SPORTS SWIMMER STORIES TOP STORIES WOMEN'S STORIES ΣΤΙΒΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Δεν ήταν θυσία, ήταν επιλογή

Ντενίζ Δημάκη 23 Φεβρουαρίου, 2023

Είναι ατελείωτα τα χιλιόμετρα που έχω τρέξει στη ζωή μου!

Οι αγώνες είναι πάρα πολλοί, δεν ξέρω αν μπορούν να υπολογιστούν, το σκέφτομαι κι εγώ όπως το έχει πει η Μαρία Πολύζου, «έχω κάνει πάνω από επτά φορές τον γύρο της γης», τα χιλιόμετρα είναι αμέτρητα!

Έχω μπλοκ και τετράδια πολλών χρόνων στα οποία σημειώνω από μικρή τις προπονήσεις, βγάζω έναν μέσο όρο κάθε μήνα, πόσα χιλιόμετρα διανύω δηλαδή, αλλά, αν τα βάλεις τώρα σ’ ένα σύνολο, ο αριθμός που θα προκύψει θα είναι απίστευτος.

Όταν όμως ήμουν πολύ μικρή, ξεκίνησα από κολύμβηση, αλλά δυστυχώς η ιστορία μου μαζί της ήταν άσχημη.

Εγώ ήθελα να γίνω κολυμβήτρια, ήταν το πάθος μου, αλλά πάθαινα ωτίτιδες δυνατές, με πολύ πόνο, σχεδόν κάθε χειμώνα, επειδή ήταν κι ανοιχτό το (Ιλίσιο) κολυμβητήριο όπου πήγαινα, με αποτέλεσμα ο ΩΡΛ να με αρχίζει αντιβίωση και να με σταματάει από την προπόνηση.

Έχανα δυο εβδομάδες έως έναν μήνα προπόνηση και στο κολύμπι οι προπονητές λένε «μια μέρα έξω απ’ το νερό είναι σαν να χάνεις μια εβδομάδα προπόνηση», στο υγρό στοιχείο πρέπει να είσαι συνεχώς σε επαφή, όπως ο δρομέας πρέπει να τρέχει καθημερινά, στο κολύμπι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, καθώς είναι πιο τεχνικό.

Εγώ έμενα έξω σχεδόν έναν μήνα, έπρεπε να πάρω τα φάρμακα, να γίνω καλά, «να περάσει», όπως έλεγε ο γιατρός, η μαμά μου φοβόταν, οπότε λέω «σταματάω το κολύμπι».

Οι γονείς μου τότε βέβαια μου έλεγαν «μα, αφού το αγαπάς, το λατρεύεις, γιατί να σταματήσεις;», εγώ όμως ήθελα να κάνω πρωταθλητισμό και με αυτές τις καταστάσεις έμενα πολύ πίσω.

Όταν σταμάτησα, είχα τόση πίκρα που, κάθε φορά που ήταν να περάσουμε μπροστά από το κολυμβητήριο, έλεγα του πατέρα μου να μην πάει από αυτόν τον δρόμο αλλά από άλλο στενό, δεν ήθελα ούτε από μπροστά να περνάω, έριξα μαύρη πέτρα πίσω.

Photo by: INTIME.

Ξεκίνησα με τον στίβο, δεν ήμουν γρήγορη, δεν ήμουν σπρίντερ, αλλά έβλεπα ότι έχω καλή καρδιά, είναι το ένστικτο που έχουν καμιά φορά τα παιδιά.

Σιγά-σιγά ο προπονητής μάς αύξανε τα χιλιόμετρα και την προπόνηση, πράγμα που μου ταίριαζε, μου άρεσε, δεν το θεωρούσα βαρετό.

