Κάποτε, τον καιρό που ο Μουράτ Γιακίν προπονούσε τη Βασιλεία, θρυλείται ότι ο τότε προπονητής της “αμπραμοβιτσικής” Τσέλσι, Ζοσέ Μουρίνιο, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την τακτική πειθαρχία και τη συμπεριφορά των Ελβετών, με αποτέλεσμα να τον “συστήσει” στη Σπαρτάκ Μόσχας.
Ο Γιακίν άντεξε μόλις έναν χρόνο στη Ρωσία, επέστρεψε άρον-άρον στην Ελβετία και στην ερώτηση περί τακτικής πειθαρχίας και συνέπειας απαντά πάντοτε σιβυλλικά: «τον προπονητή τον κάνουν οι παίκτες».
Η δική του Ελβετία, μια από τις καλύτερες ομάδες ακόμα κι από τη φάση των ομίλων του Euro 2024, είναι εξοπλισμένη με πλούσια ατομικότητα και υψηλότατο επίπεδο προετοιμασίας, τόσο σε ποδοσφαιρικές αρχές όσο και στη στρατηγική.
Το μεγάλο μυστικό, η απίθανη συγκολλητική ουσία της εντυπωσιακής μέχρι τούδε Ελβετίας, είναι η ίδια της η σύσταση.
Η πολυσυλλεκτικότητα, η πολυμορφία και η “παγκοσμιοποιημένη” σύνθεσή της, με ποδοσφαιριστές και προσωπικότητες (σχεδόν) απ’ όλο τον κόσμο. Αναλογιστείτε μόνο την ιστορία του “δικού μας” Λεωνίδα Στεργίου. Έλληνας πατέρας, Σέρβα μητέρα, γεννημένος στο Βατβίλ του Τόγκενμπουργκ. Αυτό το παιδί είναι και λίγο Έλληνας και λίγο Ελβετός και λίγο Σέρβος. Ποδοσφαιρικά όμως, είναι Ελβετός. Καθαρός παγκοσμιοποιημένος Ελβετός, ο οποίος μαζί με τους Αλβανούς και τους Κοσοβάρους καλύπτουν το “βαλκανικό” μέτωπο της ομάδας του Γιακίν.
Για το “εξωτικό”, το “διαφορετικό”, το ”παραπάνω”, υπάρχει ο Ρούμπεν Βάργκας, το θαύμα της Καραϊβικής.
Ο πατέρας, Βίκτορ, εκπαιδευτής γκολφ στο Σέμπαχ, εμιγκρές από τη Δομινικανή Δημοκρατία. Η μητέρα, Φαμπιέν Ντέλα Τζιάκομα, Ελβετή από την ιταλική πλευρά των Καντονιών. Μείγμα εκρηκτικό, dna διαφορετικό. Όπως και οι ικανότητες και τα αθλητικά προσόντα του Ρούμπεν.
Μεγάλωσε παίζοντας γκολφ, μπέιζμπολ, τένις και ποδόσφαιρο ταυτόχρονα. Από μωρό παιδί, κλίση στα σπορ και η Ελβετία είναι μια χώρα που το ταλέντο και τις δεξιότητες δεν τα “καταπίεσε” ποτέ. Απεναντίας, τα επιδιώκει και τα πριμοδοτεί. Όταν οι γονείς χώρισαν και το παιδί μπήκε στη διαδικασία ενός δύσκολου διαζυγίου, αυτή ακριβώς η κλίση στα σπορ και ειδικά στο ποδόσφαιρο προσέδωσε το σημαντικότερο στοιχείο που έλειπε προκειμένου να γίνει επαγγελματίας: το κίνητρο.
Κάλυψε τα νώτα του με μερικές μαθητείες στη ζωγραφική και μια διακριτική παρουσία σε εργοτάξια “για το χαρτζιλίκι” και αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στο ποδόσφαιρο, όταν από το παιδικό τμήμα της Κρίενς επελέγη από τις ακαδημίες της Λουκέρνης και εντάχθηκε στο πρόγραμμα ανάπτυξης της Ομοσπονδίας.
