Καλώς μέχρι εδώ

Θυμάμαι τις μυρωδιές και τις εικόνες απ’ όταν πρωτομπήκα στον Πανελλήνιο, τεσσάρων χρονών παιδάκι.

Έχω φωτογραφικές αναμνήσεις από τότε.

Βέβαια, σε αυτήν την ηλικία δεν κάνεις κάτι το φοβερό, αλλά σίγουρα διαμορφώνουν καταστάσεις το ότι συνυπάρχεις με άλλα παιδιά της ηλικίας σου, το ότι μαθαίνεις να πειθαρχείς και ακούς πράγματα από έναν άνθρωπο εκτός σπιτιού και εκτός των γονέων σου, το ότι μπαίνεις σε μια σειρά, το ότι παίζεις διαφορετικά, πιο συγκροτημένα.

Επειδή ο πατέρας μου δούλευε και τα ωράρια ήταν δύσκολα, η μαμά μου με έπαιρνε από το χεράκι, έμενα στην Κυψέλη, Αγίου Μελετίου, εκεί είναι το πατρικό μου, και πηγαίναμε με τα πόδια στον Πανελλήνιο, είναι επτά-οχτώ λεπτά διαδρομή.

Οι γονείς μου δεν είχαν κάποια σχέση με τον αθλητισμό, ούτε ο πατέρας μου ούτε η μητέρα μου, θεώρησαν όμως σωστό από κοινού ότι είναι ένας σωστός και υγιής χώρος για να μπει το παιδί και να ξεκινήσει κάποια πράγματα.

Μέχρι τα 14 μου έκανα ενόργανη, είχα φτάσει μέχρι τα κλιμάκια της Εθνικής ομάδας στην κατηγορία των Εφήβων. Εκεί ψήλωσα και δυσκόλεψαν τα πράγματα. Ειδικά την τελευταία χρονιά ήταν αρκετά δύσκολα με τις επιδόσεις μου, έτσι όπως είχε εξελιχτεί το κορμί μου, και ο προπονητής μου, ο Δημήτρης Νυχτερής, συναίνεσε να ασχοληθώ με τον στίβο, όπως του είχα πει κι εγώ.

Επειδή δεν υπήρχαν τόσο πολλές δυνατότητες για ενόργανη γυμναστική στον Πανελλήνιο, ο Δημήτρης με είχε πάει στο Περιστέρι, όπου έκανα προπόνηση με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας, τον Θανάση Σταθόπουλο, τον Δημήτρη Ράφτη και τον Βλάση Μάρα. Στη συνέχεια, με συμβούλεψε να στραφώ στο άλμα επί κοντώ.

Το επί κοντώ το παρακολουθούσα στην τηλεόραση, μαζί με όλους τους αγώνες στίβου, δεν ήταν κάτι που μου κέντριζε το ενδιαφέρον και η αλήθεια είναι ότι ήμουν και λίγο αρνητικός, όταν μου το πρότεινε ο προπονητής μου, του είπα «άσε, θα πάω να τρέξω, να κάνω κάτι άλλο και βλέπω».

Τότε όμως ο Δημήτρης Κυτέας ήταν προπονητής στον Πανελλήνιο, με πήγε κατευθείαν σ’ αυτόν και του λέει «θα κάνει επί κοντώ αυτός».

Ίσως είμαι ο μοναδικός αθλητής στίβου που δεν έχει περάσει απ’ τα υπόλοιπα αγωνίσματα, δρόμους κτλ.

Οι γονείς μου μου στάθηκαν πολύ! Πάντα είχα την στήριξη της οικογένειας, πάντα είχα την κατανόηση, και μικρός και αργότερα.

Τέλειωσα το σχολείο, πέρασα στο Πανεπιστήμιο, ανέλαβα πάνω μου κάποιες μεγαλύτερες ευθύνες και, μέχρι να συμβούν αυτά, ήταν πολύ υποστηρικτικοί και πολύ “από πίσω”. Για ό,τι χρειαζόμουν, για οτιδήποτε έπρεπε να γίνει, ήταν πάντα κοντά μου και με στήριζαν μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Μέχρι και τώρα, στους αγώνες τα πρώτα τηλεφωνήματα είναι συγκεκριμένα, οι γονείς μου και η γυναίκα μου. Μέχρι και στην ηλικία που έχω φτάσει, τέτοια είναι η σχέση μας. Μπορεί να έρχονται να με πάρουν από το αεροδρόμιο ή να με πάνε, αν δεν μπορούν η γυναίκα μου ή κάποιος άλλος.