Κάναμε προπόνηση στου Ζωγράφου σε ένα δασάκι, το οποίο γειτνιάζει με ένα άλλο, και πολλές φορές, για να συμπληρώσουμε τα 40 λεπτά, λέγαμε στον προπονητή, ο οποίος καθόταν στο παγκάκι με τα πράγματά μας, ότι θα πάμε να τρέξουμε λίγο και στο άλλο δασάκι. Οι άλλοι σταματούσαν για να “κλέψουν”, έβαζαν νερό και καλά ότι ίδρωσαν και έπαιζαν μεταξύ τους, αλλά εγώ συνέχιζα και έτρεχα κανονικά, δεν έκλεψα ποτέ την προπόνηση.

Το τρέξιμο είναι ένα άθλημα που ή θα το αγαπήσεις ή θα το μισήσεις, αλλά συνήθως κανένας δεν το μισεί.

Όταν ξεκινάς να τρέχεις, ειδικά αν είσαι κουρασμένος ή έχεις μια φορτωμένη μέρα, στην αρχή λες «πού πάω τώρα, γιατί βασανίζομαι και βασανίζω και τον εαυτό μου;»

Μετά τα πρώτα 10 λεπτά όμως παράγονται οι ορμόνες, ακούς την αναπνοή σου, οι παλμοί λίγο ανεβαίνουν.

Το runners high σε κάνει να νιώθεις πολύ όμορφα, εγώ πολλές φορές σκέφτομαι διάφορα, μου έρχονται πολλές αναλαμπές κατά τη διάρκεια του τρεξίματος, μπορεί να έχω μια ώρα μπροστά μου και να σκεφτώ ό,τι με προβληματίζει.

Και όχι μόνο να σκεφτώ αλλά να το κάνω και πιο θετικά, να επεξεργαστώ καλύτερα αυτό που έχω στο μυαλό μου, γιατί έχω χρόνο μπροστά μου, νιώθεις αισιοδοξία, σε κάνει να τα βλέπεις όλα ευχάριστα.

Γυρνώντας απ’ την προπόνηση κάποιος λοιπόν, δεν μπορεί παρά να νιώθει υπέροχα, άλλος άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πώς ήταν, όταν έφυγε.

Photo by: Deniz Dimaki (FB).

Ήμουν από τους τυχερούς, βρήκα δύο αθλήματα, το τρέξιμο και το τρίαθλο, μέσα απ’ τα οποία μπόρεσα να γευτώ μεγάλες επιτυχίες.

Ειδικά στο τρίαθλο αυτός ο συνδυασμός των τριών πιο δύσκολων ατομικών αθλημάτων, της κολύμβησης, της ποδηλασίας και του τρεξίματος, αφού προσαρμόστηκα κιόλας, ήταν πραγματικά απίστευτος και ένα μεγάλο σχολείο.

Κάνοντας τρίαθλο σε επαγγελματικό επίπεδο, κατάλαβα πόσο πραγματικά ψηλά μπορείς να φτάσεις, πόση προπόνηση μπορείς να κάνεις, πόσο αντέχουν το σώμα και το μυαλό.

Εκείνα τα χρόνια, όταν είχα πλέον και υψηλούς στόχους και έβλεπα ότι είμαι σε τροχιά για Ολυμπιακούς, έβγαινα σε αγώνες στο εξωτερικό και είχα επιτυχίες, με αποτέλεσμα αφενός να μπουστάρομαι περισσότερο ψυχολογικά και αφετέρου να βλέπω πραγματικά αυτό που λένε στον αθλητισμό, «ό,τι θα δώσεις θα πάρεις», όσο περισσότερη και επαγγελματική, σωστή, προπόνηση κάνεις τόσο κάτι καλύτερο θα πάρεις.

Είχα και πολλές ατυχίες βέβαια, αλλά, εάν δουλέψεις και επιμείνεις πραγματικά, θα ανταμειφθείς με κάτι μεγάλο, εάν είσαι και τυχερός, μπορεί να πάρεις και το μέγιστο.

Οι ατυχίες και οι απογοητεύσεις μπορεί να ήταν και πολύ περισσότερες από τις επιτυχίες, αλλά μένουν οι αγώνες που πήγαν τέλεια, οι στόχοι που πέτυχες.

