Κανένας φράχτης δεν εμπόδισε ποτέ (και) τον Ινιάκι Ουίλιαμς

Γιώργος Αδαμόπουλος 2 Μαρτίου, 2021

Κάθε βήμα της Μαρία και του Φέλιξ Αρτουέρ ήταν προσεκτικό, αργό, αλλά και το πιο σωστό πράγμα που είχαν κάνει ποτέ στη ζωή τους. Στην απέραντη έρημο της Σαχάρα δεν αναζητούσαν οάσεις. Φαντάζονταν και ονειρεύονταν ένα σπίτι πολύ πιο μακριά από εκεί.

Το ζευγάρι είχε υπολογίσει ότι θα χρειαζόταν να οδηγήσει 73 ώρες από την Άκρα, πρωτεύουσα της Γκάνας, ως τη Μελίγια, μία από τις δύο αυτόνομες ισπανικές πόλεις στη βορειοδυτική ακτή της Αφρικής.

Από εκεί, η προοπτική μίας νέας ζωής θα ήταν πιο ξεκάθαρη.

Μονάχα που ο Φέλιξ δεν είχε αυτοκίνητο… Το 1994 οι τέσσερις τροχοί ήταν μεγάλη πολυτέλεια στην πατρίδα του. Η Μαρία, όμως, αν και έγκυος στο πρώτο παιδί τους, δεν το σκέφτηκε πολύ.

Ο καθένας θα έκανε τη θυσία του. Εκείνη θα περπατούσε για μέρες κουβαλώντας μέσα της μία -πόσο συμβολικό- νέα ζωή και ο σύζυγός της θα πατούσε πάνω στην καυτή άμμο χωρίς παπούτσια, για 5.000χλμ.!

Στο διάβα τους είδαν ανθρώπους με τα ίδια όνειρα να χάνουν τη ζωή τους… Η αποστολή να φτάσουν στην Ευρώπη, στη δική τους γη της επαγγελίας ήταν για κάποιους το τελευταία πράγμα που επιχειρούσαν.

Η Μαρία κρατιόταν σφιχτά από τον σύντροφό της και σκεφτόταν μόνο τον γιο τους. Δίχως να ξέρει ούτε τι όνομά θα του δώσει ούτε καν πως εκείνος θα γινόταν σπουδαίος στο νέο τόπο του και στην Αθλέτικ Μπιλμπάο.

Ο Ινιάκι Ουίλιαμς (δεξιά), πλάι στη μητέρα, τον αδερφό και τον πατέρα του / Photo by: wfoot.com.

Γλίτωσαν από τη θερμοπληξία και την πείνα και όταν διέσχισαν την έρημο βρέθηκαν μπροστά στο επόμενο μεγάλο εμπόδιό τους.

Ο ψηλός φράχτης που χωρίζει το Μαρόκο από τη Μελίγια φάνταζε θεόρατος. Ο Φέλιξ ήταν σίγουρος, αλλά και η Μαρία δεν δίστασε λεπτό.

Κατάφεραν να περάσουν το πανύψηλο σύνορο, ωστόσο, στα μάτια τους δεν ανοίχτηκε ο προορισμός που περίμεναν. Βρέθηκαν στη φυλακή μαζί με άλλους Αφρικανούς που έψαχναν καταφύγιο στην Ιβηρική.

Ο κόσμος σταμάτησε γύρω τους, μέχρι που ένας δικηγόρος τούς προσέγγισε, όταν έμαθε από τους φύλακες πως η μία κρατούμενη είναι έγκυος. Πλησίασε την Μαρία και τη συμβούλευσε να καταστρέψει όσα έγγραφα είχαν μαζί τους… Τους πρότεινε να ισχυριστούν ότι έχασαν τα χαρτιά στη διαδρομή και να πουν πως προέρχονται από τη Λιβερία, η οποία ήταν εν μέσω εμφυλίου πολέμου. Τον άκουσαν και αιτήθηκαν άσυλο στην Ισπανία.

Εκτός του δικηγόρου, τους βοήθησε και η οργάνωση «Caritas», που αγωνιζόταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, βοήθησε το ζευγάρι να λάβει άδεια παραμονής και εργασίας στην Ισπανία. Από τη Μελίγια, έφτασαν μέσω Μάλαγα στη Μαδρίτη. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο τελικός προορισμός τους ήταν το Μπιλμπάο.

Στα μέρη των Βάσκων συνάντησαν τον ιερέα Ινιάκι Μαρδόνες. Στο πρόσωπό του βρήκαν έναν φίλο και τον άνθρωπο που τους βοήθησε να βρουν σπίτι και εργασία.

Ο Μαρδόνες τούς πήγε στο μαιευτήριο στις 15 Ιουνίου 1994, όταν γεννήθηκε ο γιος τους. Του ζήτησαν να γίνει νονός και έδωσαν και στο μωρό το όνομά του, καλωσορίζοντας τον Ινιάκι Ουίλιαμς Αρτουέρ.

Ινιάκι Ουίλιαμς / Photo by: Inaki Williams – Instagram.

Τα πρώτα χρόνια του μικρού Ινιάκι ήταν δύσκολα. Ο Φέλιξ δεν έβρισκε εύκολα δουλειά στο Μπιλμπάο, κάτι που ανάγκασε την οικογένεια να μετακομίσει στη Παμπλόνα, όπου βρήκε μία θέση εργασίας σε φάρμα.

Η Μαρία δούλευε και εκείνη, όσο ο Ινιάκι κλωτσούσε μία μπάλα ποδοσφαίρου στη γεμάτη από εργατικές πολυκατοικίες γειτονιά του, μέχρι να νυχτώσει.

Η μητέρα του υποχρεώθηκε να αφήσει τη δουλειά της όταν έμεινε έγκυος στο δεύτερο παιδί της, το 2002. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο πατέρας του είχε ήδη φύγει για την Αγγλία, ώστε να εργαστεί σε μία αποθήκη στο Λονδίνο.

Ο 12χρονος Ινιάκι ήξερε από τότε πως δεν μπορεί απλώς να παίζει. Η μαμά και ο αδερφός του χρειάζονταν βοήθεια. Πολλά χρόνια αργότερα, σε μία συνέντευξη στην «El Pais» αφηγήθηκε «τη μέρα που γύρισα σπίτι και δεν υπήρχε ούτε φαγητό ούτε ρεύμα…

»Από τότε ονειρεύτηκα να ανταποδώσω στην μητέρα μου όσα έκανε για εμάς και για μία καλύτερη ζωή. Θυσίασε τόσα πολλά και ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω».

Το σχέδιό του και η φιλοδοξία του ήταν ήδη «πλασμένα» στο μυαλό και τα πόδια του… «Ποδόσφαιρο»!

Ο Ινιάκι έπαιξε αρχικά στη Νατασιόν Παμπλόνα. Για να βγάλει το χαρτζιλίκι του και να βοηθήσει και στα οικονομικά του σπιτιού, έκανε τον διαιτητή σε αγώνες ακαδημιών, αντί δέκα ευρώ.

Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε το 2012, στα 18 του, όταν η Μπιλμπάο έφτασε στο κατώφλι του σπιτιού του. Για να παίξει, όμως, έπρεπε να μετακομίσει πίσω στην πόλη που γεννήθηκε και δεν ήθελε να αφήσει τη φαμίλια του.

Φόρεσε τη φανέλα της Lezama, ακαδημίας της Αθλέτικ, με την οποία σκόραρε 34 γκολ την πρώτη σεζόν, συμπαίκτης με τους επίσης μετέπειτα παίκτες της πρώτης ομάδας, Κεπά, Γεράι Άλβαζεζ και Ουνάι Λόπεθ.

Αν και ακόμη δεν είχε γεννηθεί όταν οι γονείς του είχαν περάσει τη Σαχάρα και είχαν πηδήξει τον μεγάλο φράχτη στη Μελίγια, ο Ινιάκι ήταν μαθημένος στα δύσκολα. Είχε βάλει στο μυαλό του ότι κανένα εμπόδιο δεν θα σταθεί στον δρόμο του.

Παραχωρήθηκε δανεικός στη CD Basconia, θυγατρική ομάδα της Αθλέτικ στην τέταρτη κατηγορία, σκοράροντας επτά φορές σε 18 ματς τη σεζόν 2013-2014. Το ίδιο καλοκαίρι επέστρεψε στο Μπιλμπάο και ενσωματώθηκε αρχικά στη δεύτερη ομάδα.

Αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ της Segunda B (τρίτη κατηγορία), με 11 γκολ σε 15 ματς, πριν κληθεί στους «μεγάλους» από τον κόουτς Ερνέστο Βαλβέρδε, τον Δεκέμβριο του 2014, λόγω του τραυματισμού του αρχηγού Άριτζ Αντούριθ.

Ερνέστο Βαλβέρδε / Photo by: Eurokinissi.

Ο τότε προπονητής της Αθλέτικ, είχε πάντα την προσοχή του στις ακαδημίες και τη δεύτερη ομάδα και το Ινιάκι Ουίλιαμς ήταν μόνιμα στο «ραντάρ».

Ο άλλοτε κόουτς του Ολυμπιακού και μετέπειτα και της Μπαρτσελόνα (πριν αντικατασταθεί από τον Κίκε Σετιέν), του χάρισε άμεσα την ευκαιρία του, ως βασικό στην εκτός έδρας ήττα από την Κόρντομπα.

Επέστρεψε στη δεύτερη ομάδα, όμως ο Βαλβέρδε τον επανάφερε για τα καλά στην πρώτη, τον Ιανουάριο του 2015.

Έναν μήνα αργότερα, σε ένα κρύο βράδυ Φεβρουαρίου στο Τορίνο, έλαβε το χρίσμα του βασικού σε αγώνα για τους «32» του Γιουρόπα Λιγκ και δεν χρειάστηκε παρά μόνο εννέα λεπτά για να σκοράρει και να γίνει ο πρώτος μαύρος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου!

Στα 21 του, σαν να (μην) είχε προβάρει αυτή τη «σκηνή» στο μυαλό ή στη γειτονιά του στη Παμπλόνα, ο Ινιάκι έτρεξε ως το σημαιάκι του κόρνερ και κοιτώντας προς την κάμερα, φώναξε: «Πέτυχα γκολ! Πέτυχα γκολ!».

Από εκείνο το σημείο, ο Ουίλιαμς θα γινόταν σημείο αναφοράς της Αθλέτικ. Μπορεί τα εμπόδια να μην ήταν σαν εκείνα που ξεπέρασαν οι γονείς του στο δρόμο για μία νέα ζωή από τη Γκάνα στην Ευρώπη, όμως ο μικρός είχε μία στιγμή για την οποία ο Φέλιξ και η Μαρία θα ήταν περήφανοι.

Από τότε δεν έβγαλε ποτέ τη φανέλα της Μπιλμπάο. Το 2016 υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με ρήτρα αγοράς 65 εκατομμυρίων ευρώ και τον Αύγουστο του 2019 η διοίκηση τού πρόσφερε νέα συμφωνία εννέα(!) ετών, με μπάι-άουτ 135 εκατομμυρίων.

Το συχνό ενδιαφέρον αγγλικών ομάδων όπως η Άρσεναλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά και τα βλέμματα της γερμανικής Ντόρτμουντ, ανάγκασαν τη διοίκηση να του προσφέρει μία δελεαστική συμφωνία.

Είχε έρθει η στιγμή να ενώσει και πάλι την οικογένειά του, δίχως σκοτούρες για δουλειές και ξενιτιές.

Στα επτά χρόνια που αγωνίζεται στο «Σαν Μαμές», έχει σκοράρει 62 φορές και βοήθησε την Αθλέτικ να κατακτήσει το Σούπερ Καπ του 2015 και του 2021.

Στις 22 Δεκεμβρίου 2020, στον αγώνα με τη Βιγιαρεάλ, ο «βιονικός» Ινιάκι αγωνίστηκε στον 172^ο διαδοχικό αγώνα με την Μπιλμπάο από τον Απρίλιο του 2016 και κατέρριψε το ρεκόρ του Αλφρέντο Ντι Στέφανο της Ρεάλ Μαδρίτης (1953-1959)!

Ο Ινιάκι Ουίλιαμς (στο κέντρο), σε αγώνα εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, τον Οκτώβριο του 2016 / Photo by: Eurokinissi.

Αυτό το χαμογελαστό παιδί με ρίζες από τη Γκάνα, όμως, δεν πέρασε μόνο χαρούμενες στιγμές στη Βόρεια Ισπανία…

Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία «στραβοκοίταξαν» το χρώμα του δέρματος του Ινιάκι Ουίλιαμς.

