλημάτων, απώλειας των βασικών χορηγών και υποβιβασμός. Ο τύπος όμως παραμένει ακμαίος (8.3 π. στη LEB Oro) και κλείνει τη σεζόν 2010-2011 στη Βαλένθια.

Ναι, σε ηλικία 44 ετών και 10 μηνών ο αντικαταστάτης του τραυματία Τζέιμς Όγκουστον καταγράφει το απόλυτο ρεκόρ για τον γηραιότερο παίκτη με συμμετοχή σε αγώνα της ACB. Θα τον πλησιάσει, αλλά δεν θα του το σπάσει ο 43χρονος Άλμπερτ Ολιβέρ το 2022.

Ισπανός υπήκοος από τις αρχές του 21ου αιώνα, ο Μίντλετον ολοκληρώνει την παρουσία του στα ισπανικά “σαλόνια” με μέσους όρους 16.1 πόντων και 6.8 ριμπάουντ. Επανέρχεται για πολλοστή φορά στην Τζιρόνα, περνάει μια βόλτα τη σεζόν 2012-2013 από την Αλικάντε, ρίχνει τίτλους τέλους με την Μπένιντορμ της τέταρτης τη τάξει κατηγορίας το 2014. Λίγο πριν γίνει 48 ετών!

Πάντα υπάρχει ένας Έλληνας

Με τη σιέστα του το μεσημέρι, με την παέγια του στα εστιατόρια. Όταν δεν την φτιάχνει ο ίδιος… Παράλληλα με τη θητεία του στην Μπαρτσελόνα, είχε γραφτεί σε σχολή μαγειρικής. Κάνει συνεπώς ένα ακόμα χόμπι του επάγγελμα, ανοίγοντας εστιατόρια στο Αλικάντε και φυσικά στην Τζιρόνα. Το «Gastrokomia» και το «New Orleans». Φόρος τιμής στην καταγωγή της φαμίλιας, άρα και πολλά θαλασσινά και λαχανικά στο μενού.

Δεν μακροημερεύει πάντως ο πολυτάλαντος Ντάριλ στις κουζίνες. Με το που σταματάει το μπάσκετ, τον καλεί ο Δημήτρης Ιτούδης στη Μόσχα και επί μία οκταετία, μέχρι το 2022 δηλαδή, είναι εκ των βοηθών του Έλληνα τεχνικού στην ΤΣΣΚΑ. Επιφορτισμένος αρχικά (προτού ανεβεί στην ιεραρχία του σταφ) με την ατομική βελτίωση των ψηλών, σε μια ομάδα που διαχρονικά πονάει στη θέση “5”.

Εκτός δηλαδή από την Ευρωλίγκα, το μεγαλύτερο συμβόλαιο της καριέρας του (750.000 ετησίως) ή τη φιλία του Ρότζερς και του Φραγκίσκου Αλβέρτη (οι οποίοι πηγαίνουν στην Τζιρόνα, όταν αποσύρεται το «7» του Μίντλετον, κουβαλώντας μαζί τους την πράσινη φανέλα του με το «11»), ο Αμερικανός κερδίζει στον Παναθηναϊκό και την εκτίμηση του τότε ασίσταντ κόουτς. Διαβλέπει ο Ιτούδης ότι ο ψηλός του μπορεί να είναι εξίσου χρήσιμος και με κουστούμι σε μια ομάδα πρωταθλητισμού.

Το 2024 ξανακάθεται σε πάγκο. Μα φυσικά της Τζιρόνα -στην οποία προπονητής είναι ο Φώτης Κατσικάρης, προπονητής του και τη σεζόν 2005-2006 στην Ντινάμο Αγίας Πετρούπολης. Πρωτίστως είναι ο Πρόεδρος του καταλανικού συλλόγου που φέρνει πίσω για πολλοστή φορά τον Μίντλετον. Ο Μαρκ Γκασόλ, νεαρός αστέρας της Τζιρόνα τη διετία 2006-2008. Δίπλα στον Αμερικανό… Πώς νομίζετε δηλαδή ότι ο κατοπινός Πρωταθλητής του ΝΒΑ έμαθε όλες αυτές τις πλαστικές κινήσεις κοντά στο καλάθι;

Ο Νεοϋορκέζος απολαμβάνει τη ζωή στο μέρος που έχει γίνει (τουλάχιστον) δεύτερη πατρίδα του, έστω και μακριά από τα τέσσερα κορίτσια του στις ΗΠΑ. Ένα ζωντανό παράδειγμα για τους παίκτες του, μετά από 17 χρόνια με φανέλα και σορτσάκι στην ιβηρική χερσόνησο.

Ιδίως στην ομάδα την οποία δεν εγκατέλειψε, όταν πλάκωσαν οι απληρωσιές, η χρεοκοπία. Να διδάσκει μπάσκετ, να ταπώνει σε μια προπόνηση (σε βιντεάκι που έγινε viral) τον Ιβ Πονς με τα ελατήρια στα πόδια, να αφηγείται πώς κατόρθωνε να παραμένει σε ζηλευτή φυσική κατάσταση και μετά τα 40, επειδή σε κάθε off-season προπονούνταν επί έξι ώρες καθημερινά…

«Αvida dollars» ήταν το χλευαστικό παρατσούκλι που είχε δώσει ο Αντρέ Μπρετόν στον Σαλβαντόρ Νταλί (Salvador Dali), αναγραμματίζοντας το ονοματεπώνυμο του κυρίου με το χαρακτηριστικό μουστάκι. Άπληστος για δολάρια. Κριτικάροντας δηλαδή την εμπορευματοποίηση του έργου του και της ίδιας της περσόνας του, από ένα σημείο και μετά.

Έχετε προσέξει άραγε ότι και από το Darryl Middleton μπορεί να εξαχθεί η λέξη dollar; Και ότι από τα περισσευούμενα γράμματα του ονοματεπώνυμου του κυρίου με το χαρακτηριστικό μουσάκι προκύπτει επίσης το tindery, που σημαίνει «εξαιρετικά εύφλεκτος»;

Αυτός τα δολάριά του μέχρι και που τα έκαιγε, μπροστά στο ενδεχόμενο να παίζει εκεί όπου τον αγαπούσαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Μάικ Μπατίστ: Ο ήχος της σαγήνης

Ιμπραήμ Κουτλουάι: Ο πρέσβης με τα τρίποντα