Ρούκι στα 26

Μία αμήχανη σκέψη. Σαν να ξεροκαταπίνεις.

Αλλά, ταυτόχρονα, ξέρεις ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας και της ως τότε ζωής σου.

Σκέφτεσαι… «Ρούκι στα 26 σου».

Ρούκι στα 26 σου!

Πρωτοεμφανιζόμενος στο ΝΒΑ, αλλά με τόσες επαγγελματικές παραστάσεις από Ελλάδα και Ισπανία.

Δεν φοβόμουν.

Γνώριζα πως είχαν πάει στην Αμερική κι άλλοι παίκτες, πιο μεγάλοι σε ηλικία από εμένα..

Ο Άρβιντας Σαμπόνις αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο ΝΒΑ στα 31 του. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς στα 29 του.

Δεν ήταν τόσο μεγάλο πολιτισμικό σοκ.

Τουλάχιστον όσο ενδεχομένως να ήταν αν είχα πάει στις Η.Π.Α. απευθείας από την Ελλάδα.

Είχα ζήσει στιγμές που πλησίαζαν το ΝΒΑ, στην Ισπανία και τη Μπαρτσελόνα.

Η συμφωνία μου στη Βαρκελώνη περιελάμβανε NBA out option.

Είχα άλλα δύο χρόνια ακόμα στο συμβόλαιό μου, όμως ο ατζέντης μου με είχε ενημερώσει πως η ομάδα scouting των Σίξερς και ο τότε προπονητής, Λάρι Μπράουν, είχαν παρακολουθήσει αρκετά παιχνίδια μου.

Μετά το τέλος της σεζόν 2001-02 είχαν τη πρώτη επαφή με τον ατζέντη μου.

Το καλοκαίρι ήμουν σε διακοπές και ομολογώ ότι δεν είχα σκεφτεί να αποχωρήσω από την Ισπανία.

Ήμουν καλά στη Μπαρτσελόνα και είχα προσαρμοστεί στη ζωή και στους ρυθμούς της Καταλονίας.

Ωστόσο, το ενδιαφέρον των Σίξερς μεγάλωνε και άφησα στη μέση τις διακοπές για να επιστρέψω στη Βαρκελώνη και να συζητήσουμε…

Το ΝΒΑ δεν υπήρξε ποτέ απωθημένο μου.

Ήταν, φυσικά, πάντα στο μυαλό μου και αποτελούσε το παιδικό όνειρο μου.

Και μία φιλοδοξία, φυσικά, από τον Ιούνιο του 1996, όταν οι Ντένβερ Νάγκετς με επέλεξαν στο Νο23 του ντραφτ.

Σκεφτόμουν πάντα να το δοκιμάσω, όμως ζώντας και παίζοντας στην ACB, δεν έλεγα στον εαυτό μου «πρέπει να πας στην Αμερική».

Αυτό το «πρέπει» το είχα βγάλει από τις σκέψεις μου.

Παρόλα αυτά, το 2002 αισθάνθηκα ότι «έπρεπε» να το κάνω.

Ειδικά όταν έρχεται η πρόταση από τους Σίξερς και τον κόουτς Μπράουν, ο οποίος παρακολουθούσε την εξέλιξή μου τα τελευταία χρόνια και ήθελε να είμαι κομμάτι της ομάδας του.

Όταν σου λέει πως θέλει έναν ψηλό που να τρέχει και να σουτάρει από μακριά, όλο το κομμάτι είναι δελεαστικό.

Άλλη μία πρόκληση, άλλη μία ευκαιρία να πραγματοποιήσεις κάτι ακόμη από εκείνα που ονειρεύτηκες μικρός.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες και εκπρόσωπος της ομάδας της Φιλαδέλφειας ταξίδεψε στην Ισπανία για να υπογράψουμε το συμβόλαιο.

Προσφέροντάς μου το μάξιμουμ των αποδοχών που προέβλεπε η Λίγκα.

Δεν ήταν οικονομικό το θέμα, καθώς αμειβόμουν πολύ καλά στη Μπαρτσελόνα.