Για παράδειγμα, η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ήταν γλυκόπικρη, καθώς δεν μπόρεσα να τερματίσω τον αγώνα μου.

Απ’ την άλλη όμως δεν μπορώ να ξεχάσω όλη την πορεία μου, όλα αυτά που έζησα μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό, το γεγονός ότι έφτασα να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς, από εκεί που τους έβλεπα στην τηλεόραση, και μάλιστα εγώ που δεν ήμουν και αθλήτρια για την οποία από πολύ μικρή ηλικία έλεγαν «ουάου, αυτή είναι ένα σούπερ ταλέντο και θα πάει πολύ ψηλά», μόνο η αγάπη και η όρεξή μου για δουλειά ήταν έκδηλες.

Photo by: INTIME.

Το καλό με το διαδίκτυο είναι ότι πλέον ενημερώνεσαι για ό,τι γίνεται και βλέπω τώρα ότι διεθνώς στις ηλικίες της δεκαετίας 40 έως 50 γίνονται φοβερές επιδόσεις, αθλητές και αθλήτριες βγαίνουν σε καλές θέσεις σε διεθνείς και εγχώριους αγώνες.

Είναι άλλο να αρχίσει κάποιος να αθλείται στα 30-40 και άλλο, όπως εγώ, να βρίσκεται όλη του τη ζωή μέσα στους αγώνες και τα στάδια.

Τα αρνητικά πχ σε εμένα είναι ότι έχω πάρα πολλά χρόνια στην πλάτη, κούραση, σωματική κόπωση, προετοιμασίες, απ’ την άλλη όμως αυτά με φέρνουν σε ένα υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης.

Με τον προπονητή και σύζυγό μου φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι το διαχειριζόμαστε σωστά και με τον τρόπο αυτό μπορείς να διατηρηθείς σε ένα πολύ υψηλό αγωνιστικό επίπεδο.

Σε αυτήν την ηλικία δεν υπάρχουν νόρμες, εκεί που έχεις δώσει τρεις μέρες ξεκούραση στον εαυτό σου, μπορεί κάποια στιγμή και αυτές να μη φτάσουν, θα δώσεις τέσσερεις^. αυτό, όταν είσαι πιο μικρός, δεν υπάρχει, τη μεθεπόμενη ημέρα είσαι έτοιμος να κάνεις πάλι πολύ δυνατές προπονήσεις.

Ακούγοντας λοιπόν το σώμα σου και λειτουργώντας έξυπνα, μπορείς να παρατείνεις τις καλές επιδόσεις.

Εγώ έχω μάθει απ’ έξω και ανακατωτά τον εαυτό μου και μπορώ να τον κρίνω πια στις προπονήσεις.

Ωστόσο, όταν δω ότι έρχεται και το πλήρωμα του χρόνου, θα συνεχίζω απλώς να τρέχω, πάντα θα τρέχω για ευχαρίστηση.

Κι αυτό το κομμάτι είναι πολύ ωραίο, να μπεις σε έναν αγώνα να το ευχαριστηθείς, να κάνεις χάι φάιβ, να πας πιο ήρεμα, να βοηθήσεις κάποιους άλλους αθλούμενους φίλους σου, των οποίων το επίπεδο μπορεί να είναι πιο χαμηλό το δικό σου.

Πάντα θέλω να γυμνάζομαι και να συμμετέχω σε αγώνες, δεν το συζητάμε, μακάρι να είμαι ένας θηλυκός Στέλιος Πρασσάς που τρέχει Μαραθώνιο στα 91 του.

Photo by: INTIME.

Στο μυαλό μου έχω ακόμη υψηλούς αθλητικούς στόχους και επιδόσεις, η προπόνηση μάλιστα δείχνει ότι καλά κάνω και το έχω, αλλά χωρίς άγχος.

Ό,τι παίρνω τώρα στους αγώνες το παίρνω με έξυπνο τρόπο, με σωστή στρατηγική.