Από την FC Adligenswil (Αντλίγκενσβιλ) των 5.000 κατοίκων στα περίχωρα της Ζυρίχης στο national pool και στο ντεμπούτο με τη Λουκέρνη. Μεγάλωσε παρέα με το είδωλο και μέντορά του, Στέφαν Λιχτστάινερ, τον άνθρωπο που τον ενέπνευσε και τον βοήθησε περισσότερο από κάθε άλλον στα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Ήταν 18 χρόνων παιδί, γρήγορος, “ψαρωμένος”, άμαθος ακόμη σε συνθήκες επαγγελματισμού. Ήταν όμως διαβολεμένα γρήγορος και στο χορτάρι και στις αποφάσεις και είχε αυτό το “περιττό” που τραβάει το βλέμμα.
Μοντέρνος winger, με έκρηξη, τρίπλα, ασίστ, γκολ. Δεν λείπει τίποτα από το ρεπερτόριο, όπως αποδεικνύει περίτρανα και σε αυτό το Euro.
Εξάλλου είναι 25 πια, κανονικός “μικρός σταρ” στη Bundesliga με την Άουγκσμπουργκ, με πλήρη επίγνωση δυνατοτήτων και αδυναμιών στο παιχνίδι του. Από το 2019 είναι σ’ αυτή την παρέα των Ελβετών, παρατηρεί, διδάσκεται, μαθαίνει από τις παλιοσειρές, οι οποίες σταθερά και αμείωτα από το 2012 διατηρούν την Ελβετία σε κάθε μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού με ιδιαίτερες αξιώσεις.
Ένας προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να τον πει και «μικρό Σακίρι». Μικρόσωμος εξτρέμ, χαμηλό κέντρο βάρους, θράσος, εκλεπτυσμένη τεχνική και αντίληψη. Δεν φτάνει τον Σερντάν, κυρίως επειδή υπολείπεται σε φυσική δύναμη, αλλά τη δουλειά στο γήπεδο και τα φάλτσα μια χαρά ξέρει να τα χρησιμοποιεί, όπως μαρτυρά και το δεξί πλασέ «agirare», που θα έλεγε και ο Σπαλέτι, το σουτ με τα εσωτερικά φάλτσα που πρωτολάνσαρε ο Λιονέλ Μέσι και έκτοτε έχει μεταβληθεί σε σήμα κατατεθέν της τεχνικής επάρκειας και αρτιότητας στην εκτέλεση.
«Vamos», είπε στον πανηγυρισμό, διάολε. Και μάλιστα κόβοντας το σίγμα, όπως επιτάσσει η γλώσσα και η προφορά της. Η Ιταλία διαλύθηκε ακριβώς σε εκείνο το σημείο, ακριβώς όταν προσπαθούσε να ανασυνταχθεί και να κυνηγήσει την ισοφάριση που θα της επέτρεπε να συνεχίσει στο τουρνουά και να διατηρήσει τον τίτλο της.
Ναι, την εν ενεργεία Πρωταθλήτρια Ευρώπης απέκλεισαν οι “παγκοσμιοποιημένοι” Ελβετοί με τις πολλές κουλτούρες, τα διαφορετικά έθιμα και έναν ιδιότυπο συγκερασμό ηθών, τα οποία παραδίδουν στο τέλος αυτό το σπάνιο και πρωτόγνωρο αποτέλεσμα σε ανθρώπινο και αθλητικό επίπεδο.
Ο Ρούμπεν, πριν ξεκινήσει αυτό το τουρνουά, υποσχέθηκε στον αδελφό του, τον Μάνουελ, ότι θα επανορθώσει για το χαμένο πέναλτι με τους Ισπανούς στα αγγλικά γήπεδα το 2021. Τα δάκρυά του τότε, η κραυγή του σήμερα. Εξαγνισμός, εξιλέωση, «Vamo(s)».
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα για το EURO 2024