Αλλά σίγουρα ήταν μία κίνηση και τακτικής και ουσίας.

Ήταν η πρόκληση και η προσέγγιση των Σίξερς και του κόουτς Μπράουν.

Δέχθηκα  την πρόταση.

Όσο ήμουν στην Ελλάδα δεν διαχειρίστηκα σωστά το case «ΝΒΑ».

Πάντα έρχονταν σκάουτερ από την Αμερική να με παρακολουθήσουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τα παιχνίδια της Εθνικής.

Αλλά καθότι γνώριζα πόσο δύσκολο ήταν να φύγω από τον ΠΑΟΚ,  δεν έδινα μεγάλη σημασία.

Σκεφτείτε ότι δεν ήμουν παρών στη βραδιά του ντραφτ, στη Νέα Υόρκη.

Οι ομάδες με γνώριζαν μόνο από στατιστικά και βίντεο.

Δεν πήγα να κάνω work outs πριν από το ντραφτ, δεν πήγα να παλέψω για κάτι καλύτερο κι όμως επιλέχθηκα στο Νο23 ενός εκ των καλύτερων ντραφτ της ιστορίας!

Μίας διαδικασίας στην οποία το 1996 επιλέχθηκαν σταρ όπως οι Άλεν Άιβερσον, Κόμπι Μπράιαντ, Πέτζα Στογιάκοβιτς, Στεφόν Μπάρμπερι, Ρέι Άλεν, Στιβ Νας, αλλά και οι Αντουάν Ουόκερ, Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας, Μάρκους Κάμπι, Ζερμέιν Ο’Νιλ, Τόνι Ντέλκ και πίσω από εμένα ο Ντέρεκ Φίσερ, ο οποίος κατέκτησε πέντε τίτλους με τους Λέικερς.

Η επικοινωνία δεν ήταν τότε τόσο εύκολη όσο στις μέρες μας και οι τζένεραλ μάνατζερς και πρόεδροι «πάγωναν» όταν μάθαιναν ότι έχω κλειστό πενταετές συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ.

Η τότε διοίκηση του ΠΑΟΚ φρόντιζε να γίνεται γνωστή σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου η διάρκεια του συμβολαίου μου.

Δεν πήγα στο ΝΒΑ όταν έπρεπε.

Πήγα αργά και με τραυματισμούς, ωστόσο ήθελα πολύ να την ζήσω την εμπειρία.

Γι’ αυτό το 2002 επέλεξα το option του ΝΒΑ out του συμβολαίου μου με τη Μπαρτσελόνα και έκανα το βήμα.

Αν είχα διαλέξει στα 18 μου τον δρόμο του NCAA, πιστεύω ότι ακόμη θα ήμουν στην Αμερική και δίχως να λέμε μεγάλες κουβέντες, θα είχα παίξει για χρόνια στο ΝΒΑ.

Στην Αμερική απολαμβάνεις να παίζεις μπάσκετ.

Απολαμβάνεις τη ζωή του επαγγελματία.

Κόσμος, γεμάτα γήπεδα. Αθλητικός πολιτισμός…

Πάντα με ρωτούσαν για τα καψώνια στους ρούκι.

Καψώνια είχε, αλλά γίνονταν τόσο χαλαρά που δεν ήταν απαίτηση κανενός.

Ήταν μία ευχάριστη διαδικασία στο πλαίσιο της λειτουργίας της ομάδας.

Είχα φροντίσει να μάθω τις διαδικασίες από τον καλό φίλο μου, Πέτζα Στογιάκοβιτς, ο οποίος ήδη αγωνιζόταν στο Σακραμέντο.

Τίποτα δεν ήταν αγγαρεία.

Ήξερα ήδη κάποια πράγματα και ήμουν προετοιμασμένος.

Βαλίτσες των «παλιών» δεν κουβάλησα.

Κάθε πρωί, βάζοντας βενζίνη πριν πάω στην προπόνηση, φρόντιζα να αγοράσω και δύο… λαμαρίνες ντόνατς για τους βετεράνους!

Χωρίς καν να μου το έχουν ζητήσει.

Δεν έζησα καψώνια με την κλασική έννοια του όρου.

Ήταν και ο κόουτς Μπράουν που προστάτευε πάρα πολύ τα αποδυτήρια και δεν επέτρεπε ακρότητες.

Ο Έρικ Σνόου, ως αρχηγός, είχε κοιτάξει να βάλει ένα πλαίσιο μεταξύ αστείου και ακρότητας, γιατί μαθαίναμε ότι σε άλλες ομάδες γίνονταν απίστευτα πράγματα.

Βίωσα σεβασμό από την πρώτη μέρα στους Σίξερς.

Ίσως ήταν και το γεγονός ότι δεν ήμουν παίκτης που μόλις είχε ενηλικιωθεί. Δεν ήμουν κλασικός ρούκι, στα 19 ή 20 χρόνια μου.

Ήμουν 26 ετών, έπαιζα ήδη δέκα χρόνια επαγγελματικά και οι συμπαίκτες μου το γνώριζαν.

Από την πρώτη μέρα που έφτασα στη Φιλαδέλφεια συνάντησα τον Ντέρικ Κόουλμαν, τον οποίο είχε φροντίσει ο καλός μου φίλος και συμπαίκτης μου στη Μπαρτσελόνα, Ρόνι Σεϊκέλι, να ενημερώσει.

Ο Ρόνι είχε τηλεφωνήσει στον Ντέρικ και… απαίτησε να μην με «ακουμπήσει» κανένας!

Η μισή δουλειά είχε γίνει.

Είναι σημαντικό να έχεις τη στήριξη ενός βετεράνου και ο Κόουλμαν είχε σεβασμό απ’ όλο το ΝΒΑ.

Εγώ, πάντως, δεν είχα τέτοια προβλήματα.

Δεν χρειάστηκε ποτέ να μου πει ένας βετεράνος να κάνω κάτι, γιατί είχα φροντίσει να γίνονται όλα δίχως καν να μου το ζητήσουν.

Δεν ήταν υποχρεωτικό, όμως η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα μία μέρα να βιώσω την εμπειρία του… να μην έχω πάει ντόνατς στην προπόνηση.

Δεν θα ήθελα να μάθω τι θα συνέβαινε.

Την πίεση, πάντως, και τα καψώνια, τα βιώνουν περισσότερο ρούκι ηλικίας 18-22 ετών ή όσοι επιχειρήσουν να αντιδράσουν.

Θεωρώ πως με την όλη κατάσταση του πρωτοεμφανιζόμενου ήμουν αυτό που λένε στις Η.Π.Α. «κουλ» και αυτό εκτιμήθηκε στα αποδυτήρια.

Από πεντάδα στη Μπαρτσελόνα, πήγα ξεκινήσω από το μηδέν και να κερδίσω το κάθε λεπτό συμμετοχής στους Σίξερς και είχα συμβιβαστεί με αυτό.

Κάτι που με βοήθησε και αγωνιστικά και στην προσαρμογή της ζωής στη Φιλαδέλφεια.

Με τον κόουτς Μπράουν είχαμε εξαιρετική σχέση από την πρώτη μέρα και ένας λόγος που δεν συνέχισα στο ΝΒΑ ήταν το γεγονός ότι σταμάτησε η συνεργασία του με τους Σίξερς, στο τέλος της σεζόν.

Μου μιλούσε πολύ.

Έδειχνε ενδιαφέρον για την προσαρμογή μου και το πώς βλέπω τη ζωή στην Αμερική.

Μιλούσαμε αρκετά για την αλλαγή του να είμαι βασικός στην Ευρώπη και να χρειάζεται να ζήσω μία διαφορετική κατάσταση στην Αμερική.

Στο ΝΒΑ συχνά τα πράγματα είναι πολύ τεχνοκρατικά και δεν είναι συνηθισμένο ένας προπονητής να ασχολείται τόσο με έναν όχι βασικό παίκτη και ειδικά ρούκι.

Με τον Ντικέμπε Μουτόμπο και τον παλαίμαχο σταρ της ομάδας, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, κάναμε προπονήσεις πριν αρχίσει η σεζόν.

Ήταν σπουδαία εμπειρία η προπόνηση μαζί τους, πριν από training camp.

Ωραίοι άνθρωποι! Θετικοί άνθρωποι. Με διάθεση να δώσουν πίσω στο μπάσκετ όσα έλαβαν από αυτό.

Στην Αμερική ο καθένας μπορεί να βοηθήσει ακόμη κι αν δεν είσαι συμπαίκτης του.

Βλέπεις πλέον μεγάλοι σταρ, από διαφορετικές ομάδες, να γυμνάζονται μαζί τα καλοκαίρια.

Είναι εκπληκτικό!

Είναι κρίμα που το σύστημα στην Ελλάδα δεν μπορεί να κρατήσει τους παίκτες κοντά στο μπάσκετ, ώστε να έχουν ενεργούς ρόλους.

Ακόμη και οι σούπερ σταρς είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, είναι ανοικτοί σε κάθε συνεργασία.

Αυτά βλέπουμε στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση των καταστάσεων και μελαγχολούμε, εύλογα, ενώ τα πράγματα είναι απλά, αυτονόητα.

Το ΝΒΑ είχε πάντα τη φιλοσοφία του «give back».

Ένα μεγάλο μάθημα για μένα στη Φιλαδέλφεια ήταν η συνύπαρξη με τον Άλεν Άιβερσον…

Τεράστιος αθλητής και μεγάλη προσωπικότητα, με τα καλά και τα άσχημά του.

Είχα την τύχη και την τιμή να παίξω μαζί του.

Πραγματική τιμή να είμαι συμπαίκτης ενός MVP του ΝΒΑ και συχνά να κάνουμε και παρέα.

Ο τύπος ήταν φαινόμενο και game changer!

Έβλεπες τον Τζόρνταν, τον Κόμπι Μπράιαντ, με τα μεγάλα κορμιά τους και δεν σου έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση αυτά που έκαναν, σε σχέση με τον Άλεν.

Πάντα το ταλέντο είναι το πιο σημαντικό, όμως εκείνος ήταν ο παίκτης με τη μεγαλύτερη καρδιά και ψυχή που έχω δει ποτέ να παίζει.

Ξέρει πολύ μπάσκετ και ήθελε πολύ να κερδίζει.

Τον Α.Ι. τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν όλοι. Φίλαθλοι, συμπαίκτες και αντίπαλοι.

Γενικά είχε θέματα με τον νόμο, αλλά ήταν και παρεξηγημένος.

Πάντα είχε μαζί του τους φίλους του, από τη γειτονιά του, τους οποίους πρόσεχε πάρα πολύ, προσφέροντάς τους όλες τις παροχές, ώστε να ζουν μία άνετη ζωή.

Σπίτια, αυτοκίνητα και χρήματα.

Ό,τι χρειάζονταν για να είναι χαρούμενοι.

Ήταν οι παιδικοί φίλοι του και τους ήθελε πάντα μαζί του.

Τους γνώρισα και ήταν άλλη μία μεγάλη εμπειρία για μένα, γιατί είχαν πολλά να σου πουν.

Καθόσουν μαζί τους και περνούσες ευχάριστα.

Είχαν περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια και συχνά τους κατηγορούσαν αδίκως και με μεγάλη δόση υπερβολής.

Ο Α.Ι. μού είπε σε ένα δείπνο την ιστορία της ζωής του. Μου εξιστόρησε πώς μεγάλωσε, τι πέρασε, και δεν κατάφερα να κοιμηθώ όλο το βράδυ…

Εγώ μεγάλωσα με πατέρα και μητέρα.

Δεν ζούσαμε πλουσιοπάροχα, όμως δεν μας έλειπε και τίποτα.

Το σπίτι μας είχε πάντα φαγητό.

Ο Άιβερσον μεγάλωσε πάρα πολύ δύσκολα και κατάφερε να κάνει μία τεράστια καριέρα.

Στην Ελλάδα έχουμε μία τάση να απαξιώνουμε και να κρίνουμε εύκολα, δίχως να αντιλαμβανόμαστε το υπόβαθρο και τις παραστάσεις κάποιου.

Δεν ξέρουμε λειτουργίες παικτών και ομάδων και κάνουμε τους κατήγορους δίχως να έχουμε ιδέα για πρόσωπα και καταστάσεις…

Οι συνήθειες του Άιβερσον δεν ενοχλούσαν τους Σίξερς.

Δεν ενοχλεί μία ομάδα ένας παίκτης που, παρά τον τρόπο ζωής του, πατάει κάθε βράδυ στο παρκέ και σκοράρει 30 πόντους.

Στα περισσότερα ταξίδια για αγώνες εκτός έδρας, ο Άλεν δεν εμφανιζόταν πολύ, παρά μόνο στην πρωινή προπόνηση και το βράδυ, την ώρα του ματς.

Σε κάθε ταξίδι, η ομάδα έδινε στους παίκτες χρήματα για τα έξοδα του διημέρου ή τριημέρου.

Κάναμε check-in και από εκείνο το σημείο κι έπειτα ο παίκτης ήταν υποχρεωμένος να είναι παρών σε προπόνηση και τον αγώνα.

Η ομάδα δεν κάθεται να ασχοληθεί με τον παίκτη και το lifestyle του. Κάθε αθλητής ξέρει τι πρέπει να κάνει για να προετοιμάσει τον εαυτό του για το παιχνίδι.

Οι οργανισμοί του ΝΒΑ θέλουν ο παίκτης να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του και, φυσικά, να αποδίδει.

Αυτές οι παροχές και οι καταστάσεις είναι πράγματα που οι παίκτες τα διεκδίκησαν και είναι μεγάλες νίκες της Ένωσής τους.

Ταξίδι με ιδιωτικό αεροπλάνο, μονόκλινες σουίτες.

Έξτρα αποζημίωση για φαγητό, για κάθε μέρα που είσαι εκτός της πόλης.

Ανταπόδοση για το απαιτητικό και σκληρό πρόγραμμα μέσα στη σεζόν.

Ο κόσμος νομίζει ότι είναι εύκολο το πρόγραμμα με ταξίδια, ακόμη και στα ιδιωτικά αεροπλάνα.

Δεν κατανοεί τις δυσκολίες ενός προγράμματος πέντε – δέκα διαδοχικών αγώνων μακριά από το σπίτι σου.

Οι επαγγελματικές εμπειρίες μου από νεαρή ηλικία με βοήθησαν να προσαρμοστώ ευκολότερα στην Αμερική.

Ήταν ένας οδηγός για τις πρώτες μέρες.

Έκανα καλή παρέα με τον Σαμ Κλάνσι, ο οποίος λίγο αργότερα πέρασε και από τον Ηρακλή.

Εκτός γηπέδου είχα καλή σχέση και με τον Κιθ Βαν Χορν, τον Σάμουελ Ντάλεμπερτ και τον Τοντ ΜακΚάλοχ.

Στην Αμερική οφείλεις να σέβεσαι τον σούπερ σταρ, αλλά και τον τελευταίο παίκτη του ρόστερ.

Αυτό το κάνει και ο αρχηγός, ο ηγέτης.

Αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ ο ίδιος.

Να σεβαστείς τον αθλητή με το μη εγγυημένο συμβόλαιο και τον σταρ, ή έναν παλαίμαχο αστέρα, όπως ο Μόουζες Μαλόουν.

Ο θρυλικός Μαλόουν, τρεις φορές MVP του ΝΒΑ, ερχόταν καθημερινά στο training camp και όλοι οι ψηλοί κάναμε ατομικές προπονήσεις μαζί του.

Αμέσως μετά βγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό, όπου καθόμασταν για πολλές ώρες, συζητώντας για μπάσκετ.

Καθόμασταν μαζί με έναν θρύλο και ο Μαλόουν δεν ήταν μόνο αθλητής.

Έδειχνε την ανθρώπινη πλευρά του και είχε διάθεση να μας μιλήσει για όλα και να μας μάθει πολλά.

Έκρυβε από πίσω από τον μεγάλο παίκτη μία απίστευτη κουλτούρα ζωής και συμπεριφοράς.

Από συναντήσεις σαν αυτές, μαθαίνεις πολλά.

Όπως και από το Rookie Transition Program, για όλους τους ρούκι.

Στο RTP, στο Νιου Τζέρσεϊ, μείναμε κλεισμένοι για πέντε ημέρες.

Ένα πρόγραμμα σεμιναρίων και ομιλιών που σου προσφέρουν κάθε πληροφορία που χρειάζεσαι ώστε να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα.

Μαθαίνεις για τους κινδύνους που παραμονεύουν.

Εδώ στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη είσαι εκτεθειμένος, αλλά σε άλλα πράγματα. Στην Αμερική «χοντραίνει» το παιχνίδι.

Στο Rookie Transition Program, το πρωί είχες χρόνο να κάνεις την προπόνησή σου και μετά το πρόγραμμα περιελάμβανε σεμινάρια.

Τότε καταλαβαίνεις πού είσαι και πού ήρθες.

Η παρακολούθηση είναι υποχρεωτική και αν παραβείς τους κανονισμούς κινδυνεύεις ακόμη και με αποκλεισμό ενός μήνα στην ρέγκιουλαρ σίζον!

Εγώ ήμουν μαθημένος στην πειθαρχία, έπειτα από δέκα χρόνια επαγγελματικής πορείας.

Δεν υπήρχει περίπτωση, όμως, να μην το παρακολουθήσω με προσοχή και να πάρω τις πρώτες πληροφορίες.

Είχα μιλήσει με τον Πέτζα, είχα δει κάποια πράγματα, όμως εκεί σε βοηθούν πολύ περισσότερο.

Ακούσαμε διαλέξεις για τζόγο, χρήματα, γυναίκες, βιασμούς και ναρκωτικά.

Ήταν ένα πολύ ολοκληρωμένο σεμινάριο.

Είναι το «ευαγγέλιο» για να μην «την πατήσεις», αλλά και για να περάσεις ανώδυνα τη ρούκι χρονιά σου.

Στο ΝΒΑ το θέμα δεν είναι μόνο να παίξεις μπάσκετ.

Το 75% των παικτών πέντε χρόνια μετά την καριέρα τους είναι χρεωκοπημένοι.

Όταν, όμως, είσαι συγκεντρωμένος και «σου κόβει», είσαι καλά.

Είχε έρθει να μας μιλήσει άνθρωπος που είχε συλληφθεί για στημένα παιχνίδια…

Είχε καταδικαστεί σε κοινωνική υπηρεσία και στο πλαίσιό της ήταν η υποχρέωση να μιλήσει στους πρωτοεμφανιζόμενους παίκτες.

Μας εξήγησε πώς έστηνε τα ματς, πώς πλησίαζε τους παίκτες και πώς τους δελέαζε με χρήματα ή ιερόδουλες.

Είναι και δέος και χρήσιμη πληροφορία αυτό που λαμβάνεις σε τέτοιες συζητήσεις.

Εγώ δεν κινδύνευα από τζόγο, όμως ήθελα να ακούσω και αυτό το κομμάτι.

Σε ένα σημείο του προγράμματος, ένα απόγευμα, ο ομιλητής ρώτησε ποιοι από την αίθουσα έχουν δικό τους όπλο. Θυμάμαι ότι μόνο εγώ, ο Κροάτης ο Γκίριτσεκ και άλλοι τρεις από τους 50 – 60 παίκτες δεν σηκώσαμε το χέρι…

Συζήτησα μαζί τους στα γεύματα, απορημένος.

Εκείνοι που οπλοφορούσαν μου έλεγαν: «Μεγάλε, αν εγώ δεν είχα όπλο στη γειτονιά όπου μεγάλωσα, θα με είχαν “φάει” και δεν θα ήμουν τώρα εδώ».

Εκεί κατανοείς το πώς και πόσο διαφορετικά μπορεί να έχει μεγαλώσει και πώς έχει ζήσει ένας νεαρός.

Οφείλεις να σεβαστείς το από πού μπορεί να προέρχεται και πόσο δύσκολα μπορεί να μεγάλωσε και να έφτασε εκεί που είσαι κι εσύ.

Μία σεζόν στις Η.Π.Α. μπορεί να σου αφήσει αναμνήσεις ίσες με μίας ολόκληρης καριέρας.

Από εκείνα που ζεις, που βιώνεις. Από τους ανθρώπους που συναντάς.

Στο φινάλε της ρέγκιουλαρ σίζον της μοναδικής χρονιάς μου στο ΝΒΑ, ήμουν παρών στο τελευταίο ματς της μυθικής καριέρας του Μάικλ Τζόρνταν.

Μετά τους Σικάγο Μπουλς, ο Τζόρνταν αγωνίστηκε για δύο σεζόν στην Ουάσινγκτον και στις 16 Απριλίου 2003 υποδεχθήκαμε τους Ουίζαρντς στη Φιλαδέλφεια.

Ήταν ένα ματς για το οποίο υπήρχε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, για μέρες πριν από τη διεξαγωγή του.

Όχι μόνο στους Ουίζαρντς ή τη δική μας ομάδα, αλλά και σε όλο το ΝΒΑ.

Ήταν πολύ συγκινητικό.

Αν αυτό είχε γίνει με παίκτη του ελληνικής ομάδας, θα περνούσε απαρατήρητο.

Στην Ελλάδα τα έχουμε καταργήσει αυτά, πλην μικρών εξαιρέσεων.

Το τελευταίο ματς της ένδοξης καριέρας του Μάικλ Τζόρνταν ήταν σαφώς μία συγκινητική στιγμή και για μένα.

Πρόλαβα να του μιλήσω για λίγο, αλλά ομολογώ πως με την ένταση της στιγμής και τον θόρυβο δεν θυμάμαι ακριβώς τι του είπα.

Του είχα μιλήσει, πάντως, και είχαμε γνωριστεί στην αρχή της σεζόν, διότι είχαμε παίξει μερικά φιλικά προετοιμασίας με την Ουάσινγκτον.

Ακόμη και το να τον παρατηρείς να κάνει ζέσταμα ήταν κάτι εντυπωσιακό.

Τον έβλεπες σε αυτή την ηλικία και στο τελευταίο παιχνίδι του και ήταν μία ταχύτητα πάνω από τους υπόλοιπους!

Ο M.J. ήταν ο λόγος που θέλαμε να παίξουμε στο ΝΒΑ.

Και κάποια στιγμή κατορθώσαμε να φτάσουμε ως εκεί…

Με τον Τζόρνταν μεγαλώσαμε. Ήταν το είδωλο κάθε παιδιού.

Εκείνο το τελευταίο παιχνίδι του ήταν συγκινητικό.

Ο τρόπος που αποθεώθηκε, σε εκτός έδρας ματς… Απίστευτο!

Θυμάμαι πως για πέντε και περισσότερα λεπτά ο κόσμος είχε σηκωθεί όρθιος και τον χειροκροτούσε!

Αυτά, δυστυχώς, δεν μπορούμε να τα δούμε στη χώρα μας.

Δεν έχουν γίνει και δύσκολα θα γίνουν.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε φιλάθλους, δεν έχουμε αθλητική κουλτούρα, αλλά οπαδούς.

Είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ αυτό…

Η κουλτούρα μας και όσα προανέφερα δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Αυτή η ανάμνηση από το τελευταίο ματς του Μάικλ Τζόρνταν έμοιαζε ισάξια με χρόνο συμμετοχής, με συμβόλαια και με όσα ονειρεύεσαι να ζήσεις στον αθλητισμό.

Και σε κάνει να πορεύεσαι με όραμα για το παρόν και το μέλλον.

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς είναι παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν Πρεσβευτής του ΝΒΑ στην Ευρώπη.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος

CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Ευθύμη Ρεντζιά

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Άλεν Άιβερσον έγινε σύμβολο μίας κουλτούρας που δεν του στέρησε τη μπασκετική «αθανασία»