Αλλά και να μην γίνει κάτι, δεν πειράζει, πάμε παρακάτω.

Όσον αφορά στις υπεραποστάσεις, δεν νομίζω ότι ποτέ θα δοκιμάσω, φτάνω και τώρα “στα κόκκινα” πολλές φορές, αλλά με πιο εκλογικευμένο τρόπο.

Τώρα ο πρωταθλητισμός για εμένα είναι η εκλογίκευση της υπερβολής. Ναι μεν υπερβάλλεις, αλλά, αν το κάνεις με τον σωστό τρόπο και στον σωστό χρόνο, θα έχεις τα σωστά αποτελέσματα. Αν υπερβάλλεις χωρίς μέτρο, θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.

Οι υπεραποστάσεις είναι κάτι πολύ πιο πνευματικό, σχετίζονται με τη διάρκεια, με το ενεργειακό, πώς ενεργειακά μπορεί ο οργανισμός να ανταποκριθεί τόσες ώρες και πώς μπορεί το μυαλό να διαχειριστεί αυτήν την έλλειψη ενέργειας και γλυκογόνου για τόσο μεγάλο διάστημα.

Εγώ μπορώ να πω ότι “το δουλεύω” μέχρι τα 42 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου, είναι και αυτό που λένε συχνά ότι ένας Μαραθώνιος ξεκινά στο 32ο χιλιόμετρο^. όντως εκεί, μεταξύ 32 και 42, στα τελευταία 10 χιλιόμετρα, για να κάνεις την επίδοση που θέλεις, για να πάρεις τη θέση που θέλεις, πολλές φορές πρέπει λίγο να ξεφύγεις από το σωματικό, όσο πιο δυνατός είσαι πνευματικά και εγκεφαλικά τόσο περισσότερο θα βοηθηθείς να τερματίσεις πιο ψηλά από έναν συναθλητή σου, γιατί εσύ μπόρεσες δηλαδή να διαχειριστείς την κούραση.

Προσωπικά λοιπόν, δεν νομίζω ότι μπορώ να ανταποκριθώ σε αυτού του είδους την πνευματική απαίτηση, να πρέπει να ξεφύγω από το σώμα μου και εκείνο να πρέπει να συνεχίσει να τρέχει για ώρες και ώρες, βρίσκομαι καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι.

Photo by: Eurokinissi.

Στο εξωτερικό έχει ξεφύγει το επίπεδο του τριάθλου, τα κορίτσια στα παγκόσμια πρωταθλήματα και τα ευρωπαϊκά κύπελλα έχουν ανέβει πάρα πολύ.

Αυτή την στιγμή είναι αψεγάδιαστες και στα τρία αθλήματα, μπορεί οι πρώτες 10 αθλήτριες στην παγκόσμια κατάταξη να κερδίζουν σε όλα εδώ στην Ελλάδα, ξεχωριστά δηλαδή τα 1.500 πισίνα, τα 10 χιλιόμετρα τρέξιμο και τα 40 χιλιόμετρα ποδήλατο.

Οπότε μιλάμε για πολύ υψηλό επίπεδο, στο οποίο προφανώς πλέον δεν μπορώ να φτάσω.

Σταμάτησα να ασχολούμαι με το τρίαθλο κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, ήθελα να τρέξω Μαραθωνίους, οπότε έκανα πολύ πιο συμπληρωματικά τις προπονήσεις στο ποδήλατο και το κολύμπι.

Πάντοτε όμως χρησιμοποιώ την εναλλακτική προπόνηση, αν θέλω να τρέξω στην Ελλάδα ή να βρω ένα half ironman κάπου στο εξωτερικό^. τότε λέω ότι δυο-τρεις μήνες θα προπονούμαι πιο στοχευμένα για το τρίαθλο, να φτάσω σε ένα καλό επίπεδο και μέχρι εκεί.

Είναι τόσο ωραίο το τρέξιμο και ακόμα ωραιότερο το να τρέχεις έξω, το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο.