Και μιας και αναφέρθηκα στις μικρότερες ηλικίες μου, στο σχολείο ήμουν πολύ καλός μαθητής. Βέβαια, ήμουν μικρός και από ένα σημείο και μετά το σχολείο το είδα λίγο διαφορετικά, σαν καταναγκαστικό έργο, επειδή ήθελα να γίνω πρωταθλητής και να διακριθώ^. σε εκείνες τις ηλικίες είσαι πολύ ενθουσιώδης και φυσικά μου άρεσε πάρα πολύ κι αυτό που έκανα.

Πήγαινα στο δημόσιο της Κυψέλης, το 60ο, και για τις τελευταίες δύο τάξεις του Λυκείου πήγα στο 41ο, στην Πλατεία Αμερικής, γιατί ήταν μόνο πρωινό. Μέχρι την Α’ Λυκείου έκανα πρωταθλητισμό με πρωί-απόγευμα σχολείο, το οποίο ήταν καταστροφικό^. τη μία εβδομάδα έκανα προπόνηση, την άλλη, όταν ήμουν απογευματινός, δεν έκανα. Κάναμε κάποιες προσπάθειες με τον Δημήτρη να πηγαίνω λίγο το πρωί για προπόνηση, αλλά δεν…

Μέχρι που πήρα την απόφαση να αλλάξω σχολείο. Έβλεπα ότι ήμουν καλός, ήθελα να κάνω πράγματα και σε εκείνη την ηλικία των 15 χρόνων, το να φύγεις από τους φίλους, τις παρέες, τις κοπέλες και τη γειτονιά ήταν λίγο βάναυσο, αλλά είπα ότι θα το κάνω και εννοείται ότι μου βγήκε σε καλό.

Απλώς το έβλεπα λίγο περίεργα, ήθελα να τελειώσει, να μπορέσω να κάνω κάποια πράγματα λίγο πιο εύκολα και να καταφέρω να μπω στο Πανεπιστήμιο, το οποίο είναι και επιλογή σου, εκεί ωριμάζεις, μεγαλώνεις, τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Μάλιστα, πέρασα άνευ εξετάσεων, λόγω των διακρίσεών μου, παρά το γεγονός ότι ήμουν και πολύ καλός μαθητής.

Και είναι κάτι τέτοιοι νόμοι, όπως αυτός του αείμνηστου Κώστα Παπαναστασίου, από το 1975 που βάσει αυτών υπάρχει αθλητισμός μέχρι και σήμερα.

Γιατί έγιναν κάποια λάθη στην πορεία, καταργήθηκε ο νόμος των προνομίων, σταδιακά, σιγά-σιγά και πάλι επέστρεψε και βρίσκεται σε ένα καλό σημείο πάλι για τα παιδιά. Θα ήταν πολύ αποτρεπτικό για τους μαθητές που είναι καλοί αθλητές και έχουν ταλέντο, θα αναγκάζονταν να παρατήσουν τον πρωταθλητισμό για να σπουδάσουν, γιατί αυτό πρέπει να κάνουν.

Έχουμε δώσει μεγάλο αγώνα, και εγώ προσωπικά, με δράσεις, με σωματεία, με την ΕΣΟΑ και τους Ολυμπιονίκες, το έχουμε παλέψει και πλέον μπορούν να μοριοδοτηθούν οι μαθητές και να κάνουν κάποια πράγματα.

Για την έκτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου πάντα υπάρχει ένα «γιατί». Θα μπορούσα να είχα πάρει και μετάλλιο τόσο στο Λονδίνο όσο και στους επόμενους Ολυμπιακούς του Ρίο, όπου ήμουν έβδομος.

Αλλά δεν μου αρέσει να το λέω αυτό, δεν μου αρέσει καν να το αναφέρω ως έκφραση, «θα μπορούσα να έχω πάρει μετάλλιο».

Σήμερα, μπορώ απλώς να πω ότι ήμουν έκτος, αυτό είναι όλο, τελείωσε. Αν είχε μείνει ο πήχης στην τελευταία προσπάθεια, θα μπορούσα να είχα συνεχίσει και -θεωρητικά- να είχα πάρει και το μετάλλιο.

Στο Ρίο είχα περάσει ως δεύτερος με 5.70, ήμουν σε φοβερή κατάσταση, θα μπορούσα κι εκεί να έχω πάρει μετάλλιο, αλλά από τις 10 μέρες του στίβου ήταν η μοναδική βραδιά που έβρεχε. Φυσικά, έβρεχε για όλους και ο “άλλος” πήδηξε 6.03.

Βέβαια, όταν εγώ είμαι 73 κιλά και αυτός είναι 85-90, αλλιώς κρυώνει το κορμί του ενός, αλλιώς του άλλου. Όταν πιάνει βροχή, πέφτεις στο στρώμα και γίνεσαι “λούτσα”, είναι τελείως διαφορετικό το πώς προσαρμόζεται το κάθε σώμα.

Είναι λεπτομέρειες που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο. Ο κόσμος, είτε ερχόμενος στο στάδιο να δει θέαμα είτε θέλοντας απλώς να ευχαριστηθεί αγώνες από την τηλεόραση, βλέπει ένα αποτέλεσμα. Αυτά είναι τεχνικά ζητήματα που αφορούν σ’ εμάς και εμείς ασχολούμαστε με αυτά.

Όλο αυτό λοιπόν το βλέπω ρεαλιστικά, και η έκτη και η έβδομη θέση δεν είναι κακές για Ολυμπιακούς Αγώνες. Με όλες τις δυσκολίες τότε, γιατί περάσαμε και δύσκολα χρόνια.

Αν σκεφτούμε το Λονδίνο το 2012, είχαν ξεκινήσει τα μνημόνια ήδη δύο χρόνια, ο αθλητισμός ήταν ημιδιαλυμένος.

Από το 2006 και τα τελευταία μετάλλια το επόμενο ήταν το 2014, το Χρυσό που πήρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Οχτώ χρόνια στον στίβο παλεύαμε με νύχια και με δόντια, “κρατάγαμε Θερμοπύλες” και χτίσαμε με τον Δημήτρη μια “κατάσταση”, με τα μίτινγκ, τους αγώνες, τους τελικούς. Δεν ήταν καθόλου εύκολα. Φτάσαμε σιγά-σιγά να ανεβαίνουμε και να έχουμε δυο-τρία μετάλλια μες στην χρονιά.

Για εκείνην τη φάση λοιπόν, ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία το να βγω έκτος.

Ξέρουμε πολύ καλά τι έχει γίνει στον αγώνα και την όλη διαδικασία, μπορεί να μην είχε τοποθετηθεί σωστά και ο πήχης, μπορεί χίλια δυο πράγματα. Αν εκείνην την στιγμή, γιατί παίζουν ρόλο και οι στιγμές, δεν είναι σωστά τα πράγματα, έτσι όπως πρέπει να είναι, και από πλευράς μου και από πλευράς κριτών, απλώς θα σχολιάζουμε αυτά που σχολιάζουμε τώρα.

Δεν αλλάζει τίποτα, θέλω να είμαι ρεαλιστής με κάποια πράγματα.

Αντίστοιχα, όταν πέρασα πάνω από το 5.80 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Πολωνίας, δεν μου έκανε εντύπωση, ήμουν πολύ σίγουρος, ήξερα σε τι κατάσταση βρισκόμουν, τι προσπάθεια έχουμε κάνει όλον τον χειμώνα, για πού είμαι και πού μπορώ να πηδήξω, είχα συνείδηση τι γίνεται και τι πρέπει να κάνουμε για να κερδίσω εκείνη την ημέρα.

Το 5.80 ήταν, ας πούμε, διαδικαστικό, το ότι μπόρεσα να το περάσω ήταν επόμενο. Σε εκείνον τον αγώνα δεν είχαν γίνει λάθη, ήταν αψεγάδιαστος ο αγώνας, πέρασα όλες τις προσπάθειες με την πρώτη και έτσι κέρδισα. Έχω χάσει πολλά μετάλλια και τέσσερεις-πέμπτες θέσεις λόγω προσπαθειών.

Βρέθηκα πολύ κοντά στο όνειρο των 6μ. και το καλοκαίρι εκείνο όταν είχα πηδήξει το 5.91, το Πανελλήνιο ρεκόρ μου.

Έχω δοκιμάσει κάποιες φορές στα 6μ., στην προπόνηση τα έχω περάσει, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, το θέμα είναι τι έχει καταγράψει η ιστορία.

Πολλές ήταν όλες αυτές οι συγκυρίες, “θα μπορούσε”, “θα μπορούσε”, “θα μπορούσε”, αλλά, φτάνοντας εδώ, βλέπεις τα πράγματα όπως έχουν.

Στους δύσκολους αγώνες, χρειαζόμουν ξεκούραση, όχι τόσο ύπνο όσο συζήτηση, κουβέντα με τον προπονητή μου. Πρέπει να είσαι κοντά του όλες αυτές τις φορές, γιατί αυτό θα βγει και στον αγώνα.

Αν δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του ή αν είσαι απόμακρος, δεν θα μπορείς να συνεννοηθείς ούτε μες στο στάδιο. Μιλάμε για έναν αγώνα που θα κρατήσει δυο, τρεις, μπορεί και τέσσερεις ώρες και συνεχώς θα είσαι σε μια διαδραστικότητα μαζί του.

Αυτό που έχουν τα περισσότερα αγωνίσματα του στίβου, όπως οι δρόμοι, είναι ένα “μπαμ”, μπορεί και να μην χρειάζεται ο προπονητής, δεν μπορεί να σου φωνάξει, δεν μπορεί να σου πει κάτι εκείνην την ώρα. Όσο πιο κοντά είσαι λοιπόν με τον προπονητή, όσο περισσότερη συζήτηση έχετε κάνει, τόσο το καλύτερο.

Κατά τη διάρκεια των αγώνων επίσης, δεν έχεις τον χρόνο, το μυαλό να διαβάσεις κάτι, ένα βιβλίο, αν και έχω διαβάσει αρκετά για πολλά χρόνια, είτε με τις σπουδές είτε γενικότερα. Ούτε μουσική άκουγα.

Όταν είσαι σε μια διαδικασία με την προπόνηση, με την ξεκούραση, με συνεντεύξεις τύπου, με events και εκδηλώσεις που τρέχουν παράλληλα, δεν μπορείς να είσαι με το βιβλίο και να κάθεσαι, μόνο στο σπίτι σου μπορείς να το κάνεις.

Έκανα και κάτι σαν νοητική προπόνηση, το σκεφτόμουν, όλα βοηθούν. Ό,τι νιώθεις πως σε βοηθάει, είναι καλό να το κάνεις. Το σκεφτόμουν το άλμα, το έβλεπα το άλμα, το δούλευα στο μυαλό μου, αλλά κι αυτό κάποια στιγμή κουράζει και πρέπει να βρεις μια ισορροπία.

Πρέπει να έχεις focus γενικότερα σε αυτό που πρέπει να κάνεις και σε αυτό που πρέπει να προετοιμάσεις, ώστε να βρεθείς στη σωστή κατάσταση εκείνην την στιγμή, αλλά, όταν το πολυσκέφτεσαι, πας στο άλλο άκρο και, όσο το αναλύεις, το χειροτερεύεις. Θέλει μέτρο και ισορροπία.

Γι’ αυτό και εγώ στη ζωή μου ήθελα να έχω διάφορες ισορροπίες κι ασχολούμουν και με άλλα πράγματα.

Οι σπουδές μου ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση, έκανα αυτό που μου άρεσε και ούτως ή άλλως είναι και ένας τομέας που θέλω να ακολουθήσω.

Έχω τελειώσει Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ και έχω κάνει και ένα μεταπτυχιακό εκεί σχετικά με την επικοινωνία, το μάρκετινγκ, τις χορηγίες κτλ.

Είναι ένα κομμάτι που θα ήθελα να το κάνω στον αθλητισμό, είτε στον κλασικό είτε γενικότερα.

Δεν είμαι προπονητής, δεν έχω τελειώσει την προπονητική, δεν το ήθελα από μικρός. Είναι εντελώς διαφορετικό το να είσαι πρωταθλητής με το να είσαι προπονητής, κακώς τα συγχέουμε αυτά στην Ελλάδα.

Μιλώντας για την προπονητική, ο Δημήτρης Κυτέας έχει πολλές φορές χαρακτηριστεί δεύτερος πατέρας μου. Αυτό είναι λάθος, εγώ έχω πατέρα και αντίστοιχα ο Δημήτρης είναι πατέρας, έχει έναν γιο (έναν χρόνο μεγαλύτερό μου) και μια κόρη.

Το ότι έβλεπα τον Δημήτρη πολύ περισσότερο από τον πατέρα μου είναι αλήθεια. Το ότι με έβλεπε ο Δημήτρης πολύ περισσότερο από τον γιο του και αυτό είναι αλήθεια. Γιατί αναγκαστικά ζούσαμε μαζί, πηγαίναμε προετοιμασίες, κάναμε τους αγώνες, σπαταλάγαμε μέρες και μήνες μαζί.

Πάντα υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση αθλητή-προπονητή και πρέπει να ταιριάζουν κάποια πράγματα για να υπάρχει αυτή η συνεννόηση. Ουσιαστικά, ο αθλητής με τον προπονητή ζουν μαζί και υπάρχει δέσιμο. Εγώ με τον Δημήτρη είμαστε πάρα πολύ δεμένοι, περάσαμε 22 χρόνια μαζί. Είναι μέντορας, είναι φίλος, χωρίς να είναι “φιλαράκι”.

Ξέρει πράγματα για εμένα, ξέρω πράγματα για εκείνον, θα συζητήσουμε, θα του εμπιστευτώ, θα μου εμπιστευτεί, είναι το στήριγμά του. Είναι και έμπνευση, θα μου δώσει το κίνητρο και θα με καθοδηγήσει σε πολλά πράγματα.

Μάλιστα, μαζί πήραμε την απόφαση της απόσυρσής μου, γιατί οτιδήποτε κάναμε το κάναμε πάντα σε συνεννόηση. Ξέρουμε ότι αυτήν τη στιγμή είμαι ένας ολοκληρωμένος αθλητής, ότι έχω κάνει τον κύκλο μου στον αθλητισμό.

Αν θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα; Φυσικά και θα μπορούσα, είμαι υγιέστατος, δεν έχω προβλήματα, τα χέρια μου, τα πόδια μου, η μέση μου είναι σε άψογη κατάσταση, ποτέ δεν είχα τραυματιστεί, εκτός από ένα ατύχημα που είχα στο Ολυμπιακό στάδιο και είχα μπει στο χειρουργείο με μηνίσκο.

Είπαμε λοιπόν «καλώς μέχρι εδώ», γιατί πρέπει να δω και κάποια άλλα πράγματα στη ζωή μου, πρέπει να προχωρήσω παρακάτω.

Δεν χόρτασα, δεν χορταίνεται αυτό. Δεν βαρέθηκα. Την όρεξη την έχω, τη διάθεση την έχω. Αλλά απ’ την άλλη δεν θα μου λείψει, γιατί είπαμε ότι αυτό έπρεπε να γίνει.

Όλα αυτά τα χρόνια το κοντάρι ήταν φίλος μου, δεν μπορείς να το δεις ως εχθρό. Είναι και λίγο ιδιόρρυθμο το αγώνισμα, όταν το δεις ως εχθρό, δεν θα μπορέσεις να εκτελέσεις, χαλάει η μαγιά.

Αντιθέτως, πρέπει να δεις θετικά το όργανο, το κοντάρι που λυγίζει, και τον τρόπο που λειτουργεί, ώστε να γίνει το μέσο για να μπορέσεις να φτάσεις εκεί όπου θέλεις.

Το κοντάρι βέβαια είναι και ανεξέλεγκτο, έτσι και σπάσει, είσαι έρμαιο της κατάστασης, όπου σε πάει, όπου σε πετάξει, ό,τι σε βρει.

Μου έχει σπάσει το καντάρι, αλλά ήμουν τυχερός και δεν χτύπησα ποτέ. Έχει συμβεί και σε προπονήσεις αλλά και σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στο Ελσίνκι το 2012^. είχα χτυπήσει στον προκριματικό και είχαν πρηστεί τα χέρια μου, αλλά την επόμενη ημέρα στον Τελικό το παλέψαμε και βγήκα πέμπτος.

Και επειδή λοιπόν είναι και λίγο αρτίστικο το άθλημα, πρέπει να σου αρέσει, πρέπει να το βλέπεις με ένα μάτι τελείως διαφορετικό, να βγαίνεις απ’ έξω και να βλέπεις το άλμα.

Το μεγαλύτερο μετάλλιο για εμένα είναι η οικογένεια, αυτή είναι πάνω απ΄ όλα! Και τα παιδιά είναι κάτι το φοβερό! Έχουμε ήδη με τη γυναίκα μου ένα κοριτσάκι και περιμένουμε και ένα αγοράκι.

Δεν χωράει σύγκριση με τον πρωταθλητισμό, είναι κάτι διαφορετικό, δεν μπορώ να πω ότι προτιμώ να είμαι μπαμπάς από Πρωταθλητής ή το αντίθετο.

Έχω υπάρξει Πρωταθλητής, όλα αυτά τα χρόνια δούλευα για να είμαι Πρωταθλητής, το έκανα επαγγελματικά, γιατί, αν δεν το δεις έτσι, δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις.

Αυτήν τη στιγμή όμως καταφέραμε να αποκτήσουμε ένα παιδάκι, έρχεται και το δεύτερο, η οικογένεια είναι το κάτι άλλο, τα παιδιά είναι το κάτι άλλο, είναι πηγή έμπνευσης, ενέργειας και θετικότητας!

Το καθετί ωστόσο έχει την γλύκα του, το καθετί έχει την στιγμή του κι έρχεται σε τελείως διαφορετικές φάσεις της ζωής σου^. όταν είσαι έφηβος, πρέπει να χτίσεις πράγματα, να δώσεις πράγματα^. μετά, πρέπει να δουλέψεις ξανά και να τελειώσεις τον αγώνα.

Είναι όμως και θέμα προτεραιοτήτων, εγώ πάντα ήθελα οικογένεια, με τη γυναίκα μου πάντα θέλαμε να την ολοκληρώσουμε.

Και στη ζωή μου έμαθα ότι πρέπει να κάνεις τρομακτική υπομονή για τα πάντα, να περιμένεις να γίνεις Πρωταθλητής για παράδειγμα, για όλα!

Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος, αλλά, αν δεν μπορείς να υπομένεις, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!

Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, υπάρχει ο ενθουσιασμός, υπάρχει η ανυπομονησία για να γίνει κάτι γρήγορα, τα πάντα όμως θα γίνουν στην ώρα τους!

Ο Κώστας Φιλιππίδης είναι Παγκόσμιος Πρωταθλητής του στίβου, κάτοχος του Πανελλήνιου ρεκόρ στον ανοιχτό και κλειστό στίβο στο άλμα επί κοντώ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κατερίνα Στεφανίδη: Βαθιά Ανάσα / Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Έρρικα Πρεζεράκου: Μόνο η αγάπη

Ελένη Κλαούντια Πόλακ: Άλμα Πάνω Από Τον Πήχη / Τατιάνα Γκούσιν: Με λένε Τατιάνα Γκούσιν / Ελίνα Τζένγκο: Ιδρώτας και κόπος!

Κατερίνα Κόφφα: Πείτε μου τι έγινε / Άγγελος Παυλακάκης: Ο πιο γρήγορος Έλληνας

Τασούλα Κελεσίδου: Ήρεμη Δύναμη / Νίκη Μπακογιάννη: Η Ιστορία Του Μεταλλίου

Γιώργος Πομάσκι: Στη ζωή μου έμαθα τρία πράγματα / Γιώργος Παναγιωτόπουλος: Δύο Κόσμοι

Αθανασία Τσουμελέκα: Περπατώντας Στην Άγρια Πλευρά / Ο Άλλος Εαυτός

Μιρέλα Μανιάνι: Καινούργια Εγώ / Πηγή Δεβετζή: Δέκα Χρόνια Μετά

Σπυριδούλα Καρύδη: Ψήφος Εμπιστοσύνης / Χρήστος Φραντζεσκάκης: Σε θέση βολής

Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Σταθερό Βήμα

Κωνσταντίνος Μπανιώτης: Στο τέλος του δρόμου /Αντώνης Μέρλος: Επιστροφή Στο Μέλλον