Σε μία συνέντευξή του στην «El Mundo», το 2015, επισήμανε πως «δεν συμβαίνει κάθε μέρα, όμως πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα κάνει ένα ανάρμοστο σχόλιο ή μία άσεμνη χειρονομία.

»Είναι εκείνοι που επιχειρούν να σε πληγώσουν με τις προσβολές τους, αν και στο ποδόσφαιρο τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα που δεν λαμβάνεις στα σοβαρά όσα ακούς. Στο γήπεδο θα κάνεις πως δεν ακούς αν σου πουν “γ……ε μαύρε”. Στον δρόμο, όμως, είναι αλλιώς αν και εκεί προσπαθώ να τους αγνοώ».

Photo by: Inaki Williams / Instagram.

Η αδιαφορία, ωστόσο, δεν ήταν πάντα εύκολη. Στις 21 Αυγούστου 2016, στον εκτός έδρας αγώνα με τη Χιχόν άκουσε τις πρώτες ρατσιστικές ιαχές. Εξιστόρησε πως «δεν κατάλαβα ακριβώς τι γινόταν μέχρι που ο διαιτητής μού είπε ότι θα διακόψει το ματς».

Μερικές μέρες αργότερα, η ισπανική ομοσπονδία έκλεισε την εξέδρα των οπαδών από όπου ακούστηκαν τα απαράδεκτα συνθήματα.

Τον Ιανουάριο του 2020, η αυτοπεποίθησή του δοκιμάστηκε εκ νέου όμως, και πάλι, δεν νικήθηκε. Οπαδοί της Εσπανιόλ έκαναν άσεμνες χειρονομίες και μιμήσεις μαϊμούς, αλλά τούτη τη φορά δεν υπήρξε τιμωρία.

Υπήρξε, πάντως, λύτρωση, καθώς τρεις μέρες αργότερα, σε αγώνα του Κόπα ντελ Ρέι στην Τενερίφη, οπαδοί των γηπεδούχων αποθέωσαν τον Ινιάκι ως ένδειξη συμπαράστασης!

«Ξέρω πως την επόμενη φορά που θα με προσβάλλουν, θα έχω τη στήριξη πολλών ανθρώπων», σχολίασε περήφανα στο δίκτυο «Movistar+».

Το 2019 ο Ινιάκι Ουίλιαμς και η οικογένειά του ταξίδεψαν στο Κουβέιτ για διακοπές. Όταν η μητέρα του αντίκρισε την έρημο, ξέσπασε σε κλάματα. Οι αναμνήσεις επέστρεψαν στο μυαλό της Μαρία.

Ήταν, ωστόσο, δάκρυα χαράς, μνήμες θυσίας και αντοχής από την εποχή που είχε τον Ινιάκι ακόμη στην κοιλιά της. Με την αυτοθυσία της, όμως, του χάρισε και την ευκαιρία να ονειρευτεί, να διαπρέψει.

Η ίδια, κάποτε, το ρώτησε ποια ομάδα υποστηρίζει. «Αθλέτικ!», είχε πει φωναχτά. Στο Μπιλμπάο βρήκε ένα «βασίλειο» του οποίου τα θεμέλια είχαν βάλει Φέλιξ και η Μαρία Αρτουέρ.

Ο συμπαίκτης του, Ίκερ Μουνιαΐν, τον αποκαλεί «La Pantera», ο «Πάνθηρας». Αν και ο ίδιος ο Ινιάκι έχει «σκιαγραφήσει» τον εαυτό του ως «κάποιον που φέρει δέρμα πάνθηρα και έχει καρδιά λιονταριού!».

Έμαθε όχι μόνο να ονειρεύεται, αλλά και να προχωρά και να κοιτά μπροστά δίχως καμία κακία στα μάτια του. Εξηγώντας πως «είμαι αυτός που είμαι και ο ρατσισμός δεν με αγγίζει και δεν με επηρεάζει».

Η πορεία του, σε συνδυασμό με τις αφηγήσεις για το ταξίδι των γονιών του, είναι το ζωντανό παράδειγμα εκείνων που πασχίζουν να έχουν όραμα και να δίνουν στα παιδιά τους την ευκαιρία να ονειρευτούν.

Ο Ινιάκι Ουίλιαμς δεν φοβάται κανέναν «φράχτη» και επιμένει ότι «τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα για όσους ξέρουν να περιμένουν».