Έχω το λεγόμενο εργόμετρο, πάνω στο οποίο βάζουμε το ποδήλατό, και, τόσα χρόνια δρομέας, δεν έχω αγοράσει διάδρομο, κάποια στιγμή θα έπρεπε να το έχω κάνει, παρόλ’ αυτά το τρέξιμο στον διάδρομο με αρρωσταίνει, με κουράζει, δεν το μπορώ καθόλου.

Έχω τρέξει σε όλες τις συνθήκες, σε πολύ ζέστη, πολύ κρύο, βροχές, χιονόνερα, καταιγίδες, αέρηδες, δεν υπάρχει κάτι που να είναι ίδιο με το τρέξιμο έξω.

Μου αρέσει να κάνω διαδρομές στου Ζωγράφου (είναι κοντά και ο Υμηττός), χωμάτινες, ασφάλτινες, ανηφόρες, κατηφόρες.

Και πάντα έχω παρέα μου τη μουσική, ως παιδί των 80s-90s, συνήθως ακούω στο ραδιόφωνο σταθμούς που βάζουν περισσότερο ξένα τραγούδια, ακούω τα πάντα από ξένη μουσική, σύγχρονα τραγούδια που έχουν γίνει επιτυχίες, λαϊκά ελληνικά δεν θα ακούσω, λίγο ποπ και μέχρι εκεί.

Photo by: denizdimaki.gr.

Η κόρη μας, η Λυδία, έκανε κολύμβηση και ξεκίνησε να κάνει στίβο με τον νονό της, τον Γιώργο Ζώρζο, ο οποίος ήταν ο πρώτος μου προπονητής, όταν ξεκίνησα εγώ στο Γυμνάσιο (τότε ήταν και αθλητής), και του οποίου ο πατέρας, ο αείμνηστος Γιάννης Ζώρζος, είχε ιδρύσει τον Ιλισό, τον σύλλογο στον οποίον βρίσκομαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Ήταν το όνειρό μου να γυμνάζεται μαζί του η κόρη μας, ενώ ο μεγάλος μας γιος σταμάτησε κι ίσως κάποια στιγμή ξαναξεκινήσει.

Αυτό που έχω πει στη Λυδία είναι ότι το βασικό είναι να της αρέσει.

Τη βοηθάω, κάνουμε πολλές προπονήσεις μαζί, στόχος μου είναι να κάνει αυτή χιλιάρι και εγώ να την τραβάω για 200-400μ., να μην αντέχω άλλο, να φτάσει να είναι μια μεγάλη αθλήτρια.

Αν με πετύχει από προπόνηση πολύ κουρασμένη και την άλλη μέρα έχει αυτή προπόνηση σε κάτι πιο γρήγορο, 200άρια κτλ, ιδρώνω λίγο, αλλά γενικά ακόμη κρατάω.

Πάνω απ’ όλα θέλω να δω πάνω της στοιχεία που είδα σε εμένα και τον άντρα μου, τον Χρήστο, ότι το αγαπάει πολύ, θέλει να κάνει προπόνηση, να τρέχει σε αγώνες και να το συνδυάσει με όλη την υπόλοιπη ζωή της.

Σήμερα τα παιδιά είναι πολύ φορτωμένα, οπότε δεν θα κάνουμε “έκπτωση” αλλού, είτε αυτό είναι το σχολείο είτε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να μπορεί να το συνδυάσει με όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της.

Κι εμείς τότε θέλαμε να πάμε τη βόλτα μας, να βγούμε λίγο, αλλά το κάναμε πάντα με βάση το προπονητικό μας πρόγραμμα και τους αγώνες, γιατί έτσι θέλαμε, πολλοί το λένε θυσία.

Για μένα ήταν επιλογή!

Μου λένε πολλές φορές «μα καλά, σήμερα που είναι Χριστούγεννα;»^. εδώ έτρεξα στον γάμο μου, εδώ την παραμονή της βάφτισης των παιδιών μου έτρεχα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 10 χιλιόμετρα.

Για μένα ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα!