Ζήσε το τώρα, μην σκέφτεσαι το αύριο

Είμαστε τρία αγόρια στην οικογένεια, έχω έναν μεγαλύτερο και έναν μικρότερο αδερφό.

Ο μεγάλος μου αδερφός είχε ξεκινήσει μικρός, στα έξι, το ποδόσφαιρο και τον πήγαινε η μαμά του στις προπονήσεις τότε, οπότε έπαιρνε και εμένα μαζί, γιατί δεν είχε κάποιον να με αφήσει στο σπίτι. Καθώς έκανε προπόνηση ο αδερφός μου, εγώ τριγυρνούσα στο γήπεδο με μια μπάλα κι έλεγα «να παίξω κι εγώ, να παίξω κι εγώ». Κι έτσι, ο προπονητής αναγκάστηκε να με βάλει με τις ηλικίες του αδερφού μου, δηλαδή με παιδιά τρία χρόνια μεγαλύτερα.

Έτσι ξεκίνησε το ποδόσφαιρο για εμένα! Στην πορεία άλλαξα αρκετές ακαδημίες, μέχρι που κατέληξα στην Τριγλία Ραφήνας, όταν ήμουν στη Β’ Γυμνασίου, και μετά έγινε το επόμενο μεγάλο βήμα.

Με είχε επηρεάσει και ο πατέρας μου, ο οποίος έπαιζε επαγγελματικά ποδόσφαιρο, ξεκινώντας από το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Τσαριτσάνη, δίπλα στην Ελασσόνα. Ξεκίνησαν και τράβηξαν πορεία μαζί με τον Μητσιμπόνα, μεγάλωσαν, σαν να λέμε, στο ίδιο σπίτι, ήταν πολύ κοντά και έπαιζαν και μαζί στο χωριό. Μετά το 1983 ο μπαμπάς μου πήγε στον Παναθηναϊκό, επί Γιάτσεκ Γκμοχ, και έμεινε για δύο χρόνια, καλές χρονιές, με Ρότσα, Σαραβάκο, αλλά ήταν πιτσιρικάς και τότε τις ευκαιρίες ήταν πιο δύσκολο να τις αρπάξεις, και στη συνέχεια πήγε σε αρκετές ομάδες. Από μικρός που ήμουν, βλέπαμε μαζί ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, ακούγαμε παιχνίδια στο ραδιόφωνο, οπότε δεν μπορούσα να ξεφύγω!

Είχα προσδοκίες, αλλά το μόνο που ήθελα τότε, ως πιτσιρικάς, ήταν να παίζω, δεν σκεφτόμουν και στη συνέχεια, όταν άρχισα να παίζω Γ’ Εθνική στη Ραφήνα, έλεγα ότι θα γίνω ο πρώτος ποδοσφαιριστής!

Τα συνδύαζα με το σχολείο εκείνη την χρονιά, διάβαζα κανονικά, αλλά οι μεγάλοι στόχοι μπήκαν, όταν έκανα τη μεταγραφή στην ΑΕΚ και είπα «αφού έγινε αυτό το βήμα, θα είσαι ταγμένος στο ποδόσφαιρο, αυτή θα είναι η υπόλοιπη ζωή σου».

Αρκούσε και μόνο ότι ήμουν στην ΑΕΚ

Ήμουν πολύ τυχερός που την πρώτη μου χρονιά στη Γ’ Εθνική πέτυχα με την Τριγλία Ραφήνας την ΑΕΚ στην ίδια κατηγορία. Παίξαμε αντίπαλοι δύο φορές, μία στο ΟΑΚΑ και μια στον Αχαρναϊκό, δεν θέλαμε να παίξουμε στην έδρα μας, γιατί ήταν μικρό το γήπεδο, και ουσιαστικά μετά από το δεύτερο παιχνίδι έγινε η πρώτη κρούση από την ΑΕΚ.

Το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ είχε 15-20.000 κόσμο, ένα γήπεδο που το έβλεπα απ’ την τηλεόραση! Δεν θυμάμαι πώς είχα παίξει εγώ, είχαμε χάσει 2-0, αλλά είχαμε σταθεί αρκετά καλά. Είχαμε απέναντί μας επαγγελματίες παίκτες, παρά το γεγονός ότι ήταν Γ’ Εθνική.

Μετά το δεύτερο παιχνίδι ο κύριος Μελισσανίδης ήταν αυτός που έκανε την κρούση για εμένα, με είχε δει, του είχα αρέσει, ήμουν και νεαρός, και μετά είχε αναλάβει ο κύριος Μπάγεβιτς να μιλήσει με τον Πρόεδρο της Ραφήνας.

Εγώ ήμουν μικρός, δεν είχα ασχοληθεί με αυτά, ο πατέρας μου ήταν εκείνος που μιλούσε με τον Πρόεδρο και την ΑΕΚ. Με είχαν ρωτήσει αν ήθελα να πάω και είχα πει «φυσικά ναι». O μπαμπάς μου, αν και είχε παίξει στον Παναθηναϊκό, ήθελε το καλό μου, ήθελε να με βοηθήσει να εξελιχθώ στον χώρο του ποδοσφαίρου, και για εμένα όμως τότε αυτό ήταν το καλύτερο βήμα που μπορούσα να κάνω, να πάω στην ΑΕΚ της Β’ Εθνικής, στην οποία πλέον βρισκόταν η ομάδα.

Προπονητής ο Τραιανός Δέλλας και μια φουρνιά ποδοσφαιριστών από την Α’ Εθνική, όπως ο Μάνταλος, ο Κολοβέτσιος, ο Μπακάκης, ο Λαμπρόπουλος. Πρώτη μέρα στα αποδυτήρια, όλοι μού μιλούσαν, με ρωτούσαν πράγματα, αλλά ήμουν ντροπαλός.

Δεν μιλούσα, πιο πολύ άκουγα και κάθε μέρα μάθαινα από όλους, γιατί ήταν παίκτες με υψηλές παραστάσεις και ένας λαμπρός προπονητής, οπότε το μόνο που είχα να κάνω ήταν να προσπαθώ να βελτιώνομαι κάθε μέρα.

Εκείνη τη διετία, παρά το γεγονός ότι δεν είχα πολλές συμμετοχές, αρκούσε και μόνο το γεγονός ότι ήμουν σε εκείνη την ομάδα και έζησα όλη αυτή την ατμόσφαιρα της Β’ Εθνικής.

Θυμάμαι κι ένα φιλικό που είχαμε κάνει στο ΟΑΚΑ με την Ρόμα το 2014 και είχα παίξει ένα δεκάλεπτο στο τέλος. Βρέθηκα απέναντι στον Τότι, φανταστική εμπειρία να βλέπεις αυτούς τους παίκτες μπροστά σου.

Ο Τραιανός Δέλλας μού μιλούσε πάρα πολύ, πιτσιρικάς τότε εγώ, με βοηθούσε στο τακτικό κομμάτι,  με την μπάλα, με την τεχνική, με συμβούλευε πώς να παίζω από πίσω, καθώς ήταν και εκείνος αμυντικός που ήξερε να οργανώνει το παιχνίδι από τα μετόπισθεν. Κάθε μέρα, όταν τελείωνε η προπόνηση, μαζί με τον κύριο Μπουρουτζήκα και τον κύριο Μπορμπόκη καθόντουσαν και κάναμε ατομικό πρόγραμμα, με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ και είμαι ευγνώμων!

Ο κόσμος τότε είχε στηρίξει πάρα πολύ την ομάδα, για να ανέβει κατηγορία όσο πιο γρήγορα γινόταν, και έζησα στο φουλ το συναίσθημα, την αγωνία, τα παιχνίδια και την πορεία που κάναμε στο Κύπελλο, τότε που φτάσαμε να παίζουμε με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνάς ποτέ, είδα το ΟΑΚΑ γεμάτο, ο Ολυμπιακός τότε Πρωταθλητής και το πήγαμε μέχρι το 90′.

Το 2016 που πήραμε το Κύπελλο, ήμουν ακόμη στην ομάδα. Θυμάμαι ότι ήταν ένας περίεργος Τελικός, γιατί και εμείς μόλις είχαμε αλλάξει προπονητή, είχε φύγει ο Πογέτ, είχε έρθει ο Μανωλάς, δυστυχώς ήταν κι ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών. Θυμάμαι όμως και τους πανηγυρισμούς, δεν μπορώ να πω πόσος κόσμος υπήρχε τότε στη Νέα Φιλαδέλφεια, στους δρόμους, ήταν κάτι απίστευτο, δεν περιγράφεται, μια μεθυστική ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα φανταστικά.

Γνώσεις και ευκαιρίες στην Ξάνθη

Όταν έμαθα το 2016 ότι η ΑΕΚ με έδινε δανεικό, έπαθα ένα μικρό σοκ, δεν το περίμενα, αλλά, όταν ήρθε η πρόταση και η προοπτική, το εξέτασα με τους δικούς μου και είπαμε ότι ήταν το καλύτερο.

Να πάω δηλαδή κάπου που θα μπορώ πιο εύκολα να πάρω παιχνίδια και να επιστρέψω καλύτερος.

Ήταν και μια ομάδα από την οποία είχε περάσει ο μπαμπάς μου, είχαμε και κάποιους γνωστούς εκεί, οπότε το είδα αρκετά θετικά.

Την πρώτη χρονιά προπονητής ήταν ο κύριος Λουτσέσκου, φαινόταν από τότε ότι θα έκανε το επόμενο βήμα σε κάποια ελληνική ομάδα εκτός της Ξάνθης, από τον τρόπο που δούλευε, από τον τρόπο που έστηνε την ομάδα μες στο γήπεδο, είχε πολλές ποδοσφαιρικές γνώσεις και ήξερε ποιο ήταν το καλύτερο για κάθε παίκτη. Παρά το γεγονός ότι δεν είχα αρκετές συμμετοχές εκείνη την χρονιά, με βοήθησε πάρα πολύ ο κόουτς στο τακτικό κομμάτι και πράγματα που μου έδειξε τότε τα έχω ακόμη μέσα στο παιχνίδι μου και θα τα έχω μέχρι να σταματήσω!

Μετά ήρθε ο Μίλαν Ράσταβατς, τότε ήταν η πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα, και ήταν αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω συστηματικά στην Α’ Εθνική, να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου και να βγάλω μέσα στον αγωνιστικό χώρο όλες τις στιγμές, όλα όσα κουβαλούσα μέχρι τότε.

Η επιστροφή στην ΑΕΚ και οι σχέσεις ζωής

Ήθελα κάποια στιγμή να φύγω από την Ξάνθη, ειδικά μετά τα καλά παιχνίδια που είχα κάνει, είχε έρθει η ώρα να κάνω κι εγώ το επόμενο βήμα. Με πρόλαβε η ΑΕΚ και με ζήτησε πίσω, ήταν τότε η χρονιά με τον κύριο Ουζουνίδη και τα προκριματικά του Champions League, ήθελαν να έχουν έξτρα λύση στα μετόπισθεν. Έζησα την ατμόσφαιρα του Champions League για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν έπαιξα, αλλά ήμουν στον πάγκο και τα έζησα όλα!

Στα δύο χρόνια της απουσίας μου, η ΑΕΚ είχε αλλάξει αρκετά, είχε αλλάξει οργανωτικά, ήταν “μεγαλύτερο” κλαμπ από αυτό που είχα αποχαιρετήσει, μην ξεχνάμε ότι επέστρεψα στην Πρωταθλήτρια ΑΕΚ, και εννοείται ότι είχαν αλλάξει αρκετά πρόσωπα, είχαν μείνει λίγοι ποδοσφαιριστές από το 2016.

Εκείνα τα τέσσερα χρόνια ήμουν ένας ποδοσφαιριστής διψασμένος για να παίξω, να πάρω παιχνίδια, να αποδείξω ότι μπορώ να σταθώ σε αυτό το επίπεδο. Υπήρχαν όμως αρκετές αλλαγές ποδοσφαιριστών, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σταθερότητα, ταυτόχρονα δεν υπήρχε πολύς χρόνος να δοθεί στους προπονητές και έτσι όλες αυτές οι αλλαγές επηρέασαν σίγουρα την ομάδα.

Παρόλ’ αυτά, θυμάμαι κυρίως τα καλά, το παιχνίδι με τη Βόλφσμπουργκ στο ΟΑΚΑ και την είσοδό μας στους ομίλους του Europa League, την πρώτη κλήση μου στην Εθνική, τους φίλους που έκανα εκείνα τα χρόνια στην ομάδα και κρατάω για όλη μου τη ζωή, όπως ο Μάνταλος, με τον οποίον ήμασταν μαζί από τη Β’ Εθνική, ο Μπακάκης, ο Τσιντώτας, ο Αραούχο, ο Τσιγκρίνσκι, ο Σάκχοφ, ο «Μήτσι», ο κύριος Κορομηλάς, ο οποίος ήταν ο φροντιστής μας. Μια παρέα όλοι μαζί!

Προπονητές που μου προσέφεραν πολλά ήταν ο Καρέρα και ο Χιμένεθ, μαζί τους πήρα παιχνίδια, έκανα πολλές συμμετοχές. Ο Μανόλο Χιμένεθ, πολύ δυναμικός ως χαρακτήρας, ξέρει να σε προετοιμάζει ψυχολογικά για το παιχνίδι, ξέρεις ότι θα μπεις και θα είσαι 100% έτοιμος να τα δώσεις όλα. Είχε έναν τρόπο να σε “φτιάχνει” και να μπαίνεις μέσα με το μαχαίρι στα δόντια. Έτσι ήταν και ως παίκτης, πολύ δυναμικός, παθιασμένος. Οπότε και ως προπονητής στο μετέδιδε αυτό, στα μεγάλα ματς σε είχε απόλυτα έτοιμο.

Με τον Καρέρα, θα έλεγα ότι ήμουν σε καλό φεγγάρι, αλλά είναι δύσκολο να θυμηθώ συγκεκριμένα παιχνίδια. Κάποια μού έχουν μείνει χαραγμένα, όχι για την προσωπική μου απόδοση αλλά για τη συλλογική, όπως αυτό με τη Βόλφσμπουργκ στο ΟΑΚΑ, κάποια παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ, ένα στην Τούμπα για τα πλέι οφ, στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό.

Ήμουν αγαπητός στους φιλάθλους της ομάδας, καθώς ήμουν και ένα παιδί που είχε πάει από μικρό στην ΑΕΚ. Όταν έπαιζα, ήμουν ευτυχής, όταν δεν έπαιζα, δεν ήμουν, οπότε έκανα τα πάντα για να ξαναπαίξω. Δυστυχώς όμως, μετά από μια χρονιά με Καρέρα και Χιμένεθ, κατά την οποία έπαιζα σε όλα τα παιχνίδια, στη συνέχεια ήρθαν ο κύριος Μιλόγεβιτς και ο κύριος Γιαννίκης, με τους οποίους δεν είχα τον χρόνο συμμετοχής που θα ήθελα.

Το να σε έχει μια ομάδα και να μην σε χρησιμοποιεί δεν είναι καλό ούτε για εσένα αλλά ούτε και για την ίδια, γιατί δεν έχει να κερδίσει κάτι από εσένα. Συνεπώς το καλύτερο και για τις δύο πλευρές θα ήταν να πάω αλλού να αγωνιστώ. Κι έτσι άνοιξε το κεφάλαιο της Ράκοφ.

Πάντα είχα πολύ καλές σχέσεις με τον κύριο Μελισσανίδη, ερχόταν στα Σπάτα, μου μιλούσε αρκετές φορές, είχαμε επαφή, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι το ποδόσφαιρο είναι επαγγελματικό, οπότε ο καθένας κοιτά το δικό του συμφέρον. Η ομάδα πήρε λεφτά για τον δανεισμό μου και για τη μεταγραφή μου, έδωσα δηλαδή κι εγώ κάτι στην ομάδα.

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει πικρία από μέρους μου, σίγουρα θα ήθελα να παίξω παραπάνω παιχνίδια και πιστεύω ότι το άξιζα στην τελευταία μου χρονιά, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο, όλα γίνονται για κάποιον λόγο.

Στενοχωρήθηκα που δεν πρόλαβα το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, το πρόλαβα σε όλα του τα στάδια εκτός από το τελικό, δηλαδή τις εργασίες, τα μπετά, τις κερκίδες, το στέγαστρο, όλα εκτός από το άνοιγμα. Ήθελα να έχω παίξει ένα παιχνίδι εκεί, τελικά πήγα ως θεατής σε ματς της Εθνικής και είδα πώς είναι από μέσα. Στα εγκαίνια δεν πήγα, γιατί είχα παιχνίδι στην Πολωνία.

Στη φουρνιά που έφερε το πρώτο Πρωτάθλημα στη Ράκοφ

Η μετάβασή μου στη Ράκοφ έγινε γρήγορα, με το που συμφώνησαν δηλαδή οι ομάδες μεταξύ τους, πήγα από τα γραφεία, κάναμε τις απαραίτητες ενέργειες και τα διαδικαστικά, έφυγα κατευθείαν και πήγα στο αεροδρόμιο να προλάβω την πτήση για Βαρσοβία. Δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους συμπαίκτες μου, αλλά έστειλα σε όλους μηνύματα.

Στη Ράκοφ πήγα τον Ιούνιο του 2022, αλλά το ενδιαφέρον για εμένα υπήρχε απ’ τον Ιανουάριο. Από τότε παρακολουθούσα την ομάδα, έβλεπα πώς έπαιζε στο Πρωτάθλημα και το Κύπελλο, είχα μια εικόνα πάνω-κάτω.

Ήταν η πρώτη χρονιά που έβγαινα να παίξω στο εξωτερικό, αλλά αυτό δεν με φόβιζε, αφενός γιατί ήταν κάτι που το ήθελα από μικρός, αφετέρου επειδή τον φόβο τον κάλυπτε η δίψα μου για να έχω μια γεμάτη χρονιά. Είχα πάει και ως δανεικός, οπότε ήθελα να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, έπρεπε να τους δείξω ότι πρέπει να με αγοράσουν, πράγμα που εν τέλει και συνέβη.

Πήραμε Πρωτάθλημα, πήραμε SuperCup. Στο αγωνιστικό κομμάτι, μου έκανε εντύπωση η ένταση που υπήρχε στο Πρωτάθλημα, ο πιο υψηλός ρυθμός σε σχέση με αυτόν του Ελληνικού Πρωταθλήματος. Εξωαγωνιστικά, μου έκανε εντύπωση η οργάνωση που υπήρχε σε θέματα γηπέδων, στα τηλεοπτικά, ένα προϊόν στο οποίο έχουν δουλέψει πάνω του οι Πολωνοί, εξελίσσεται κάθε χρόνο και γίνεται καλύτερο.

Είναι πολύ οργανωμένο το ποδόσφαιρό τους, όπως και η Πολωνία ως χώρα. Εντυπωσιακός ο κόσμος, τα γήπεδα γεμάτα οπαδούς και από τις δύο ομάδες, ανεξάρτητα από το εάν πρόκειται για ντέρμπι ή όχι, πράγματα που δεν τα βλέπεις στη χώρα μας δυστυχώς.

Οι φίλαθλοι το βλέπουν σαν γιορτή, περιμένουν το Σαββατοκύριακο για να πάνε στο γήπεδο, είτε με ζέστη, είτε με κρύο, είτε με χιόνια, είναι εκεί, γιατί είναι για αυτούς το ποδόσφαιρο αποτελεί μια διέξοδο, ξεφεύγουν λίγο από την καθημερινότητά τους, δεν είναι όπως εμείς που έχουμε τόσες επιλογές, να πάμε για ένα ποτό, για ένα φαγητό δίπλα στη θάλασσα, ζουν για το ποδόσφαιρο.

Το γεγονός επίσης ότι αρκετοί Έλληνες αγωνίζονται στην Πολωνία δείχνει ότι μας εμπιστεύονται ως ποδοσφαιριστές, τους αρέσουμε, γιατί το Πρωτάθλημά τους μας ταιριάζει και μπορούμε να προσαρμοστούμε εύκολα. Εγώ ήμουν και τυχερός, γιατί την πρώτη και τη δεύτερη χρονιά είχα συμπαίκτη μου στην ομάδα τον Γιάννη Παπανικολάου, με τον οποίον μάλιστα είχαμε μιλήσει και μου είχε εξηγήσει κάποια πράγματα, πριν πάω στην Πολωνία, οπότε μπόρεσα να εγκλιματιστώ πολύ καλύτερα, σε σχέση και με την γλώσσα και με τα αποδυτήρια, είχα πάει δηλαδή “πιο” έτοιμος.

Μου αρέσει που έχω πρόοδο στην καριέρα μου, ποιος δεν θέλει να διαπρέπει σε αυτό με το οποίο ασχολείται;

Δεν ξέρω εάν στην ΑΕΚ το μετάνιωσαν, εάν λένε «τι χάσαμε;», γιατί κι εκείνοι μετά τη φυγή μου πήραν το Πρωτάθλημα, έκαναν καλές εμφανίσεις στην Ευρώπη. Και οι δύο νομίζω ότι είμαστε ευχαριστημένοι, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να συμβεί, εάν έμενα, αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις, με τα «αν» δεν γράφεται ιστορία.

Η καλή μου πορεία έφερε αρχικά ένα ενδιαφέρον από την Κόμο, για την χρονιά που εν τέλει ανέβηκε κατηγορία στην Serie A, αλλά δυστυχώς δεν έγινε κάτι, και το καλοκαίρι του 2025 δύο προτάσεις, η μία από τη Σάμσουσπορ, από τις οποίες καμία επίσης δεν προχώρησε δυστυχώς, ενώ είχα και μια συζήτηση με την ομάδα μου για το μέλλον.

Νιώθω νοσταλγία για την Ελλάδα, αλλά για τη ζωή, όχι για το ποδόσφαιρο. Για τον καιρό, την καθημερινότητα, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, για όλα τα άλλα δηλαδή εκτός από την μπάλα.

Στα ξένα είμαστε μαζί με την κοπέλα μου, μένουμε μαζί, μόνο την πρώτη χρονιά ήταν μακριά μου. Η οικογένειά μου χαίρεται να με βλέπει να πηγαίνω καλά και να είμαι ευτυχισμένος. Έρχονται συχνά στην Πολωνία να με δουν να παίζω, ειδικά ο μπαμπάς μου, όπως ερχόντουσαν να με δουν και στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, είτε έπαιζα είτε όχι. Δεν είναι και πολύ μακριά, δύο ώρες πτήση, είμαι τυχερός που έχει και κοντινό αεροδρόμιο στο Κατοβίτσε, με απευθείας πτήσεις από την Αθήνα. Είχαν έρθει να με δουν και σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, στην Πράγα, στη Λάρνακα στην Κύπρο. 

Με τη Σίγκμα Όλομουτς στην Τσεχία μάλιστα έβαλα κι ένα φοβερό γκολ. Ήταν ένα δύσκολο ματς, ήταν το δεύτερο παιχνίδι μας στη League Phase, είχαμε ξεκινήσει με νίκη και είχαμε πάει εκεί με στόχο και πάλι τη νίκη, αλλά δεχτήκαμε ένα γκολ προς το τέλος. Εγώ έχω το ελεύθερο από τον προπονητή να ανεβαίνω στην περιοχή, ειδικά όταν χάνουμε. Απέμεναν λοιπόν λίγα λεπτά, έγινε μια σέντρα, δεν το σκέφτηκα και πολύ και… η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα. Ούτε εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι πήγε εκεί η μπάλα!

Οι φίλαθλοι με αγαπούν, βλέπουν ότι δίνω το 100% σε κάθε παιχνίδι, είμαι από τους πιο σταθερούς παίκτες, δεν έχω δημιουργήσει κανένα θέμα, έχουμε καλές σχέσεις. Ανήκω και στη φουρνιά εκείνη που, μαζί με τον Γιάννη και κάποιους άλλους παίκτες, έχει φέρει τίτλους στην ομάδα, όπως το πρώτο Πρωτάθλημα που έχει κατακτήσει στην ιστορία της, οπότε ο κόσμος έχει “άλλη” σύνδεση μαζί μας.

Το παιδικό όνειρο της Εθνικής

Όσον αφορά στην Εθνική μας, την πρώτη φορά μού είχε τηλεφωνήσει ο κύριος Κωνσταντινίδης. Ήταν τέλη Φλεβάρη του 2020, με το που είχε σκάσει ο κορωνοϊός, αλλά ακόμη δεν είχε γίνει κάτι, δεν είχε κλείσει κάτι. Μου είπε ότι η ομάδα είχε κάποια φιλικά τον Μάρτιο στην Αμερική, ότι θα ήμουν στις κλήσεις, αλλά παράλληλα ότι ήταν άγνωστο το τι θα γινόταν με τον κορωνοϊό, εάν θα γίνονταν τα παιχνίδια, εάν θα γίνονταν οι πτήσεις. Εκείνη την ώρα ήμασταν στο αυτοκίνητο με τον πατέρα μου, είχα παρκάρει δεξιά, προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω όλο αυτό, ο μπαμπάς μου μου είπε «συγχαρητήρια» και με πήρε αγκαλιά. Τις επόμενες ημέρες ανακοινώθηκαν τα lock down, οι καραντίνες, οι ακυρωμένες πτήσεις, η διακοπή πρωταθλημάτων κτλ, οπότε έμεινε εκεί το θέμα.

Η επόμενη κλήση ήταν για παιχνίδια του Nations League, εκεί ήρθε και επίσημα χαρτί στην ΑΕΚ. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, καθώς την προηγούμενη φορά μού είχε βγει… ξινό. Τελείως άλλη κατάσταση η συγκεκριμένη ομάδα, παιδιά που ήμασταν μαζί στην ΑΕΚ αλλά και παιδιά που ήμασταν μαζί στις μικρότερες Εθνικές, οπότε τους γνώριζα. Παράλληλα, ο Φαν ‘τ Σχιπ είχε δημιουργήσει και ένα πολύ ωραίο κλίμα, φιλικό, οικογενειακό, με όλους τους παίκτες να είναι καλά μεταξύ τους, κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, και είμαι τυχερός που το πρόλαβα.

Απ’ όλα τα παιχνίδια εκείνο που θυμάμαι περισσότερο είναι το πρώτο, το ντεμπούτο μου στην Σλοβενία. Θυμάμαι το τρακ, το άγχος, «είσαι στην Εθνική, σε βλέπει όλη η Ελλάδα», είναι άλλο το βάρος. Το παιχνίδι ήρθε 0-0, αλλά είχα πάει καλά.

Ούτως ή άλλως, εγώ ήμουν ευτυχισμένος και μόνο με την κλήση μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένα παιδικό όνειρο είχε εκπληρωθεί. Είσαι παιδί, πηγαίνεις να δεις την Εθνική στο γήπεδο και λες «θα ήθελα κι εγώ να παίξω».

Παρεμπιπτόντως, το πρώτο παιχνίδι της Εθνικής που είχα δει στο γήπεδο ήταν εκείνο το 2-0 με την Κροατία στο «Καραϊσκάκης» το 2011, είχε βάλει γκολ και ο Γκέκας. Στην ανάκρουση του Εθνικού ύμνου, έψελνα δυνατά -υπερηφάνεια, ανατριχίλα!

Μεγάλη η επιθυμία μου να ξανακληθώ. Όσο παίζω, θα το θέλω, νομίζω πως όλοι οι ποδοσφαιριστές έτσι σκέφτονται, γιατί είναι διαφορετικά τα συναισθήματα σε σχέση με τον σύλλογο.

Στο ποδόσφαιρο δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει

Η οικογένειά μου και το ποδόσφαιρο με έχουν διαμορφώσει. Είμαι από μικρός στον χώρο, δεν παίζει ρόλο αν είσαι επαγγελματίας ή όχι, στο ποδόσφαιρο γνωρίζεις ανθρώπους, κάνεις φιλίες, δημιουργούνται συναισθήματα και αποκτάς εμπειρίες που δεν μπορείς να έχεις, εάν δεν ασχολείσαι με τον αθλητισμό.

Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι δύσκολες καταστάσεις, καθώς δεν είναι όλα ρόδινα και εύκολα, τραυματισμούς, περιόδους που δεν είσαι καλά ψυχολογικά, γιατί πχ μπορεί να μην παίζεις, και μέσα από τη διαδικασία αυτή γίνεσαι πιο δυνατός.

Εννοείται ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα για μια ομάδα όπως πχ του big 4, θέλω να αγωνίζομαι, όσο μπορώ και όσο αντέχω, στο κορυφαίο επίπεδο. Κάτι τέτοιο δεν το σκέφτομαι όμως για άμεσα. Βέβαια, στο ποδόσφαιρο δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

Άλλωστε, και η φιλοσοφία μου για τη ζωή είναι να ζεις το παρόν, να μην σκέφτεσαι το μέλλον, γιατί δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει, ειδικά στο άθλημά μας, είναι αδύνατο να προβλέψεις τι θα έρθει. Ενώ όλα πηγαίνουν καλά, μπορεί ξαφνικά κάτι να αλλάξει. Ή και το αντίθετο.

Οπότε ζήσε το τώρα, μην σκέφτεσαι το αύριο. Γιατί οι στιγμές που ζεις τώρα είναι αυτές που ονειρευόσουν να ζήσεις από παιδί!

Ο Στράτος Σβάρνας είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Γιάννης Παπανικολάου: Μπαμπά, τα καταφέραμε

Δημήτρης Ράλλης: Είμαι Έλληνας

Δημήτρης Κολοβέτσιος: Ένας Έλληνας στην Καισάρεια